Ροδοσταυρισμός

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η έρευνα τής καταγωγής τού Τάγματος τών Ροδοσταύρων μας μεταφέρει σε ένα μακρινό παρελθόν.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, η ιεροσύνη ήταν εμπιστευμένη σε μια ομάδα ανθρώπων που ονομαζόταν « Μεμυημένοι ».

Η Σχολή τής Μέμφιδας, η Σχολή τής Αβύδου και άλλες, έδρασαν στους μακρινούς εκείνους χρόνους.

Οι Σχολές αυτές κατείχαν διάφορα μυστήρια και κάθε υποψήφιος, που έμελλε να γίνει μέλος, όφειλε να υποστεί σκληρότατες δοκιμασίες, για να αποδείξει ότι κατείχε τα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά χαρακτηριστικά που ήσαν αναγκαία για την πραγματοποίηση τών σκοπών που επιδιώκονταν.

Οι Σχολές αυτές υπόσχονταν στους μαθητές τους διάφορες δυνάμεις.

Οι Σοφοί, που έβγαιναν από αυτές τις Σχολές :

1. Μπορούσαν να διαβάζουν στα άστρα τα πεπρωμένα τών ανθρώπων.

2. Μπορούσαν να « διαβάζουν » τις σκέψεις των ανθρώπων και να γνωρίζουν ό,τι κρυφό υπήρχε μέσα στο ανθρώπινο όν.

3. Μπορούσαν να συνομιλούν με το Αόρατο. Ο Σοφός, που γινόταν « Κυρίαρχος » μπορούσε να ρυθμίζει τα στοιχεία και τις

κατώτερες δυνάμεις τής Φύσεως. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι, ορισμένοι από αυτούς, μπορούσαν να κατευνάζουν τις θύελλες.

Λέγεται, επίσης, ότι εθεάθη ένας Σοφός, με την ράβδο του, να αλλάζει την ροή του Νείλου.

Στην εποχή μας, όλα αυτά μας φαίνονται πολύ περίεργα κι όμως η ιστορία μαρτυρεί για την αυθεντικότητα τους.

Από την αρχαία Αίγυπτο, ας περάσουμε στην Ιουδαϊκή εποχή.

Οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, ποθώντας να κατακτήσουν την γη που τους υποσχέθηκε ο Θεός.

Ο θρύλος της διαβάσεως της Ερυθράς Θαλάσσης, είναι πασίγνωστος και δεν υπάρχει ανάγκη να τον αναφέρω ξανά εδώ.

Οι Εβραίοι έφθασαν στην Αραβία και την Μεσοποταμία.

Βλέπουμε, επί κεφαλής τους, τον Μωυσή, ο οποίος κάνει θαύματα, με την ράβδο του, όπως και ο αδελφός του Ααρών.

Π.χ. λέγεται ότι ο Μωϋσής, όταν χτύπησε με την ράβδο του ένα βράχο, έκανε να αναβλύσει από μέσα του νερό.

Το γεγονός αυτό μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θαύμα, στην αντίληψη και σύμφωνα με τις γνώσεις των ανθρώπων. Εάν ο Μωυσής έκανε και μπροστά μας τέτοια πράγματα, παρά τον φαινομενικά προχωρημένο πολιτισμό μας, δεν θα μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε και, όπως οι τότε Εβραίοι, θα τα δεχόμασταν ως θαύμα. Ο Μωυσής οδήγησε τον λαό του στην Μεσοποταμία και, σαράντα επτά έτη μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, ιδρύθηκε στην Ιουδαία το πρώτο βασίλειο. Εκεί βλέπουμε ν' αναφαίνεται μια Σχολή, για την οποία έχουμε αποδείξεις. Εκατόν επτά έτη, μετά την έξοδο τών Εβραίων από την Αίγυπτο, ο αρχηγός και βασιλιάς τους Σολομών διατυπώνει κάποιες αρχές που φανερώνουν τις ρίζες τής Σχολής αυτής. Μετέρχεται την υψηλή Μαγεία, που επιτρέπει την κυριαρχία επί των στοιχειακών δυνάμεων και η οποία ήταν ίδια και στον Μωυσή. Επανευρίσκουμε, συνεπώς, στην Σχολή αυτήν, τον « δάκτυλον » τού Μωυσή.

Δίνονται και εδώ οι ίδιες υποσχέσεις που δινόντουσαν στους μαθητές τών Σχολών τής Αιγύπτου, όπου ο Μωυσής μυήθηκε.

Η συγγένεια αυτή καθίσταται και η βάση τής εβραϊκής μυήσεως.

Ταυτόχρονα, διασχίζοντας την Μεσόγειο θάλασσα, βλέπουμε τις Ορφικές και Πυθαγόρειες Σχολές σε άνθιση, να ωφελούνται από τις αντιλήψεις και τις φιλοσοφίες τών αρχαίων Παραδόσεων.

Για μια περίοδο 4 έως 6 χιλιάδων ετών, κατά την οποία διάφορες Μυητικές Σχολές, οι οποίες, διαθέτοντας την δική τους παράδοση, δημιουργούνται γύρω από την λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου, η ανθρώπινη διανόηση εξελίσσεται.

Παρατηρούμε δε μία τάση της διανόησης αυτής προς μεγαλύτερες και πλέον υψηλές θεωρήσεις, όπου η υποδούλωση και η ανθρώπινη σοφία, παρήγαγαν ένα γεγονός αξιοσημείωτο που έμεινε στα Χρονικά τής ιστορίας.

Ο Χριστός εμφανίζεται, και εκτός από την εξωτερική διδασκαλία, την οποία δίνει σε διάφορα πρόσωπα, που τον ακολουθούν στις πεδιάδες και τα όρη, ο Χριστός, έχει γύρω του τους μαθητές του, τους ευσεβείς εκείνους ανθρώπους, που τον άκουγαν με σεβασμό και τους οποίους δίδασκε σε μέρη κατάκλειστα, λέγοντας: Εγώ δεν ήρθα καθόλου για να δώσω την χαρά και την βασιλεία της γης, αλλά την βασιλεία τών Ουρανών. Και από εκείνη την στιγμή, η μύηση, η οποία απέβλεπε μέχρι τότε στην κυριαρχία τών δυνάμεων της Φύσεως, αλλάζει όψη, διότι η ανταμοιβή δεν είναι πλέον επί της γης αυτής, αλλά στα ανώτερα δώματα, στην ανώτερη συνείδηση.

Η Εποχή του Χριστού παρήλθε. Ο θάνατος του και η Ανάσταση του επίσης παρήλθαν.

Η ανθρωπότητα πήρε έναν διαφορετικό δρόμο προς την πρόοδο.

Είδαμε σκλάβους να αρνούνται να αναγνωρίσουν βασιλιάδες ως « Μεγάλους». Ιδέες φιλοσοφικές είδαν το φως της ημέρας και τούτο υπήρξε μια σπουδαία ώθηση προς την δικαιοσύνη για τον περιορισμό τού εξαναγκασμού.

Αυτή η Μυητική Εποχή γέμισε πολύ σοβαρά και τεράστια χάσματα που ατίμαζαν τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Καθώς, όμως, παρήλθε η Εποχή αυτή, η ανθρωπότητα ξαναγύρισε στον ύπνο της ! Επήλθε λοιπόν η λήθη ;

Διάφορες εταιρείες και μεγάλες Σχολές αναφαίνονται δια να αντιτεθούν στην νέα εποχή ή για να αντλήσουν βασικά οφέλη από αυτή την εποχή, την χριστιανική εποχή. Η Σχολή τών Εσσαίων, της Αλεξανδρείας, των Πυθαγορείων και άλλες, ιδρύονται και ως υπόσχεση προς τους μυημένους τους, « αναστηλώνουν » τις αρχαίες παραδόσεις.

Μία από αυτές τις Σχολές συνδύασε την αρχαία Παράδοση με την χριστιανική. Η Σχολή αυτή ονομάσθηκε « Ρόδον + Σταυρός » με έδρα στην Ανατολή, στην Αττική, στην Έφεσο και, στην συνέχεια, στο Βυζάντιο.

Ο Michael Mayer έγραψε στο βιβλίο τού Silentium Post Clammores, ότι οι Ροδόσταυροι είναι διάδοχοι τών κολλεγίων τών Ινδών βραχ-μάνων, των Αιγύπτιων, των μυστηρίων τής Σαμοθράκης, τών Μάγων τής Περσίας, των Πυθαγόρειων και των Αράβων.

Μια μελέτη τού Spencer Lewis ( Ιμπερατόρος τής Rosae Crucis Society τών Η.Π.Α.), επάνω στην Ιστορία τού Τάγματος τών Ροδό-σταυρων, υποστηρίζει άμεση σχέση αυτών με τα μυστήρια τής Αιγύπτου.

Στην μελέτη αυτήν αναφέρεται, ότι ο Φαραώ Τούθμωσης ο III ( 1500-1447 π.Χ. ) είναι ο αληθινός ιδρυτής τού Τάγματος.

Ένας από τους διάδοχούς του ήταν ο Αμενχοτέπ ο ΙΙΙ.

Ο μονάρχης αυτός ανήγειρε το Ναό τού Καρνάκ ( Θήβα ) στην μορφή τού Ανκχ ☥, τού αλυσωτού σταυρού δηλαδή, που εκφράζει την ένωση τού Ρόδου με τον σταυρό και ιχνογράφησε τα σύμβολα, ιδίως το ρόδο και την ημισέληνο, τα οποία αποτελούν μέρος τής συμβολικής τών Ροδοσταύρων. Αργότερα ο υιός του, Αμενόφις, που μετονομάσθηκε σε Αμενχοτέπ ο IV με την γνωστή σε όλους σύζυγο του Νεφερτίτη, ίδρυσε την θρησκεία τού ενός και μόνον Θεού, τού ΑΤΟΝ.

