Η ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΤΟ ΣΩΜΑ
Το σώμα είναι η ορατή καί χονδροειδής υπόσταση τού ανθρώπου και το υλικό έρεισμα του. Είναι ο φορέας και η κατοικία τών δύο άλλων στοιχείων στον υλικό κόσμο.
Είναι, κατά κάποιο τρόπο, το πήλινο ανθοδοχείο (σώμα) που συγκρατεί το νερό που βρίσκεται μέσα του ( ψυχή ) και υποβαστάζει το άνθος ( Πνεύμα ) που τοποθετείται σε αυτό.
Το σώμα εκπληρώνει τις λεγόμενες φυσιολογικές λειτουργίες που ανήκουν στον μηχανισμό τής οργανικής ζωής τού κάθε ατόμου. Είναι εκείνο το οποίο εξετάζει τόσο η φυσιολογία όσο και η ανατομία, οι οποίες όμως προσπαθούν να εξηγήσουν τα φαινόμενα τής ζωής και τής συνείδησης μόνο με τούς μηχανισμούς τού υλικού ( χοϊκού ) σώματος
Το σώμα είναι το σαρκικό περίβλημα τού Πνεύματος, το φθαρτό ένδυμα επάνω στην γη το οποίο είναι « πολύμορφο και εφήμερο ».
Το σώμα δεν έχει δική του ζωή όπως δεν έχει ζωή η αδρανής ύλη από την οποία προέρχεται. Την ζωή την λαμβάνει από την ψυχή ἢ ψυχικό σώμα, η οποία το θέτει σε κίνηση.
Είναι το υλικό όργανο μέσω τού οποίου εκδηλώνεται και λαμβάνει το Πνεύμα συνείδηση τού φυσικού κόσμου, ώστε να επιτύχει ο άνθρωπος τον υψηλό σκοπό και την αποστολή του, για την οποία είναι προορισμένος από τον Πλάστη.
Μας δόθηκε ένα σώμα, μέσα στο οποίο κατοικούμε κατά χάριν, το οποίο ούτε το φτιάξαμε ούτε συμμετέχουμε στο ότι συμβαίνει δημιουργικά μέσα σε αυτό.
Κάποιοι « άλλοι » το φροντίζουν, το συντηρούν και επιδιορθώνουν τις βλάβες όταν κάνουμε κατάχρηση ( ασθένειες ).
Όπως δε λέει ο Απόστολος τών εθνών Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του : « οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματος εστίν »
Το σώμα τού ανθρώπου αποτελείται από στοιχεία υλικά, ορατά, που έχουν παρθεί από τον υλικό κόσμο με τον οποίο βρίσκεται σε άμεση συνάφεια, σε αντίθεση προς την ψυχή και το Πνεύμα, που είναι δυνάμεις άϋλες, αόρατες και δεν γίνονται αντιληπτές από το κάθε άτομο.
Τα κυριότερα μέρη τού ανθρωπίνου σώματος είναι τρία.
Το κεφάλι, ο θώρακας και η κοιλιά.
Στο κεφάλι έχουν την έδρα τους ο εγκέφαλος και η παρεγκεφαλίδα, τα υλικά όργανα, μέσω τών οποίων εκδηλώνεται το Πνεύμα.
Σημαντικά μέρη, που αφορούν επίσης την μύηση, είναι υπόφυση και η επίφυση ἢ κωνάριο.
Το στήθος, όπου βρίσκονται τα πνευμόνια, τα όργανα τής κυκλοφορίας τού αίματος και το συμπαθητικό νευρικό σύστημα είναι το κέντρο και η υλική έδρα τής ψυχής.
Η κοιλιά με το στομάχι, τα έντερα και τα άλλα κατώτερα όργανα είναι το κέντρο αφομοίωσης τών τροφών, της κατεργασίας τού κυρίως υλικού σώματος και διαιώνισης τού είδους. Δύο άλλα σημαντικά στοιχεία που αφορούν την μύηση είναι το καρδιακό πλέγμα και το ηλιακό πλέγμα, καθώς και η σπονδυλική στήλη με 33 σπόνδυλους, με τον κατώτερο σπόνδυλο στην θέση τού κόκκυγα να ονομάζεται ιερόν οστούν.
Τα τρία αυτά κυριότερα μέρη τού ανθρωπίνου σώματος εκπροσωπούνται στο κεφάλι ( το οποίο είναι το σπουδαιότερο τμήμα τού ανθρώπου, αφού δεσπόζει όλων τών άλλων μελών τού υλικού σώματος ) με διάφορες, όπως λέμε, εισόδους ( πύλες ) που βρίσκονται στο πρόσωπο.
Το στόμα μας είναι η πύλη τής εισόδου, από την οποία διοχετεύονται οι τροφές στην κοιλιά.
Από την μύτη εισέρχεται ο απαραίτητος γιά τα πνευμόνια μας αέρας. Τα μάτια και τα αυτιά είναι οι πύλες τού πνεύματος. Σύμφωνα δε με την θέση κάθε εισόδου επάνω στο πρόσωπο, καθορίζουμε την κατάταξη τριών κόσμων, που αντιπροσω-πεύονται στο ανθρώπινο σώμα. Το στόμα που βρίσκεται στο κάτω μέρος τού προσώπου, είναι ο αγωγός τών τροφών προς την κοιλιά, η οποία αντιπροσωπεύει, όπως είπαμε, τον υλικό κόσμο. Η μύτη που βρίσκεται στο μέσον εξυπηρετεί τα όργανα τού θώρακα, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον μεσαίο - τον ψυχικό κόσμο - και τα μάτια με τα αυτιά που βρίσκονται στο ανώτατο σημείο τού προσώπου, είναι οι πύλες τού Νού - τού Πνευματικού κόσμου. Εξ άλλου οι φυσικές ανάγκες τού ανθρώπου με τα ζωώδη ένστικτα βρίσκονται στο σώμα, που αντιπροσωπεύει στο σύνολο του, τον κατώτερο κόσμο. Εδώ έχουν την έδρα τους οι τάσεις τού ανθρώπου προς την λαιμαργία, την οκνηρία την λαγνεία και τον κατώτερο εν γένει ερωτισμό.
Τα αισθήματα, υψηλά ἢ ποταπά, καθώς και τα πάθη, έχουν σαν έδρα την ψυχή τού ανθρώπου, όπου βρίσκεται το κέντρο της αγάπης, της ευσπλαχνίας, τού οίκτου ἢ τού μίσους, τού φθόνου, τού θυμού, τού εγωισμού, της φιληδονίας και όλων εν γένει τών άλλων « θανάσιμων » ψυχικών παθών.
Ο Νούς με την Σκέψη και η Βούληση είναι απαυγάσματα τής λειτουργίας τού Πνεύματος.
Εδώ συγκεντρώνονται οι ανώτερες εκδηλώσεις, οι θεϊκές ιδιότητες τού καθενός ατόμου.
Καθένα από τα τρία μέρη, ανάλογα με την περίσταση, εμφανίζει ορισμένες καταστάσεις :
α) Το φυσικό μέρος θα εκδηλώσει το ένστικτο, με την αίσθηση σαν μέσον αντιδράσεως και την ευχαρίστηση ἢ τον πόνο σαν αποτέλεσμα τού ερεθίσματος που παράγεται.
β) Το ψυχικό μέρος θα εκδηλώσει την διαίσθηση με το αίσθημα ως μέσον αντιδράσεως και την αγάπη ἢ το μίσος σαν αποτέλεσμα τής συγκινήσεως που παράγεται.
γ) Το Πνευματικό μέρος, εξ άλλου, θα εκδηλώσει την ιδέα, με την νόηση σαν μέσον αντιδράσεως και την αλήθεια ἢ το ψέμα σαν αποτέλεσμα τού στοχασμού που παράγεται.
Κάθε ένα από αυτά τα συνειδησιακά κέντρα έχει και μία ιδιαίτερη φυσιολογική λειτουργία.
Έτσι στην κοιλιά, όπως είπαμε, γίνεται η κατεργασία τών τροφών γιά την αναπλήρωση τών υλικών απωλειών τού σώματος.
Η κοιλιά, με άλλα λόγια, μεταβάλλει την τροφή που λαμβάνουμε, ως εξής :
1ον Σε χυμό, ρευστό προϊόν τής πέψεως στο στομάχι.
2ον Σε χυλό -πυκνό λευκώδες υγρό το οποίο διαχέεται μέσω τών χυλοφόρων αγγείων στο κυκλοφορικό σύστημα.
3ον Σε αίμα, το οποίο είναι μεν παράγωγο τών οργάνων τής κοιλιάς, αλλά κατατάσεται μεταξύ τών στοιχείων που ανήκουν στο στήθος και συμμετέχει στις λειτουργίες αυτών.
Στο στήθος γίνεται η λειτουργία εκείνη, η οποία αναπληρώνει με την οξυγόνωση τού αίματος, τις ζωτικές απώλειες τού οργανισμού.
Γιά να υπάρχει ζωή καί κίνηση, έχουμε ανάγκη τον ατμοσφαιρικό αέρα, ο οποίος εισέρχεται στον οργανισμό μέσω τών οργάνων τής αναπνοής. Από το αίμα παράγεται η νευρική δύναμη η οποία αποταμιεύεται μεν στο Μεγάλο συμπαθητικό σύστημα και την παρεγκεφ αλίδα, αλλά έχει σαν κέντρο δράσης τον εγκέφαλο.
Στο κεφάλι βρίσκεται το ανώτερο μέρος τού κεντρικού νευρικού συστήματος, το οποίο αν τλεί από το αίμα την νευρική δύναμη που απαιτείται γιά την συνειδητή εκτέλεση τών βουλή σεων τού Νού. Εκεί βρίσκονται τα κέντρα που διέπουν την κίνηση και την γενική αίσθηση και εκεί έχουν την έδρα τους οι Διανοητικές μας δυνάμεις.
Με άλλα λόγια, στο κεφάλι τού ατόμου γίνεται η λεπτότατη εργασία γιά την διανομή και κατεύθυνση τής νευρικής δυνάμεως που απαιτείται γιά την διακυβέρνηση τού συνόλου.
Σαν συμπέρασμα υπάρχουν στο υλικό σώμα τού ανθρώπου, τρείς τομείς ἢ ας πούμε τρία διαμερίσματα, κάθε ένα από τα οποία εκδηλώνει καταστάσεις “ ψυχολογικής ” φύσεως :
1) Κάτω έχουμε την κοιλιά, που είναι από πλευράς φυσιολογίας το εργαστήριο τής ύλης και από πλευράς ψυχολογικής τών αισθήσεων και τών ενστίκτων.
2) Στο μέσον έχουμε το στήθος, το οποίο είναι το εργαστήριο τής ζωικής δυνάμεως και από πλευράς ψυχολογικής η περιοχή τών επιθυμιών, των συναισθημάτων και των παθών.
3) Στο επάνω μέρος έχουμε το κεφάλι, το οποίο από πλευράς φυσιολογίας περικλείει τον εγκέφαλο, ο οποίος μετα-χειρίζεται γιά την εξυπηρέτηση του τις 5 αισθήσεις κλπ.
Στο πρόσωπο μας βρίσκονται οι πύλες εισόδου όλων εκείνων πού υπάρχουν και κυκλοφορούν στον οργανισμό τού ανθρώπου.
Από πλευράς ψυχολογικής, το κεφάλι μπορεί να θεωρηθεί ως η περιοχή στην οποία έχουν την έδρα οι λειτουργίες τής νοήσεως, της θελήσεως και της διακυβέρνησης τού συνόλου.
Το τελικό μας συμπέρασμα είναι ότι ο ρόλος τού σώματος είναι να δρα και να εκτελεί.
Επεκταθήκαμε πολύ στα τρία αυτά σημεία, διότι θέλουμε όχι μόνο να κατανοηθεί τελείως ο ρόλος, τον οποίον παίζει κάθε ένα από τα τρία κυριότερα μέρη τού σώματος, αλλά και να προσδιορίσουμε ανατομικά, κατά το δυνατόν, την έδρα των τριών στοιχείων τής τριαδικής οντότητος την οποία λέμε άνθρωπο, η οποία αποτελεί στην πραγματικότητα μία Μονάδα.
Η ΨΥΧΗ
Ως τώρα εξετάσαμε τι είναι το σώμα. Αλλά όπως εξηγήθηκε, αυτό δεν είναι ο πραγματικός άνθρωπος. Είναι απλώς ο φορέας και η κατοικία τών δύο άλλων στοιχείων στον φυσικό κόσμο, της ψυχής και της Διάνοιας.
Το σώμα, με άλλα λόγια, είναι το όργανο δια μέσου τού οποίου εκδηλώνεται το Πνεύμα στον υλικό κόσμο και το βοηθάει στην τελειοποίηση του.
Υπάρχει όμως ένα ενδιάμεσο. Υπάρχει ο « μεσάζοντας » μεταξύ τού Πνεύματος και τού σώματος πού συνδέει τα δύο αυτά στοιχεία μεταξύ τους. Ο συνδετικός αυτός κρίκος μεταξύ τού υλικού σώματος και τού Πνεύματος, είναι ένα άλλο στοιχείο, μία αυθυπόστατη ουσία, την οποία εμείς ονομάζουμε στην παρούσα ανάλυση ψυχή.
