Όπως είναι εξακριβωμένο και όπως αναφέρεται στην " Γένεση ", ο άνθρωπος εμφανίστηκε τελευταίος από όλα τα δημιουργήματα. Αφού δηλαδή ο Θεός περάτωσε το έργο τής Δημιουργίας, σαν επιστέγασμα αυτής έπλασε τον « κατ’ εικόνα Αυτού και καθ’ ομοίωση » άνθρωπο « καὶ εἶπεν ὁ θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν…καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ᾽ εἰκόνα θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς· καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν » ( Γένεση κεφ. 1: 26 και 2:7 ).
Αυτό σημαίνει ότι τον προίκισε με ιδιότητες ( κατ’ εικόνα Αυτού ) ώστε να μπορέσει ενεργ οποιώντας αυτές ( διότι υπάρχουν εν δυνάμει ) να πραγματοποιήσει το καθ’ ομοίωση.
Η Βίβλος, στον Ψαλμό 81,6 αναφέρει :
« … εγώ είπα˙ θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες … ».
Τα λόγια τού Χριστιανικού μνημοσύνου διαχωρίζουν σαφώς το κατ’ εικόνα από το καθ’ ομοίωση αναφέροντας : « εικών ειμί τής αρρήτου δόξης σου εί και στίγματα φέρω πται σμάτων.»
Έτσι ο άνθρωπος - ΕΓΩ - έχοντας οδηγό τις λειτουργίες τού Πνεύματος θα επιδιώξει κα τά την μακρά και επίπονη διαδρομή του στην Γη να βρεί τον δρόμο τής επιστροφής, κατά την παραβολή τού ασώτου υιού, προς την Πνευματική Πηγή από την οποία απέρρευσε αφού προηγουμένως αγωνισθεί σκληρά, σαν Πνεύμα αντιτιθέμενο λόγω τής φύσεως του προς την ύλη, ώστε να περιβληθεί το άφθαρτο και αιώνιο Σώμα τού απελευθερωμέ νου από τα υλικά βάρη Εκλεκτού. Πρόκειται γιά το « Ένδυμα τής Ψυχής » γιά το οποίο ακούμε στο εξαποστειλάριο τού Όρθρου τών πρώτων ημερών τής Μεγάλης Εβδομά δος : « τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον και ένδυμα ούκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ . λάμπρυνόν μου την στολήν τής ψυχής, Φωτοδότα καί σώσον με ».
Η ωραία αυτή φράση αποτυπώνει κατά τον καλύτερο τρόπο, το πως η Ορθόδοξη Εκ κλησία περιγράφει την σχέση τού Θεού με τον άνθρωπο.
Δίκαια βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς και θα θέσει τα παρακάτω αυτονόητα ερωτήματα :
1ον Από πού βγαίνουν αυτά τα συμπεράσματα ;
2ον Απλά και μόνο από τον τρόπο με τον οποίον πλάστηκε ο άνθρωπος ;
3ον Γιά ποιό λόγο αφού ήταν Πνεύμα αγνό και ελεύθερο και απολάμβανε πλήρως τών πνευματικών αρετών, ενωμένο με την πνευματική του πηγή, να αποχωρισθεί από αυτήν;
4ον Γιατί να αποσταλεί στο υλικό επίπεδο και εκεί ατομικοποιημένος μέσα σε ένα υλικό σώμα να επιζητήσει κατόπιν σκληρής πάλης με την ύλη μέσα στην οποία έχει “ εγκλωβι στεί ” να επανέλθει στην πηγή από την οποία απέρρευσε ;
Η απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι το Πνεύμα είναι μία Αρχή η οποία χαρακτηρίζεται από την απειροσύνη, την απόλυτη ελευθερία και την ενιαία Συνείδηση.
« τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ » μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ( Ιωάννης κεφ. 3: 8 ).
Στην απειροσύνη του δεν υπάρχει ούτε ποσότητα, ούτε μορφή.
Απόλυτη ενότητα βασιλεύει σε Αυτό και το Εγώ εκεί είναι άγνωστο και θα λέγαμε ότι μόνο το Εμείς επικρατεί. Κατά συνέπειαν απουσιάζει παντελώς η Ατομική Συνείδηση !
Στον Παράδεισο, οι άνθρωποι ήταν σαν τους αγγέλους, δεν είχαν ατομική νοημοσύνη, δεν μπορούσαν να διαλέγουν, ούτε να αντιστέκονται, ούτε να ενεργούν ελεύθερα.
Ήσαν αθώοι και δεν γνώριζαν την λεγόμενη αμαρτία. Αυτό ήταν όμως μια αρχική περί οδος.
Για να μπορέσουν οι άνθρωποι να κερδίσουν την ανεξαρτησία και την ατομική Συνείδη ση, ο Θεός τούς έφερε σε επαφή με ορισμένα όντα που ζούσαν στον Παράδεισο και που ονομάστηκαν Όφις. Ο Όφις ενεφύσησε στους ανθρώπους την ιδέα ότι « μπορούν να γίνουν σαν τον Θεό, με το να αποκτήσουν την γνώση εκείνη που θα τους οδηγούσε στην Αυτοεπίγνωση και στην απόκτηση ατομικής Συνείδησης και με τον τρόπο αυτό να απελευθερωθούν ! »
Βέβαια, δεν τους είπε πόσα εκατομμύρια χρόνια θα χρειάζονταν για να γίνουν σαν το Θεό....
Οι άνθρωποι άρχισαν λοιπόν να μορφώνονται από αυτά τα Πνεύματα τού Εωσφόρου, γιατί ήταν μέσα στα σχέδια τού Θεού ( επιλέγηκαν ), ώστε να αναπτύξουν και άλλες ικανότητες.
Όμως αυτό είχε ως συνέπεια να πραγματοποιεί η ανθρωπότητα, μέσα από τον πόνο, την αρρώστια και το θάνατο, ολίγο κατ’ ολίγον την εκμάθηση τής νοημοσύνης και της ελευθερίας.
Αυτή η σκέψη θα φανεί ίσως ακατανόητη, διότι στην θρησκεία, γενικά, δεν εξηγούν έτσι τα πράγματα. Μας λένε πάντα, ότι οι πρωτόπλαστοι δεν υπάκουσαν στο Θεό και εξ' αιτίας τής ανυπακοής αυτής εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο. Διότι αυτό που έκαν αν, δηλαδή να γευτούν τον καρπό τού Δένδρου τής Γνώσης τού καλού και τού κακού , δεν ήταν μέσα στα σχέδια τού Θεού… Αλλά ποτέ δεν μας εξήγησαν ποιό Ον ήταν αυτός ο Όφις, που γνώριζε τόσο καλά να μιλά και που είχε τόσες Γνώσεις, και τον λόγο που ο Θεός επέτρεψε στα άλλα αυτά όντα ( ο Όφις αντιπροσωπεύει ολόκληρη κατηγορία όν των ) να κατοικούν στον Παράδεισο.
Κανείς δεν θα μπορούσε να εγκατασταθεί στον Παράδεισο χωρίς την άδεια τού Θεού.
Και αν Δημιούργησε τον Όφι πριν ακόμη να δημιουργήσει τους ανθρώπους, θα πει πως είχε το σκοπό του, τα σχέδια του, διότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν είναι θέλημα τού Θεού.
Όμως ούτε αυτό δεν το μας το εξηγούν και άλλωστε ποτέ τίποτα δεν μας έχουν εξηγήσει.
Είναι φανερό και ξέρω καλά πως αν διαβάσετε αυτές τις γραμμές σε θεολόγους, θα βάλλουν τις φωνές και θα σηκωθούν οι τρίχες τού κεφαλιού τους !
Αναφερθήκαμε ήδη στην Συμβολική Γλώσσα τών Γραφών ! Επειδή αυτά γράφηκαν με τον ένα ἢ τον άλλο τρόπο στην Γένεση, πρέπει κανείς να πιστεύει ακριβώς αυτά που γρά φηκαν ;
Αν κανείς εξετάσει με πνεύμα κριτικής αυτό το μέρος τής Γένεσης που αφορά τον Αδάμ και την Εύα θα βρει πολλές ακατανόητες και απαράδεκτες λεπτομέρειες.
Γιατί ο Μωϋσής δεν αναφέρει τα άλλα δένδρα τού Παραδείσου, με τις ιδιότητες τους και τις αρετές τους, αλλά μόνο το Δένδρο τής Ζωής και το Δένδρο τής Γνώσης τού Καλού και τού Κακού ; Που βρισκόταν αυτό το κακό και από τι αποτελείτο ;
Πως οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν μεταξύ τών ζώων που τώρα ονομάζουμε άγρια θηρία; Ποιές ήταν οι σχέσεις τού Αδάμ και τής Εύας ; Υπήρχε σεξουαλικό θέμα ανάμεσα τους ; Αν είχαν όργανα αναπαραγωγής, γιατί δεν τα χρησιμοποιούσαν ;
Ζούσαν αγνά και παρθενικά και τι έκαναν για να παραμένουν τέτοιοι ;
Ποιό ρόλο έπαιζε εκεί αυτό το Δένδρο τής Ζωής ;
Και γιατί μετά το αμάρτημα, η γυναίκα έπρεπε να γεννά πλέον με πόνους ;
Στον Παράδεισο δεν είχαν το δικαίωμα να κάνουν παιδιά ; Ποιός τους το έμαθε αυτό ;
Και γιατί ο Άβελ ήταν τόσο διαφορετικός από τον Κάϊν ;
Και που βρήκε ο Κάϊν γυναίκες στη Γη όταν διώχθηκε αφού σκότωσε τον αδελφό του Άβελ ; Πουθενά δεν αναφέρεται ότι υπήρχαν και άλλες γυναίκες στην Γη.
Και πως γίνεται ο Μωϋσής να παρουσιάζει τον Θεό σαν ένα Ον στερούμενο διορατικό τητας αφού δεν προέβλεψε την ανυπακοή τών πρώτων ανθρώπων ;
Yπάρχουν, όπως είπαμε, πολλά πράγματα που γράφηκαν για μια άλλη εποχή.
Και καθώς τώρα είναι μια νέα εποχή, μία νέα περίοδος, πρέπει να δοθούν άλλες εξη γήσεις στους ανθρώπους. Η ιστορία τού προπατορικού αμαρτήματος είναι η ιστορία τής καθόδου τού ανθρώπου μέσα στην ύλη και το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι να μάθουμε αν είναι από μόνοι τους οι άνθρωποι που επέλεξαν αυτήν την κάθοδο ἢ αν ο Θεός είχε σχέδια ακατανόητα, μακρινά, εκπληκτικά στα οποία όμως σχέδια, οι άνθρω ποι είχαν τουλάχιστον μια σχετική ελευθερία επιλογής : να παραμείνουν ἢ να φύγουν.