Αιώνες αργότερα ο Χριστός έδωσε στους μαθητές του μια μυστική διδασκαλία που δεν προοριζόταν για όλο τον κόσμο ( Μάρκος κεφ. δ', 11-12 και δ' -34 ).

Έλεγε στους μαθητές του :

« μακάριοι οἱ ὀφθαλμοί οἱ βλέποντες ἃ βλέπετε. Λέγω γάρ ὑμῖν ὃτι πολλοί προφῆται καί βασιλεῖς ἠθέλησαν ἰδεῖν ἃ ὑμεῖς βλέπετε, και οὐκ εἶδον, καί ἀκοῦσαι ἃ ἀκούετε, και οὐκ ἢκουσαν».

Αυτή η εσωτερική διδασκαλία απετέλεσε την παράδοση τών Γνωστικών και αναφέρεται στα γραπτά τους, ιδιαίτερα στο « Πίστις- Σοφία ».

Κατά τα χρόνια τής Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας η παρακμή τής αρχαίας Ελληνικής θρησκείας και το θρησκευτικό συναίσθημα, το οποίο δεν μπορούσε πιά να ικανοποιηθεί ούτε στούς ψυχρούς τύπους τής επισήμου λατρείας ούτε στις μάταιες δεισιδαιμονίες τών λαϊκών μαζών, ανάγκασε κάποιους εκλεκτούς να καταφύγουν στούς κόλπους τών Μυστηρίων στα οποία δέχονταν υπό το πέπλο τής σιγής και της μυστικότητος, μέσω τής μυήσεως, τις πιό προοδευτικές Πνευματικές και Ηθικές διδασκαλίες τής εποχής εκείνης.

Με την πάροδο όμως τού χρόνου, ιδίως κατά τον Μεσαίωνα, η ανθρωπότητα επέστρεψε στον ύπνο της, την παθητικότητα !

Τότε υπήρχαν ακόμη οπαδοί διαφόρων μυητικών τύπων :

στούς Ιουδαίους οι Καμπαλιστές, στους Άραβες οι Σουφιστές, στούς Ινδούς ο Λαμαϊσμός, στούς Σίνες ο Ταοϊσμός και στούς Χριστιανούς οι Ροδόσταυροι.

Ότι δεν αναφέρεται, δεν μπορεί να συγκαταλεχθεί μεταξύ τών Παραδόσεων - Πηγών, διότι όλα τα πνευματικά κινήματα πού παρουσιά-στηκαν μετέπειτα ήταν παρακλάδια δευτερευούσης σημασίας μιάς εκ τών παραδόσεων πού προαναφέραμε.

Αν ερευνήσουμε επισταμένα, θα διαπιστώσουμε ότι οι δοξασίες τών παραδόσεων αυτών δεν περιέχουν διαφορετικές αλήθειες, αλλά μία και μόνη Αλήθεια πού διατυπώνεται όμως κατά περίπτωση με διαφόρους τρόπους.

Αυτό συμβαίνει διότι όλες οι παραδόσεις ανάγονται στην πρώτη μεγάλη εκδήλωση τού Θεού, και με τούς θείους απεσταλμένους πού έρχονται συνέχεια στην Γη γιά να τις αναζωογονήσουν έφθασαν μέχρις ημών διατηρώντας η κάθε μία τον δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Η Χριστιανική παράδοση, πού την αντιπροσώπευαν οι Ροδόσταυροι, είναι μία σύνθεση από ότι υπήρχε στον Ιουδαϊσμό με ότι πρόσθεσε σε αυτήν με την έλευση του ο Ιησούς δηλώνοντας :

" ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι " ( Ματθαίος κεφ. 5 : 17 )

Μπορούμε με αρκετή βεβαιότητα να πούμε ότι η Ιουδαιο Χριστιανική Παράδοση είναι η αρτιότερη και διατηρήθηκε περισσότερο αμιγής διότι χρησιμοποίησε κείμενα και γραπτά.

Δυστυχώς, όπως σε όλες τις παραδόσεις πού καλύπτονται από την θρησκευτική δοξασία πίστεως υπάρχει ένα εμπόδιο θρησκευτικής φύσεως.

Πράγματι δεν ήταν δυνατόν να μυηθεί κανείς στην Ιουδαϊκή παράδοση αν δεν ήταν Ιουδαίος, στην Ινδική αν δεν ήταν Ινδός, στην Χριστιανική αν δεν ήταν Χριστιανός κ.ο.κ. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τον φραγμό πού υπήρχε μεταξύ τών διαφόρων Παραδόσεων.

Γιά τον λόγο αυτόν οι μυημένοι τών παραδόσεων αυτών προσπάθησαν να τις ενώσουν ώστε να δημιουργήσουν μία σύνοψη όλων τών Παραδόσεων και αληθειών, πέραν από τις επικρατούσες πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και περιορισμούς τής εκάστοτε εποχής.

Έτσι στην πορεία τού χρόνου βλέπουμε να εμφανίζονται διάφορες Εταιρείες και μεγάλες Σχολές γιά να αντιπαραταχθούν στην νέα εποχή την Χριστιανική ή γιά να αντλήσουν βασικά οφέλη από την εποχή αυτήν.

Η Σχολή τών Εσσαίων, τής Αλεξάνδρειας, τών Πυθαγορείων και οι άλλες ιδρύονται και δίνουν ως υπόσχεση προς τούς μυημένους τους, να “ αναστυλώνουν ” τις Αρχαίες Παραδόσεις.

Κάποιες λοιπόν, μετά Χριστόν, Αδελφότητες πήραν κατά καιρούς διάφορα ονόματα όπως, Ροδόσταυροι, Αδελφοί τής Ανατολής, Ιππότες τού Χριστού και, ανάλογα με την δραστηριότητα τής κάθε μιας από αυτές ώστε να πραγματοποιηθεί κάποιο ιδιαίτερο Κοινωνικό έργο.

Μία από αυτές τις αδελφότητες/σχολές συνδύασε την Αρχαία παράδοση με την Χριστιανική.

Η Σχολή αυτή ονομάσθηκε “ Ρόδον & Σταυρός ” με έδρα στην Ανατολή, στην Αττική, στην Έφεσο και στην συνέχεια στο Βυζάντιο.

Οι Ροδόσταυροι συγκροτήθηκαν σε Τάγμα το 313 μ.Χ. από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Ακολουθώντας το παράδειγμα τού Ιησού, την διοίκηση ασκούσαν 12 Μεγάλοι Διδάσκαλοι και επιπροσθέτως άλλοι 72 Διδάσκαλοι κάτω από το κύρος ενός Ύπατου Αρχηγού που έφερε τον τίτλο τού Ιμπεράτορα ( Αυτοκράτορα ).

Ο Ιμπεράτορας είχε ως βοηθούς του δύο αξιωματούχους πού ονομαζόταν ο ένας Διδάσκαλος τής Ανατολής και ο άλλος Διδάσκαλος τής Δύσης.

Το Τάγμα διαλύθηκε την αποφράδα ημέρα τής πτώσεως τού Βυζαντίου, τρίτη 13/5/1453 μΧ.Την ίδια ημέρα απεβίωσε και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ο ΧΙ, ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας και τελευταίος Ιμπεράτορας Ροδοσταυρίτης.

Οι λίγοι Διδάσκαλοι-αδελφοί πού απέμειναν χωρίς αρχηγό, σκορπίστηκαν ανά τον κόσμο και με μεμονωμένες μυήσεις διατήρησαν την Μυστική Παράδοση, εγκαταλείποντας όμως τούς πρακτικούς και πολιτικούς σκοπούς τού Τάγματος.

Ένας Ευρωπαίος μύστης, ο Ρόζενκροϊτς, μυήθηκε στην παράδοση τον 14ο αιώνα και την διέδωσε στην Δύση, ιδιαίτερα στην Γερμανία και στην Γαλλία.

Η μυστηριώδης δράση τών Διδασκάλων γινόταν αισθητή τότε γιά λίγο καιρό, αλλά η αδελφότητα έπεσε και πάλι στην αφάνεια και διατηρήθηκε μέχρι τών ημερών μας μόνο μέσα από ένα περιορισμένο αριθμό μυημένων.

Όμως, η αρχική Παράδοση τών αυθεντικών Ροδοσταύρων έχει αλλοιωθεί τελείως !

Αρχικά τα σύμβολα τών Ροδοσταύρων ήταν δύο.

Από τον 16ο αιώνα όμως υιοθετήθηκε και τρίτο σύμβολο στην Δύση. Το πρώτο σύμβολο ήταν συνδυασμός τού ψηφίου P και ενός σταυρού X. Υπό το ιδιαίτερο αυτό σύμβολο κρύβονταν οι λέξεις Ρόδον και Σταυρός. Το δεύτερο σύμβολο ήταν ο Δικέφαλος Αετός, τού οποίου η προέλευση είναι αρχαιότατη. Καί τα δύο αυτά σύμβολα υιοθετήθηκαν από την Ορθόδοξη και την Ρωμαϊκή Εκκλησία.

Κατά τον 16ο αιώνα, οι Ροδοσταυρίτες, πριν από την κατάπτωση τού Ρωμαϊκού κλήρου και την πολεμική πού προέκυψε από αυτήν, άλ-λαξαν το πρώτο σύμβολο με ένα νέο, πού χρησιμοποιήθηκε στην Δύση, αποτελούμενο από ένα τετράγωνο σταυρό με ένα Ρόδο στην μέση.