Θα ήταν δυνατόν όμως να ονομασθεί καί Ζωή, διότι η πλησιέστερη προς το σώμα λειτουργία της αποτελεί το πρωταρχικό στοιχείο τής ζωής και είναι η πηγή τής κάθε ενεργεί ας και κινήσεως, πού διατηρεί, κινεί και ανανεώνει συνεχώς όλο τον οργανισμό.
Είναι η δύναμη που διεισδύει και βάζει σε κίνηση τα διάφορα όργανα τού σώματος. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η ίδια η ζωή αλλά και η αιτία τής ζωής.
Είναι η ζωική δύναμη και ο εμψυχωτής τού υλικού σώματος.
Είναι αυτό πού ονομάζουν οι γιατροί οργανική ζωή καί οι ψυχολόγοι υποσυνείδητο.
Είναι το Περίπνευμα τών Πνευματιστών ἢ το Αστρικό σώμα τών αποκρυφιστών.
Είναι εκείνο πού υποδεικνύουν οι Πυθαγόρειοι σαν " Άρμα τής Ψυχής " οι δε Αιγύπτιοι σαν Ka ἢ διπλό αιθερικό σώμα, « το φωτεινό αλλά αόρατο σώμα ».
Ο αιθέρας ἢ το αιθερικό επίπεδο είναι ο πλάστης καθώς και ο συντηρητής τών μορφών.
Η ψυχή δεν είναι ο Δημιουργός αλλά ο " τεχνίτης " ο οποίος συντονίζει την Ιδέα με την ύλη.
Είναι η οντότητα, που προΐσταται στον σχηματισμό καί συντήρηση τού υλικού σώματος τού ανθρώπου, τού οποίου διατηρεί την μορφή και τις διαστάσεις.
Την ψυχή μπορούμε να την παρομοιάσουμε με τον εσωτερικό αρχιτέκτονα τού σωματικού οικοδομήματος, ο οποίος επιβλέπει και μεταβάλλει τα χαρακτηριστικά τού σώματος σύμφωνα με τις ανάγκες του, τις πραγματικές ἢ τις φαινομενικές.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Α΄ επόπτης τής Κυανής στοάς ( ψυχή ), ενδιάμεσος μεταξύ Σεβασμίου ( πνεύμα ) και Β΄ Επόπτη ( σώμα ) αναγνωρίζεται από τούς αδελφούς του ως τέκτων ( δηλαδή οικοδόμος ) τού ναού.
Η Γένεση περιγράφει ότι ο Θεός έπλασε το σώμα τού ανθρώπου από το χώμα τής γης. Όμως εκείνο το σώμα δεν είχε ζωή. Ήταν μόνο πλασμένο.
Ακολούθως μας λέει, ότι ο Θεός " ενεφύσησεν εν τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.
" Επομένως τι είναι η ψυχή ; Η ψυχή είναι αυτό το οποίο δίνει ζωή στο σώμα.
Χωρίς ψυχή το σώμα είναι νεκρό, άψυχο όπως πολύ σωστά λέμε.
Αλλά ο Λόγος τού Θεού δεν σταματάει στο να μας πει τι είναι η ψυχή αλλά προχωρά ακόμη περισσότερο και μας λέει που βρίσκεται η ψυχή, η ζωή τού σώματος :
« ἡ γὰρ ψυχὴ πάσης σαρκὸς αἷμα αὐτοῦ ἐστι, καὶ ἐγὼ δέδωκα αὐτὸ ὑμῖν ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου ἐξιλάσκεσθαι περὶ τῶν ψυχῶν ὑμῶν· τὸ γὰρ αἷμα αὐτοῦ ἀντὶ ψυχῆς ἐξιλάσεται… ἡ γὰρ ψυχὴ πάσης σαρκὸς αἷμα αὐτοῦ ἐστι. καὶ εἶπα τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραήλ· αἷμα πάσης σαρκὸς οὐ φάγεσθε, ὅτι ἡ ψυχὴ πάσης σαρκὸς αἷμα αὐτοῦ ἐστι » ( Λευιτικό κεφ. 17:11, 13:14).
Συνεπώς τι είναι ψυχή ; Από την Γένεση μαθαίνουμε ότι ψυχή είναι αυτό που δίνει Ζωή στο σώμα, αλλά επίσης μαθαίνουμε από το Λευιτικό ότι η ψυχή τής σαρκός βρίσκεται στο αίμα.
Αυτό επίσης εξηγεί και πως η σωματική ζωή περνά από γενιά σε γενιά. Αυτή περνά μέσω τού αίματος. Για αυτό και στις Πράξεις τών Αποστόλων, αναφέρεται το εξής :
« Και έκαμεν ( Ο Θεός ) εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν
εφ’ όλου τού προσώπου τής γης » ( Πράξεις τών Αποστόλων κεφ. 17 : 26 ).
Ποιό είναι το " ένα αίμα " αυτού τού αποσπάσματος ;
Το αίμα τού Αδάμ φυσικά το οποίο περνάει από γενιά σε γενιά και είναι το αίμα που όλοι έχουμε. Όμως στην πραγματι-κότητα η ψυχή δεν είναι κάτι που έχει μόνον ο άνθρωπος.
Τα ζώα επίσης έχουν ψυχή που και αυτή είναι στο αίμα.
Αν και αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε αμέσως από το πιο πάνω απόσπασμα τού Λευιτικού όπου μας λέγεται ότι " η ψυχή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής ", ας το δούμε επίσης και στην Γένεση : « καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν … καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς καὶ πᾶσι τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐ ρανοῦ καὶ παντὶ ἑρπετῷ ἕρποντι ἐπὶ τῆς γῆς, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ ψυχὴν ζωῆς ... » ( Γένεση κεφ. 1 : 20 ~ 21, 29~ 30 ).
Επομένως όχι μόνο ο άνθρωπος έχει ψυχή αλλά έχουν και τα ζώα.
Αυτό δεν θα πρέπει καθόλου να μας ξενίσει αν έχουμε κατανοήσει ότι η ψυχή είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα.
Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος δεν υπάρχει πλέον ζωή στο σώμα του, δηλαδή δεν υπάρχει πλέον ψυχή.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα ζώα. Η ψυχή είναι γι’ αυτά ότι δίνει ζωή στο σώμα.
Αν και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σχετικά με το τι ορίζεται ως ψυχή στην Βίβλο, το πρόβλημα δημιουργείται αν πάμε στην Βίβλο προκατειλημμένοι ότι η ψυχή είναι αθάνατη .
Αν η ψυχή ήταν αθάνατη, τότε πράγματι και οι ψυχές τών διαφόρων ζώων θα ήταν αθάνατες αφού και αυτά έχουν ψυχή σαν τον άνθρωπο.
Αλλά η ψυχή δεν είναι αθάνατη, απλά είναι αυτό το οποίο δίνει ζωή στο σώμα.
Όταν σταματάει να υπάρχει ζωή στο σώμα τότε σταματά να υπάρχει και η ψυχή.
Τονίζουμε ιδιαιτέρα την εννοιολογική σημασία που δίδουμε στις λέξεις ψυχή ἢ ψυχικό σώμα και ΨΥΧΗ οι οποίες δεν πρέπει να συγχέονται μεταξύ των, καθ’ ότι πολλοί συγγραφείς μεταχειρίζονται την λέξη ΨΥΧΗ, κάτι το οποίο και εμείς εδώ υιοθετούμε, γιά να υποδηλώσουν το Αθάνατο μέρος, το Εγώ, τον εν ημίν Θείον Σπινθήρα.
Αυτό δεν έχει σημασία και δεν πρέπει να μας συγχύζει, διότι οι όροι μόνο αλλάζουν, η ιδέα παραμένει η ίδια.
Ας επανέλθουμε όμως στην σύσταση τού υλικού μας σώματος.
ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΣΩΜΑ Ή ΚΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ
Ο θάνατος τού υλικού σώματος, μετά την αποχώρηση τής ψυχής ἢ τής ζωής ( συμβολικά θραύση τής αργυράς χορδής ), αποτελεί το ένα σκέλος τού φυσικού θανάτου.
Η σύνδεση σώματος - ψυχής συνήθως αναφέρεται ως « αργυρά χορδή », έκφραση ληφθείσα από ένα εδάφιο τής Παλαιάς Διαθήκης όπου συναντούμε την έκφραση :
« ἒως ὃτου μη ἀνατραπῆ σχοινίον τοῦ ἀργυρίου » ( Εκκλησιαστής κεφάλαιο 12 : 6 ).
Γιατί υπάρχει και ένα άλλο σκέλος, το οποίο αφορά το αιθερικό ή ζωικό σώμα μας, το οποίο είναι εξίσου φυσικό και θνητό. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να το ονομάσουμε « σώμα ηλεκτρισμού », γιατί είναι ένα οργανωμένο σύστημα ηλεκτρο-μαγνητικών τάσεων.
Το σύστημα αυτό λειτουργεί όπως ένα δίχτυ και συγκρατεί κάθε κύτταρο και κάθε ίνα τού φυσικού φορέα, όπως ακριβώς συγκρατείται η φιάλη τού κρασιού στις θήκες μιάς κάβας.
Αυτό το αιθερικό σώμα μεταδίδει σε κάθε μόριο και κύτταρο τού σώματος την ζωικότητα - αιθερικότητα, η οποία εμποδίζει την αποσύνθεση και διατηρεί ενωμένα τα συστατικά τής οργανικής ύλης στις περίπλοκες αλλά πρόσκαιρες ενώσεις τους.
Η απόσυρση αυτού τού διπλού αιθερικού είναι εκείνη που σφραγίζει την κρίσιμη στιγμή τού θανάτου όταν η ανάσα σβήνει. Λέγεται ότι η ψυχή ενσωματωμένη στο αιθερικό, παραμένει σε ασυνείδητη κατάσταση γιά μιά σύντομη περίοδο, που διαρκεί από λίγες ώρες, μέχρι και τρείς ημέρες, παραδοση που αναφέρεται και στην θρησκεία μας. Αν η ψυχή παραμείνει στο αιθερικό σώμα περισσότερο ἢ αν αφυπνιστεί συνειδησιακά , παρ' ότι βρίσκεται ακόμη μέσα στο διπλό αιθερικό, τότε συμπεραίνουμε ότι κάτι δεν έχει λειτουργήσει σωστά. Όταν η ψυχή “ αφυπνίζεται πρόωρα ”, ενώ δηλαδή βρίσκεται ακόμη στο διπλό αιθέριο σώμα ἢ Ka, προκαλεί την εμφάνιση ορισμένων φαινομένων τών λεγόμενων « φαντασμάτων ». φαινόμενο αρκετά σύνηθες στο παρελθόν.
Η ψυχή πρωτοστατεί στην επεξεργασία όλων τών οργανικών δυνάμεων τού σώματος και είναι το κέντρο κάθε οργανικού και ψυχολογικού αυτοματισμού.
Διά μέσου τού σώματος παράγονται τα αισθήματα και εκδηλώνονται με το ένστικτο και τις φυσικές ανάγκες, ενώ από την ψυχή γεννιόνται τα συναισθήματα και εκδηλώνονται με τις αρετές ἢ τα ψυχικά πάθη.
Τέλος από το Πνεύμα απορρέει η Σοφία και η Αλήθεια.
Χωρίς την ψυχή ( Α΄ επόπτης ) δεν είναι δυνατόν να υπακούσει το σώμα, η αδρανής αυτή ύλη, στις εντολές τού Πνεύματος ( Σεβάσμιος ), ούτε αυτό να λάβει τις εντυπώσεις τού σώματος ( Β΄ επόπτης ).
Γιά να καταλάβουμε όλα αυτά καλύτερα, θα πάρουμε τον άνθρωπο σε μία κατάσταση, η οποία τού συμβαίνει κάθε ημέρα. Θα τον πάρουμε κατά την ώρα τού ύπνου. Όταν κοιμάται, υπάρχει ένα ανθρώπινο σώμα, τού οποίου οι πνεύμονες αναπνέουν, η καρδιά του λειτουργεί κανονικά και το αίμα κυκλοφορεί. Αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί σε αυτήν την κατάσταση να σκεφθεί, δεν μπορεί να θελήσει, ούτε και να κυβερνήσει τον εαυτό του. Όταν βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση, λέμε « καθεύδει » ἢ με άλλα λόγια κοιμάται. Ένα μέρος του δηλαδή απουσιάζει, διότι ούτε σκέπτεται ούτε συν αισθάνεται. Το άλλο όμως μέρος είναι εκεί και δεν απομακρύνεται ούτε στιγμή. Ποίος λοιπόν είναι ο πραγματικός άνθρωπος ; Εκείνος πού κοιμάται ἢ εκείνος πού συνεχίζει να εκτελεί τις λειτουργίες τού οργανισμού, σαν καλός καί ευσυνείδητος, αλλά όμως αφανής εργάτης ; Βεβαίως αυτός που βρίσκεται στην κατάσταση που λέμε ύπνο δεν είναι ο πραγματικός άνθρωπος, γιατί αυτός δεν εμφανίζει Συνείδηση.