Και ως γνωστό οι άνθρωποι επέλεξαν να αποκτήσουν εμπειρίες μακριά από τον Παρ άδεισο.
Η πτώση, δεν είναι τίποτα άλλο από το ότι οι άνθρωποι επέλεξαν να κάνουν μελέτες και έρευνες για να γνωρίσουν. Μπορεί κανείς να τα εξηγήσει όλα αυτά με την εικόνα τού δέν δρου. Η κορυφή είναι τα άνθη. Ζούσαν λοιπόν, σε αυτά τα λουλούδια και εκεί ήσαν σε συνεχή επαφή με το φως, με την θερμότητα, με την ζωή, με την ομορφιά και την ελευθερία.
Μόνο που διερωτόντουσαν :
Μα τι είναι αυτό το δέντρο ; Από πού έρχεται αυτή η ενέργεια, αυτός ο χυμός ;
Βλέπουμε ένα κορμό αλλά πιο χαμηλά πρέπει να υπάρχει επίσης ένα κρυφό μέρος.
Τι είναι αυτό ; Θα θέλαμε να το μάθουμε. Και καθώς έπρεπε για να γνωρίσουν τα πράγματα να τα εξετάσουν από κοντά, εγκατέλειψαν τις θαυμάσιες εγκαταστάσεις τους, που άγγιζαν τον ίδιο τον ουρανό, και κατέβηκαν μέσα από τον κορμό για να δούν και για να μελετήσουν.
Και τώρα που βρίσκονται στις ρίζες ( ο τάφος τού Χιράμ ), φωνάζουν, γιατί εκεί όλα είναι σκοτεινά, η ατμόσφαιρα είναι βαριά και νιώθουν εξαντλημένοι.
Ώστε αυτή είναι μια περίοδος που αφορά τις ρίζες, διότι οι πρώτοι άνθρωποι ήθελαν να γνωρίσουν ολόκληρο το δέντρο αλλά για να το γνωρίσουν, έπρεπε να πάνε να το εξερευνήσουν.
Μόνον που, όταν αλλάζει κανείς περιοχή, πρέπει να υποστεί και τις καινούργιες συνθήκες.
Ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν πρωταρχικά μέσα στον Θείο Κόσμο, ο Φυσικός Κόσμος είχε επίσης δημιουργηθεί, αλλά δεν τον γνώριζαν και για να τον γνωρίσουν εγκατέλ ειψαν το Θείο Κόσμο. Αυτή είναι η πτώση, αυτός είναι ο διωγμός από τον Παράδεισο. Η γη στην οποίαν έπεσαν δεν ήταν τόσο λεπτή, τόσο φωτεινή και τόσο σπουδαία σαν τον ουρανό. Υπήρχε το κρύο, το σκοτάδι, η αρρώστια, ο θάνατος και ήσαν υποχρεωμένοι να τα υπο στούν όλα αυτά. Ήθελαν να αποκτήσουν τις γνώσεις τού Φιδιού και κα θώς μπορούσαν να κάνουν χρήση τής ελευθερίας τους, επέτρεψαν στους εαυτούς τους να κατέβουν.
Όμως ο Θεός δεν ήταν εναντίον αυτής τής εμπειρίας και δεν αποκήρυξε εντελώς τους ανθρώπους, αλλά απεναντίας, βρίσκεται πάντοτε εκεί αν οι άνθρωποι θελήσουν να επιστρέψουν.
Ο Θεός είναι έτοιμος να δεχτεί τους ανθρώπους, να τους πάρει στην αγκαλιά του κατά την παραβολή τού ασώτου υιού. Μόνο, που τώρα ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να τελει ώνει με τις εμπειρίες που άρχισε και επειδή στην γη δεν υπάρχουν πια οι ίδιες συνθήκες , όπως επάνω.
Πρέπει να εργαστεί, πρέπει να κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα τού προσώπου του και η γυναίκα να φέρνει τα παιδιά στον κόσμο μέσα από τους πόνους, όπως μας λέει και η Γένεση. Άρα η γη είναι ένα σχολείο, όπου κανείς έχει πολλά πράγματα να μάθει.
Και μήπως νομίζει κανείς ότι τα Εωσφορικά Πνεύματα βρίσκονταν μόνον στον Παράδεισο ;
Όχι, ακολούθησαν τον άνθρωπο στην κάθοδο του στην γη όπου εξακολουθούν να τον εκπαιδεύουν για να τον κάνουν ανεξάρτητο και ελεύθερο.
Τι εξήγηση άραγε θα μπορούσε να δοθεί στο απόσπασμα τής Γένεσης : « ἰδόντες δὲ οἱ υἱοὶ τοῦ θεοῦ ( με επικεφαλής τον Αζαζήλ κατά τον Ενώχ ) τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπ ων ὅτι καλαί εἰσιν ἔλαβον ἑαυτοῖς γυναῖκας ἀπὸ πασῶν ὧν ἐξελέξαντο » ( Γένεση κεφ.6 : 2 ).
Ο Θεός είπε στον Αδάμ και την Εύα ότι αν έτρωγαν από το Δέντρο τής Γνώσης τού καλού και τού κακού, θα πέθαιναν.
Έφαγαν λοιπόν αλλά δεν πέθαναν, διότι ο θάνατος τον οποίον εννοούσε ο Θεός δεν ήταν ο γνωστός σε όλους μας φυσικός θάνατος, αλλά ένας θάνατος Πνευματικός.
Αν εξακολουθούσαν να τρώνε μόνον από το Δένδρο τής Ζωής, από αυτό το Καμπαλιστικό Δέντρο, θα συνέχιζαν να ζούν στην Μακαριότητα. Οι καρποί αυτού τού Δένδρου τής Ζωής είχαν τις ικανότητες να τελειοποιούν και να εκλεπτύνουν την ύλη, τόσο πολύ, ώστε ο άνθρωπος που τρεφόταν με αυτούς τους καρπούς γινόταν όλο και πιο αιθέριος, σαν τον Θεό.
Το φυσικό τους σώμα δεν είχε ακόμα συμπυκνωθεί, ήταν φωτεινό, αιθέριο, πετούσε στο διάστημα και ήταν ελαφρύ. Για αυτό λέγεται πως ήταν γυμνός.
Το να είναι κανείς « γυμνός » σημαίνει ότι δεν έχει συμπαγή υλικά περικαλύμματα, δηλαδή, δεν έχει τοπικούς περιορισμούς.
Ο Αδάμ και η Εύα λοιπόν, ζούσαν πράγματι στον αιθέριο κόσμο, τον αιθερικό κοσμο, γιατί έτρωγαν τους καρπούς από το Δένδρο τής Ζωής.
Ενώ, το Δένδρο τής Γνώσης τού Καλού και του Κακού, είχε πηκτικές ιδιότητες, και όταν ο Αδάμ και η Εύα το δοκίμασαν άρχισαν να συμπυκνώνονται και να υλοποιούνται.
Και τότε, είδαν ότι ήσαν « γυμνοί », που εδώ σημαίνει φτωχοί, στερημένοι τού Πνευματι κού Φωτός, και για αυτό « εντράπηκαν » και « κρύφτηκαν » κατά την Γένεση.
Στην Διδασκαλία καποιου βαθμου αναφέρεται ξεκάθαρα ότι ο επικεφαλής τού ιερού αποκαλείται Πατήρ τών Πατέρων ἢ Πατήρ Αδάμ, διότι παριστάνει τον προπάτορα τής ανθρ ωπότητας και το πρώτο Ον στο οποίο αφυπνίστηκε η Συνείδηση.
Αν συγκρίνουμε λοιπόν την μια θέση τού Πνευματικού επιπέδου με εκείνη τού υλικού, όπου ενσαρκούμενο το Εγώ γίνεται άτομο, δηλαδή περιορίζεται, η δεύτερη είναι πολύ πιό ατελής.
Συμβαίνει κάτι δηλαδή ανάλογο με το Φως ενός ηλεκτρικού λαμπτήρα μεγάλης εντάσε ως.
Ενώ μέσα και κοντά στον λαμπτήρα το φως είναι ισχυρότατο και ομοιογενές, καθώς οι ακτίνες διαχέονται στον χώρο και απομακρύνεται από την πηγή τους γίνονται πιό ασθενέ στερες.
Στον Πνευματικό κόσμο έχουμε σε αναλογία το Απόλυτο Φως, ενώ εδώ « κάτω » έχου με το σχετικό Φως, η δε διαφορά μεταξύ τού Απολύτου και τού σχετικού μας δίδει την έν νοια τού σκοταδιού το οποίο δεν είναι παρά η έλλειψη τού Φωτός.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ανθρώπινο Ον, σαν Θεία Πνευματική ακτίνα.
Όσο βρισκόταν στην Πνευματική του πηγή, όπου υπάρχει απόλυτο καλό, αγνοούσε το κακό.
Όταν όμως κατέρχεται γιά να ενσαρκωθεί, με την ατομικοποίησή του στο υλικό επίπεδο, εκδηλώνει ατελώς την αρετή τού καλού όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ακτίνες τού φωτός.
Κατά την έννοια τού σκότους μπορούμε να σχηματίσουμε και την έννοια τού κακού.
Η διάφορα αυτή μεταξύ τών δύο επιπέδων , τού Πνευματικού και τού υλικού, είναι εκείνη στην οποία οφείλεται αντίληψη μας γιά την λεγόμενη εμφάνιση τού Κακού.
Το γεγονός πάντως ότι τα ανθρώπινα Εγώ «κατέρχονται» από ένα επίπεδο «ανώτερο», το Πνευματικό, σε ένα άλλο επίπεδο κατώτερο, το υλικό, και ατομικοποιούνται σε αυτό αποτελεί « μειονέκτημα » και μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε γιά τον λόγο αυτό σαν « πτώση » !
Αν θελήσουμε τώρα να αναζητήσουμε τα αίτια τής « πτώσεως μας » αυτής, θα τα βρού με στην Γένεση όπου περιγράφεται το κοσμολογικό γεγονός τής πτώσεως τών πρωτο πλάστων τών οποίων είμαστε απόγονοι .
Ότι δηλαδή συνετελέσθη τότε εκεί επάνω και θα δούμε πως, επαναλαμβάνεται συνεχώς από τότε εδώ κάτω, κατ’ αναλογίαν βέβαια γιά τούς ανθρώπους Πνεύματα, τούς απόγο νους των.