Οι Ροδόσταυροι κατείχαν, στις μυστικές τους διδασκαλίες, τις ιδέες τής Αρχαίας Σοφίας, οι οποίες συμβολιζόταν με το Ρόδο και τής Χρι-στικής Σοφίας, οι οποίες συμβολιζόταν με τον Σταυρό. Στο Ρόδο πρέπει να βλέπει κανείς, όχι το άνθος αλλά το σχήμα του εξαγράμμου.

Οι ΡοδόΣταυροι, δίδασκαν τον άνθρωπο, που έφθανε σε ένα ορισμένο σταθμό ( βαθμό ) τής μυήσεώς του ότι, κάθε άνθρωπος όφειλε, αφ' ενός να προσπαθήσει να ελευθερώσει και να βγάλει από τον λήθαργο κάποιες ατομικές ικανότητες και, αφ' ετέρου, όταν η δραστηριότητα του αυτή εκδηλωθεί, να δράσει ευεργετικά πάνω στην κοινωνία, για να επιφέρει γαλήνη μέσα στην τρικυμία και να αποκαταστήσει την ειρήνη γύρω του. Γινόταν, έτσι, προστάτης χωρίς να είναι επικυρίαρχος.

Κάθε μεμυημένος, έλεγαν οι ΡοδόΣταυροι, ο οποίος θέλει να έχει ανώτερες δυνάμεις, πρέπει να αρχίσει να εξαπλώνει την ευημερία και να σκορπίζει την ευτυχία γύρω του. Στην συνέχεια, όταν ο μεμυημένος περνούσε από ορισμένους βαθμούς μυήσεως, όφειλε να μπορεί να εξωτερικεύει το άτομο του, επιτρέποντας στην συνειδητή του αρχή, να απομακρύνεται από το σώμα του και να πηγαίνει σε μακρινές αποστάσεις για να κάνει το καλό εις τους ομοίους του. Στον τρίτο βαθμό τών ΡοδοΣταύρων, ο Διδάσκαλος έλεγε στον μαθητή ότι, εκείνος που εξωτερικευόταν και έκανε την εξάσκηση του με καλή θέληση και αγάπη, εκείνος μπορούσε να εκτιναχθεί πέραν του Υλικού Επιπέδου, μπορεί και να έρθει σε επαφή με ανώτερα όντα, τα οποία ζουν πέρα από αυτό το Επίπεδο.

Η δοξασία τών Ροδοσταύρων αφορούσε την αναζήτηση τού αγνώστου παράγοντα πού δημιουργείται με την αντίθεση και την πάλη τών αντιθέτων στην Δημιουργία. Παρίσταναν αυτή την Επιστημονική - Φιλοσοφική σύλληψη τους, όπως επίσης και την μεταφυσική δοξασία τους, με την κατακόρυφη ράβδο τού Ρ τού σταυρού επάνω στην οριζόντια ράβδο του.

Το σύμβολο τού Δικέφαλου Αετού παρίστανε το ιδανικό ζώο, πού παρόλο πού είχε δύο αποκλίνουσες ( διαφορετικές ) συνειδήσεις, τις ένωνε σε ένα σώμα και σε μια κοινή δραστηριότητα ( Συνείδηση προς τα έξω και Αυτοεπίγνωση προς τα μέσα ).

Το πρώτο σύμβολο ήταν το πρόβλημα πού έθεταν στον κάθε μυούμενο. Το δεύτερο σύμβολο ήταν η λύση τού προβλήματος.

Ο δε συμβολισμός τού Δικέφαλου Αετού έχει πολύ βαθύτερο νόημα στην μύηση διότι έχει : δύο κεφάλια, δύο φτερούγες, δυο πόδια και την ουρά, σύνολο επτά . Δηλαδή σχετίζεται με τις επτά συστατικές Αρχές και Καταστάσεις τού ανθρωπίνου Όντος.

Οι Ροδοσταυρίτες έκαναν πρακτικές έρευνες στην φύση και κατέληξαν έτσι στην δημιουργία τής Φυσικής και τής Χημείας, δύο επιστημών που είχαν το κοινό όνομα Αλχημεία. Χάρη σε αυτήν την εργασία, η ανθρωπότητα πραγματοποίησε μεγάλες προόδους στις δύο επιστήμες που αναφέραμε παραπάνω βασιζόμενη στον Νόμο τών Αντιθέτων ( Δυϊσμός ).

Όπως όλοι γνωρίζουμε ο Χριστιανισμός ευημέρησε, μαζί δε και οι λειτουργοί του. Το Χριστιανικό σχήμα απέκτησε σημαντικότατη εξουσία.

Η τάξη τών ευγενών, η κατευθυντήρια εξουσία τής εποχής, θέλοντας να μοιραστεί την θρησκευτική της ισχύ, δάνεισε στο χριστιανικό σχήμα το ξίφος της, στις λεγόμενες σταυροφορίες, λαμβάνοντας ως αντάλαγμα μία ευρεία συμμετοχή στην παγκόσμια εξουσία τού κλήρου.

Οι σταυροφορίες επανέφεραν το Φως τής Ανατολής και εγκαινίασαν μια νέα εποχή, όπου το ελεύθερο μυστικιστικό πνεύμα δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί από τον λόγο ζωής που είχε αποκρυσταλλωθεί στην δογματική τής Καθολικής εκκλησίας.

Οι σταυροφορίες έφεραν την γέννηση τών Ναϊτών ( Templars ), οι οποίοι έλαβαν αργότερα από τους Σούφι ( σοφούς ) τής Περσίας, που αποτελούσαν το καταφύγιο τών αρχέγονων γνώσεων, τον γνωστικό συμβολισμό, τον οποίο και έκαναν θρησκεία τους.

Ο χριστιανοποιημένος Γνωστικισμός θριάμβευσε τού καθαρού Γνωστικισμού, στις αρχές δε του μεσαίωνα, ο τότε Πάπας Κλήμης ο Ε' μαζί με το Φίλιππο τον Ωραίο διέλυσε το Τάγμα τών Ναϊτών.

Ωστόσο, ο αρχέγονος και καθαρός Γνωστικισμός δεν χάθηκε, αλλά διατηρήθηκε από μία αδελφότητα που ονομαζόταν Ροδόσταυροι ( Rose + Croix ) και που για να εξασφαλίσει μέσα υπάρξεως, αφιερώθηκε στην μελέτη τής Αλχημείας, δίχως να εγκαταλείψει εξαιτίας αυτής τις γνωστικές δοξασίες της.

Οι Ροδόσταυροι, οι οποίοι ετύγχαναν μεγάλης εκτιμήσεως στην Αγγλία λόγω τών αλχημικών ερευνών τους, διέθεταν στην χώρα αυτή μία από τις σημαντικότερες επιρροές εις την αρχή τού 18ου αιώνα.

Μετά την πτώση τής Αυτοκρατορίας ( του Βυζαντίου ), η Σχολή αυτή άλλαξε κέντρο. Το κέντρο, τότε, μετατέθηκε προς τον Βορρά, προς την Αυστρο-Ουγγαρία. Ανερχόμενο από τα Νότιο-Ανατολικά προς τα Βόρειο-Δυτικά, έφθασε στην Γαλλία και στην Αγγλία. Κάτω, ακριβώς, από την « σκιά » της έδρασαν όλοι οι ισχυροί άνδρες( της εποχής ), που έφεραν την ευημερία στους ομοίους τους.

Φτάνουμε στην Μεσαιωνική Εποχή όπου βλέπουμε, να εμφανίζεται από ' εδώ και από εκεί ', το όνομα των ΡοδοΣταύρων στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Γερμανία, την Δανία, στα νότια της Νορβηγίας και τελικά, στην Γαλλία. Αναρωτιέται κανείς αν όλες αυτές οι σέχτες ( αιρέσεις ) είναι αληθινοί ΡοδόΣταυροι. Πολύ δύσκολο πρόβλημα, για να λυθεί. Διότι εάν παραδεχθούμε ότι οι ΡοδόΣταυροι αυτοί είναι αληθινοί, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι και η διδασκαλία τους επίσης είναι τέτοια και ότι ακόμα και οι αρχηγοί τους, που είναι κρυφοί, είναι, επίσης, οι αληθινοί. Αντίθετα, αν οι Ροδό Σταυροι αυτοί δεν είναι αληθινοί, τότε είναι σφετεριστές από τους οποίους οφείλουμε να προφυλαχθούμε. Πιθανότατα δεν ήσαν μεν αληθινοί Ροδό Σταυροι, όμως, ήσαν άνθρωποι ειλικρινείς.

Από της πτώσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι Μεμυημένοι, λόγω της επιδρομής των Βαρβάρων, αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε τόπους φιλόξενους και ήταν τότε που οι αληθινοί Ροδόσταυροι εγκαταστάθηκαν στην Γερμανία ενώ άλλοι ήρθαν στην Γαλλία.

Αλλά, μην υποθέσετε ότι οι Διδάσκαλοι αυτοί σκόπευαν να ιδρύσουν κέντρα, διότι κάτι τέτοιο τους ήταν αδύνατο.

Δεν ήταν όμως αδύνατον, να περιστοιχίζονται από κάποιον πυρήνα ανθρώπων που υπήρξαν οι πιστοί μαθητές των Διδασκάλων αυτών.

Μετά τον θάνατο τών Διδασκάλων, οι μαθητές μετέδωσαν την μύηση τους και δημιουργήθηκε μια κίνηση η οποία έλαβε το όνομα τών Ροδο Σταύρων. Η ρίζα, κατά βάθος, είναι γνήσια ΡοδοΣταυρική, αλλά η όλη μύηση δεν είναι.