Πράγματι αυτό πού απουσιάζει κατά την ώρα τού ύπνου είναι το Πνεύμα, είναι η συνείδηση. Από την άλλη μεριά, αυτό πού επιστατεί στις λειτουργίες τού ανθρωπίνου σώματος καί δεν το εγκαταλείπει ούτε για μια στιγμή, παρά μόνον κατά τον θάνατο, είναι η ψυχή.
Την στιγμή ακριβώς πού η ψυχή θα εγκαταλείψει το σώμα, επέρχεται ο σε όλους μας γνωστός “ πρώτος ” θάνατος.
Τότε μένει μόνον το σώμα - το πτώμα - τού ανθρώπου, το πρώτο - το κατώτερο συστατικό.
Η ψυχή, το ενδιάμεσο, που ενώνει το σώμα με το Πνεύμα, αποχώρησε. Συνεπώς το Πνεύμα δεν μπορεί πλέον να επικοινωνήσει με το σώμα και κατά συνέπειαν, φαινομενικά αποχωρεί καί αυτό, διότι η οριστική αποχώρηση συμβαίνει κατά την φάση τού “ δευτέρου ” θανάτου περι του οποίου γίνεται αναφορά στην Αποκάλυψη τού Ιωάννη.
Αλλά το νεκρό σώμα εξακολουθεί να υπάρχει. Φαινομενικά τίποτε δεν άλλαξε από τα υλικά του συστατικά καί όμως, το σώμα αυτό δεν μπορεί πιά να λειτουργήσει όπως καί πρίν, ούτε να αισθανθεί διότι όπως είδαμε, έχει στερηθεί τής ψυχής και τού Πνεύματος. Το πτώμα τότε μένει στην γή, στον υλικό κόσμο, από τον οποίον προήλθε και αποσυντίθεται βαθμιαία στα γήινα συστατικά του. Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το σαρκικό σώμα είναι κάτι το άψυχο.
Είναι απλώς μιά αδρανής ύλη, η οποία αποσυντίθεται μόλις λείψει η ψυχή, όπως επίσης το ίδιο αυτό σώμα, όταν έχει μεν την ψυχή και λειτουργεί κανονικά αλλά κοιμάται ( καθεύδει ), δεν μπορεί να σκεφθεί, να κρίνει, να θελήσει, να αισθανθεί, διότι το Πνεύμα « απουσιάζει ».
Ώστε εκείνο πού ονομάζουμε " Άνθρωπο " είναι μιά Τριάδα από :
σώμα, ψυχή και Πνεύμα.
Κάθε ένα από τα τρία αυτά συστατικά μέρη, μπορεί να εξεταστεί χωριστά σαν μιά ιδιαίτερη οντότητα, ενωμένα δε όλα μαζί, αποτελούν μία τριενότητα, τον άνθρωπο.
Τα στοιχεία που απαρτίζουν την βασική αυτήν τριάδα, όσο αφορά τον ενσαρκωμένο άν θρωπο, είναι αλληλοεξαρτώμενα καί όπως είναι αυτονόητο δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν στην παρούσα ενσάρκωση και στην γήινη ζωή μας παρά μόνον ως Μία και αδιαίρετη Μονάδα.
Πρέπει να συνυπάρξουν οι τρείς αυτές βασικές αρχές γιά να έχουμε μπροστά μας, το ανθρώπινο αυτό ον, το τόσο μυστηριώδες καί αινιγματικό. Διότι, όπως είπαμε το σώμα τού νεκρού δεν είναι ο άνθρωπος, είναι μόνον το λείψανό του.
Όπως επίσης αυτός που κοιμάται δεν είναι ο καθ’ εαυτό άνθρωπος, διότι μπορεί μεν να υπάρχει μπροστά μας το σώμα και η ψυχή αλλά απουσιάζει η τρίτη αρχή.
Απουσιάζει το Πνεύμα, δηλαδη το στοιχείο πού κυβερνά, πού δέχεται τις αισθήσεις, πού σκέπτεται και που θέλει. Κατά τον ύπνο η ψυχή κυριαρχεί επάνω στο σώμα.
Όταν ξυπνήσουμε, το Πνεύμα αναλαμβάνει καί πάλι την διεύθυνση τού σώματος το οποίο έχει σαν βοηθό, στο μηχανικό ας πούμε μέρος τής οργανικής ζωής, την ψυχή.
Ας εξετάσουμε τώρα πώς έρχεται ο ύπνος. Κατά την διάρκεια τής ημέρας, λόγω τών ασ χολιών μας, γίνεται μεγάλη κατανάλωση νευρικής δυνάμεως.
Όταν η ποσότητα τής νευρικής δυνάμεως ελαττωθεί πολύ, οι σχέσεις μεταξύ τού Πνεύματος τού σώματος χαλαρώνει και η ψυχική δύναμη, η οποία συγκρατούσε ενωμένα τα διάφορα κέντρα, ολοένα υποχωρεί.
Τα διάφορα μέλη τού σώματος ναρκώνονται, το άτομο δεν έχει πια δύναμη να σταθεί όρθιο, τα μάτια κλείνουν, τα αισθητήρια όργανα παύουν να λειτουργούν και επέρχεται ο ύπνος.
Ένα χαρακτηριστικό τής ελαττώσεως τής νευρικής δυνάμεως είναι το χασμουρητό τόσο σαν ένδειξη πριν από τον ύπνο όσον και κατά την αφύπνιση μας μέχρι να αποκατασταθεί η ισορροπία.
Ο ύπνος, όπως βλέπουμε, έρχεται με την σταδιακή ελάττωση τής νευρικής δυνάμεως, οπότε οι σχέσεις τού συνειδητού Πνεύματος και τού σωματικού οργανισμού έχουν παρ οδικά διακοπεί. Κατά την διάρκεια τού ύπνου γίνεται η αναπλήρωση τών οργανικών απωλειών τών συνειδητών κέντρων καί η παραγωγή νέας ποσότητας νευρικής δυνάμεως. Τότε οι συμπυκνωτές ἢ ας πούμε συσσωρευτές, γεμίζουν με νέα δύναμη. Ένας βασικός συσσωρευτής είναι το ηλιακό πλέγμα που αποτελείται από σύνολο νευρικών γαγγλίων. Βλέπουμε λοιπόν την σπουδαιότητα που έχει ο ύπνος, ο οποίος πρέπει να είναι κανονικός και ήσυχος, για να μπορέσει ο οργανισμός να αναλάβει και να αναπληρώσει την ζωικότητα η οποία καταναλώθηκε κατά την διάρκεια τής δράσης τού ανθρώπου στον ενεργό του βίο ( σε εγρήγορση ) και να επανορθώσει καλύτερα όλες τις ζημίες τού οργανισμού, που συνέβησαν κατά την διάρκεια τής ημέρας.
Η αφύπνιση επέρχεται, όταν η νέα ποσότητα νευρικής δύναμης που παράγεται φθάσει στο κανονικό σημείο, ώστε να επαναφέρει την επαφή τού Πνεύματος με το σώμα.
Είναι πράγματι ενδιαφέρον να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι η όλη οργανική εργασία πού γίνεται στην κοιλιά, στον θώρακα και στο κεφάλι, γίνεται χωρίς καμία απολύτως επέμβαση τής συνειδήσεως και της βουλήσεως τού ανθρώπου. Έχουμε εδώ τον « Ανθρωπο - Μηχανή », ο οποίος εργάζεται μόνος, ενώ ο « Άνθρωπος – Πνεύμα » έχει λειτουργίες και όργανα δικά του και τελείως διαφορετικά από τα προηγούμενα.
Ο « Άνθρωπος - Μηχανή » έχει, σαν υλικό κέντρο, το Μεγάλο Συμπαθητικό Σύστημα και τα διάφορα άλλα νευρικά πλέγματα, ιδίως δε το καρδιακό πλέγμα.
Εξυπηρετείται από ειδικό νευρικό σύστημα τής οργανικής ζωής που αποτελείται απο κλειστικά, όπως βλέπουμε, από το Μεγάλο Συμπαθητικό Σύστημα.
Ο Άνθρωπος μηχανή κάνει την καρδία να πάλλεται, να συστέλλει και διαστέλλει όλες μας τις αρτηρίες, να θέτει σε ενέργεια το συκώτι, το στομάχι, τα έντερα, τα πνευμόνια, χωρίς να εξετάζει αν ο « Άνθρωπος - Πνεύμα » είναι ξυπνητός ἢ κοιμάται.
Όλα αυτά τα όργανα εργάζονται επίσης κατά την διάρκεια τού ύπνου, όπως ακριβώς και όταν είμαστε ξυπνητοί.
Ο « άνθρωπος - Πνεύμα » δεν έχει τίποτε να κάνει ούτε καν να έχει την εποπτεία.
Όλα αυτά έχουν αφεθεί στον βοηθό του, στην δικαιοδοσία τής ψυχής.
Το τονωτικό στοιχείο, το στοιχείο το οποίο θα ξαναδώσει την δύναμη στα διάφορα όργανα, το ονομάζουμε Ζωή. Αυτή υπάρχει πρώτιστα μέσα στο αίμα, το δε περίσσευμα αποταμιεύεται σαν απόθεμα στο Μέγα Συμπαθητικό, σαν νευρική δύναμη, για να δια νεμηθεί, εν καιρώ, όπου παρουσιασθεί ανάγκη. Η δύναμη αυτή δεν είναι βέβαια ορατή, μολονότι δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξη της. Εάν εμποδίσουμε το αίμα να φθάσει σε κάποιο όργανο τού σώματος, το όργανο αυτό θα σταματήσει να ζεί, που σημαίνει ότι το αίμα περιέχει αυτή την « δύναμη », η οποία δίδει ζωή στα διάφορα όργανα τού ανθρωπίνου οργανισμού. Συνεπώς, η ζωική αυτή δύναμη εμπεριέχεται στο αίμα. Η συμπυκνωμένη αυτή δύναμη, η οποία δεν υπόκειται στην άμεση επήρεια τής βουλήσεως, διατηρεί την λειτουργία όλων τών οργάνων
τού σώματος τού ανθρώπου. Σαν παράδειγμα ας φέρουμε μια συνήθη τηλεοπτική συσκευή. Στο παράδειγμα αυτό, το ηλεκτρικό ρεύμα ( η ψυχή ἢ η ζωή ) είναι εκείνο που την βάζει σε λειτουργία και μέσω τής κεραίας ενώνει και βάζει σε επικοινωνία τον τηλεοπτικό σταθμό ( Πνεύμα ) με τον δέκτη ( σώμα ). Χωρίς τον ηλεκτρισμό ἢ λόγω μερικής βλάβης τού δέκτη ἢ της κεραίας ( εγκέφαλος, ο τηλεοπτικός σταθμός ( το Πνεύμα ) είναι σαν να μην υπάρχει, διότι είναι αδύνατο να μεταδώσει το μήνυμα, δηλαδή οποιαδήποτε εικόνα και ήχο στην τηλεοπτική συσκευή. Το ίδιο συμβαίνει περίπου στις βαριές ασθένειες ἢ κατά την διάρκεια τού κανονικού ύπνου ἢ ύπνου μετά από πρόκληση . Υπάρχει μετάθεση τής νευρικής δυνάμεως ἢ διακοπή τής συνήθους παραγωγής. Όταν απουσιάζει το απαραίτητο αυτό μέσο ενεργείας, το Πνεύμα είναι ανίκανο να κυβερνήσει. Στο κάτω και πίσω μέρος τού κεφαλιού υπάρχει ένα όργανο ισορροπίας, η παρεγκεφαλίδα, που συσσωρεύει και διανέμει νευρική δύναμη στον οργανισμό.
Κατά την μυητική παράδοση είναι « η βατός η φλεγόμενη και μη καιγόμενη ».
Όταν δεχθούμε ένα ισχυρό κτύπημα στην περιοχή τής ινιακής χώρας, συμβαίνει απότομη απώλεια τής νευρικής δυνάμεως με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να χάνει τις αισθήσεις του. Οι υλιστές συγχύζουν τον πομπό με το ηλεκτρικό ρεύμα, δηλαδή το πνεύμα με την ψυχή. Το αίμα, γιά να ζωογονήσει, έχει ανάγκη τα συστατικά τού ατμοσφαιρικού αέρα.
Από την ατμόσφαιρα και τον Ήλιο παίρνουμε την Κοσμική Δύναμη που διατηρεί ολόκληρο τον οργανισμό σε ζωή. Γιά αυτό, η αναπνοή έχει ζωτική και κεφαλαιώδη σημασία γιά τον άνθρωπο. Χωρίς αναπνοή δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε λίγα λεπτά. Με τον ατμοσφαιρικό αέρα αναζωπυρώνουμε ολόκληρο τον οργανισμό και διατηρούμε ταυτόχρονα την ψυχική μας ισορροπία. Τονίζουμε, την πολύ μεγάλη σπουδαιότητα που έχει ο αέρας τον οποίο αναπνέουμε, διότι αυτός μεταβάλλει αμεσότερα την σύσταση τού αίματος. Ο ατμοσφαιρικός αέρας είναι κατά κάποιο τρόπο η « τροφή » τής ψυχής και μάλιστα η κυριότερη τροφή της.