Τώρα γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με όλα αυτά ; Διότι απλούστατα είναι οι απαραίτητες γνώσεις - μέρος τής Μύησης - που είναι το εργαλείο γιά την επιστροφή μας.
Τις γνώσεις αυτές τις χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τον μηχανισμό απομάκρυνσης τών πέπλων Συνειδησιακού σκότους, τα οποία, λόγω τής πτώσεως, έχουν παρεμβληθεί μεταξύ τού Εγώ - Πνεύματος Εαυτού μας και τής προσωπικότητας μας.
Αυτό σε διαφορές τελετές μύησης παριστάνεται με ένα πέπλο κατά το μάλλον ἢ ήττον αδιαφανές που καλύπτει τους οφθαλμούς ἢ με ένα δρύφακτο που συναντούμε σε καπ οιους βαθμους ἢ με την προσπάθεια τής διάβασης ενός πόταμου L.D.P. που δηλώνει την Ελευθερία τής Διαβάσεως.
Μετά την « πτώση » τού ανθρώπου και την αποκόλλησή του από την πηγή του, στην μύ ηση χρησιμοποιούμε την φράση « ο Λόγος απωλέστηκε ».
Η αναζήτηση τού Απολεσθέντος Λόγου, η επανενσωμάτωση, η επιστροφή και η αποκα τάσταση, είναι μερικοί από τους ορισμούς που οι εσωτεριστές όλων τών εποχών χρησι μοποιήσαν για να προσδιορίσουν την επανασύνδεση τού ανθρώπου με την πηγή του .
Ο μύθος τής πτώσης είναι ο μύθος τού Χιράμ, ο μύθος τού Όσιρι και ο μύθος τού Διόνυσου, που περιγράφουν κωδικοποιημένα το μαγευτικό αυτό ταξίδι τής πτώσης και τής επανόδου.
Στους μύθους αυτούς οι αναζητητές θα βρούν κοινά σημεία, αλλά κυρίως τον τρόπο να ξεκλειδώσουν τα μυστικά, χρησιμοποιώντας την γνώση που δεν αποκτάται αλλά κατακ τάται.
Η Ουράνια Ιερουσαλήμ, που ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει στην Αποκάλυψή του να κατέρχεται στην Γη και να συντρίβει το θηρίο, είναι το αποτέλεσμα τού Νόμου τής επανό δου και το Τέρμα τής Εξελίξεως, δηλαδή ο σκοπός τής Μύησης .
Η Μυσταγωγική Διδασκαλία είναι παρούσα, ακριβώς για να δώσει τους κανόνες και τον τρόπο που θα μας βοηθήσει να επιστρέψουμε στον Παράδεισο, στους κόλπους τού Αι ωνίου.
Για να βοηθήσει το ανθρώπινο ον να ξαναβρεί την εξουσία του, αυτήν που είχε στο μακρι νό παρελθόν, η Διδασκαλία μάς δίνει όλες τις μεθόδους, όπως άλλωστε και πολλές θρησκευτικές διδασκαλίες. Όλες οι θρησκείες έγιναν για να επαναφέρουν τον ανθρωπο προς την αρχέγονη τελειότητα του. Ο σκοπός τους είναι ο ίδιος, μόνον οι μέθοδοι είναι διαφορετικοί. Είναι όπως συμβαίνει και με το Γιόγκα, όλα τα διαφορετικά Γιόγκα έχουν σαν σκοπό να μας κάνουν να ξαναβρούμε τις αρχαίες μας δυνάμεις και τον σύνδεσμο μας με τη Θεότητα, διότι « Γιόγκα » σημαίνει ένωση.
Το Λατινικό « Religio » σημαίνει και αυτό σύνδεση και δεσμός.
Είναι πάντοτε οι ίδιες πραγματικότητες με διαφορετικά σχήματα. Όλες οι θρησκείες διδάσκουν ότι η επιστροφή στην παραδείσια κατάσταση αρχίζει με μια κάθαρση και μια πειθ αρχία.
Στην Καινή Διαθήκη έχει γραφτεί ότι έχουμε ένα φθαρτό σώμα και ένα άφθαρτο Σώμα, ένα σώμα από αγνό « φως », το Σώμα τής Δόξας, το οποίο χάσαμε και που πρέ πει να δημιουργήσουμε και πάλι μέσα μας. Με αυτό το Σώμα, το πρώτο μας Σώμα τού Φωτός, μπορούσαμε στο παρελθόν να ταξιδεύουμε στον χώρο, να βλέπουμε τα πάντα, να γνωρίζουμε τα πάντα, εκτός από τις πολύ κατώτερες περιοχές, διότι η ελαφρότητα, η λεπτότητα αυτού τού Σώματος δεν μας επέτρεπε να κατεβαίνουμε τόσο χαμηλά .
Για παράδειγμα εάν θέλουμε ένα αερόστατο να ίπταται χαμηλά, πρέπει να το φορτώσου με με ξένα στοιχεία ( σάκοι γεμάτοι με χώμα ) αλλιώς, όπως είναι ελαφριά, πετούν πολύ ψηλά.
Με τον ίδιο τρόπο, αν ελαττώσουμε μέσα μας το πνευματικό φως, κατεβαίνουμε όλο και πιο χαμηλά, προς τις εντελώς πεζές, υλιστικές και χυδαίες πραγματικότητες τού συνήθους βίου.
Αυτό λοιπόν το Φωτεινό σώμα, το Σώμα τής Δόξας που είναι ο αληθινός Ναός τού Θε ού, πρέπει να το δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι και μέσα σε αυτό το « σώμα » θα ζούμε αιώνια.
Δεν θα « πεθαίνουμε » και θα ξανακερδίσουμε όλες τις εξουσίες που είχαμε στο παρ ελθόν.
Όλες οι δυνάμεις είναι στην διάθεση εκείνου που κατόρθωσε να δημιουργήσει το Σώμα τής Δόξας, γιατί είναι ένας Υιός τού Θεού.
Και είναι μέσα σε αυτό το Πνευματικό Σώμα, την Υπερσυνείδητη Αυτοεπίγνωση και όχι μέσα στο φυσικό σώμα, που ο Θεός έρχεται να κατοικήσει.
« σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα πνευματικόν. οὕτω καὶ γέγραπται· ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ᾿Αδὰμ εἰς ψυ χὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος ᾿Αδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν· ἀλλ᾿ οὐ πρῶτον τὸ πνευμα τικόν, ἀλλὰ τὸ ψυχικόν, ἔπειτα τὸ πνευματικόν. ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτε ρος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ … δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρ σίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν. ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον ; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος » ( Α΄ προς Κορινθίους επιστολή, κεφ.15 : 44~55 ).
Αυτό το Σώμα τής Δόξας, πρέπει να ξέρουμε, ότι μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος το κατασ κευάζει. Για αυτό στο παρελθόν, κάποιοι ονομάζονταν « Τέκτονες ».
Η Διδασκαλία τού Τεκτονισμού ἢ Ελευθεροτεκτονισμού ήταν αρχικά μια μυστική φιλο σφία, πολύ βαθιά και θεία, που μάθαινε στον άνθρωπο πώς να γίνει ο οικοδόμος τού δικού του Πνευματικού ναού με την βοήθεια υλικών και συμβολικών εργαλείων από την οικοδο μική τέχνη τα οποία έπρεπε να γνωρίζει αλλά και να ξέρει να χρησιμοποιεί.
Όμως ο Ελευθεροτεκτονισμός, στις αρχές του, ήταν μια βαθιά Φιλοσοφία που δίδασκε ότι, ο καθένας πρέπει να χτίσει το ναό του, το ναό τής Νέας Ιερουσαλήμ, για την οποία μας μιλά ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη του, την πόλη με τις τέλειες διαστάσεις, με τα στολ ισμένα από πολύτιμες πέτρες θεμέλια της, με την πλατεία της από αγνό Χρυσό σαν γυα λί διάφανο και τις δώδεκα πόρτες της φτιαγμένες από μαργαριτάρια…
Η Νέα Ιερουσαλήμ δεν ήταν μια πόλη με την συνηθισμένη έννοια αλλά μια συμβολική πόλη που παριστάνει τον ίδιο τον άνθρωπο, τον εαυτό μας, τον Νέο άνθρωπο, με τις δώδεκα μαργαριταρένιες «πόρτες » του που είναι αρετές, με τον Θεό που κατοικεί μέσα του, που είναι το Φως που διώχνει κάθε σκοτάδι.
Η Νέα Ιερουσαλήμ, είναι το Σώμα τής Δόξας, ο ναός που ο καθένας πρέπει να κτίσει μέσα του με τα εργαλεία και τα υλικά που τού προμήθευσε ο Μ.Α.Τ.Σ..
Μέρα και νύκτα, κάθε φορά που έχουμε μία αφιλοκερδή ώθηση, μία γενναιόδωρη και ειλικρινή τάση ἢ κάθε φορά που νιώθουμε ένα συναίσθημα αγάπης, γλυκύτητας, καλοσύ νης και ταπεινότητας, κάτι το αγνό, το φωτεινό, το διαυγές, σχηματίζονται μικρά μόρια Φω τός τού Σώματος αυτού που εμείς δημιουργούμε και που προσαρμόζονται στο πρόπλα σμα τού ναού.
Είμαστε εμείς που κάθε ημέρα προσθέτουμε δομικά στοιχεία στο σχέδιο, όπως αυτό συμβαίνει και με τις διανοητικές μας λειτουργίες.
Όταν έχουμε στην αρχή μια ιδέα, σχηματίζουμε μια εικόνα, ένα ιδανικό, και αυτό το ιδανι κό χρησιμεύει σαν πρόπλασμα, σαν ένα σχέδιο που χαράσσουμε μέσα μας, ένα σχέδ ιο τής Νέας Ιερουσαλήμ ἢ αν προτιμάτε τής Βασιλείας τού Θεού που εκπροσωπεί την Τελειότητα.
Αν διατηρήσουμε ασταμάτητα κάθε μέρα αυτό το ιδανικό, για πολλά χρόνια, ότι καλό βγ αίνει από τον ψυχισμό μας, όλες οι αφιλοκερδείς και ειλικρινείς εσωτερικές τάσεις και ενέργειες μας θα προσκολληθούν πάνω σε αυτήν την εικόνα, η οποία μεγαλώνει, σχη ματίζεται, αναπτύσσεται, μέχρι την ημέρα όπου, επιτέλους θα σχηματίσει το δικό μας Σώμα τής Δόξας.