Αν και η διδασκαλία ήταν του Ρόδου+Σταυρού, οι διάφορες « κλείδες » δεν μπορούσαν να μεταδοθούν πλήρως.

Συνεπώς, οφείλουμε να θεωρήσουμε ότι όλα τα πονήματα περί τών ΡοδοΣταύρων, πρέπει να μελετώνται προσεκτικά, ώστε να κρατήσουμε τις αλήθειες τους και να αποφύγουμε τις πλάνες.

( πηγή : κατά βάσιν ένα κείμενο που δημοσίευσε ο Δημήτριος Σεμελάς στο περιοδκό ΕΟΝ )

ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΙΣΜΟΣ

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Με την παρούσα εργασία δεν φιλοδοξούμε να παρουσιάσουμε μιαν ακόμα ιστορία του Ευρωπαϊκού Εσωτερισμού, καθότι ήδη έχει ιστορηθεί επαρκώς, και από αξιότερους, στο παρελθόν, και δεν θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κάτι καινούριο.

Θα τολμήσουμε όμως να αποδώσουμε μιαν άλλην οπτική, η οποία θα αποπειράται να παρακολουθεί την πορεία των εσωτερι-κών διδαχών των οποίων έχουμε σήμερα το προνόμιο να κοινωνούμε.

Η εσωτερική φιλοσοφία και επιστήμη, συνοδεύει ολάκερη την εξελικτική πορεία του ανθρώπου, με αποτέλεσμα οι ρίζες της να χάνονται στα πρώτα χρόνια της αφύπνισης του συνειδητού στον άνθρωπο. Επιστήμη απόκρυφη και αλληγορική, δηλούται μυστικά και αποκαλύπτεται μυστικιστικά, μεταδίδεται όμως καλυπτόμενη από τα πέπλα του μύθου και της απόκρυφης μυητικής παράδοσης.

Έτσι, την συναντάμε στις διδασκαλίες των Ιερών Λόγων του Ορφέα, στις αλληγορίες των ηρωικών Επών του Ομήρου και στις μυθολογίες που οι αρχαίοι μύστες διαφύλαξαν την αλήθεια.

Στην συνέχεια απαντάται στην πρωτόγνωρη και ανεκτίμητη φιλοσοφική σκέψη των προγόνων μας, από τους Ίωνες φυσικούς μέχρι τον Επίκουρο και από τους ιδεαλιστές μέχρι τον Πλάτωνα, με κορύφωση όμως στην διαλεκτική του Σταγειρίτη σοφού, του Αριστοτέλη.

Και αν το «σώμα» του Εσωτερισμού ως θεσμός πλέον οργανωμένων εσωτερικών σχολών, ζωογονείται στον ορθολογισμό του Αριστοτέλη και η ψυχή του εμπνέεται από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα, τελειώνεται όμως και πνευματοποιείται στην Σοφία του Εφέσιου σοφού, του

«σκοτεινού» Ηράκλειτου.

Στην Ελληνιστική εποχή και στη συνέχεια στα Ρωμαϊκά χρόνια - τα οποία κυριολεκτικά είναι η δεύτερη περίοδος της Ελληνιστι-κής εποχής - η Αλεξάνδρεια απετέλεσε το θησαυροφυλάκιο της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και την μήτρα όπου κυο-φορούνταν οι καινούριες αντιλήψεις και θεωρήσεις, γνήσια βέβαια τέκνα των Ελλήνων διδασκάλων.

Η Ορφική κοσμογονία, μετουσιώθηκε στην κορωνίδα της εσωτερικής φιλοσοφίας, την Καμπάλα. Η Πυθαγόρεια και Πλατωνική φιλοσοφία, βρήκαν τους άξιους διαδόχους των στην νεοπλατωνική σχολή του Πλωτίνου και του Πρόκλου, ενώ παράλληλα ενέπνευσαν τους σοφούς του Ποιμάνδρη και του Κυμβαλίονα, καθιερώνοντας μια ιδιαίτερη κατηγορία νεοπλατωνικών κειμέ-νων, τα Ερμητικά κείμενα, με εξέχουσα και ανεπανάληπτη παρακαταθήκη τον σμαραγδένιο πίνακα.

Τέλος, η Ιωνική σοφία, βρήκε μια καινούρια έκφραση στην ενασχόληση με τις ιδιότητες της ύλης και τις αλλαγές της, στην πρω-τοποριακή προσέγγιση του Ζώσιμου του Πανωπολίτη, πατέρα της εσωτερικής διδαχής της πορείας του ατομικού μετασχηματι-σμού, πατέρα και πρωτεργάτη της τέχνης της Αλχημείας.

Οι πάμπολλες και πολύ αξιόλογες φιλοσοφικές σχολές που άπλωναν την Ελληνική σοφία και απελευθέρωναν τον άνθρωπο από την άγνοια, παρά την τεράστια προσφορά που επιτέλεσαν προς την ανθρωπότητα, υστερούσαν όμως όταν συγκρίνονταν με τα σεπτά μυητικά μυστήρια.

Ο Κικέρωνας έγραψε σχετικά: «Πιστεύω ότι μεταξύ των πολλών εξαίρετων και θείων πραγμάτων που η Ελλάδα χάρισε στην ανθ-ρωπότητα, το κάλλιστο είναι τα Μυστήρια. Γιατί, μέσα από αυτά μεταμορφωθήκαμε και από έναν σκληρό και βάρβαρο τρόπο ζωής, περάσαμε σε μια κατάσταση ανθρωπισμού και πολιτισμού. Ακριβώς χάρη σε αυτά που ονομάζονται μυήσεις, μάθαμε στην πραγματικότητα τα βασικά πράγματα της ζωής και συλλάβαμε το νόημα, όχι μόνον να ζούμε με χαρά, αλλά επίσης και να πεθαί-νουμε με καλύτερη ελπίδα».

Αυτήν την ανθηρή και γεμάτη υποσχέσεις για το μέλλον κατάσταση, αυτήν την οργιαστική πανδαισία εξωτερικών και εσωτερι-κών γνώσεων που προοιώνιζε μία λαμπρή εξελικτική πορεία για την ανθρωπότητα, ήρθε και ανέκοψε βάναυσα ο δογματικός φανατισμός του νεοεμφανισθέντος χριστιανισμού.

Οι ιεροφάντες των μυστηρίων δολοφονήθηκαν, σύμφωνα με την προτροπή - διαταγή της βίβλου, Έξοδος 22.20, «ο θυσιάζων εις θεούς, εκτός εις μόνον τον Κύριον, θέλει εξολοθρευτεί». Οι διδάσκαλοι της σοφίας καταδιώχθηκαν, σύμφωνα με τα κελεύσματα των πατέρων της εκκλησίας.

Οι σχολές με αυτοκρατορικά διατάγματα, σφραγίστηκαν, οι ολυμπιακοί αγώνες και κάθε Ελληνική εορτή απαγορεύτηκαν, επισεί-οντας την ποινή του θανάτου. Και τέλος, η διακήρυξη - τελεσίγραφο της παλαιάς διαθήκης προς όλους ανεξαιρέτως τους αλλό-θρησκους ήταν απόλυτη και ισχύει φυσικά εις το διηνεκές, η διαταγή του θεού, όπως αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 12 : 2-3,

«θέλετε καταστρέψει πάντας τους τόπους, όπου τα έθνη, τα οποία θέλετε κυριεύσει, ελάτρευον τους θεούς αυτών, και επί τα όρη και επί τους λόφους, και υποκάτω παντός δέντρου δάσους. Και θέλετε κατεδαφίσει τους βωμούς αυτών και συντρίψει τας στήλας αυτών και κατακαύσει εν πυρί τα άλση αυτών και κατακόψει τα είδωλα των θεών αυτών και εξαλείψει τα ονόματα αυτών εκ του τόπου εκείνου», διακήρυξη που επέσυρε την πλέον απάνθρωπη βαρβαρότητα, ενάντια σε ανθρώπους, ενάντια σε έργα ανθρώπων, ενάντια στην ίδια την φύση.

Τα βιβλία των σοφών επικηρύχθηκαν και καταδικάζονταν στην πυρά, η γνώση δαιμονοποιήθηκε, εγκαινιάζοντας μιαν εποχή σκοταδισμού και άγνοιας, εγκαινιάζοντας τα απάνθρωπα χρόνια του θλιβερού μεσαίωνα. Έτσι, κάθε φωνή που δεν επαναλάμ-βανε τις γραφές, φιμώνονταν, κάθε δε υποψία διάδοσης επιστημονικής γνώσης, βαφτίζονταν αιρετική και αντιμετωπίζονταν με βασανισμούς και θανάτους.

Για πολλούς αιώνες η χριστιανική εκκλησία, επιδίδονταν στην καταπολέμηση των άλλων απόψεων, με την προσφιλή τους μέθοδο, της εξολόθρευσης του καθένα που έστω και κατ΄ υποψίαν αντιτίθετο στην αυθεντία της. Αρειανιστές, Νεστοριανοί, Μαρκιανιστές, Μανιχαίοι και μια πληθώρα χριστιανών που παρέκκλιναν από το επίσημο επιβληθέν δόγμα, διώκονταν βάναυσα.

Τελευταίοι οι Γνωστικοί, που άντεξαν φανερά έως τον 7ο αιώνα, αλλά ως Καθαροί στην Δύση και Βογόμιλοι στην Ανατολή, έως τα μέσα του 13ου αιώνα, οπότε εξολοθρεύτηκαν μαζικά κατά δεκάδες χιλιάδες στην Δύση του Πάπα και κατά μία και πλέον εκατοντάδα χιλιάδες στην Ανατολή του Βυζαντίου.