Πάρα πολλά μυητικά γυμνάσματα έχουν σαν βάση την ρυθμική και με ορισμένο τρόπο, με βάση ορισμένους κτύπους τής καρδιάς, πραγματοποίηση τών εισπνοών και των εκπνοών.
Ο τελικός σκοπός τής αναπνοής, καθώς και κάθε άλλης φυσιολογικής λειτουργίας, είναι η παραγωγή νευρικής δυνάμεως, η οποία αποθηκεύεται στα ψυχικά κέντρα και χρησιμεύει στην εκδήλωση μεγαλύτερης ζωτικότητας, ψυχικής δυνάμεως, πνευματικής διαύγειας και δραστηριότητας.
Με άλλα λόγια, πρέπει, να συγκεντρώσουμε πρώ τα κοσμική δύναμη, από τον συμπαντικό χώρο που μας περιβάλλει, γιά να μπορέσουμε στην συνέχεια να την εξωτερικεύσουμε στούς τρείς κόσμους, τον Φυσικό, τον Ψυχικό και τον Πνευματικό, σύμφωνα με την Αλχημική φόρμουλα Coagula-Solve ( δηλαδή συμπύκνωση και εκτίναξη ).
Πιό πάνω ορίσαμε την ψυχή σαν ένα είδος υλοπνευματικού ρεύματος ικανού να δεχθεί μία κατεύθυνση από το Πνεύμα προς το σώμα ἢ να μεταφέρει μία εντύπωση από το σώμα ( αισθητήρια ) προς το Πνεύμα. Η φυσιολογία αποδίδει στα κινητικά και αισθητικά νεύρα τους ρόλους αυτούς. Στο προκείμενο πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι τα νεύρα είναι απλώς τα μεσα συνδέσεως, διοχετεύσεως μιάς ενεργείας ( μάλλον ηλεκτρικής φύσεως ) η οποία κυκλοφορεί κατά μήκος αυτών, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα κυκλοφορεί κατά μήκος τών αγωγών. Απόδειξη τής ορθότητας τής αντιλήψεως αυτής είναι το γεγον ός ότι πολλές φορές χωρίς να υπάρχει βλάβη στον εγκέφαλο ἢ στα νεύρα, τα οποία μπορούν και παραμένουν ανέπαφα, έχουμε περιπτώσεις παραλύσεως, κοκ. Αυτό συμβαίνει διότι η ενέργεια αυτή, ο ψυχικός δυναμισμός ( ψυχικό ρευστό ), δεν κυκλοφορεί πλέον διά μέσου τού νευρικού συστήματος.
Κύριος λόγος υπάρξεως τής ψυχής είναι να θέτει σε κυκλοφορία τον παράγοντα τής ζωής και από τής απόψεως αυτής, όπως είπαμε, έχει έδρα κυρίως στο στήθος και τα όργανα τα οποία κυρίως εκδηλώνουν και συντηρούν την ζωή αποτελούν την έδρα της : τα πνευμόνια και η καρδιά.
Το ρεύμα αυτό, το οποίο αποτελεί την ουσία τής ψυχής, εμποτίζει κατά την κυκλοφορία του, τόσο το νευρικό, όσον και το κυκλοφοριακό ( αιματικό ) σύστημα.
Από την φυσιολογία γνωρίζουμε ότι οι δύο λειτουργίες, κυκλοφορία τού αίματος και αναπνοή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, καθώς η καρδιά φροντίζει γιά την εκτόξευση τού αίματος έως τα ακρότατα κύτταρα τού οργανισμού και τα πνευμόνια φροντίζουν γιά τον εμπλουτισμό του με οξυγόνο, χωρίς το οποίο δεν θα γινόντουσαν οι απαραίτητες καύσεις γιά την ζωή.
Εκτός όμως από το οξυγόνο, το οποίο εισάγεται από τα πνευμόνια, ο Εσωτερισμός παραδέχεται ότι το αίμα εμπλουτίζεται διά μέσου τής αναπνοής και με ένα άλλο συστατικό, την « ζωικότητα - αιθερικότητα » το οποίο συναντούμε στην Ινδική παράδοση σαν « πράνα ». Στα Σανσκριτικά, σημαίνει αναπνοή ενώ το πρώτο συστατικό της « πρά » σημαίνει γεμίζω.
Η αιθερική αυτή ενέργεια, είναι ρεύμα που έλκει την καταγωγή του από την πρωταρχική ενεργεία τού Πνεύματος είναι δε ο αποκλειστικός παράγοντας τής ζωής τού Παντός.
Ανάλογης φύσεως, που αφορά όμως τον άνθρωπο και διαποτίζει με ζωικότητα ολόκληρο τον οργανισμό του, είναι η «ανθρώπινη αιθερική ενέργεια», «ο άρτος ημών ο επιούσιος».
Πιστεύω ότι έγινε αρκετά ξεκάθαρα και με σαφήνεια ο καθορισμός τών τριών στοιχείων, τα οποία συνιστούν τον άνθρωπο, ώστε να μην υπάρχει ανάγκη γιά περισσότερη επέκταση.
Ελπίζουμε ότι ο αναγνώστης παρακολούθησε τις εξηγήσεις που δώσαμε γιά τα τρία μέρη που αποτελούν τον άνθρωπο και αντιλήφτηκε καλά το τι θέλουμε να εκφράσουμε, όταν χρησιμοποιούμε τούς όρους : σώμα, ψυχή, Πνεύμα καθώς και Εγώ ἢ Ψυχή με κεφαλαία που είμαστε εμείς οι ίδιοι ως αθάνατες Θείες προεκτάσεις ( πιθανότατα τών Ελοχίμ κατά την Γένεση ).
Γιά περισσότερη όμως σαφήνεια επαναλαμβάνουμε και πάλι ότι η ψυχή ενώνει το κατώτερο ἢ φυσικό σώμα με το ανώτερο ἢ Πνευματικό.
Για την ακρίβεια, η ψυχή δέχεται και μεταβιβάζει ! Το « διάμεσο » αυτό, όπως εξηγήθηκε στο παράδειγμα τής συσκευής τηλεοράσεως, είναι κάθε άλλο παρά μιά αφηρημένη έννοια.
Η ιδέα ενός συνδετικού κρίκου, ενός « μεσάζοντος », φαίνεται να ανταποκρίνεται σε μία φυσιολογική πραγματικότητα, κατά τον γνωστό μηχανισμό :
Αίτιον - Μέσον - Αποτέλεσμα.
Να λοιπόν γιατί και εμείς δεχόμαστε στον άνθρωπο ένα « μεσάζοντα », τον οποίο καλούμε ψυχή και επιχειρούμε να τον μελετήσουμε σαν μία ξεχωριστή δύναμη, ώστε να μπορέσουμε να ερευνήσουμε την φύση της και κατανοήσουμε τις διάφορες λειτουργίες και ιδιότητες της.
Με τον τρόπο αυτό θα αποκτήσουμε τις γνώσεις εκείνες που θα μας βοηθήσουν να λύσουμε καλύτερα πάρα πολλά προβλήματα τής ζωής, τα οποία καθημερινώς μάς παρ ουσιάζονται ως αινιγματικά και συνήθως άλυτα.
ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Μέχρι τώρα δώσαμε την περιγραφή και την “ανατομία”, ας μας επιτραπεί η έκφραση, τής ψυχής. Τώρα θα μελετήσουμε τις ιδιότητες και τις λειτουργίες της και θα προσπαθήσου με να τις κατατάξουμε μεθοδικά, ώστε να μπορέσουμε αργότερα με κατάλληλα ψυχονοητικά γυμνάσματα να καλλιεργήσουμε και αναπτύξουμε τις καλές ιδιότητες και να μετριάσουμε ἢ αποβάλουμε, κατά το δυνατόν, τις κακές ιδιότητες.
Η βαθιά κατανόηση τού ρόλου και των λειτουργιών τής ψυχής, καθώς επίσης και τών σχέσεων της με τα υπόλοιπα στοιχεία, που αποτελούν το ανθρώπινο ον, είναι αναγκαία γιά να επιτύχουμε την αυτοκυριαρχία καί την ικανότητα μας στην διακυβέρνηση τού όλου ανθρώπινου οικοδομήματος ( τού Ναού ).
Η ανθρώπινη ψυχή είναι μία τεραστία δύναμη χρήσιμη γιά την εξέλιξη μας. Δυστυχώς όμως η πλειονότητα τών ανθρώπων σχεδόν αγνοεί την ύπαρξη τής θαυμαστής αυτής δυνάμεως. Όταν κατανοήσουμε τον μηχανισμό τής ψυχής και τον ρόλο τον οποίο αυτή παίζει, μεγάλο μέρος από το μυστήριο που περιβάλλει τον άνθρωπο και διαφωτίζεται και απλοποιείται.
Πρέπει πρώτα από όλα να γνωρίζουμε, ότι οι λειτουργίες που απαιτούν αυτοματισμό, όπως λόγου χάριν η μνήμη, η πείρα, οι συνήθειες μας, τα αισθήματα και τα πάθη μας, γίνονται πραγματοποιήσιμα με τις ιδιότητες τής ψυχής. Η αρχή και η καταγωγή τών δια φορών συναισθημάτων, όπως η χαρά, η λύπη, ο ενθουσιασμός, η συγκίνηση και γενικά όλα τα ψυχικά πάθη, όπως το μίσος, ο φθόνος, ο θυμός, η ηδυπάθεια, η εγωπάθεια, βρίσκεται στην ψυχή.
Από αυτήν παράγονται και αναπτύσσονται τα αισθήματα - καλά ἢ κακά - καθώς και οι διάφορες άλλες καταστάσεις, ενώ όπως ήδη είπαμε, από το σώμα πηγάζουν οι αισθήσεις καί τα ένστικτα και από το Πνεύμα οι ιδέες.
Εκείνος ο οποίος εμβαθύνει στα μυστήρια τής ψυχής, μπορεί σχεδόν να μαντέψει τις σκέψεις, τούς υπολογισμούς και τον χαρακτήρα τών άλλων.
Όταν δε γνωρίζει κανείς, κατά βάθος, την ανθρώπινη ψυχή και τις εκδηλώσεις της, μπορεί να καταπολεμήσει τις ψυχικές ασθένειες, την δειλία, το λεγόμενο τρακ, να κατανοήσει τον μηχανισμό τών ονείρων, τού υπνωτισμού και εν γένει όλων εκείνων τών φαινομένων τα οποία τα κατατάσσουμε ἢ τα χαρακτηρίζουμε σαν ψυχικά και παραψυχικά.
Η ψυχή είναι επίσης ο καθρέπτης τής φαντασίας και τών ονείρων.
Μπορεί να “ διασταλεί ” απεριόριστα και να μεταδώσει την εικόνα της σε μακρυνές αποστάσεις, όπως στην περίπτωση τής τηλεπάθειας καί στα λοιπά ψυχικά φαινόμενα τηλεόρασης.
Μπορεί πολλές φορές να πάρει όλες τις μορφές, τις οποίες τής δίνει η σκέψη καί κατόπιν να τις μεταβιβάσει όπου θέλει, όπως αυτό συμβαίνει σε διάφορα ψυχονοητικά πειράματα.
Αυτός που έχει δύναμη θέλησης κατάλληλα εξασκημένη ἢ αυτός που διαπνέεται από έντονο πόθο, μπορεί να αποτυπώσει ἢ να εξωτερικεύσει εικόνες τής πνευματικής του Δημιουργίας στην όμοιας φύσεως κοσμική δύναμη που μας περιβάλλει ( Παγκόσμια Ψυχή ) - όπως το είδωλο το οποίο αντανακλάται στην στιλπνή επιφάνεια ενός καθρέπτη - και να επηρεάσει έτσι από μακριά άλλους ανθρώπους.
Επειδή δε συνήθως η επιθυμία κάποιου προς το κακό κυρίως προέρχεται από ελατήρια τυφλού μίσους, αυτή είναι κατά πολύ ισχυρότερη από την αλτρουιστική αγάπη.
Έτσι μπορεί ο έντονος αυτός πόθος γιά πρόκληση βλάβης, ο οποίος φθάνει πολλές φορές μέχρι φρενίτιδας, να συντελέσει σε μιά πιό εύκολη επιτυχία τού σκοπού του.
Αυτός δε είναι και ο λόγος, γιά τον οποίο γεννήθηκαν κατά καιρούς διάφορες δοξασίες τού λαού, γιά το «μαγικό δέσιμο» που προκαλείται από αυτούς που μάς μισούν, καθώς και ο φόβος του γιά την βασκανία, δηλαδή το λεγόμενο « κακό μάτι » κ.λ.π.
Γι’ αυτό παλαιότερα, οι αγράμματες γριούλες, όταν έβλεπαν ένα όμορφο παιδάκι ἢ άλλο τι το ωραίο, το έφτυναν και έλεγαν : « Να μην αβασκαθεί ».