Καταλαβαίνουμε τώρα για ποιόν λόγο πρέπει να είναι κανείς μαθητής μιας σχολής σαν τον Ελευθεροτεκτονισμό και γιατί υπάρχει η Μύηση. Και αν όσοι ζουν στην άγνοια θέλ ουν να λοιδορούν ας να το κάνουν, δεν θα μπορέσουν όμως ποτέ να αλλάξουν την πρα γματικότητα.
Εμείς όμως γνωρίζουμε πολύ καλά την πραγματικότητα. Και είναι οι μεγαλύτερες αλήθειες.
Πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη και να εξακολουθεί την εργασία, μέχρις ότου κατορ θώσει μια μέρα να δημιουργήσει μέσα του αυτήν την αρχέγονη κατάσταση, μέσα στην οποία ζούσαμε άλλοτε, την κατάσταση τού Παραδείσου.
Και τότε, θα υπάρχουν χιλιάδες μικρές Νέες Ιερουσαλήμ οι οποίες θα σχηματίσουν την Μεγάλη Ιερουσαλήμ, που θα είναι σαν μια μεγάλη πόλη σχηματισμένη από χιλιάδες άλλες μικρές ζωντανές πόλεις, που βαδίζουν και που κινούνται, με τις 12 πόρτες τους, τις 12 αρετές τους και τις πολύτιμες πέτρες τους ...
Όλες μαζί, σχηματίζουν το υλικό Σώμα τής Πνευματικής Ιερουσαλήμ που ήδη είναι επάνω.
Όταν είπαν πως η Νέα Ιερουσαλήμ θα κατεβεί από τον Ουρανό, πρέπει να καταλάβει κανείς ότι ο Ουρανός αντιπροσωπεύει ότι το πιο αγνό υπάρχει στο κεφάλι τού ανθρώ που.
Η εργασία αντιστοιχεί με την κατασκευή τού Πνευματικού μας ναού με μια επιμελή και αδι άκοπη εργασία, εκπορεύοντας ότι το πιο αγνό και το πιο αφιλοκερδές υπάρχει μέσα μας.
Τα γήινα υλικά δεν μπορούν να χρησιμεύσουν σε αυτή την κατασκευή, είναι αδύνατον.
Αν η Νέα Ιερουσαλήμ έπρεπε να γίνει από μόλυβδο, από άργιλο ἢ από λάσπη, δηλα δή από υλικά που προέρχονται από κάτω και που είναι εύθραυστα, σκοτεινά, διεφθαρ μένα, τότε δεν αξίζει τον κόπο διότι αυτή υπάρχει ήδη, είναι ήδη κτισμένη.
Όμως, η αληθινή Ιερουσαλήμ οικοδομείται με τα υλικά τής πιό αγνής αφιλοκέρδειας και τής πραγματικής Αγάπης.
Διότι όταν κανείς προσφέρεται εντελώς και αφιερώνεται, ψυχή τε και σώματι, στην υπηρε σια τού Μ.Α.Τ.Σ., όταν προβάλλει όλες τις φωτεινές και αγνές σκέψεις ἢ επιθυμίες, που του έρχονται, τότε όλα αυτά λαμβάνουν μέρος στην οικοδόμηση αυτού τού Σώματος που τότε αρχίζει να μεγαλώνει.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι παρόμοιοι συμβολισμοί για να εκφράσουμε αυτήν την ίδια ιδέα. Μπορούμε να την ονομάσουμε Δεύτερη Γέννηση, Γέννηση τού Θείου παιδιού, Γέν νηση τού Χριστού, Ανάσταση, Ανάσταση τού Χιράμ, που δείχνουν πάντοτε την ίδια πραγ ματικότητα, το ίδιο Πνευματικό γεγονός.
Συλλάβαμε αυτό το παιδί μέσα μας ( την Φιλοσοφική Λίθο ) που στην συνέχεια θα αναπ τύξουμε και γιγαντώσουμε, αλλά θα πρέπει να το θρέψουμε με τις πιο αγνές εκπορεύ σεις.
Πρόκειται για διαφορετικές εκφράσεις που θέλουν πάντοτε να μας πούν ότι καλούμαστε να γίνουμε « οικοδόμοι », « τέκτονες », αλλά αληθινοί Τέκτονες, ικανοί να προβάλλουμε από μέσα μας τα πιό πολύτιμα υλικά για να κτίσουμε το αθάνατο Σώμα μας.
Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε να αναφέρονται επίσης τα εξής :
« καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησε εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν. Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν ᾿Εδὲμ κατὰ ἀνατολὰς καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε. καὶ ἐξαν έτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πο νηροῦ .... ποταμὸς δὲ ἐκπορεύεται ἐξ ᾿Εδὲμ ποτίζειν τὸν παράδεισον· ἐκεῖθεν ἀφορίζεται εἰς τέσσαρας ἀρχάς… τὸ δὲ χρυσίον τῆς γῆς ἐκείνης καλόν· καὶ ἐκεῖ ἐστιν ὁ ἄνθραξ καὶ ὁ λίθος ὁ πράσινος … Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρω πον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ ( κήπο ) τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν. καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώ σκειν καλὸν καὶ πονηρόν,οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε. Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν…καὶ ἐπέβαλεν ὁ Θεὸς ἔκστασιν ἐπὶ τὸν Αδάμ καὶ ὕπνωσε· καὶ ἔλαβε μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἀνεπλήρωσε σάρκα ἀντ᾿ αὐτῆς. καὶ ᾠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευράν, ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ ᾿Αδάμ, εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν ᾿Αδάμ…καὶ ἦσαν οἱ δύο γυμνοί, ὅ τε Αδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ᾐσχύνοντο » ( Γένεση κεφ. 2 : 7~ 25 ).
Στον προσωποποιημένο Αδάμ πρέπει να διακρίνουμε το συλλογικό όνομα τής ανθρω πότητος (την ιδέα άνθρωπος) πριν και μετά τον απόχωρισμό τών γενών ( Αδάμ - Εύα ).
Όσο λοιπόν ζούσαν στον Παράδεισο και πριν εκδιωχθούν από αυτόν καμία συνείδηση δεν είχαν τής « γυμνότητας » των. Επί πλέον πουθενά δεν φαίνεται να απόκτησαν απο γόνους. Μόνο μετά την πτώση εμφανίζονται οι πρώτοι απόγονοι σαν Κάϊν και Άβελ.
Αυτό σημαίνει ότι στερούντο υλικής υποστάσεως και ότι ήταν Πνευματικές οντότητες, οπ ότε ο Παράδεισος στον οποίον ζούσαν δεν πρέπει να βρίσκεται στο υλικό επίπεδο αλλά στο Πνευματικό.
Εκεί λοιπόν στον Παράδεισο απολάμβαναν σε όλη της την πληρότητα την μακάρια ζωή και συμμετείχαν στο άπλετο φως τής Θείας πηγής γευόμενοι απεριορίστως τού ξύλου τής Ζωής, δηλαδή την Αθανασία.
Από το ξύλο τής Γνώσεως τού καλού και τού πονηρού τούς δόθηκε η συμβουλή να μη δοκιμάσουν διότι την ημέρα που θα δοκίμαζαν θα πέθαιναν ( στο Πνευματικό επίπεδο φυσικά ). Τι μπορεί όμως να συμβολίζει αυτό ;
Διότι ασφαλώς πρόκειται περί αλληγορικής εικόνας !
Σε τι συνίσταται η δοκιμή από το ξύλο τής Γνώσεως τού καλού και τού κακού ;
Είδαμε προηγουμένως ότι το ανθρώπινο πνεύμα εφ’ όσον κατέρχεται για να ενσαρκω θεί εκδηλώνει ατελέστερα την αρχή τού Καλού, με αποτέλεσμα την εμφάνιση στο υλικό επίπεδο τής δράσεως τού κακού.
Κάτι ανάλογο έχει και η προς τούς πρωτόπλαστους προτροπή.
« Μη επιχειρήσετε να απομακρυνθείτε από το Πνευματικό επίπεδο διότι οι πνευματικές σας αρετές και ιδιότητες, τις οποίες κατέχετε σε τελειότητα, θα χάσουν την λάμψη τους και την δύναμη τους. Όσο κατέρχεστε θα τις εκδηλώνετε με περισσότερη ατέλεια οπότε θα γνωρίσετε την έννοια τού κακού, το οποίο είναι προϊόν τού επιπέδου τής καθόδου και το οποίο σας είναι άγνωστο διότι δεν υπάρχει εδώ ».
Με τον τρόπο αυτό οι πρωτόπλαστοι θα γευόντουσαν το ξύλο τής γνώσεως τού καλού και τού κακού, δηλαδή θα αποκτούσαν Συνείδηση Εαυτού.
Το κατώτερο επίπεδο στο οποίο ο Δημιουργός τούς συνέστησε να μην κατέλθουν είναι το επίπεδο στο οποίο κυριάρχησε ο Εωσφόρος, μετά την φαινομενική του « αποστασία », διότι ασφαλώς ήταν ένα συμβάν προκαθορισμένο από την Υπέρτατη Συνείδηση και Βούληση τού Παντός. Εωσφόρος ετυμολογικά σημαίνει « Αυτός που φέρνει την Αυγή ».
Το όνομα αυτό το συναντάμε γιά πρώτη φορά στον προφήτη Ησαΐα στο κεφάλαιο 14 : 12. « πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων ; »
Η Γένεση μας παρουσιάζει τον Εωσφόρο με την μορφή όφεως, τού φρονιμότερου όπ ως λέει τών θηρίων, διότι ο Εωσφόρος, η « εκπεσούσα » αυτή Πνευματική Λογοϊκή Οντότης καθόλου δεν στερείται φρονήσεως και Σοφίας αφού ενεργεί πάντοτε με μαθη ματικό υπολογισμό.
Ο Εωσφόρος, ο οποίος είναι Λογοϊκός Άρχοντας, στην τροποποιημένη δράση τών αρετών τού Θεού, την οποία εμφανίζει, η Αγάπη εκφράζεται σαν Κάλλος και η Σοφία σαν Μαθηματική έκφραση.
Ο Όφις ο οποίος έρπει επάνω στην κοιλιά του και τρέφεται από την γη φαίνεται να συμβολίζει την έλξη τού κατωτέρου επιπέδου στο οποίο είχαν την έμπνευση να εισδύσουν οι προπάτορες μας γιά να κυριαρχήσουν σε αυτό.