Στα σκοτεινά αυτά χρόνια της εξαθλίωσης, όπου ο ορθός λόγος διώκετο απηνώς, λίγοι και με κίνδυνο της ζωής των, διατηρού-σαν άσβεστη την φλόγα που παρέλαβαν από τον βωμό των μυστηρίων. Δυστυχώς δεν ήταν λίγοι, που διαφύλαξαν την φλόγα με τίμημα την ίδια τους την ζωή και σε αυτούς τους ήρωες της γνώσης, του αληθούς λόγου, οφείλουμε την αναγέννηση του πολιτι-σμού και της ανθρωπότητας.

Αυτοί οι τολμηροί μυημένοι, ήδη από τον 9ο αιώνα, συστήνουν και συνέρχονται σε κρυφές συνάξεις, προσπαθώντας να αναζω-πυρώσουν την λαμπερή φλόγα της γνώσης, της εξέλιξης και της αλήθειας. Αναφέρεται μια Πυθαγόρεια αδελφότητα στην βόρεια Ιταλία ήδη από τα κατασκότεινα εκείνα χρόνια. Αυτοί οι μυστικοί θεματοφύλακες της Ελληνικής σοφίας, απετέλεσαν το πρότυπο για τις μετέπειτα μυστικές οργανώσεις και εταιρείες.

Αυτοί οι θεματοφύλακες, κατάφεραν και διέσωσαν πολύτιμους θησαυρούς της αρχαίας γραμματείας, αλλά παράλληλα ο κόσμος, είναι υποχρεωμένος στους 'Aραβες, που διέσωσαν τεράστιο πλούτο από την αρχαιοελληνική γραμματεία, αν και αναλογιζόμε-νοι τον όγκο που ο φονταμενταλισμός κατέστρεψε - διασώθηκε δυστυχώς μόλις το 3% - μας πλημμυρίζει οδύνη και δίκαιη αγανάκτηση.

Ο χρόνος όμως τρέχει και κλείνει την πρώτη χιλιετία, εγκαινιάζοντας την είσοδο στο δεύτερο μισό της εποχής των Ιχθύων, στην εποχή του πνεύματος, όπως διαδόθηκε εκείνον τον καιρό. Στα όρια της επαφής των Αράβων με την Ευρώπη, στην μισοκατειλημ-μένη Ισπανία, αναζωπυρώνεται η μισοσβησμένη γνώση της Καμπάλα και η φιλοσοφία της γρήγορα θα απασχολήσει τον κάθε σοβαρό εσωτεριστή.

Την ίδια εποχή, τα Ερμητικά θα φωλιάσουν πίσω από την πλάτη των χριστιανών διωκτών τους, στα ίδια τα άντρα του χριστια-νισμού, στα μοναστήρια, τα οποία θα αποτελέσουν στην αρχή και τα κρυφά σπουδαστήρια των απόκρυφων επιστημών.

Ταυτόχρονα, η «τύρβη των φιλοσόφων», το σπουδαίο αυτό βιβλίο Αλχημείας, εγκαινιάζει την Αλχημική ενασχόληση με πλήθος συγγραφόμενων έργων και με σπουδαίους σοφούς που ενασχολούνται με την υψηλή αυτήν τέχνη. Βέβαια η αντίδραση του σκοταδισμού καραδοκεί και ορμάει να κατασπαράξει κάθε διδάσκαλο που αφελώς θεωρεί ότι ήρθε ο καιρός η γνώση να μοιρα-στεί στον κόσμο και να ξυπνήσει η υπνώσουσα ανθρωπότητα.

Η ιερά εξέταση, ότι πιο απάνθρωπο και νοσηρό έχει σκεφτεί ποτέ ο ανθρώπινος παραλογισμός, ήταν το πιο βάναυσο μέτρο που χρησιμοποίησε ποτέ η εκκλησία για να στραγγαλίσει την γνώση. Και για μερικούς ακόμη αιώνες, δυστυχώς το κατάφερε.

Το αίμα όμως των πολεμιστών του φωτός, ενδυναμώνει και πολλαπλασιάζει τους ελεύθερα σκεπτόμενους, γιγαντώνει τους ανα-ζητητές και ανατρέφει πολλαπλάσιους σοφούς. Ο Arnold de Villanueva, το 1243 ιδρύει την παλαιότερη γνωστή μυστική εταιρεία, την εταιρεία Physicorum.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1260, ο Guillaume de Lorraine, εκδίδει και κυκλοφορεί μυστικά το «Μυθιστόρημα του Ρόδου», βιβλίο καλυμμένα Ερμητικό και Αλχημικό, παράλληλα όμως καυστικά σατυρικό για τους εκκλησιαστικούς της εποχής εκείνης.

Λίγο μετά βέβαια κυκλοφορεί και το μεγαλειώδες βιβλίο του Δάντη, «Η θεία κωμωδία», το οποίο φυσικά η αγραμματοσύνη των ιεροεξεταστών το θεωρούσε χριστιανικό. Γράφει γι' αυτό ο Λεβί :

« Η θεία κωμωδία, είναι μια γνωστική εφαρμογή της διδασκαλίας της Καμπαλά στα χριστιανικά μυστήρια. »

Ο παράδεισος αναπαρίσταται από μια σειρά κύκλων μοιρασμένων δια του σταυρού που φέρει στο μέσο το ρόδο με τα πέταλα ελαφρά ξεδιπλωμένα. Στα διάφορα άσματα του παραδείσου, σύμβολα όπως η μυστική κλίμακα, ο αυτοκρατορικός αετός, ο πελεκάνος, οι τρεις στήλες, αλλά και ολόκληρο το έργο του Δάντη παρουσιάζει χτυπητές ομοιότητες σε πάρα πολλά σημεία, με τα μέχρι σήμερα τυπικά του τεκτονισμού.

Ήδη οι παρενέργειες της επαφής της Ευρώπης με τους 'Aραβες που επανέφεραν την Ελληνική σοφία γίνονταν πλέον ορατές. Από την άλλη, οι σταυροφορίες ξαναέφεραν σε επαφή την Δύση και το Βυζάντιο, όπου είχε αρχίσει μυστικά η ενασχόληση με τις απαγορευμένες τέχνες, με αποτέλεσμα, εννέα σταυροφόροι της πρώτης σταυροφορίας, να μυηθούν στην μυστική γνώση που ο Μιχαήλ Ψελλός ήδη ενασχολούνταν, ωθούμενοι στην συνέχεια στην ίδρυση του τάγματος των Ναϊτών.

Η μετέπειτα επαφή των σταυροφόρων με τα Αραβικά εργαστήρια της γνώσης, συμπλήρωνε την εκπαίδευσή τους και γεννούσε τους σοφούς, οι οποίοι στα μυστικά δώματα των κρυφών συνάξεων, ψιθύριζαν χαμηλόφωνα στους μαθητές τους τα μεγάλα απόρρητα των μυστηρίων.

Η καθολική εκκλησία, ξαναανακάλυψε τον Αριστοτέλη και άθελά της έδωσε χώρο στην ανάπτυξη του ορθολογισμού. Κατά εκατο-ντάδες άρχισαν να μελετώνται και να μεταφράζονται τα κλασσικά κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας, μαζί με αυτά όμως, η Δύση έρχονταν σε επαφή και με τα απόκρυφα Ερμητικά κείμενα.

Ο Μέγας Αλβέρτος, εκτός από φωτισμένος διανοούμενος και θεολόγος, ήταν ο μεγαλύτερος αποκρυφιστής, ο πρώτος μεγάλος Μάγος στην αυγή της αναγέννησης της Ευρώπης. Εκτός από μεγάλος διδάσκαλος και μετέπειτα σημείο αναφοράς για κάθε σοφία, ουσιαστικά ήταν ο πρόδρομος της αποκατάστασης της λογικής, του ορθού λόγου. Ο ορθός λόγος όμως, ουδέν όριον επιδέχεται στην αναζήτηση της αλήθειας.

Έτσι, μαζί με τις μεταφράσεις των κλασσικών συγγραμμάτων, μεταφράζονταν και Ερμητικά, Καβαλιστικά και Αλχημιστικά κείμενα, προσπαθώντας ουσιαστικά να αποτελέσουν την γέφυρα μεταξύ των αρχαίων μυητικών μυστηρίων, τα οποία βίαια ανέστειλε ο Κωνσταντίνος και ο Θεοδόσιος. Στην πράξη, γίνεται μια προσπάθεια αναβίωσης κάποιων μυητικών δρώμενων, δυστυχώς όμως η θράκα στους αρχαίους βωμούς είχε σβήσει και μόνον μία ατελής ανασκευή ήταν πλέον εφικτή, γεγονός βέβαια που αδυνατεί να επικαλεστεί διαδοχή των αρχαίων μυστηρίων.

Για την ανασκευή κάποιων μυητικών μυστηρίων, μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται σε σύγχρονα της εποχής εκείνης αλληγορικά κείμενα, όπως και σε παλαιότερα, αλλά κατά κύριο λόγο στην μεταστοιχείωση που υποδείκνυε η Αλχημεία και οι εσωτερικές ερμηνείες των υπαρχόντων δογμάτων, κατά κανόνα βέβαια του εσωτερικού μύθου του χριστιανισμού.