Έβγαζαν από μέσα τους ( έφτυναν ) τον τυχόν κρυμμένο φθόνο που μπορούσε να ελλοχεύει.
Η σκοτεινή Μαγεία και όλες οι σκοτεινές ενέργειες και επιδιώξεις της, έχουν σαν αρχή την ψυχική αυτή δύναμη, την οποία θέτουν σε δράση μέσω μιάς ακατάσχετης θέλησης προς το κακό. Η ψυχική δύναμη έχει επίσης την ιδιότητα να διαχέεται από ένα άτο μο σε άλλο και να το κάνει συμπαθητικό ἢ αντιπαθητικό. Είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς πώς μετα-φέρονται τα συναισθήματα και οι ψυχικές διαθέσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δεν λέμε : είδα τον τάδε και μου έφτιαξε την διάθεση ; Εξ άλλου είναι γν ωστό πόσο μεταδοτικός μπορεί να είναι ο ενθουσιασμός ἢ ο φανατισμός. Όλα αυτά μαρτυρούν την ύπαρξη ενός είδους επηρεασμού ο οποίος, σαν ψυχικό φαινόμενο, δεν συντελείται στα πλαίσια τού υλικού επιπέδου, αλλά στο επίπεδο τής λεγομένης Παγκοσμίας Ψυχής η οποία υπάρχει μέσα σε όλη την Φύση και περιβάλλει όλα τα αντικείμενα, βρίσκεται δε σε στενή επαφή με τα άτομα και τα ενώνει ψυχικά.
Είναι ο φορέας τής ζωής και όπως ο ηλεκτρισμός, η θερμότητα, το φως και ο ήχος, είναι συγχρόνως « ουσία » και « δύναμη ». Εξ αιτίας δε τής διπλής της πολώσεως καί σύμφωνα προς την διπλή της φύση, είναι δυνατόν να δημιουργήσει, να ζωογονήσει και να ανανεώσει όλα τα σώματα. Είναι ένα “ρευστό” μαγνητικής φύσεως γιά το οποίο μάς μιλούν οι μαγνητιστές και το οποίο ο κάθε ένας από εμάς έχει μέσα του χωρίς να το γνωρίζει. Είναι σε όλους γνωστός ο μαγνητισμός τής Γης ἢ Γήινος μαγνητισμός, που κάνει την μαγνητική βελόνα να στρέφεται πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, καθ ώς επίσης και ο αντίστοιχος ζωικός που εκτοξεύουν τα φίδια με το βλέμμα τους και σαγηνεύουν τα πτηνά. Ο ανθρώπινος μαγνητισμός το λιγότερο πού κατορθώνει είναι η συμπάθεια ἢ η αντιπάθεια πού αυθόρμητα δημιουργεί, κατά την συνάντηση δύο ἢ περισσοτέρων ατόμων. Το ρευστό αυτό το τόσο οξύ, το τόσο διαπεραστικό, το τόσο μυστηριώδες και σχεδόν παντοδύναμο, είναι το αντικείμενο πάρα πολλών αντιφάσεων και ερίδων στις τάξεις τού επιστημονικού μας κόσμου, παρόλο που το χρησιμοποιούμε με ευρύτητα σε υλικές εφαρμογές ως ηλεκτρισμό και μαγνητισμό. Αδυνατούμε εν τούτοις να αρνηθούμε την δύναμη αυτή, διότι είναι αυτή η οποία συνδέει με αόρατο τρόπο όλα τα δημιουργήματα τού Σύμπαντος και εξηγεί εν μέρει τα θαύματα, τις απότομες και τις εξ αποστάσεως θεραπείες, την γοητεία, την μαγγανεία, τον πνευματισμό, τον υπνωτισμό και τόσα άλλα φαινόμενα, ανεξήγητα για τούς πολλούς. Είναι μία από τις ανεξιχνίαστες εκείνες δυνάμεις τού Σύμπαντος, η οποία ταυτοχρόνως με την άλλη μεγάλη, την Δημιουργική δύναμη τής Σκέψεως και με τον Λόγο που απορρέει από αυτήν κυριαρχούν στον κόσμο.
Ο μύστες συμβόλισαν την δύναμη αυτή με τον ουροβόρο όφι παιδί τών δύο στηλών J. και B. τού ναού τού Σολομώντος που συμβολίζουν το Πνεύμα και την Ύλη.
Είναι η πρωταρχική δύναμη τής ζωής, η οποία χρησιμεύει στην γένεση και την ανανέωση της, διατηρώντας και διαιωνί-ζοντας την ζωή όλων τών όντων. Η υγεία στούς ζωντανούς οργανισμούς είναι το αποτέλεσμα της ισορροπίας τής ψυχικής δυνάμεως. Όταν η ισορροπία αυτή διαταραχθεί, επακολουθεί αφενός μεν η ασθένεια σε σχέση προς το σώμα, αφετέρου δε η ανισορροπία σε σχέση με το Πνεύμα. Η δύναμη αυτή μπορεί να συσσωρευτεί, να συγκεντρωθεί και να μεταβιβαστεί όπου θέλουμε χωρίς κάποιο ορατό μέσον. Ο ήχος τής φωνής την εξαπλώνει, δυναμώνοντας την, διότι η φωνή τού ανθρώπου έχει εξαιρετική δυναμικότητα.
Είναι βέβαια αναγκαίο να γνωρίζουμε πώς να αναπτύξουμε και να κατευθύνουμε την δύναμη αυτή, κατά βούληση, γιά να ενεργήσουμε ευεργετικά επάνω στούς συνανθρώπους μας.
Μια τέτοια επίδραση πετυχαίνεται με την συνειδητή εκτόξευση τού “ ρευστού ” αυτού από το σώμα μας σε συνεργασία με την παρομοίου είδους δύναμη που είναι διάχυτη στην Φύση.
Η δύναμη αυτή μεταβιβάζεται όπου θέλουμε με την συγκέντρωση τής σκέψεως και την καλλιέργεια τής θέλησης και επηρεάζει τον πλησίον μας ευχάριστα ἢ δυσάρεστα, αναγκάζοντας τον να εκτελεί τις θελήσεις ἢ τις επιθυμίας μας, ιδίως όταν αυτός δεν έχει γιά αυτό καμία αντίρρηση ἢ όταν αυτός δεν έχει αποκτήσει « αυτοκυριαρχία ». Είναι, με άλλα λόγια, το όργανο και ο φορέας τής σκέψεως. Μπορούμε με την δύναμη μιάς εξασκημένης θελήσεως καί τής χρήσης καταλλήλων κινήσεων τού χεριού, να διαλύσουμε το τυχόν πλεονάζον αυτό ρευστό ἢ να το συγκεντρώσουμε σε άλλα μέρη τού οργανισμού, όπου βρίσκεται ελαττωμένο, επαναφέροντας με τον τρόπο αυτό την υγεία και την ψυχική ισορροπία.
Θεωρούμε καλό να σημειώσουμε εδώ ότι η ψυχική αυτή δύναμη στερείται λογικής και δεν έχει δική της βούληση. Δέχεται « ασυζητητί » ότι « ακούσει » και εκτελεί πειθήνια, χωρίς κρίση, τις υποδείξεις καί υποβολές τής τρίτης δυνάμεως, δηλαδή τού ανθρώπινου ἢ Θείου Πνεύματοςτού οποίου γίνεται το όργανο και από το οποίο κυβερνάται.
Όταν το Πνεύμα δεν είναι σε θέση να διευθύνει την δύναμη αυτή, δεν συνεπάγεται ότι αυτή παύει να υπάρχει. Απλώς ο άνθρωπος παρασύρεται από την υλικότητα τού σώματος ἢ εγκλωβίζεται στην δική της άσκοπη διάθεση, οπότε έχουμε όλες τις γνωστές ψυχικές εξάρσεις και παρακρούσεις.
Με τις διάφορες αυτές ιδιότητες τής ψυχής εξηγούνται οι οπτασίες, τα προαισθήματα, η προφητική έκσταση, τα όνειρα, η εξ αποστάσεως επενέργεια, η παραφροσύνη, η καταληψία και πολλά άλλα ψυχικά φαινόμενα, μερικά από τα οποία απο-τελούν θέμα τής ψυχιατρικής.
Δεν μπορούμε όμως να επεκταθούμε περισσότερο στο συναρπαστικό και ανεξάντλητο αυτό θέμα, το οποίο σε κάθε εποχή τόσο απασχόλησε αλλά και θορύβησε τούς ανθρώπους…
Ειδικά συγγράμματα, πραγματεύθηκαν σε έκταση τέτοια ζητήματα καί αυτός που επιθυμεί να εμβαθύνει σε αυτά, μπορεί να προστρέξει σε πληθώρα συγγραφέων που ασχολήθηκαν με κάθε λεπτομέρεια με τον μαγνητισμό, τον υπνωτισμό ( καί την διαφορά μεταξύ τους ) και με όλα εν γένει τα χαρακτηριζόμενα ως « ψυχικά φαινόμενα .
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ
Εξετάσαμε με λεπτομέρεια, στα προηγούμενα, όλα τα σχετικά με το σώμα και την ψυχή ή ψυχικό σώμα.
Τώρα θα ασχοληθούμε, σε μια πρώτη προσέγγιση, με ότι αφορά το Πνεύμα.
Από τα προηγούμενα κεφάλαια βγαίνει το συμπέρασμα ότι, γιά να αλλοιώσουμε την ύλη έχουμε ανάγκη το φυσικό μας σώμα.
Με τα διάφορα μέλη τού σώματος τα οποία βρίσκονται στην υπηρεσία μιας ανώτατης αρχής, αλλοιώνουμε με διάφορους τρόπους την ύλη.
Μέρος αυτής το μετατρέπουμε μέσω τών τροφών σε νευρική δύναμη, ψυχική ενέργεια και πνευματική ακτινοβολία. Η ανωτάτη αυτή αρχή, είναι το τρίτο συστατικό τού ανθρώπου, το Πνεύμα. Ο τελικός σκοπός τού κάθε οργανισμού στην φύση είναι να δώσει γένεση σε μία δύναμη ανώτερη από την δική του.
Έτσι το ορυκτό δια της εξελίξεως μετατρέπει την ζωή πού εμπεριέχει σε αντίστοιχη φυτική. Το φυτό δίνει ζωή στο ζωικό βασίλειο και αυτό το τελευταίο με τη σειρά του στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος λαμβάνει την ζωή, γιά να την μετατρέψει σε μία ανώτερη δύναμη, σε διανόηση και σκέψη. Ο πρώτιστος σκοπός τού ανθρώπου είναι να αναπτύξει το Πνεύμα, το οποίο βρίσκεται υπό μορφή σπέρματος μέσα του.
Εάν δε μία ενσάρκωση δεν αρκεί, στην ανάγκη θα επακολουθήσουν και άλλες μέχρις ότου το Πνεύμα μπορέσει μέσω αυτού να εκφρασθεί καλύτερα, με μια διαδικασία που θα περιγράψουμε με την μορφή ενός εννεαδικού πίνακα.
Δεν έχουμε παρά να μελετήσουμε την σταδιακή εξέλιξη τού ανθρώπου, για να κατάλάβουμε την αλήθεια τών ανωτέρω. Γιά να εκδηλωθεί το Πνεύμα στον υλικό κόσμο, έχει ανάγκη από το σώμα, το οποίο χρησιμεύει σαν ένα είδος σχολείου, όπου θα φοιτήσει γιά την εξέλιξη καί ανάπτυξή του, κατά την κάθοδό του επάνω στον πλανήτη μας ἢ αλλού. Επίσης, γιά να προφυλαχθεί το σώμα μας από τους κινδύνους τού φυσικού κόσμου, έχει ανάγκη από την καθοδήγηση τού Πνεύματος, το οποίο όπως είδαμε μεταχειρίζεται γιά τον λόγο αυτό τον μεσάζοντα - την ψυχή - γιά να δώσει ζωή καί να θέσει σε κίνηση την αδρανή ύλη τού σώματος.
Ολόκληρο το σώμα, σαν κέντρο τών αισθήσεων, μεταβιβάζει στον εγκέφαλο την αίσθηση τής αφής και της γεύσεως, ενώ η ψυχή επηρεάζεται από την όσφρηση, το δε Πνεύμα από την όραση καί την ακοή.
Οι αισθήσεις αυτές θέτουν σε επαφή το Πνεύμα με τον έξω κόσμο.
Το Πνεύμα δεν μπορεί μεν να αλλοιώσει άμεσα την λειτουργία τών πεπτικών οργάνων, αλλά έχει την παντοδυναμία επάνω στην εκλογή τών τροφών και το στόμα, η πύλη εισόδου τής κοιλιάς, βρίσκεται στην αποκλειστική εξάρτηση τού Πνεύματος, με την γεύση να χρησιμεύει σαν αισθαντικός βοηθός.