Αναλογικά συμβολίζει την δελεαστική επίδραση την οποία η ύλη επρόκειτο να ασκεί στούς ανθρώπους - πνεύματα όταν αργότερα θα εμφανιζόταν στο υλικό επίπεδο ( με την γοητεία δια τών τεσσάρων στοιχείων πού ασκεί σε αυτούς μέσω τής επιθυμίας να απολαμβάνουν τα φαινομενικά θέλγητρα τής ύλης, τα υλικά αγαθά και απολαύσεις ).
Η έμπνευση αυτή τών προπατόρων μας να κατεβούν στο επίπεδο τής ύλης εγκλείει και το πρώτο σπέρμα τού Εγωϊσμού πού κληροδοτήθηκε και στούς απόγονους των ανθρώπους και αποτελεί το κύριο γνώρισμα τού χαρακτήρα τους.
Ο Αδάμ και η Εύα λοιπόν είναι Πνευματικές υποστάσεις οι οποίες με την παρότρυνση ενός εσωτερικού κινήτρου ( που η Γένεση το ονομάζει όφι ) ἢ καλύτερα με κίνητρο την παρόρμηση τού Εγωϊσμού, οι εν δυνάμει αυτές, ατελείς ατομικές συνειδήσεις ,“ οραμα τίστηκαν ” την ανεξαρτησία τους σαν αυτόνομες ατομικές υπάρξεις και αποχωρίσθηκαν από τον “ Λόγο ”. Και τότε μας περιγράφει η “ Γένεση ” :
« ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώμα τα .» Και φυσικά όταν λέμε ήταν “ γυμνοί ” αναφερόμεθα στην μη ύπαρξη τών υλικών σωμάτων. Γιατί όμως με φύλλα συκιάς ;
Η συκιά, όπως η ελιά, το αμπέλι και η ροδιά είναι σύμβολα τής αφθόνου καρποφορίας.
Στην Ελλάδα η συκιά ήταν αφιερωμένη παράλληλα με το αμπέλι στον Διόνυσο τον Ζαγρέα, ο οποίος σύμφωνα με την μυθολογία γεννήθηκε από τον μηρό τού Δία, όπως με ανάλογο τρόπο συντελέσθηκε και η γέννηση τής Θεάς τής Σοφίας Αθηνάς.
Το δένδρο συκιά συμβολίζει επίσης την Αθανασία και την Διανόηση σαν ανώτερη Γνώση.
Το πλήθος τών φύλλων τής συκιάς συμβολίζει μιά πολλαπλότητα, μία άφθονη καρποφορία (την ανθρωπότητα) που περιέχει την ιδέα τής Αθανασίας και περιβάλλει την ιδέα άνθ ρωπος ( σαν Αδάμ -Εύα ) γιά να εκφρασθεί υλοποιούμενη ( περιζώματα ) στο κοσμικό επίπεδο, ( ένα κεφάλι, δύο χέρια, δύο πόδια, αλλά και τις πέντε αισθήσεις του ) .
Αν προσέξουμε το φύλλο τής συκιάς θα διαπιστώσουμε ότι έχει πέντε φύλλα και σχηματίζει ένα πεντάκτινο αστέρα . Το φύλλο αντεστραμμένο, φαίνεται να υπονοεί την πτώση.
Κατεβαίνοντας λοιπόν στο Εωσφορικό επίπεδο, έχασαν την αγνότητα και καθαρότητα τού Πνεύματος των, το οποίο αναμείχθηκε με την ετερογενή φύση τού επιπέδου αυτού και απογυμνώθηκαν από την ικανότητα να εκδηλώνουν με τελειότητα τις Αρετές και Ιδιό τητες πού κατείχαν, όπως συνέβαινε όταν ήταν στον Πνευματικό- Παράδεισο “ ενωμένοι ” με τον Θεό.
Γιατί όμως, εφ’ όσον ήταν Πνευματικές οντότητες, η Γένεση αναφέρει ότι ο Θεός έπλασε τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, « χούν από τής γης » και ενεφύσησεν « πνοήν ζωής » ;
Και εδώ πρόκειται γιά αλληγορική εικόνα κάτω από την οποία κρύβεται η από την Γη μελλοντική προέλευση τών υλικών σωμάτων τών ανθρώπων « χούς από τής γης » μέσα στα οποία θα ενσαρκώνονταν « πνοή ζωής » τα εκ τού πνευματικού σώματος τών Προπατόρων εκπορευόμενα ανθρώπινα Εγώ : « καὶ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς...» ( Γένεση, κεφ. 3 : 21 ).
Αντιλαμβανόμαστε επίσης πως όταν η Γένεση αναφέρει ότι ο Θεός έκαμε να βλαστήσ ουν στον Παράδεισο δένδρα ωραία στην όραση και την γεύση μεταξύ τών οποίων το Δένδρο της Ζωής και το Δένδρο τής Γνώσεως τού καλού και τού πονηρού και υπήρχε ποταμός που διακλαδίζοταν σε τέσσερις μικρότερους και υπήρχε χρυσός και πολύτιμοι λίθοι, μας δίνει μια εικόνα τών πνευματικών αρετών και ιδιοτήτων τις οποίες απολάμβα ναν οι πρωτόπλαστοι.
Οι αρετές αυτές όπως τού Αληθούς, τού Απολύτου Καλού, της απόλυτης Δικαιοσύνης, της Αγάπης, της Σοφίας κ.λ.π δεν ήταν δυνατόν να γίνουν αισθητές και να κατά νοηθούν από μια ανθρωπότητα η οποία διένυε τα πρώτα της βήματα, παρά να αποδοθούν αλλι ώς, με εικόνες από την ορατή Δημιουργία.
Όπως δε αναφέρει η Α΄ προς Ρωμαίους επιστολή τού Παύλου :
« τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται »
Όπως είπαμε, οι θεόπνευστοι συγγραφείς τών Ιέρων Γραφών, οι μεγάλοι αυτοί Μύστες , δανείζονταν παραστάσεις και εκφράσεις υλικές γιά να αποδώσουν έννοιες ανώτερης πνευματικότητος, ώστε να ανταποκριθούν στις ανάγκες τής εποχής τους και να γίνουν αντιληπτοί από ανθρώπους κατωτέρας ηθικής και νοητικής αναπτύξεως, μεταξύ τών οποίων ίσχυε σαν κανόνας δικαιοσύνης, το οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος.
Οι άνθρωποι τής εποχής εκείνης μόνο με τον φόβο και τον τρόμο ήταν δυνατό να διατηρήσουν την πίστη τους προς το Υπέρτατο Ον, το οποίο οι βέβηλοι αποκαλούσαν ADONAI.
Άλλες βέβαια εποχές τότε και οι αποκαλύψεις για τον Θεό θα είναι πάντα ανάλογες προς την ανά εποχή πνευματική και ηθική κατάσταση τών ανθρώπων.
Εκείνο επίσης που ενισχύει την ερμηνεία αυτή και αποδεικνύει ότι ο Παράδεισος ήταν ένα Πνευματικό επίπεδο και όχι υλικό και ότι όλα τα υλικά τής φύσεως τα οποία περιγρά φονται συμβολίζουν πνευματικές ιδιότητες και αρετές ἢ ιδέες, είναι το γεγονός ότι μαζί με όλα τα καρποφόρα δένδρα που υπήρχαν εκεί αναφέρονται και δύο άλλα συμβολικά δέν δρα : “ το Δένδρο τής Ζωής ” και “ το Δένδρο τής Γνώσεως τού καλού και πονηρού ”.
Αφoύ λοιπόν είναι αυταπόδεικτο ότι τα δύο αυτά δένδρα είναι συμβολικά είναι επόμενο να δεχθούμε το ίδιο και γιά τα υπόλοιπα.
Άλλη απόδειξη τέλος ότι ο Παράδεισος αντιπροσωπεύει το Πνευματικό επίπεδο και όχι υλικό είναι ότι μετά την “ πτώση ” : « καὶ ἐξαπέστειλεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ παρα δείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη. καὶ ἐξέβαλε τὸν᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισ εν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς Ζωῆς » ( Γένεση κεφ. 3 : 23~24 ).
Εδώ γίνεται σαφώς μια αντιδιαστολή μεταξύ τού Παράδεισου τής τρυφής, δηλαδή τού πνευματικού επιπέδου και της Γης πού είναι το υλικό επίπεδο το οποίο βρισκόταν « απέναντι » από τον Παραδείσο και κατά συνέπεια εκτός αυτού.
Η τοποθέτηση τών δύο αυτών επιπέδων « απέναντι », υπό μορφή αντικατοπτρισμού, συμβολίζει την αλήθεια ότι η Υλική Δημιουργία δεν είναι παρά μια « αντανάκλαση » τής Πνευματικής Δημιουργίας, εικόνα και ομοίωση αυτής.
Ο παρακάτω πίνακας, ο οποίος έχει ληφθεί από ένα παλαιό τυπικό ανωτέρου βαθμού τού ΑΑΣΤ τής Νοτίου Δικαιοδοσίας τών ΗΠΑ, απεικονίζει συμβολικά τις ως άνω έννοιες.
Υπάρχει και μια ακόμη ένσταση, η οποία είναι δυνατόν να προβληθεί.
Πως η Υλική δημιουργία συστήθηκε μετά την πτώση τών πρωτόπλαστων αφού, όπως αναφέρει η Γένεση, ο Θεός πρώτα δημιούργησε τον υλικό κόσμο και κατόπιν έπλασε τον Αδάμ ;
Η Υλική Δημιουργία που βλέπουμε, προϋποθέτει αναγκαστικά μια ανάλογη Πνευματική Σύλληψη τού Δημιουργού της και είναι η απόδοση τής Πνευματικής στο υλικό επίπεδο.
Η Σύλληψη όμως τής Πνευματικής Δημιουργίας συνεπάγεται την άμεση και ταυτό χρονη εκτέλεση τής Συλλήψεως αυτής, διότι ασφαλώς οι Ιδέες τού Θεού δεν απαιτούν χρονική μεσολάβηση γιά να πραγματοποιηθούν, λόγω απουσίας τού χρόνου ο οποίος είναι ανύ παρκτος στο άπειρο-αιώνιο Πνευματικό επίπεδο.
Διότι η πραγματοποίηση τής Πνευματικής Δημιουργίας δεν απαιτεί εξελικτική διαδικασία διότι ταυτόχρονα με την σύλληψη ακολουθεί και η εκτέλεση και γιά αυτό αυτή είναι τελειω τική και αιώνια. Γιά αυτό αναφέρεται ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε ακαριαία διά μόνου τού Λόγου τού Θεού.
Όπως λοιπόν ο Αδάμ αντιπροσωπεύει πνευματική οντότητα έτσι και η αναφερόμενη εξα ήμερη δημιουργία τού Κόσμου είναι μια εικόνα τής Πνευματικής την οποία οι θεόπνευστ οι συγγραφείς απέδωσαν με υλικές εκφράσεις.