Ένα αλληγορικό μυθιστόρημα των Ρωμαϊκών χρόνων - 2ος αιώνας της κοινής χρονολόγησης - «οι μεταμορφώσεις» του Απουλήιου, ή «ο χρυσός όνος», όπως έγινε γνωστό, όπου ο ήρωας του βιβλίου Λούκιος, χρίζεται ιερέας της Ίσιδας στην Ελλάδα και μετά μεταβαίνει στην Ρώμη, έγινε το πλέον διαδεδομένο από τον 12ο αιώνα και μετά. Ο συγγραφέας υποτίθεται αναπαριστά τις τελετουργίες και τα μυητικά μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου, με αποτέλεσμα να επηρεάσει δραστικά τόσο στην ανασκευή των μυστηρίων, όσο και στο να επικρατήσει η αντίληψη ότι γενέτειρα των εσωτερικών μυστηρίων ήταν η Αίγυπτος, αντίληψη που την συναντάμε στην πλειονότητα των μετέπειτα εσωτερικών ταγμάτων στην Ευρώπη, στα Τεκτονικά και ειδικά στον τύπο του Μέμφις - Μισραϊμ, όπως και σε πληθώρα Ροδοσταυρικών Ταγμάτων. Συμπλήρωμα και συνηγορία, απετέλεσε και ένα ακόμα μυθιστόρημα, ο «Σήθος» του Τερασόν που εκδόθηκε το 1731 και έγινε πασίγνωστο στους εσωτερικούς κύκλους, όπου ο ήρωας Σήθος, μεταβαίνει στην Μέμφιδα και μυείται σε κρυφούς χώρους στις πυραμίδες.

Το μυθιστόρημα του Τερασόν, εκτός του ότι επηρέασε τα εσωτερικά τάγματα της εποχής, έδωσε και το σενάριο για το εξέχον έργο του Μότσαρτ, τον «Μαγικό Αυλό». Η ιστορική και αρχαιολογική έρευνα, έχει πλέον ανατρέψει αυτήν την λανθασμένη αντίληψη, καθότι αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχαν μυστικά μυητικά μυστήρια στην αρχαία Αίγυπτο, εφόσον όλες οι τελετουργίες ήταν θρησκευτικού χαρακτήρα και ανοιχτές για όλους.

Ο Απουλήιος στην ουσία περιέγραψε Ελληνικά και Ρωμαϊκά μυητικά, αποδίδοντάς τα στην Αίγυπτο, κάτι που δεν ήταν ασυνή-θιστο για την εποχή εκείνη, εξαιτίας του γεγονότος ότι η Αίγυπτος είχε περιβληθεί με έναν μυστηριακό μανδύα που κάλυπτε την Μαγεία και μαγικές τελετουργίες. Στο μυθιστόρημα του Απουλήιου, γίνεται μνεία για την μεταμόρφωση του ήρωα σε Όνο και για να ξαναγίνει άνθρωπος, πρέπει να φάει ένα ρόδο, πράγμα που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο και γιατί οι άνθρωποι δεν τον άφηναν να πλησιάσει τις τριανταφυλλιές, αλλά και γιατί τα αγκάθια τον εμπόδιζαν να πλησιάσει ένα ρόδο.

Το ρόδο, ως το αρχαιότερο σύμβολο που αναπαριστά την θηλυκή αρχή, απασχόλησε πολύ και συνεχίζει να απασχολεί τον κάθε εσωτεριστή. Συνδυασμένο με τον Σταυρό, σύμβολο του υλικού, έδωσε ένα από τα πιο διαδεδομένα και με βαθειά σημασία, εσωτερικό σύμβολο και χαρακτήρισε ένα ολάκερο εσωτερικό κίνημα. Τον Ροδοσταυρισμό.

Είδαμε παραπάνω ότι κυκλοφόρησε το 1260 «το μυθιστόρημα του Ρόδου», το οποίο όμως δεν ήταν το μοναδικό, γιατί με τον ίδιο τίτλο, γράφτηκε μυθιστόρημα και από τον Arnoldus Villanova, τον επονομαζόμενο Doctor Illuminatus, όπως και από τον Ortholanus και από τον Roger Bacon τον 13ο αιώνα, τον επονομαζόμενο Doctor Ad mirabilis.

Τελευταίος που συνέγραψε «Μυθιστόρημα του Ρόδου», ο Nicolas Flamel, διάσημος Παρισινός γιατρός και εσωτεριστής, από το 1330-1413, αφιερώνοντας μάλιστα το «Μυστικό Ρόδο» στην Αφροδίτη, με το ίδιο πνεύμα που οι χριστιανοί αφιερώνουν το Ρόδο στην Μαρία.

Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής εκείνης, από τον 10ο έως τις αρχές του 14ου αιώνα, ήταν κατά πρώτον η πρωτο-καθεδρία που καταλαμβάνει πλέον ο ορθός λόγος, ο ορθο-λογισμός - με τον Θωμά τον Ακινάτη μάλιστα ακόμα και η δυτική εκκλησία ασπάστηκε πλήρως την Αριστοτέλεια λογική - και δεύτερον, μέσα από την διάδοση των γνώσεων και μάλιστα Ερμητι-κών, Αλχημιστικών και Καβαλιστικών, διακρίνουν οι σοφοί τις πλάνες των κυριολεκτικών ερμηνειών που επέβαλε η εκκλησία στους εσωτερικούς μύθους, με αποτέλεσμα να παρατηρείται, στην αρχή μια καλυμμένη σάτιρα για την εκκλησία και στην συνέχεια μια σχεδόν απροκάλυπτη αντιπαράθεση στο δόγμα, συνοδευόμενη από θέσεις και απόψεις που επανεισήγαν παλιές παραδοσιακές αντιλήψεις, κύρια της αρχαιοελληνικής παράδοσης.

Παράλληλα όμως με την καθιέρωση του ορθολογισμού, ως αντίδραση στην πρωτοκαθεδρία του νου, αναδεικνύεται ο μυστικι-σμός, με τους μεγάλους μυστικούς της Δύσης, τον Eckart και τον Tauler και με τους Μυστικούς και το κίνημα των Ησυχαστών στο Βυζάντιο.

Ήδη από τον Μάξιμο τον Ομολογητή (6ος - 7ος αιώνας) είχε τεθεί το θέμα των δύο δρόμων για την αναζήτηση της αλήθειας. Ο πρώτος δρόμος είναι μέσω του Λόγου ή του νου, μέσω της συλλογιστικής. Για να είναι αποτελεσματικός όμως, πρέπει να υπάρ-χει αντιστοιχία του αισθητού με το νοητό. Αυτό κατά τον Μάξιμο επιτυγχάνεται με την αλληγορία και τον συμβολισμό, άποψη που πασίδηλα φανερώνει τον νόμο των αντιστοιχιών των Ερμητικών, επικυρώνοντας το απόφθεγμα, όπως πάνω έτσι και κάτω.

Ο άλλος δρόμος αναζήτησης της αλήθειας για τον Μάξιμο και για όλους ανεξαιρέτως τους «Μυστικούς», είναι ο δρόμος της εσωτερικής ενόρασης, ο δρόμος της καρδιάς. Ο δρόμος της καρδιάς προϋποθέτει κατά πρώτον, αδιάλειπτη προσευχή. Εδώ, λέγει ο Συμεών ο νέος θεολόγος (10ος - 11ος ), χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Αν σηκώνεις τα χέρια σου στον ουρανό και τα μάτια σου και τον νουν σου και φαντάζεσαι με τον νουν σου θεία νοήματα και τα αγαθά του ουρανού, (μερικές φορές χύνεις δάκρυα και κλαις), να είσαι βέβαιος ότι βρίσκεσαι στο δρόμο της πλάνης. Δεν αποκτάς έτσι τις αρετές και την απάθεια. «Τέτοιοι βλέπουν φως με τα μάτια του κορμιού τους, και αγρικούν ευωδίας και ακούουν φωνάς με τα αυτιά τους κλπ., και σιγά σιγά δαιμονίζον-ται».

Δεύτερη προϋπόθεση είναι η καρδιά να στραγγαλίσει το νου και μόνον τότε εξασφαλίζει τη γνώση των αρχών και την ορθή εκτέλεση των θείων εντολών. Η ένωση με το Θεό, έλεγαν οι βυζαντινοί Μυστικοί, γίνεται όταν το πνεύμα επιτύχει να προσελκύ-σει το νου στο βάθος της καρδιάς, τον στραγγαλίσει, του απαγορέψει τη συνήθη κίνησή του προς τα εξωτερικά αντικείμενα και από την Βαβυλώνα τον επαναφέρει στην Σιών.

Τρίτη και βασικότερη προϋπόθεση που απαιτεί ο δρόμος της καρδιάς, είναι η αποκλειστική αφιέρωση, η αναχώρηση από τα εγκόσμια και ο αυστηρός ασκητισμός.

Αν και δεν είναι του παρόντος να κάνουμε κριτική στον δρόμο της καρδιάς και να δείξουμε γιατί είναι ελλειμματικός, θα σημειώ-σουμε μόνον ότι για τον συνειδητό αναζητητή, για τον μυημένο, είναι δρόμος ασυμβίβαστος και απορριπτέος, καθότι με το να προϋποθέτει αναχωρητισμό και ασκητισμό, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το καθήκον του κάθε ανθρώπου, όπως το αντιλαμβά-νεται ο Εσωτερισμός, που είναι, μετά τον σεβασμό προς τον θεό, η αγάπη προς την πατρίδα και τον πλησίον και η τρυφερά αφοσίωση στην οικογένεια.

Για τους Μυστικιστές κάθε εποχής, ο δρόμος της καρδιάς, με την απάρνηση του κόσμου αυτού, με την φλογερή και με πάθος αγάπη και την αποκλειστική αφιέρωση στο θεό, γίνεται ο δρόμος που- υποτίθεται - επαναφέρει τον ασκητή στην αγκαλιά του θεού, σώζοντας την ψυχή του.

Για τον μυημένο όμως, κάθε ικανοποίηση των παθών και κάθε υποχώρηση χάριν ιδιοτέλειας ή άρνησης εκτέλεσης του καθήκον-τος, θεωρείται ελάττωμα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιδιοτέλεια από το να νοιαζόμαστε μόνον πως θα σώσουμε την ψυχούλα μας, αδιαφορώντας για ολάκερο τον κόσμο.