Το Πνεύμα, πάλι, δεν μπορεί να αλλοιώσει απ’ ευθείας τα όργανα τής κυκλοφορίας, αλλά έχει δύναμη στην εκλογή τού αναπνευστικού περιβάλλοντος και η μύτη - πύλη τής εισόδου τού θώρακα - βρίσκεται στην εξάρτηση τού Πνεύματος, με την όσφρηση σαν αισθαντικό όργανο. Προκύπτει λοιπόν ότι το Πνεύμα μπορεί διά μέσου τής βουλήσεως να αλλοιώσει τον σωματικό οργανισμό, αλλάζοντας τον με την διατροφή.
Μπορεί επίσης να επιδράσει επάνω στην ψυχή, αλλοιώνοντας τον ρυθμό τής αναπνοής και διά τής μετατοπίσεως να αλλάξει την ποιότητα τού ατμοσφαιρικού αέρα.
Συνεπώς, με τις τροφές, τον αέρα που εισπνέουμε και με τις διάφορες αισθήσεις, το Πνεύμα επιδρά επάνω στο εσωτερικό Ον και με τα διάφορα μέλη τού σώματος ενεργεί επάνω στην Φύση.
Το Πνεύμα είναι, όπως είδαμε είναι η αρχή, το στοιχείο πού κυβερνά.
Έχει σαν φυσική του έδρα τον εγκέφαλο, ο οποίος αντιπροσωπεύει το φυσιολογικό όργανο τής εκδηλώσεως του. Ο εγκέφαλος είναι όργανο επεξεργασίας τής γενέσεως τών διάφορων πράξεων. Είναι το καταγραφικό όργανο τών εξωτερι-κών εικόνων, ο αντικειμενικός φακός τών εντυπώσεων που συλλαμβάνουμε, σημείο εκκινήσεως τών νεύρων συντηρήσεως ( τών πνευμονογαστρικών ) καθώς και τών αισθησιακών νεύρων ( όραση, ακοή, φάρυγγας κ.λ.π.).
Αντιστοιχεί στην αρετή τής Φαντασίας, την οποία θα εξετάσουμε αμέσως στην συνέχεια. Ο κωνοειδής αδένας ἢ επίφυση, όργανο λεπτότατο, είναι το σημείο επαφής τού Πνεύμα τος και αντιστοιχεί προς το Εγώ. Η παρεγκεφαλίδα είναι όργανο τής θελήσεως και συν δετική γραμμή μεταξύ τού εγκέφαλου και τών νεύρων. Αντιστοιχεί στην αρετή τής Βουλήσεως.
Το Μέγα Συμπαθητικό είναι όργανο τής εκούσιας κινήσεως και αντιστοιχεί προς την Ισχύ.
Το Πνεύμα είναι το αθάνατο και ανώτερης φύσης στοιχείο μέσα μας διότι έχει Θεία προέλευση, διευθύνει την ψυχή και το σώμα και μπορεί να επενεργήσει ως απόλυτος Κύριος.
Το Πνεύμα επενεργεί απευθείας μεν στην ψυχή, αλλά με έμμεσο όμως τρόπο στο σώμα και πάντοτε με την μεσολάβηση τής ψυχής.
Επιμένουμε πολύ στο σημείο αυτό, διότι έχει μεγάλη σπουδαιότητα. Μόνον αν δεχτούμε ότι υπάρχει ένα ενδιάμεσο, θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε τα πολυπληθή " ψυχικά φαινόμενα ", η μελέτη τών οποίων έχει δυστυχώς παραμεληθεί τόσο πολύ από τον σύγχρονο άνθρωπο.
Ο άνθρωπος, όπως γνωρίζουμε, λόγω τής υλικής σύστασης τού σώματος του, ρέπει μοιραία προς την ακολασία τής σάρκας - προς την αποκτήνωση ἢ προς την κακία καί την εμπάθεια τής ψυχής. Δηλαδή, η ψύχη καί το σώμα ( τα δύο κατώτερα στοιχεία στον άνθρωπο ) ασκούν αρχικά ( στο μη εξελιγμένο πνευματικά άτομο ) μεγαλύτερη έλξη από το Πνεύμα το οποίο βρίσκεται ακόμη σε “ λανθάνουσα ”, ας πούμε, κατάσταση και αγνοούν πολλές φορές τις υποδείξεις ἢ τις ασθενείς προτροπές του.
Τα πάθη, με τις θυελλώδεις πολλές φορές ορέξεις τους, εμποδίζουν τον άνθρωπο να επιδιώξει την επίτευξη τής Σοφίας και τής Αρετής. Το δε σώμα με τις πάρα πολλές αδυναμίες του, φέρνει συνεχώς εμπόδια στις πνευματικές μας λειτουργίες.
Στον άνθρωπο έχουμε μια συνεχόμενη πάλη μεταξύ τού υλικού - τού φθαρτού καί εφή μερου σώματος - καί τού Αθανάτου Πνεύματος. Το σώμα ( ο υλικός κόσμος ) απαιτεί επίμονα τα δικαιώματα του, τα οποία λόγω τής φθαρτής φύσεως τής ύλης το οδηγούν ( όταν δεν τεθούν σε έλεγχο ) στην πρόωρη φθορά και τον αφανισμό.
Η ψυχή αδυνατεί να φέρει αντίσταση στην τυραννία αυτή τών σαρκικών αναγκών, απεναντίας μάλιστα, παρασύρεται με ευχαρίστηση στην μέθη τών σαρκικών αισθησιακών απολαύσεων διότι όπως είπαμε στερείται τής λογικής.
Η ψυχή, η οποία όπως είδαμε είναι το κέντρο τών παθών, έχει τεραστία δύναμη καί η δύναμη αυτή δεν υποτάσσεται παρά μόνο στις εντολές τής Βουλήσεως που είναι μια από τις συστατικές αρχές τού Πνεύματος.
Συνήθως οι πολλές και αλλεπάλληλες σωματικές ανάγκες απαιτούν άμεση ικανοποίηση και καταπνίγουν την εκδήλωση και ανάπτυξη τού Πνεύματος.
Γιά να πετύχουμε λοιπόν πιό εύκολα την εύρεση τής αλήθειας, πρέπει να αποσπάσουμε τον εαυτό μας από τις αισθησι-ακές απολαύσεις τής σάρκας και τα ψυχοφθόρα πάθη τής ψυχής και να στηριχθούμε μόνον στην ανώτερη Σκέψη ( Χιράμ ) καί στις σοφές της υποδείξεις.
Αλλά ας εξετάσουμε τώρα, ακόμη βαθύτερα, τις λειτουργίες τού ανθρωπίνου Πνεύματος.
Όπως είναι γνωστό, ο εγκέφαλος είναι η έδρα λήψεως τών σωματικών αισθήσεων, της δημιουργίας τών ιδεών και τής αποστολής εντολών γιά την συνειδητή εκτέλεση τών απο φάσεων τού Νού. Είναι το κέντρο τής σκέψεως και τής βουλήσεως, βρίσκεται δε σε συν άφεια με τον Θείο, τον ανώτερο Κόσμο.
Θα μπορούσαμε ίσως να πού με, χωρίς φόβο, ότι όλη η σωματική οντότητα επικεντρώ νεται ἢ εντοπίζεται σε ένα και μόνο όργανο - τον Εγκέφαλο.
Το σώμα προμηθεύει την ύλη που απαιτείται γιά την λειτουργία τού νευρικού συστήματος, η ψυχή προμηθεύει την ζωτική δύναμη η οποία κινεί την ύλη, το δε Πνεύμα θέτει όλα αυτά στην εκτέλεση συνειδητών ενεργειών. Όπως είδαμε, το σώμα μας δίνει το ένστικτο, η ψυχή την Αρετή και το Πνεύμα την Σοφία. Όταν η βούληση κάνει κακή χρήση αυτών, έχου με την αποκτήνωση γιά το σώμα, την κακία γιά την ψυχή και την άγνοια για το Πνεύμα.
Έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το Πνεύμα κυβερνά, η ψυχή ζωοποιεί και το σώμα βαστάζει το σύνολο.
Αυτές είναι με άλλα λόγια οι τρείς βασικές λειτουργίες τού ανθρώπου.
Η κατεύθυνση γιά την κανονική εξέλιξη τού ατόμου πρέπει να δίνεται πάντα από την ανώτατη αρχή, το Πνεύμα. Αλλιώς ( όπως δυστυχώς συμβαίνει με τούς περισσοτέρους ανθρώπους ), το Πνεύμα παύει να εκτελεί τον προορισμό του και αφήνει την ψυχή να υφίσταται τις εξωτερικές ἢ εσωτερικές επιδράσεις, οι οποίες με το να ενεργούν αντίστροφα το συσκο-τίζουν και το εμποδίζουν να εκδηλωθεί κανονικά, ώστε τελικά να το θέτουν σε φαιν ομενική αχρηστία. Εδώ ακριβώς, στο χώρο τής ψυχής
( Μέσον Δώμα ), λαμβάνει χώραν το αλληγορικό δράμα τής δολοφονίας τού Χιράμ. Για τον λόγο αυτό κατά την μύηση, ο χώρος τού τεκτονικού εργαστηρίου είναι συσκοτισμένος και τα αργυρά δάκρυα ( ύδωρ - ψυχισμός ) με τα οποία είναι διαποτισμένες οι μελανές επενδύσεις τών τοίχων υποδηλώνουν ότι η εργασία γίνεται στο επίπεδο τής ψυχής. Ο μόνος φωτισμός που υπάρχει οφείλεται σε τρία μυστηριώδη Φώτα ( αστέρες ), τα οποία υποδηλώνουν τις τρείς πρωταρχικές αρετές τού Πνεύματος που είναι : η Φαντασία, η Βούληση και η Ισχύς ( δηλαδή ότι λέμε ενέργεια και δυναμισμό ).
Όλες οι προσπάθειες λοιπόν τού ανθρώπου πρέπει να τείνουν στην υποκατάσταση τού κατωτέρου και μη πλήρως συνειδητού όντος από το ανώτερο Ον, όπου μόνον ο Νούς Δεσπόζει και Κυριαρχεί.
Στην μυητική ορολογία, ο όρος Κυριαρχώ και Κυριαρ χία αναφέρεται : στον εξακολουθητικό έλεγχο τής Λογικής και τής Κρίσεως σε όλες τις εκδηλώσεις τού ανθρώπου, καθώς και στην δικαία χαλιναγώγηση τών ορμών τής ψυχής και τού σώματος του.
ΟΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Η ΣΚΕΨΗ
Είπαμε ότι στον εγκέφαλο έχουμε την γέννηση τών ιδεών και κάθε φορά που παράγεται μία αίσθηση, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτήν την αίσθηση και σχηματίζει μία ιδέα.
Αλλά αυτή η ιδέα μπορεί να είναι παθητικής μόνο μορφής. Με άλλα λόγια να αποτυπώνεται στον εγκέφαλο όπως ένα είδωλο που αποτυπώνεται σε ένα καθρέφτη. Δεν συμβαίνει καμία αντίδραση εκ μέρους τού ανώτερου Όντος ἢ Εγώ και καμία δραστηριότης δεν επακολουθεί.
Ο άνθρωπος όμως, που συνήθισε να ενεργεί επάνω στις εντυπώσεις του, δεν αρκείται στο να δοκιμάζει παθητικά την αίσθηση, όπως στον καθρέφτη, αλλά την αναγκάζει να υποστεί μια ιδιαίτερη επεξεργασία εξέτασης και σύγκρισης ( κρίση ) με τις άλλες προηγούμενες εντυπώσεις που έχουν καταγραφεί στην μνήμη του, το σύνολο τών οποίων απο καλούμε πείρα.
Η επεξεργασία αυτή συνίσταται στην ψυχική χώνευση τής ιδέας που προσκόμισε η αίσθηση και είναι η λογική συνέπεια από την οποία παράγονται νέες σκέψεις γιά τα γεγονότα.
Διάφορες δηλαδή άλλες λειτουργίες τού Πνεύματος λαμβάνουν χώραν και μεταβάλλουν την πρώτη ιδέα σε σκέψη, η οποία τελικά θα μας οδηγήσει σε δράση.
Τελείως διαφορετικά αποτελέσματα παράγονται, όπως γνωρίζουμε, όταν την αίσθηση δεν την συνοδεύει καμία άλλη ενέργεια. Τότε το Πνεύμα αντανακλά παθητικά κάθε τι πού θα παρουσιασθεί σε αυτό, αλλά αδυνατεί να ανακαλέσει ἢ να συνδυάσει άλλες ιδέες, που τελικά θα το ωθούσαν να δράσει.
Εκείνος πού θέλει να καλλιεργήσει τις ανώτερες διανοητικές του δυνάμεις δεν πρέπει να αφήνει τις ιδέες του να λαμβάνουν παθητική μορφή. Οφείλει να τις μετατρέπει αμέσως σε έννοιες, σε συλλογισμούς και κρίσεις, σύμφωνα δε με τα συμπερά-σματα πού θα βγάλει, θα προσδιορίσει και την ενέργεια πού πρέπει να ασκήσει και τότε δραστηριοποιείται μια άλλη Θεϊκή δύναμη τού ανθρώπου, η Βούληση.