Οι έξη ημέρες δεν είναι παρά στάδια Δημιουργικής Ενελίξεως η δε 7η τού Κρόνου συμβολίζει, την ανάπαυση, ήτοι το πέρας τής Ενελικτικής φάσεως τής Δημιουργίας.
Οι έξη φάσεις - ημέρες μαζί με τις Τρείς αρχικές Αρετές τού Απολύτου σχηματίζουν έναν Εννεαδικό Πίνακα τού Πνεύματος ( δείτε το χωριστό άρθρο ).
Περαιτέρω, συμβολίζουν τις μακρές περιόδους εξελίξεως τών τριών Βασιλείων τής υλικ ής Δημιουργίας που θα ακολουθούσε, δηλαδή τού ορυκτού, φυτικού και ζωικού Βασιλ είου.
Συνεπώς η εξαήμερη Δημιουργία εκφράζει την Σύλληψη τής Ιδέας τού Θεού, η οποία αποδιδόμενη στην υλική Δημιουργία ακολούθησε την σειρά που καθόρισε η συλληφ θείσα ιδέα.
Η εικόνα τού τελειωτικού και αιωνίου τής Πνευματικής Δημιουργίας αποδίδεται στο υλικό επίπεδο με την αέναο γέννηση, συντήρηση και φθορά τών όντων !
Γιά αυτό οι Πυθαγόρειοι παραδεχόταν δύο όψεις τής Δημιουργίας.
Την Φυσιώσα Φύση, η οποία είναι αιώνια και άφθαρτη και προΐσταται στην γένεση και εξακολουθητική ζωή τών όντων και την άλλη την Φυσικοποιημένη Φύση η οποία είναι εικόνα και αντανάκλαση τής πρώτης και στην οποία ο χαρακτήρας τού αιωνίου αποδί δεται διά τής εξακολουθητικής και αενάου γεννήσεως, συντηρήσεως και φθοράς τών όντων.
Όσον αφορά την εκτέλεση και πραγματοποίηση τού τελειωτικού και αιωνίου, ουδείς γνω ρίζει τους χρόνους και καιρούς πού έθεσε η Ευαρέσκεια τού Δημιουργού Νού τού παντ ός.
Σύμφωνα με την Διδασκαλία τών Ροδοσταύρων τής Ανατολής, υπάρχει μιά Αρχή, μιά Αλήθεια, μιά Λογική και μια Παγκόσμιος Φιλοσοφία, η εξής :
« Κάθε τι που υπάρχει, ευρίσκεται στην Μονάδα, θεωρουμένης ως
Αρχής και επανέρχεται εις την Μονάδα, θεωρουμένης ως τέλος ».
Αυτός δε φαίνεται να είναι και ο σκοπός τής Υλικής Δημιουργίας : « η βαθμιαία εξέλιξη τής ύλης από πυκνά και άτακτα στρώματα σε όλο και πιό αιθέρια, πιό άϋλα και πιό συν ειδητά. »
«Πτώση» λοιπόν τών πρωτοπλάστων σημαίνει γιγαντιαία “πάλη” τών Πνευματικών αυτ ών οντοτήτων, οι οποίες διείσδυσαν στη νεκρή και αδρανή χαοτική Ύλη, η οποία εμφανί σθηκε ως συνέπεια τής « επαναστάσεως » τού Εωσφόρου, γιά να την μορφολογήσουν και να την εξελίξουν μέσω τών υλικών μορφών που προέκυψαν από την «πάλη » αυτήν.
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ( προς Ρωμαίους επιστολή κεφ. 8:19~23 ) :
« ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται . τῇ γὰρ ματαιότητι η κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα, ἐπ' ἐλπίδι. ὅτι καὶ αὐτὴ η κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθε ρίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα η κτίσις συστενάζει καὶ συν ωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν· »
Σε ελεύθερη νεοελληνική μετάφραση :
« Η μεγάλη προσδοκία τής κτίσης είναι ότι περιμένει την αποκάλυψη τών υιών τού Θεού . Επειδή η κτίση υποτάχτηκε στην ματαιότητα όχι εκούσια, αλλά εξ’ αιτίας αυτού που την υπόταξε, με την ελπίδα ότι και αυτή η κτίση θα ελευθερωθεί από την δουλεία τής φθοράς προς την ελευθερία τής δόξας τών τέκνων τού Θεού.
Γιατί ξέρουμε ότι όλη η κτίση συστενάζει και συνωδίνει μέχρι τώρα ».
Έχουμε δύο ακόμη πολύ σοβαρά θέματα που σχετίζονται με την ανάλυση τής Γενέσεως.
1ον Τον απαγορευμένο καρπό, τον οποίο η παράδοση αποδίδει σαν Μήλο τού Αδάμ.
2ον Την Ρομφαία την περιστρεφόμενη τών Χερουβίμ η οποία φύλασσε την είσοδο τού Παράδεισου, δηλαδή τού Πνευματικού Κόσμου.
Αν κόψουμε οριζοντίως ένα μήλο και δούμε το εσωτερικό του, διαπιστώνουμε ότι οι σπόροι του, όπως φαίνεται στο σχήμα, σχηματίζουν ένα πεντάκτινο Αστέρα ✰.
Σε τι σκέψεις μας οδηγεί αυτό ύστερα από όσα έχουν εκτεθεί ;
1ον Το μήλο είναι σφαιρικό όπως όλα τα ουράνια σώματα και συμβολίζει το υλικό επίπε
δο.
2ον Επειδή ο πεντάκτινος αστέρας είναι και σύμβολο τού ανθρώπου, τού μικρόκοσμου,
το όλο σύμβολο παραπέμπει στην ενσάρκωση τού ανθρώπου στο υλικό επίπεδο,
και τον εγκλωβισμό του στην ύλη ύστερα από την συμβολική εκδίωξή του από τον
Παράδεισο.
3ον Ο πεντάκτινος αστέρας συμβολίζει επίσης τα πέντε στοιχεία ( Αιθέρας - πυρ - αήρ -
ύδωρ - γή ) σε κάθε ένα από τα οποία αντιστοιχεί και μία από τις 5 αισθήσεις μας.
Ήδη προετοιμασμένοι με τούς συμβολισμούς τής Γενέσεως μπορούμε να αντιληφτούμε ότι τα ανωτέρω στοιχεία περικλείονται στον συμβολισμό τού ποταμού τού Παραδείσου ο οποίος διαχωρίζεται σε τέσσερις αρχές, δηλ. τα τέσσερα στοιχεία τής Κοσμογονίας.
4ον Ο Πεντάκτινος ἢ Φωτοβόλος Αστέρας συμβολίζει επίσης το Αίτιο τοσούτων θαυμα
σίων Κόσμων και τον πολικό αστέρα τών μεμυημένων.
Είναι το σύμβολο τού Μαγικού Μεσολαβητή που ονομάζουμε επίσης Αστρικό φως,
το οποίο εμποτίζει ολόκληρο το Συμπάν και μεταφέρει τόσο τις καλές όσο και τις
κακές εκπορεύσεις τών ανθρώπων - [ ψυχονοητικές μορφές ].
5ον Ο ενσαρκωμένος άνθρωπος, διά μέσου τών πέντε αισθήσεων του αξιοποιεί τις γήι
νες συνθήκες γιά να αναπτυχθεί και να παράγει καρπούς, δηλαδή να αποκτήσει
Συνείδηση.
6ον Οι πέντε αισθήσεις μας δίνουν την Εμπειρία και μέσω τής λειτουργίας τής Κρίσεως
την Γνώση, η οποία στη συνέχεια μετατρέπεται σε Συνείδηση.
Σας περιγράφω, την διαδικασία μέσω τών πεντε σταδιων, γιά την απόκτηση τής ατομικ ής συνειδήσεως :
ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ - ΕΜΠΕΙΡΙΑ - ΚΡΙΣΗ - ΓΝΩΣΗ- ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
1. Πέντε αισθήσεις : είναι όργανα τού σώματος και δυνάμεις τής Ψυχής.
2. Εμπειρία : είναι το σύνολο τών εντυπώσεων από τον αντικειμενικό κόσμο διά μέσου
τής λειτουργίας τών πέντε αισθήσεων.
3. Κρίση : είναι το αποτέλεσμα τού συσχετισμού ἢ αντιπαραβολής τών διάφορων στοιχεί
ων τής εμπειρίας, τα οποία είναι αποθηκευμένα στη μνήμη ἢ τον υποσυνείδη το Νού.
4. Γνώση : είναι αποτέλεσμα τών νέων στοιχείων τής εμπειρίας που έχουμε ήδη συσχετί
σει ( κρίση ) με παλαιότερα παρόμοια, τα οποία έχουν καταγραφεί στην μνήμη μας.
Πείρα + Κρίση = Γνώση
5. Συνείδηση : είναι το αποτέλεσμα τής μεταβιβάσεως τής αποκτηθείσης Γνώσεως στον εσώτερο ( αναλλοίωτο ) εαυτό μας ΕΓΩ, διά μιάς αόρατης και μύχιας ενέργειας.
Ο λόγος γιά τον οποίο φορτωνόμαστε τόσες γνώσεις κατά την ακαδημαϊκή μας εκπαίδ ευση, την στιγμή που είναι κοινή διαπίστωση ότι μετά από την πάροδο κάποιου χρονικού διαστήματος τα πιό πολλά συνήθως τα ξεχνούμε, είναι ακριβώς διότι δημιουργούν με μία μύχια δράση την συνείδηση η οποία διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας !
Μιλήσαμε προηγουμένως γιά τον Όφι - Εωσφόρο στην Γένεση.
Σε όλες τις λαϊκές παραδόσεις, στούς μύθους και στα παραμύθια, βρίσκουμε την εικόνα τού φιδιού ἢ τού δράκου, των οποίων ο συμβολισμός είναι σχεδόν όμοιος σε κάθε κουλ τούρα. Αναρίθμητα παραμύθια μιλούν γιά ένα δράκοντα που αιχμαλωτίζει μια όμορφη πριγκίπισσα και την κρατά φυλακισμένη σε ένα πύργο.
Ο ένας μετά τον άλλο οι ιππότες που έρχονται γιά να την σώσουν καταβροχθίζονται από τον δράκο ο οποίος τούς παίρνει τα πλούτη τους και τα αποθηκεύει στα υπόγεια τού πύργου του.