Ως αληθείς εσωτεριστές, εργαζόμαστε ακατάπαυστα για την βελτίωσή μας, συνηθίζοντας το πνεύμα μας στην σύλληψη των υψηλών ιδεών της αρετής, της δόξας και του καθήκοντος. Οι αρετές βέβαια, οι οποίες για τον αμύητο κόσμο θεωρούνται σπάνια προσόντα, για τους αληθείς ζηλωτές του Εσωτερισμού είναι απλή εκπλήρωση καθήκοντος.

Ως μυημένοι των αρρήτων μυστηρίων και κληρονόμοι της ανεπανάληπτης σοφίας των προγόνων μας και πειθόμενα στα "ρήματα" εκείνων, δεν αδημονούμε να αποχαιρετήσουμε τον κόσμο και να απαλλαγούμε από αυτόν, αλλά έχουμε σαν πρώτη προτεραιότητα να γνωρίσουμε τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ, και με την εργασία μας να τον καταστήσουμε καλύτερον.

Ήδη μια θεώρηση του κόσμου ξεχασμένη για πολλούς αιώνες, με την πλημμυρίδα των έργων της Ελληνικής γραμματείας που κατέκλυζε την Ευρώπη, η χαρωπή θεώρηση της ζωής και της φύσης που η Ελληνική κοσμοθέαση είχε αναδείξει, επανέρχονταν και προανήγγειλε την αυγή για το μεσαιωνικό σκοτάδι που κάλυπτε τον Δυτικό κόσμο.

Ο 14ος αιώνας ξεκίνησε με τον βίαιο διωγμό των Ναϊτών το 1307 και σύντομα ήρθε και η σειρά και για τους άλλους φορείς και αποκαλυπτές της γνώσης, της καταδιωγμένης αλήθειας. Το 1317 ο πάππας Ιωάννης ο 12ος εξέδωσε βούλα (ισοδύναμο με τον ορθόδοξο αφορισμό) ενάντια στους Αλχημιστές και η ιερή εξέταση ξεκίνησε να φωτίζει τον κόσμο με τις φλόγες που ανέδυαν τα βασανισμένα και καμένα κορμιά διδασκάλων, διανοουμένων, θεραπευτών, μαιών και όσων είχαν την ατυχία να γεννηθούν με κόκκινα μαλλιά ή να έχουν κρεατοελιές.

Παρά τις απάνθρωπες όμως διώξεις, η γνώση εξαπλώνεται πλέον ραγδαία και αυτό χάρη στις μυστικές εταιρείες που συστήνουν οι φωτισμένοι διδάσκαλοι. Το 1410 ή 1413 ιδρύεται το Τάγμα των Ροδοσταύρων, το 1430 ο Φίλιππος της Βουργουνδίας ιδρύει το Τάγμα των Ιπποτών του Χρυσόμαλου Δέρατος, ακολουθεί ο Cornelius Agrippa το 1507 και στη συνέχεια ένας μεγάλος αριθμός μυστικών σχολών και οργανώσεων, που όρισαν σαν πρωταρχικό τους μέλημα και σκοπό, την αφύπνιση των ανθρώπων , προβάλλοντας ως κεντρικό ρητό το απόφθεγμα από την «Νέα Ατλαντίδα» του RC Bacon (1624), «Tempora patet occulta veritas» , «Με τον καιρό η κρυμμένη αλήθεια θα εμφανιστεί στο φως».

Ο Francis Bacon μαζί με τον Fludd, είναι οι ιδρυτές της Αγγλικής εταιρείας των Ροδοσταύρων και κατά τα πρότυπα των Βέλγων RC και φυσικών, αδελφών Van Helmont, διαχώρισαν την αδελφότητα σε δύο ρεύματα. Ένα εσωτερικό με πρώτο Μάγο τον Fludd, όπου συνέχιζαν την ενασχόληση με τα Ερμητικά, την Αλχημεία και την Καμπαλά και έναν εξωτερικό, όπου προωθούνταν η ενα-σχόληση και η ανάπτυξη των θετικών επιστημών.

Το εξωτερικό ρεύμα του RC που διεύθυνε ο Bacon, θα αποτελέσει το 1645 το «Αόρατο Κολλέγιο», μυστικό στην αρχή λόγω των διώξεων, θα εμφανισθεί λίγα χρόνια αργότερα δημόσια, με την ονομασία Gresham's College, προάγοντας τους σκοπούς των Ροδοσταύρων, όπως καθορίζονται μέσα στο έργο του Bacon «Νέα Ατλαντίς», δηλαδή η ανακαίνιση της επιστήμης με την ουσια-στική παρατήρηση και μελέτη των φαινομένων της φύσης.

Διάσημα ονόματα, όπως ο φιλόσοφος Lock, ο αρχιτέκτονας Cristophe Wren, ο φιλόσοφος και διοικητής της Σκωτίας Sir Robert Moray, επιφανή μέλη του Κολλεγίου θα το καταξιώσουν παγκόσμια. Η Ροδοσταυρική αυτή Ακαδημία, θα μετονομαστεί το 1620 σε Academy και το 1662 ο Κάρολος ο 2ος με την βοήθεια του τότε προέδρου της Boyle, θα την αναγνωρίσει επίσημα με την ονομασία Royal Sosiety και με το όνομα αυτό - που αναφέρεται μέχρι σήμερα - θα γίνει το αληθινό εργαστήριο παραγωγής επιστήμης, αναδεικνύοντας τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας.

Ο Bacon - που θεωρείται και ο συγγραφέας των έργων του Σέξπιρ- στο έργο του «Νέα Ατλαντίς», φανερώνεται ως ο ανακαινισ-τής του τάγματος των Ροδοσταύρων, ο βαθύτατος γνώστης της φύσης, ένας αληθινός επιστήμων αλλά και ο τολμηρός νεωτε-ριστής που εισάγει επίσημα τον ορθολογισμό, εδραιώνοντας την φιλοσοφική επαγωγική σκέψη, δίνοντας πλέον την πρωτο-καθεδρία στην Λογική, την λογική που η αναγεννημένη Δύση ξαναανακάλυψε στον Αριστοτέλη. Ο ορθός λόγος, γίνεται η καρδιά του έργου του Bacon, «Novum Organum», βιβλίο που τονίζει τα έργα λογικής του Αριστοτέλη, που τιτλοφορούνταν Όργανον.

Το βιβλίο «Νέα Ατλαντίς» κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του Bacon, όμως η πρώτη του έκδοση είχε στο εξώφυλλό του τις δύο στήλες του Ηρακλή, με τα γράμματα B και J. Παράλληλα βρίθει συμβόλων, όπως ο γνώμονας, η στάθμη, Ήλιος - Σελήνη, κυβικός λίθος, πεντάκτινος αστέρας κλπ, σύμβολα που ευθέως παραπέμπουν σε Τεκτονισμό.

Κατ' εκείνα τα χρόνια το όνομα Ροδόσταυρος, εκτός του γεγονότος ότι είχε κατασυκοφαντηθεί από εκκλησιαστικούς κύκλους, μετά την έκδοση των επαναστατικών Ροδοσταυρικών μανιφέστων, την πρώτη δεκαετία του 17ου αιώνα, άρχισε να θεωρείται αρνητικό και από την πολιτική αριστοκρατία.

Έτσι, σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από τον γενικό όρο, «Σοφοί». Ως σοφοί κατά κανόνα συναντώνται οι εργάτες του έργου της Αλχημικής μεταστοιχείωσης, αλλά στην ουσία, έτσι αποκαλούνται όλοι οι ενασχολούμενοι με τις ερμητικές επιστήμες. Αυτή η νέα ορολογία που επικράτησε - αν και ο όρος «σοφός» συναντάται πολύ πρώιμα στα Αλχημιστικά έργα - έφερε και κάποια σύγχυση στην έρευνα της ιστορικής εξέλιξης των εσωτερικών ταγμάτων.

Χαρακτηριστική είναι η θέση που ανευρίσκεται στο Long Livers του Gould του 1725, που μας πληροφορεί ότι στην εισαγωγή της Μυστικής ιστορίας του Τεκτονισμού, οι Ροδόσταυροι και οι Τέκτονες αναφέρονται ως αδελφοί της ίδιας αδελφότητας και Τάγματος.

Ο λόγος που υφίσταται αυτή η διαφοροποίηση Ροδοσταύρων και Τεκτόνων, είναι όχι το ότι οι σοφοί εκείνης της εποχής βρήκαν καταφύγιο στις συντεχνίες των οικοδόμων, αλλά το ότι, η ενά-σκηση με την Αλχημεία είχε δυστυχώς αλλοιωθεί και οι εργάτες του έργου, αντί να εργάζονται για την ατομική τους μεταστοιχείωση, εξαπατήθηκαν από την φιλαργυρία τους και επιδίωκαν μάταια οι δυστυχείς να μεταστοιχειώσουν την ύλη.

Στο βιβλίο «Wassenaer's Historishe Verhaal» του με αρχικά αναφερόμενου συγγραφέα, L.D.V.Z. ,αναφέρεται: «Σεις οι ίδιοι είσθε η φιλοσοφική λίθος, η ίδια σας η καρδιά είναι η πρώτη ύλη που πρέπει να μετουσιωθεί σε καθαρό χρυσό» Αυτή είναι η αληθινή φόρμουλα του έργου, η καθαγίαση του εσωτερικού ανθρώπου και πάρεργόν της, η άσκοπη προσπάθεια μεταστοιχείωσης της κοινής ύλης σε εξευγενισμένη.