Για να γίνουμε λίγο πιο σαφείς, θα μπορούσαμε να αναγάγουμε τις ανώτερες λειτουργίες τού πνεύματος στον συλλογισμό και την κρίση, δηλαδή στα κυρίως στοιχεία τής σκέψης που οδηγούν στην σύλληψη και τέλος στην βούληση.
Εκείνο όμως πού μας ενδιαφέρει πρώτα από όλα είναι η Σκέψη και η Βούληση και αυτά ακριβώς θα εξετάσουμε με λεπτο-μέρεια πιό κάτω. Είδαμε ότι η Σκέψη είναι αποτέλεσμα τής λειτουργίας τού Πνεύματος. Είναι ενέργεια τού ανθρωπίνου νού και αντιπροσωπεύει μία πραγματική δύναμη, την οποία κάθε ένας από εμάς έχει την δυνατότητα να παράγει.
Η Δημιουργική δύναμη τής σκέψης είναι μεγίστη. Μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά μέσω μιας « συγκεντρωμένης σκέψεως ». Μπορούμε να επηρεάσουμε τούς τριγύρω μας, όπως επίσης οι σκέψεις τών άλλων επιδρούν επάνω μας. Μέσω τής σκέψεως μπορούμε να προσελκύσουμε, βάσει τού νόμου τής πνευματικής έλξεως και ισορροπίας, ρυθμούς δημιουργικούς, ρεύματα ζωοποιά τα οποία θα μας προσκομίσουν υγεία, χαρά, γαλήνη, επιτυχία και ευτυχία. Κάθε σκέψη ισχυρή ἢ ασθενής, καλή ἢ πονηρή, υγιής ἢ νοσηρή, παράγει κραδασμούς, οι οποίοι απλώνονται και μεταβιβάζουν αυτήν με μεγάλη κατά το μάλλον ἢ ήττον ένταση, σε όλους όσοι βρίσκονται στην ακτίνα τών κραδασμών της. Οι δονήσεις αυτές μοιάζουν με τις δονήσεις τού ήχου ἢ τούς ελαφρούς κυματισμούς στο νερό, όταν ρίχνουμε μία πέτρα στην επιφάνεια του και διευρύνονται κυκλικά, μέχρις ότου εξαφανισθούν.
Όταν όμως αυτός πού παράγει την σκέψη θέλει να την μεταβιβάσει σε καθορισμένη εκ των προτέρων κατεύθυνση, τότε η σκέψη του μεταχειρίζεται σαν όργανο την ψυχική δύναμη ( όπως αναλύσαμε στις ιδιότητες τής ψυχής ) και βαίνει κατ’ ευθείαν προς το σημείο αυτό. Εκεί συγκεντρώνεται σαν μία πραγματική « οντότητα » και το επηρεάζει αναλόγως με την ένταση πού αρχικά έλαβε από την πηγή της. Μια τέτοια ενέργεια λέγεται μεταβίβαση τής σκέψεως, την ύπαρξη τής οποίας όλοι γνωρίζουμε, περισσότερο ἢ λιγότερο, από πείρα.
Οι σκέψεις μας όμως δεν επιδρούν μόνον στούς άλλους ανθρώπους. Ενεργούν καί σε εμάς τούς ίδιους και μας κάνουν το ότι είμαστε. Οι καλές και ευχάριστες σκέψεις τις οποίες φιλοξενούμε, μας κάνουν να ακτινοβολούμε αγάπη, χαρά και ευτυχία. Μας κάνουν να γινόμαστε ευπρόσδεκτοι όπου παρουσιαζόμαστε. Εκείνος όμως ο οποίος διατηρεί σκέψεις ζήλιας, κακίας ἢ δειλίας, τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στο πρόσωπο του και μολύνουν ολόκληρη την τριγύρω του ατμόσφαιρα. Αρκεί η παρουσία του γιά να προκαλέσει την κατήφεια και την δυσφορία σε όσους τον περιστοιχίζουν. Επίσης οι σκέψεις απαισιοδοξίας, κακίας και μίσους, οι καχύποπτες ἢ δυσάρεστες κρίσεις πού κάνουμε γιά τούς άλλους, μας κάνουν να γερνάμε πρόωρα και να έχουμε άσχημη εμφάνιση.
Ενώ οι αισιόδοξες και ευχάριστες σκέψεις μας κάνουν να φαινόμαστε ευχάριστοι και να ακτινοβολούμε από ψυχική ωραιότητα ( Παροιμίες 1- 22 ) : « καρδία εὐφραινομένη εὐεκτεῖν ποιεῖ, ἀνδρὸς δὲ λυπηροῦ ξηραίνεται τὰ ὀστᾶ ».
Συμβαίνει περίπου με τις σκέψεις, ότι συμβαίνει καί με το μαγνητικό ρευστό, αλλά με την διαφορά ότι το τελευταίο στερείται βουλήσεως και ανεξαρτησίας.
Πρέπει να τεθεί σε κίνηση από την σκέψη μέσω τής Βούλησης, οι οποίες θα δώσουν σε αυτό καλή ἢ κακή κατεύθυνση, ανάλογα με τούς αγαθούς ἢ πονηρούς πόθους και στόχους τού ανθρώπου που κάνει χρήση αυτού. Με άλλα λόγια, μπορούν οι σκέψεις να επηρεάσουν και αυτό το μαγνητικό ρευστό καθώς και την ζωική ενέργεια, οπότε αυτό λαμβάνει διπλή δύναμη, δηλαδή λαμβάνει κατά κάποιο τρόπο συνειδητή ζωή και επιδρά στα άλλα άτομα, σύμφωνα με την κατεύθυνση την οποία τού δίνουν οι σκέψεις . Εδώ βασίζονται οι χειρισμοί τών Ροδοσταύρων γιά να μεταφέρουν την « ζωικότητα - αιθερικότητα » γιά την θεραπεία αυτών που πάσχουν από ασθένειες.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ποτέ ότι όταν λέμε « σκέψεις », εννοούμε τις Δημιουργικές και όχι σκέψεις κοινών ονειρο-πωλήσεων. Οι Δημιουργικές σκέψεις, οι οποίες είναι πράξεις στο ξεκίνημα τους ( εν τή γενέσει ), προκαλούν την θέληση μας η οποία μας ωθεί σε δράση, ενώ τα ονειροπολήματα μάς μεθούν και μας παρασύρουν σε νωχέλεια και στην πνευματική αποχαύνωση. Πρέπει συνεπώς, να εξωτερικεύουμε τις σκέψεις μας και να τις κάνουμε πράξη με απτά ( δηλαδή χειροπιαστά ) έργα, αλλιώς παραμένουμε αδρανείς και κούφιοι ονειροπόλοι.
Οφείλουμε, εξ αλλού, να συγκεντρώνουμε τις σκέψεις μας επάνω σε συγκεκριμένα ζη τήματα, η επίτευξη τών οποίων έχει να ωρισμένο σκοπό. Μόνον τότε το αποτέλεσμα τών σκέψεων γίνεται φανερό. Όταν αποκτήσουμε την δύναμη τής χαλιναγώγησης, δηλαδή τής συνειδητής διοίκησης τής σκέψης μας και κατορθώνουμε να την συγκεντρώνουμε σύμφωνα με την βούληση μας, θα έχουμε λύση στα πιό πολλά προβλήματα που έχουν σχέση με τον εαυτό μας.
Όλοι μας έχουμε αυτήν την δύναμη τής Δημιουργικής σκέψεως.
Πρέπει όμως να την ανακαλύψουμε και να εξασκηθούμε στο να την χρησιμοποιούμε.
Δεν είναι πλεονασμός να επαναλάβουμε το ερμητικό αξίωμα τών σοφών μυημένων τών περασμένων αιώνων ότι κάθε Δημιουργία είναι Πνευματική και ότι το " Πάν είναι Πνεύμα ".
Το αξίωμα αυτό, αν και φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράδοξο, είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Ο εξωτερικός κόσμος είναι δημιούργημα τού Παγκοσμίου Νού και γίνεται συνειδητός με την σκέψη. Οτιδήποτε δημιουργή-σει κανείς πνευματικά, τείνει να εκδηλωθεί προς τα έξω. Έτσι, ότι φαίνεται στον έξω κόσμο υπήρξε ήδη είτε στην “ Σκέψη ” τού Θεου είτε τού ανθρώπου, διότι μόλις ο άνθρωπος συλλάβει κάτι με το Πνεύμα του, αργά ἢ γρήγορα εμφανίζεται σαν μια υπόσταση ( είδωλο ἢ στοιχειακό ) το οποίο έχει την τάση να εξωτερικευτεί.
Εν τούτοις, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέπτονται Δημιουργικά και ούτε θέλουν να μάθουν να σκέπτωνται. Προτιμούν να ζούν σαν αυτόματα. Ο κοινός άνθρωπος δέχεται με δουλοπρέπεια τις ιδέες τών άλλων, τις οποίες επαναλαμβάνει μηχανικά. Αυτό γίνεται πιό σαφές αν παρακολουθήσουμε τις μεθόδους που μεταχειρίζονται αυτοί που είναι οι εντεταλμένοι να σχηματίσουν την Δημόσια γνώμη. Αυτοί, εκτελούν όλη την εργασία τής σκέψεως με δημαγωγικές αγορεύσεις και άρθρα στα μέσα μαζι κής ενημέρωσης. Με τον τρόπο αυτό, αυθυποβάλλουν το τι θέλουν να « σκεφθεί » το κοινό. Η δε παθητική στάση τού κοινού επιτρέπει, σε αυτούς τούς ολίγους, να σκέπτονται γιά λογαριασμό του και τούς διευκολύνει να σφετερί-ζονται την δύναμη και την εξ ουσία, κρατώντας τα εκατομμύρια υπό καθεστώς δουλείας.
Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος είναι από την φύση του νωθρός στις σκέψεις του και δεν καλλιεργεί όσο πρέπει τις ενεργητικές δυνάμεις τού πνεύματος ( φαντασία - θέληση - πίστη ).
Προτιμά, να αφήνει τούς άλλους να σκέπτονται γιά αυτόν και να επωμίζονται τις ευθύνες. Το « Μεγάλο Έργο » τής ζωής είναι η Τέχνη τού Σκέπτεσθαι.
Πρέπει λοιπόν να γίνει η αφύπνιση τού Πνεύματος και η επικράτηση του στην ύλη. Πρέπει να απαλλάξουμε το Πνεύμα από τις περιτές ανάγκες τών χονδροειδών περιβλη μάτων του, ώστε να λυτρωθεί ο άνθρωπος από τα δεινά τής αιχμαλωσίας τής ύλης καί τών αναπόφευκτων « φθοροποιών » της νόμων.
Το Πνεύμα είναι το Θεϊκό και αναλλοίωτο στοιχείο στον άνθρωπο, η υπερβατική δύναμη τού οποίου γίνεται αντιληπτή σε όλα τα στάδια τής ζωής και τον φωτίζει να κάνει το καλό καί να αποφεύγει το κακό. ,
Η ΒΟΥΛΗΣΗ
( κοινώς Θέληση, αλλά όχι έννοια ακριβώς ταυτόσημη ! )
Σε κάθε ένα από εμάς υπάρχει σε « λανθάνουσα » κατάσταση μία θαυματουργός δύναμη, η οποία δεσπόζει όλων τών αντανακλαστικών παροτρύνσεων τού ανθώπου και η οποία τις κατανοεί και τις κρίνει. Η δύναμη αυτή είναι η Βούληση.
Η Βούληση, μπορεί να θεωρηθεί ως Σκέψη εν ενεργεία και είναι η φυσική συνέπεια τών συγκεντρωμένων σκέψεων πού τείνουν να εκδηλωθούν μόλις αποκτήσουν αρκετή ζωτικότητα.
Μπορούμε να πούμε ότι η Βούληση είναι σχεδόν το μόνον μέσον διά τού οποίου το Πνεύμα ενεργεί επάνω στην ύλη.
Ο άνθρωπος πού έχει αναπτύξει την δύναμη αυτήν, μπορεί να επιδράσει απ’ ευθείας επί τών αντανακλαστικών ερεθισμών τών αισθήσεων, των συναισθημάτων ἢ τής διανοίας.
Μπορεί να ενεργήσει με το βλέμμα, τον λόγο, την χειρονομία ἢ με τα έργα του επάνω στούς άλλους ανθρώπους καθώς και επάνω στην φύση, διότι η βούληση είναι ενσάρκωση μιάς από τις τρείς μεγάλες δυνάμεις που υπάρχουν στο Σύμπαν.
Από τα ανωτέρω εξάγουμε τα ακόλουθα συμπεράσματα. Κάθε υπερβατική δύναμη τού ανθρώπου στην ουσία στηρίζεται σε δύο ελατήρια : στην Βούληση και στην Πίστη , ενώ μία τρίτη, η Φαντασία, διαμορφώνει ενεργητικά και δυναμικά την ιδέα που έχει συλληφθεί απο το Πνεύμα. Η Βούληση και η Πίστη είναι οι ακραίοι πόλοι μιας και μόνης δυνάμεως, τής ενεργού Φαντασίας. Γιά να φθάσει μέχρι να εκτελέσει μια ιδέα, ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να φαντασθεί ενεργά με την μορφή τής ιδέας και με κάθε λεπτομέρεια την πράξη αυτή. Μετά να διαθέτει την αναγκαία δύναμη τής Βουλήσεως γιά να την πραγμα-τώσει και παράλληλα την πίστη ότι μπορεί να πραγματώσει την ιδέα που συνέλαβε.