Επιτέλους μια μέρα έρχεται ένας ιππότης, ένας πρίγκιπας, πιό όμορφος και πιό αγνός από τούς άλλους, στον οποίο μια μάγισσα έχει αποκαλύψει το μυστικό γιά να νικήσει τον δράκο γνωστοποιώντας την αδυναμία του και τον τρόπο γιά να τον δέσει ἢ να τον πληγώσει …
Και αυτός ο τυχερός πρίγκιπας, καλά οπλισμένος και καλά πληροφορημένος, κατορθώ νει να νικήσει τον δράκο, να ελευθερώσει την πριγκίπισσα και να αποκτήσει τούς κρυμμέ νους θησαυρούς χάρη στις γνώσεις του και στην αγνότητα του. Μετά και οι δύο μαζί ανεβ αίνουν επάνω στον δράκοντα που οδηγεί ο πρίγκιπας πετούν στον ουρανό και γυρίζουν τον κόσμο.
Αυτοί οι μύθοι, που νομίζει κανείς ότι είναι για παιδιά, στην πραγματικότητα είναι διηγήμα τα τής Μυητικής επιστήμης ( συμβολισμός τής μάγισσας ), αλλά για να μπορέσει κανείς να τα εξηγήσει πρέπει να γνωρίζει την επιστήμη τών συμβόλων.
Ο Δράκος δεν είναι παρά μια άλλη μορφή τής Δημιουργικής Ενέργειας ( το Ιερόν Πυρ ), τής έκφρασης τού Θεού που αποκαλούμε Άγιο Πνεύμα, ίσως τής πιό ισχυρής στο Σύμπαν.
Ο πύργος συμβολίζει το ανθρώπινο σώμα και η Πριγκίπισσα είναι η ψυχή του, η οποί α είναι φυλακισμένη διότι η δύναμη αυτή, άσχημα κυριαρχημένη, την κρατά αιχμάλωτη.
Ο Ιππότης είναι το Εγώ και το Πνεύμα τού ανθρώπου σε διάφορες ενσωματώσεις.
Τα όπλα που χρησιμοποιεί γιά να νικήσει τον δράκο αντιπροσωπεύουν τα μέσα που δια θέτει το Πνεύμα και κυρίως την αρετή τής θελήσεως αλλά και της ισχύος γιά να κυριαρχή σει σε αυτήν την δύναμη και να την χρησιμοποιήσει.
Όταν ο δράκοντας εξουσιαστεί ( τεθεί κάτω από έλεγχο ) γίνεται ο υπηρέτης τού ανθρώ που και τού χρησιμεύει σαν υποζύγιο γιά την μελλοντική του εξέλιξη που εδώ εμφανίζε ται συμβολικά σαν ένα ταξίδι στον ουρανό ( εξωτερίκευση τής συνείδησης ).
Γιατί ο Δράκος έχει φτερά, αν και παριστάνεται με μια ουρά φιδιού που είναι σύμβολο τών υπογείων δυνάμεων.
Ο άνθρωπος-Ιππότης μετασχηματίζεται σε φτερωτό Ερμή με το Κηρύκειο ανά χείρας.
Διαβάζουμε από το τυπικό κάποιου βαθμού, τα εξής στο απόσπασμα « ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ » :
« Οι αρχαίες μυθολογίες είχαν τον Ώρο, τον Μεροδάχ, τον Ίνδρα, τον Απόλλωνα, τον Mίθρα, θεούς ηλιακούς, τους οποίους παρίσταναν υπό μορφή ηρώων ιπποτικ ών, φονέων τών τεράτων και θεμελιωτών τού πολιτισμού. Υπάρχουν ακόμη σήμερα τέρατα, τα οποία πρέπει να καταπολεμήσουμε και να συντρίψουμε, υπάρχει πολιτι σμός, τον οποί ον πρέπει να διατηρήσουμε και προαγάγουμε .»
Βρίσκουμε μια παραλλαγή τού μύθου αυτού στον μύθο τού Θησέα που χάρη στον μίτο που τού είχε δώσει η Αριάδνη μπόρεσε να οδηγηθεί μέσα από τον λαβύρινθο, να σκο τώσει τον Μινώταυρο και να ξαναβρεί την έξοδο.
Ο Μινώταυρος είναι μια άλλη παραλλαγή τής Δημιουργικής Ενέργειας και ο Λαβύριν θος έχει την ίδια σημασία με τον πύργο. Είναι το φυσικό σώμα και η Αριάδνη αντιπρο σωπεύει την Ψυχή που οδηγεί τον άνθρωπο στην νίκη.
Στις Εβραϊκές και στις Χριστιανικές παραδόσεις ο Δράκος εξομοιώνεται με τον Διάβολο και ο Διάβολος, όπως λένε, μυρίζει θειάφι.
Όλα τα εύφλεκτα υλικά, όπως πετρέλαιο, μπαρούτι, τα μείγματα αέριων που προκαλούν φλόγες και εκρήξεις, είναι στην Φύση ο Δράκος που ξερνά Φωτιά.
Αυτός ο Δράκος που υπάρχει και μέσα στον άνθρωπο, συγκρίνεται με ένα εύφλεκτο υλικό.
Αν ο άνθρωπος ξέρει την χρήση του, αντικείμενο τής Αλχημείας με την μορφή τού Ιερού πυρός, θα προωθείται προς τα ύψη ( εκπνευμάτωση ).
Αν όμως δεν ξέρει γιατί είναι αμαθής, αμελής ἢ αδύναμος θα καεί ἢ θα κατακρημνισ θεί στην άβυσσο όπως συνέβη και με τούς Πρωτοπλάστους.
Γνωστά δε είναι τα βάσανα που επακολούθησαν μετά από την χρήση τού « απαγορευ μένου καρπού » σαν αποτέλεσμα τής άλογης επιθυμίας.
Η περιστρεφόμενη και φλεγόμενη Ρομφαία τών Χερουβίμ με την οποία φύλασσαν την είσοδο τού Παραδείσου έχει άμεση σχέση με αυτήν την Δημιουργική Ενέργεια.
Είναι η κοσμική ενέργεια, ἢ, το σε ηρεμία ιερόν πυρ στο κατώτερο άκρο τής σπονδυλι κής στήλης, το ονομαζόμενο στην ιατρική « Ιερόν Οστούν ».
Σήμερα κανείς αμύητος, ακόμη και ιατρός, δεν γνωρίζει τον λόγο για τον οποίον δόθηκε στο σημείο αυτό μια τέτοια περίεργη ονομασία !
Είναι στον άνθρωπο η μεγάλη Ηλεκτρο - Μαγνητική λανθάνουσα δύναμη που κρύβεται κάτω από τα αρχικά τής φράσεως I. N. R. I..
Είναι μια δύναμη φλεγόμενη, η ζωή, το ρεύμα πού διασχίζει τα ζωτικά κέντρα, που καλεί ται επίσης πύρινος όφις και συμβολίζεται με το κηρύκειο τού Ερμή.
Η εκούσια αφύπνιση τής δύναμης αυτής συμβάλλει στην ταξινόμηση τών ποικίλων ζωτι κών εκδηλώσεων σε αρμονικό όλον και παρέχει την εμφάνιση ασυνήθων ψυχικών ικανοτήτων.
Είναι όμως δύναμη ταυτόχρονα δημιουργική καί καταστρεπτική για αυτό η αφύπνιση της περικλείει πολύ σοβαρούς κινδύνους.
Αλλά είναι επίσης και το κλειδί για την δημιουργία τής λεγόμενης « Φιλοσοφικής Λίθου », τής οποίας η “πρώτη ύλη” αλληγορείται με την αλχημικη λέξη Stibium, που σημαίνει αντι μόνιο και είναι η Αλχημική ονομασία τής πρώτης ύλης του Μεγάλου Έργου τής επανό δου ( το AMAL SAGHIA -Αμάλ Σαγκί = Μεγάλο Έργο, που αναγράφεται επάνω σε μια διπλή κλίμακα πραγματώσεως τών Καδώς ).
Δεν χρειάζεται να είμαστε επιστήμονες για να καταλήξουμε με τις απλές και μόνο παρα τηρήσεις μας στο συμπέρασμα ότι, για να φυτρώσει ένας σπόρος, για να στεριώσει ο κορμός ενός δέντρου, για να αναπτυχθούν τα κλαδιά και τα φύλλα και τέλος για να σχη ματιστούν τα άνθη, προηγούνται ένα πλήθος από εσωτερικές λειτουργίες και διεργασίες που αποδίδονται σαν παλμοί τής Ζωής.
Κατανοώντας αυτό το γεγονός είναι εύλογο να συμπεράνουμε ότι, για να αναπτύσσον ται όλες οι παραπάνω λειτουργίες και διεργασίες θα πρέπει να δρούν συνεχώς μέσα στο σώμα τού φυτού διάφορες ενέργειες.
Γιατί καμιά λειτουργία και καμιά διεργασία δεν αναπτύσσεται αν δεν υπάρχουν οι ανάλογες κινητήριες δυνάμεις.
Με άλλα λόγια, γιά να κινηθούν και να διατηρηθούν οι λειτουργίες ζωογόνησης και ανάπτυξης τού φυτού, πρέπει να προηγούνται κινητήριες δυνάμεις που όχι μόνο τις βάζουν σε λειτουργία, αλλά και τις τρέφουν συνεχώς με την ενέργεια τους.
Αυτές τις πρώτες κινήσεις που ενεργούν εμείς δεν είναι δυνατόν να τις εξερευνήσουμε. Μπορούμε όμως να παρατηρήσουμε και να κατανοήσουμε τις δεύτερες κινήσεις τις οπ οίες εκδηλώνουν οι διεργασίες ανάπτυξης τού φυτού, από το σπόρο μέχρι τον καρπο φόρο άνθος.
Παρατηρώντας όμως αυτό το γεγονός και φαινόμενο τής ζωογόνησης, μέσα και σε άλ λες μορφές και όντα τής Δημιουργίας, καταλήγουμε στο γενικό συμπέρασμα ότι η δημι ουργημένη ζωή μας διακρίνεται από δύο πραγματικότητες.
Η πρώτη πραγματικότητα είναι εκείνη που υποκινεί, που ενεργεί και προσδίδει συνεχώς την απαραίτητη ενέργεια ζωής με την μορφή αέναων κινήσεων δράσης ( Δημιουργούσα Φύση ).
Η δεύτερη πραγματικότητα είναι εκείνη, που διαμορφώνεται από τις πιο επάνω κινή σεις και στη συνέχεια αφομοιώνει τις προσδιδόμενες ενέργειες και πάλλεται με την μορφή δι εργασιών, λειτουργιών και διαφόρων κινήσεων που εκδηλώνουν την ζωή ( Δημιουργημέ νη Φύση ).