Η πραγματοποίηση όμως του έργου, προϋπέθετε την μελέτη του βιβλίου Μ, του βιβλίου Mundi, του βιβλίου του κόσμου. Αυτό το συμβολικό βιβλίο, το αληθινό βιβλίο του νόμου, ο Παράκελσος στο Paragranum το ονομάζει, «ψυχή του κόσμου», «ζωή της φύσης», «ens astrale».

Στους εκατό δυστυχώς, μόλις ένας κατανοούσε το αληθινό έργο. Η παρερμηνεία του Αλχημικού έργου, ήταν αυτή που εξανάγ-κασε τους σοφούς να αντικαταστήσουν σταδιακά τα Αλχημικά σύμβολα με Τεκτονικά, γεγονός που παρατηρήσαμε στα πρώιμα έργα των σοφών.

Ο καθηγητής Bolland, γράφει στο Orphische Mysterien, «Κατά την αλλαγή του Ροδο-σταυρισμού σε Ελευθεροτεκτονισμό, η συμβολική γλώσσα της αρχιτεκτονικής έλαβε την θέση της συμβολικής γλώσσας της Αλχημείας, που ενθύμιζε μια προέλευση την οποίαν απαρνούνται όλο και περισσότερο. Ο Ροδοσταυρισμός και ο φιλελευθερισμός του που δεν ήταν αρεστός στην Αγγλία, εγκαταλείφθηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν αποκλειστικά αρχιτεκτονικός συμβολισμός, ο οποίος αληθινά σχετιζόταν με τον Ροδοσταυρισμό, αλλά μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προσδώσει μια προέλευση αρχαίας Αγγλικής σοφίας.

Χωρίς αμφιβολία, το να ισχυριζόμαστε ότι ο ελευθεροτεκτονισμός του 17ου αιώνα προέρχεται από την αρχαία συντεχνία των οικοδόμων, είναι μια απάτη, είναι μάλλον μια νέα διασκευή των αρχαίων μυστηρίων που εισήχθησαν από τους Σοφούς, μορφωμένους Νεοπλατωνικούς του 17ου αιώνα».

Αντίστοιχα διαβάζουμε από ένα άρθρο της Daily Journal της 5-9-1730, «Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει μια ξένη οργά-νωση, από την οποία οι 'Aγγλοι Ελευθεροτέκτονες, που ντρέπονται για την αληθινή καταγωγή τους, αντιγράψανε μερικές τελε-τουργίες και αγωνίσθηκαν πολύ για να πείσουν τον κόσμο ότι ήταν απόγονοί της, αν και δεν πήραν από αυτήν παρά μερικά σημεία δοκιμασιών ή μύησης. Τα μέλη αυτής της εταιρείας έφεραν το όνομα Ροδόσταυροι και οι αξιωματικοί της που ονομά-ζονταν επίσης, Σεβάσμιος διδάσκαλος, Επόπτες κλπ, έφεραν κατά τις τελετές των έναν κόκκινο σταυρό ως σημείο αναγνώρισης.

Η ηθελημένη ή αθέλητη αποκοπή από τις ρίζες, έχει πάντα σαν αποτέλεσμα την αποστέρηση από την ουσία του πνεύματος και οδηγεί στον εκφυλισμό της τυπολατρίας του γράμματος. Αναφέρονται από το παρελθόν, αλλά ανευρίσκονται εύκολα σήμερα, στοές που έχουν εκπέσει στην τυπολατρία του νεκρού γράμματος και έχουν απομακρυνθεί από την ζωοποιό ουσία του πνεύματος.

Τέτοιο θλιβερό παράδειγμα μία από τις Στοές Vredendal των κάτω χωρών, η Στοά του 'Aμστερνταμ που ιδρύθηκε το 1529, τέθηκε σε ύπνο το 1601 και επανενεργοποιήθηκε στην Χάγη το 1637 με την ονομασία Frederik's Vredendal, όπως δείχνει η ιδρυτική πράξη που έχει κατατεθεί στην αίθουσα ρητορικής De Rozenstok. Η στοά αυτή ήταν κυρίως μια συγκέντρωση των φίλων του κυβερνήτη, ο οποίος ελάχιστα ενδιαφέρονταν για πνευματικά θέματα. Παρότι γιόρταζαν τον Αγ. Ιωάννη, στην ουσία όμως, οι κυριότερες ενασχολήσεις ήταν οι διασκεδάσεις και τα συμπόσια.

Παρότι αποδείχθηκε πολλές φορές ότι η μελέτη του Ερμητισμού και της Αλχημείας προορίζεται για λίγους, πόσο μάλλιστα η υψηλή φιλοσοφία της Καμπαλά που είναι για ακόμα λιγότερους, παρότι είχε διαδοθεί η αντίληψη ότι δήθεν οι Σοφοί κατάλαβαν ότι δύσκολα θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα και βαθύτερα νοήματα και έτσι αρκέστηκαν σε μαθήματα καθήκοντος, φιλανθρωπίας και ηθικών επιταγών, οι πραγματικοί σκοποί ίδρυσης Ταγμάτων και Στοών, είναι τελείως διαφορετικοί.

Ο αληθής Τέκτονας διδάσκαλος, ο Γ. Γ. Γουίλμχερστ στο βιβλίο, «το κρυμμένο νόημα του τεκτονισμού», έγραφε: «Είναι άτοπο να

σκεφτόμαστε ότι μια ευρεία οργάνωση όπως ο Τεκτονισμός, έχει σαν σκοπό να διδάξει το συμβολικό νόημα λίγων απλών εργατικών εργαλείων, ή να εντυπώσει αρετές ή να ενισχύσει απλές ηθικές αρχές. Η Συντεχνία έχει σίγουρα κάποιον ευρύτερο στόχο από την απλή ενστάλαξη της εφαρμογής κοινωνικών αρετών. Ο Τεκτονισμός είναι ένα μυσταγωγικό σύστημα, που διαθέτει μία προς τα έξω και ορατή πλευρά και μία προς τα μέσα, νοητική και πνευματική πλευρά».

«Διάλεξε για Λίθο εκείνον μέσα από τον οποίο οι βασιλιάδες τιμούνται στο στέμμα τους και μέσα από το οποίο οι γιατροί θεραπεύουν τους αρρώστους τους, γιατί αυτός είναι κοντά στην φωτιά», συμβούλευε το Rosarium Philosophorum. Προβάλλοντας τις εσωτερικές διεργασίες στην ύλη, ο εργάτης της Τέχνης έβλεπε έξω από αυτόν να υφίσταται ο μετασχηματι-σμός.

Λίγοι όμως ήταν αρκετά έξυπνοι για να καταλάβουν ότι, αυτός ήταν ο δικός τους μετασχημα-τισμός. Έτσι, οι σοφοί εργάζονταν για τον μετασχηματισμό του εαυτού τους. Οι ανόητοι όμως, ματαιοπονούσαν άσκοπα να μετασχηματίσουν την ύλη.

Σε κάθε μυητική διαδικασία, ο μυούμενος έρχεται σε επαφή με αλληγορίες και σύμβολα. Τα σύμβολα έχουν το μεγάλο πλεονέ-κτημα να μπορούν να ενώνουν ετερογενείς ή ακόμα και ασύμμετρους μεταξύ τους παράγοντες, σε μια μοναδική εικόνα. Με την παρακμή της αλχημείας, η συμβολική ένωση του πνεύματος και της ύλης κατέρρευσε, με αποτέλεσμα να βρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος ξεριζωμένος μέσα σε έναν κόσμο από τον οποίον έχει αφαιρεθεί η ψυχή.

Ο Σοφός έβλεπε την ένωση των αντιθέτων μέσα από το σύμβολο του δέντρου. Έτσι δεν είναι παράξενο που το ασυνείδητο του σημερινού ανθρώπου, που δεν αισθάνεται πια άνετα μέσα στον κόσμο και δεν μπορεί να βασίσει την ύπαρξή του, ούτε στο παρελθόν που δεν υπάρχει πια, ούτε στο μέλλον που δεν έχει έλθει ακόμα, χρειάζεται να επανέλθει στο σύμβολο του κοσμικού δέντρου που είναι ριζωμένο σε αυτόν τον κόσμο και φτάνει μέχρι τον ουρανό - το δέντρο που είναι επίσης ο άνθρωπος.

Μέσα στην ιστορία των συμβόλων, αυτό το δέντρο που είναι η Στοά, θεωρείται ο ίδιος ο δρόμος της ζωής. Μια ανάπτυξη προς εκείνο που υπάρχει αιώνια και δεν αλλάζει, που ξεπηδά από την ένωση των αντιθέτων, και που με την αιώνια παρουσία του, κάνει εφικτή αυτήν την ένωση.

Φαίνεται πως ο άνθρωπος, που αναζητά μάταια την ίδια του την ύπαρξη και βγάζει μια ολόκληρη φιλοσοφία μέσα από αυτήν, μόνον μέσα από μια εμπειρία της συμβολικής πραγματικότητας, μπορεί να βρει τον δρόμο του προς έναν κόσμο στον οποίο δεν θα είναι πια ξένος.

Η εργασία της ανοικοδόμησης, το έργο της μεταστοιχείωσης είναι εφικτό για τον επιμελή εργάτη. Τα ρητά του κάλλους της Ερμητικής επιστήμης μαζί με τα απόρρητα της ισχύος της ανοικοδόμησης και της Αλχημιστικής μεταστοιχείωσης, αληθώς υπόσχονται την κοινωνία της αρρήτου Σοφίας των ανώτερων μυστηρίων της Καμπάλα, της δημιουργίας, του ίδιου του θεού, του ανθρώπου.

βιβλία