Η συνεργασία τών τριών αυτών ενεργητικών δυνάμεων και η λογική χρησιμοποίηση τους, οδηγεί τον άνθρωπο στην επιτυχία κάθε αναληφθέντος επιχειρήματος.
Στην κοινωνία βρίσκουμε και τούς τρείς αυτούς τύπους ανθρώπων.
Υπάρχουν άνθρωποι τής Φαντασίας, άνθρωποι τής Βουλήσεως και άνθρωποι τής Πίστεως.
Ο καθένας από αυτούς διαθέτει και τις τρείς αυτές ενεργητικές δυνάμεις, αλλά με την μία να προεξάρχει τών άλλων δύο. Εφόσον συμβαίνει αυτό, ο άνθρωπος είναι ατελής και δεν είναι κυρίαρχος τών δυναμικοτήτων του. Ο άνθρωπος στον οποίον προεξάρχει η Φαντασία, χωρίς να έχει καλλιεργήσει μεθοδικά και παράλληλα τις δύο άλλες δυναμικότητες, είναι χαρακτήρας που άγεται και φέρεται από τα « κύματα τού Αστρικού Φωτός », ( τής Φαντασίας τής Φύσεως ) συλλαμβάνει συνεχώς μεγαλόπνοα σχέδια και δια κατέχεται συνεχώς από νέες και πρωτότυπες ιδέες, αλλά δεν έχει ποτέ αρκετή δύναμη Βουλήσεως και Πίστεως γιά να φέρει σε πέρας σαν πράξη ἢ την ιδέα που αποτυπώθηκε στην Φαντασία του.
Οι άνθρωποι αυτοί κατατάσσονται στην τάξη τών φαντασιόπληκτων, γιά τούς οποίους όλα σχεδόν θεωρούνται δυνατά ενώ τίποτε δεν είναι σε θέση να το ολοκληρώσουν.
Οι άνθρωποι πάλι τής θέλησης, οι ήρωες, παρουσιάζουν μία τυφλή εμπιστοσύνη στην καλή τους τύχη « στο αστέρι τους », που σημαίνει ότι, αν και αγνοούν τούς νόμους τού μοιραίου, εν τούτοις βασίζουν τις ενέργειες τους σε αυτό.
Μία τέτοια, όπως θα λέγαμε, αντικειμενική ιδιοσυγκρασία, επιτίθεται κατά μέτωπο σε όλα τα εμπόδια και τα συντρίβει, μέχρι την ημέρα όμως που θα έρθει σε σύγκρουση με τις επιταγές και κατευθύνσεις ενός μοιραίου ισχυρότερου από αυτήν και τότε φυσικά θα συντριβεί.
Τέλος ο άνθρωπος τής πίστεως, ο μυστικιστής, έρχεται σε επαφή με ένα διανοητικό και πρακτικό κύκλο όπου επικρατεί μία Βούληση, καλή ἢ κακή.
Μία τέτοια υποκειμενική ιδιοσυγκρασία » αφήνει να ενεργήσει επάνω της μία ανώτερη ἢ μία κατώτερη πνευματική οντότητα, η Βούληση που διευθύνει τον κύκλο, γιά την εξυπηρέτηση τής οποίας δέχεται να παίξει ρόλο παθητικό.
Ο μυστικιστής επομένως ενεργεί μέσω ενός άλλου, εάν δε είπαμε ότι η Πίστη μετακινεί όρη, το ίδιο θα μπορούσαμε να βεβαιώσουμε και γιά την Βούληση.
Τι θα έπρεπε όμως τότε να πούμε γιά εκείνον τον άνθρωπο ο οποίος κατέχει και τις δύο αυτές δυναμικότητες εναρμονισ-μένες και εξισορροπημένες αναφορικά με την λειτουργία τής Φαντασίας του ;
Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος συνδυάζει στον εαυτό του και τις τρείς ενεργητικές δυνάμεις, ανεπτυγμένες παράλληλα και μεθοδικά, είναι ο τέλειος Μύστης.
Είναι εκείνος, ο οποίος γνωρίζει τον χειρισμό τής εναρμόνισης τών αντιθέτων, δηλαδή την ισορροπημένη συμφωνία τών δύο αυτών αντιθέτων δυνάμεων, τής Βουλήσεως και τής Πίστεως, με κεντρικό βέβαια άξονα την Ενεργητική ( Δημιουργική ) Φαντασία.
Μία τέτοια « αρμονική ιδιοσυγκρασία » συμμετέχει σε ένα κύκλο βουλήσεων χωρίς να αποβάλει τίποτε που να αφορά την δική της Βούληση.
Συνδυάζοντας την Βούληση του με εκείνην τών ομοϊδεατών του, την επιβάλλει στο όνομα του ἢ στο όνομα τών συνεργατών του.
Ώστε ο μυημένος, ενεργεί τόσο από μόνος του όσο και διά μέσου τών άλλων.
Από όλα τα ανωτέρω, βλέπουμε ότι στον άνθρωπο αντιπροσωπεύονται και οι τρείς κόσμοι : ο υλικός, ο ψυχικός και ο Πνευματικός.
Κατά συνέπειαν, ο άνθρωπος περιλαμβάνει μέσα του τούς νόμους που διέπουν και τούς τρείς αυτούς κόσμους, αφού είναι η ζωντανή περίληψη τής Δημιουργίας και το σύμβολο τού Σύμπαντος και μπορεί, ως εκ τούτου, να τον ονομάσουμε « Μικρόκοσμο » σε αντιπαραβολή προς τον « Μακρόκοσμο », όνομα που χρησιμοποιούμε συνήθως για την Φυσική Δημιουργία που μας περιβάλλει.
Είναι λοιπόν δυνατόν, μόνον με την επισταμένη μελέτη τής φύσεως τού ανθρώπου, να φθάσουμε στην γνώση όλων τών Φυσικών, Ψυχικών και Πνευματικών νόμων τού Σύμπαντος. Γιά αυτό και το Δελφικό επίγραμμα - Γνώθι Σ’ Αυτόν - η ανωτάτη επιγραφή τής Αρχαίας Ελλάδος, είχε τόσο μεγάλη σπουδαιότητα στην καθόλου μόρφωση τού ατόμου
Είναι λοιπόν αναγκαίο να ανακαλύψουμε τον Εαυτόν μας - τον εσωτερικό μας κόσμο - και να διερευνήσουμε τα μυστικά τής ανθρώπινης αυτής συνθέσεως, γιά να μπορέσουμε να επιτύχουμε, με την μελέτη και την κατάλληλη προπόνηση, την άρτια και ολοκληρωτική ανάπτυξη τών τριών θεμελιωδών αρχών, από τις οποίες απαρτίζεται.
Ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται αυτό, περικλείεται στο μεγάλο αξίωμα το οποίο πάντα οι σοφοί αναγνώρισαν και ασπάστηκαν : την θεώρηση ολοκλήρου τού Σύμπαν τος ως ενός όλου, όπου το μεγαλύτερο είναι ανάλογης φύσεως προς το μικρότερο και αντιστρόφως. Έτσι και σύμφωνα με το αξίωμα αυτό τής αναλογίας, ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει την Φύση και τον Θεό, οφείλει να προστρέξει στα μαθήματα που απορρέουν από την μελέτη της ίδιας του τής φύσεως και από την γνώση τού Εαυτού του.
Ο άνθρωπος δεν συντίθεται μόνο από ύλη αλλά και από Πνεύμα, το οποίο ενσαρκώνεται, προσωρινά θα λέγαμε στο υλικό σώμα γιά να εμψυχώσει, διαπαιδαγωγήσει και εξελίξει τον άνθρωπο – Εγώ μέσω τής ύλης την οποία θα περιβληθεί και θα τού εξασ φαλίσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις γιά την επιστροφή του στην Πνευματική πηγή από την οποία απέρρευσε.
Μόνο το υλικό του σώμα μπορούμε να παραδεχθούμε ότι είναι προϊόν εξελίξεως τής ύλης.
Το θέμα αυτό βέβαια είναι ένα από τα σοβαρότερα και δεν πρόκειται εμείς να μορφώσουμε μιά κοσμοθεωρία επάνω σε αυτό. Γιά αυτό θα στηριχθούμε στην διδασκαλία τών Ροδοσταύρων τής Ανατολής, στην Ορφική Παράδοση και στο βιβλίο τής “ Γένεσης ” το οποίο αποτελεί μια βασική πηγή από την οποία αντλούμε στοιχειώδεις γνώσεις γιά την Δημιουργία τού Κόσμου και την εμφάνιση τού ανθρώπου στην Γη.
Θα δούμε δε ότι κάτω από τις απλές αφηγήσεις τής Βίβλου κρύβεται ολόκληρο το μυστήριο τής Κοσμογονίας καλυμμένο από ένα πυκνό πέπλο αλληγοριών και συμβόλων .
Ολίγα σημεία τής Βίβλου είναι τόσο παρεξηγημένα όσο εκείνα τα οποία αναφέρονται στην πτώση τού Αδάμ και τής Εύας.
Δυστυχώς οι παρανοήσεις τών σχετικών αναφορών έχουν οδηγήσει επίσης και σε παρανοήσεις πολλών άλλων σημείων τής Βίβλου.
Πράγματι, αν στερούμαστε επαρκούς κατανόησης σχετικά με το τι συνέβη στα πρώτα κεφάλαια τής Γένεσης, τότε υπάρχει κίνδυνος να μην έχουμε και επαρκή κατανόηση αυτών που εκπλήρωσε ο Ιησούς Χριστός ως Σωτήρας.
Στ’ αλήθεια όμως, γιατί να μας χρειάζεται ένας Σωτήρας ;
Τι ήταν αυτό που ο Ιησούς Χριστός αποκατέστησε με την θυσία του ;
Πολλοί από εμάς γνωρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός μας λύτρωσε από ότι ο Αδάμ είχε κάνει : « ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ ᾿Αδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται. » ( Α΄ προς Κορινθίους επιστολή Παύλου, κεφ.15 : 22 )
Αλλά αλήθεια γνωρίζουμε πράγματι, τι ακριβώς συνέβη όταν ο Αδάμ έκανε ότι έκανε ;
Οι θεόπνευστοι συγγραφείς τών Ιερών Γραφών, κάτοχοι και θεματοφύλακες τής Ιεράς παραδόσεως έχοντας σαν αποστολή την καθοδήγηση τής ανθρωπότητας και χωρίς δυνατότητα να αποδώσουν έννοιες μεταφυσικές, πνευματικές και υπερκόσμιες χρησιμοποίησαν τις αλληγορίες και τα σύμβολα.
Δανείσθηκαν εικόνες και εκφράσεις υλικές και προσωποποίησαν δυνάμεις τής Δημιουργίας γιά να αποδώσουν το άϋλο και υπεραισθητό ώστε να γίνουν κατά το δυνατόν καλύτερα αντιληπτοί από τούς ανθρώπους.
Κάθε αποκάλυψη η οποία δόθηκε κατά καιρούς στην ανθρωπότητα από Εκλεκτούς Απεσταλμένους Διδασκάλους, είναι ανάλογη με την νοητική και πνευματική ικανότητα τών ανθρώπων τής εποχής εκείνης.
Υπάρχει συνεπώς η βεβαιότητα, ότι οι αποκαλυπτικές διδασκαλίες, οι οποίες με συμβολικό τρόπο περιέχονται στην Βίβλο και σε άλλα μυητικά κείμενα τής εποχής, εάν ικανοποιούσαν τούς αρχαίους μας προγόνους, δεν μπορούμε να πούμε ότι προσαρμό ζονται απόλυτα με τις δικές μας σημερινές αντιλήψεις πού είναι πολύ διαφορετικές από την τότε νοοτροπία.
Τις σκέψεις αυτές κρίνουμε σκόπιμο να τις προτάξουμε γιά όσους συνανθρώπους μας ίσως θα διακρίνουν προσπάθεια παρέκκλισης από την μέχρι σήμερα παραδεδεγμένη και θεωρούμενη ως ορθόδοξη κατά γράμμα ερμηνεία τών εδαφίων τής “ Γενέσεως ” περί Κοσμογονίας.
Κατά την πρόοδο τής αναλύσεως μας δεν πρεπει να προσπαθούμε να βγάζουμε ορθολογικά συμπεράσματα, διότι αυτά έχουν σχετική αξία σε ζητήματα πού υπερβαίνουν τις δυνατότητες τής ανθρώπινης φύσεως και τα οποία δεν επιδέχονται διερευνήσεων και αποδείξεων με την συνήθη επιστημονική μέθοδο, εφ’ όσον αυτά δεν ανάγονται στην σφαίρα τού επιστητού.
I†S
.