Είναι λοιπόν λογικό να συμπεράνουμε ότι οι κινήσεις τής πρώτης και τής δεύτερης πραγ ματικότητας πρέπει να συνδέονται με σχέσεις αναλογίας.
Όπως είπαμε, δεν μπορούμε να εξερευνήσουμε με επιστημονική μέθοδο τις πρώτες κινήσεις. Έχουμε όμως τη δυνατότητα μέσα από την παρατήρηση και την έρευνα τών φαινομένων να κατανοήσουμε τις δεύτερες κινήσεις, οι οποίες επειδή συνδέονται αναλο γικά με τις πρώτες μπορούμε να αναχθούμε σε αυτές και να γνωρίζουμε όλο και περισσότερο την φύση τους.
Η Μύηση μας λέει, ότι οι πρώτες κινήσεις διαδηλώνουν και φανερώνουν τον τρόπο με τον οποίον, κατά κάποιον τρόπο, « Σκέπτεται » ο Δημιουργός κατά την στιγμή που Δημιουργεί.
Διαδηλώνουν δηλαδή με την σειρά τις συλλήψεις, τούς νόμους, τις ενέργειες, τις δραστηριότητες, που σύμφωνα με αυτές πραγματοποιείται η Φυσική Δημιουργία.
Όλες όμως αυτές οι εκδηλώσεις τού Δημιουργού συνιστούν μια Δημιουργία.
Το κάθε τι που εκδηλώνεται από Αυτόν είναι πάντα οι Συλλήψεις τών Ιδεών του, που ξετυλίγονται μέχρι το επίπεδο τής πραγματοποίησης τους.
Έτσι προβάλλεται η Θεία Συνείδηση για να γεννηθεί μέσα στην ύλη.
Η πρώτη λοιπόν Πραγματικότητα είναι μια Δημιουργία την oποίαν θα χαρακτηρίσουμε ως Ουσιαστική ἢ Πνευματική ( Φυσιώσα Φύση – Natura Naturans ).
Η δεύτερη Πραγματικότητα, την oποίαν θα χαρακτηρίσουμε ως Υποστατική ἢ Υλική ( Φυσικοποιημένη Φύση - Natura Naturante ), αφομοιώνει τις πρώτες κινήσεις και πάλ λεται τελικά σαν υλική ζωή, διαδηλώνοντας ταυτόχρονα και με αναλογικό τρόπο τις ιδέ ες, τούς νόμους, τις συλλήψεις, τις ενέργειες και τις δραστηριότητες τής Πνευματικής Δημι ουργίας.
Είναι η Δημιουργία εκείνη όπου οι πραγματοποιήσεις της αποτυπώνουν και φανερώνουν με τούς παλμούς τής ζωής τις συλλήψεις τού Δημιουργού.
Οι αποκαλυμμένες Διδασκαλίες, μας αποκαλύπτουν και μια πρωταρχική Δημιουργία, η οποία προηγήθηκε τών δύο αυτών Δημιουργιών.
Πρόκειται για τον Θείο Κόσμο όπου εκεί διαδηλώνονται οι εκφρασμένες ιδέες τού Θεού, που αποτελούν το θεσμικό πλαίσιο τής Δημιουργίας τού Σύμπαντος.
Οι Τρείς Δημιουργίες διαδηλώνουν την τριαδικότητα τού εκδηλωμένου Θεού.
Συνοψίζοντας όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα, το σημείο που πρέπει ιδιαίτερα να προσέξου με, για να χαραχθεί στη συνείδηση μας είναι ότι η Πνευματική και η Υλική Δημιουργία συν δέονται με στενές αναλογικές σχέσεις. Η αναλογία αυτή είναι πρωταρχικός νόμος που σφραγίζει την στενή σχέση τού Δημιουργού και τών δημιουργημάτων του.
Η αναλογική λοιπόν σχέση, ο νόμος τής Αναλογίας, είναι το κλειδί και ο μοναδικός δρόμος που μας περνά μέσα από τον φυσικό μας Παιδαγωγό ο οποίος είναι η Φύση και μας ανοίγει τις πόρτες για την γνώση τού Πνευματικού Κόσμου.
Κάθε άλλος δρόμος είναι μια προσπάθεια που μπορεί να οδηγήσει σε πλάνη και σε σύγχυση.
Συνεχίζοντας την ανάλυση μας, θα προχωρήσουμε με προσοχή αλλά και με σύνεση και σε άλλα μυστικά τής όλης Δημιουργίας, τόσον τής Πνευματικής όσον και τής Υλικής.
Η Πνευματική Δημιουργία ανάγεται σε μια πηγή, αφετηρία, Αρχή.
Είναι η αρχική κίνηση, η ενιαία σύλληψη τού Δημιουργού, που αναλύεται και ξεδιπλώνε ται σε άπειρες δημιουργικές κινήσεις. Είναι ο πρωταρχικός Νόμος, ο Δημιουργός Θεός και η Ουσία ( Εγώ ) τού ανθρώπινου όντος.
Η Υλική Δημιουργία έχει σαν Αρχή της την πρωταρχική Ύλη ( Prima Materia ), την πρώ τη εκείνη Ύλη που επάνω της « υλοποιήθηκαν » τα στοιχεία τών συλλήψεων τού Δημιουργού. Την πρώτη αυτήν Ύλη την ονομάζουμε Υπόσταση.
Η ΟΥΣΙΑ λοιπόν και η ΥΠΟΣΤΑΣΗ είναι οι δύο Πρωταρχικές Αρχές τών δύο Δημιουργιών Πνευματικής και υλικής.
Η Ουσία είναι το μοναδικό ΕΙΝΑΙ, δηλαδή εκείνο που μόνο υπάρχει, ενώ η Υπόσταση πρέπει να χαρακτηριστεί σαν το « ΜΗ ΕΙΝΑΙ » διότι υπάρχει μόνο κάτω από το κάλυμμα τής Ουσίας από την οποία και έχει απορρεύσει.
Σε αυτό το στάδιο τής ανάλυσης δε γίνεται περαιτέρω επέκταση σε σχόλια και επεξηγή σεις. Όσα ειπώθηκαν, είναι αρκετά, για να δούμε καθαρά, ότι ο άνθρωπος μετέχει σε δύο Δημιουργίες, τόσο στην Πνευματική όσο και στην Υλική και συνεπώς ο άνθρωπος είναι κατ’ αρχήν δυαδικός, δηλαδή συνίσταται από δύο πρωταρχικές αρχές, την ΟΥΣΙΑ και ΥΠΟΣΤΑΣΗ.
Ας δούμε όμως και κάτι άλλο. Οι πρωταρχικές αυτές Αρχές τής όλης Δημιουργίας, Πνευ ματικής και υλικής, είναι στην φύση τους αντίθετες. Από μόνες τους δεν μπορούν να έρθ ουν σε συνεταιρισμό. Ο συνεταιρισμός είναι απαραίτητος, γιατί η Υπόσταση είναι η « πρ ώτη ύλη », είναι το μέσον που επάνω του παίρνουν εντυπωσιακή εικόνα οι συλλήψεις τού Δημιουργού.
Είναι λοιπόν αναγκαίο, για να υπάρξει συνεταιρισμός, να υπάρχει μια τρίτη ενδιάμεση αρχή με ειδικό και ιδιαίτερο ρόλο και αποστολή.
Αυτή θα πρέπει να εξασφαλίζει την επικοινωνία τών δύο αντιθέτων αρχών, ώστε η δρά ση τής Πνευματικής Δημιουργίας να βρίσκει ανταπόκριση από την υλική φύση.
Ανταπόκριση σημαίνει να μπορεί η Πνευματική Δημιουργία, όχι μόνο να ενεργοποιεί την υλική φύση και να την βάζει σε κίνηση, αλλά ταυτόχρονα να την υποχρεώνει να αφομοιώ νει τις εύτακτες και νομοτελειακές κινήσεις τών δράσεων της, να μορφοποιεί ται, να ζωο γονείται και να πάλλεται με ανάλογους ρυθμούς Ζωής.
Η αναγκαιότητα αυτή εκπληρώθηκε αυτόματα με την Δράση τής Ουσίας επάνω στην Υπόσταση με την συνδρομή και την παρεμβολή μιας τρίτης Αρχής, την οποία έχουμε απο καλέσει Ψυχή τού Κόσμου και την αποδίδουμε στην Τεκτονική ορολογία με τον όρο « Φως ».
Έτσι λοιπόν η Ψυχή μαζί με το Πνεύμα, το οποίο είναι το πρώτο εκδηλωμένο αποτέλε σα μέσα στην Ουσία και η Ύλη σαν παράγωγο τής Ουσίας, αποτελούν τις τρεις θεμε λιώδεις Αρχές τής Δημιουργίας. Όλες οι μορφές τής Δημιουργίας, όπως και ο άνθρω πος, πραγματοποιούνται και εκδηλώνουν την ζωή τους με την συνδρομή τών τριών θεμελιωδών Αρχών :
Πνεύμα – ψυχή – σώμα ( ύλη ).
Με όσα είπαμε μέχρι τώρα, διαμορφώσαμε μέσα στην συνείδηση μας ένα γενικό σχέδιο, ένα γενικό μοντέλο τής όλης Δημιουργίας. Ταυτόχρονα κατανοήσαμε το νόημα και την σημασία μερικών όρων, που συχνά τούς συναντάμε στην μύηση.
Στην εισαγωγή μας όμως αυτή, θα προσπαθήσουμε, να εμπλουτίσουμε το παραπάνω γενικό μοντέλο τής όλης Δημιουργίας με μερικές ακόμα απαραίτητες λεπτομέρειες.
Οι δύο Δημιουργίες, Πνευματική και Υλική, είναι δύο ιδιαίτεροι κόσμοι, που διαδηλώνουν ανάλογα την ζωή τους μέσα στην κοινή ενδιάμεση ατμόσφαιρα, που διαμορφώνεται από την Παγκόσμια Ψυχή, που για αυτήν όμως είναι ακόμη αρκετά πρόωρο για να μιλήσου με.
Στις Δημιουργίες αυτές διακρίνουμε σταθμούς εξέλιξης.
Για να κατανοήσουμε τι εννοούμε με την παραπάνω πρόταση, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα από τα ανθρώπινα πράγματα και τον Νόμο τής Αναλογίας.
Για να γίνει μια ιδέα αντίστοιχη πραγματικότητα, περνά από διάφορες διαδρομές και αντίστοιχους εξελικτικούς σταθμούς.
Πρώτα από όλα αναλύεται σε σκέψεις, μετά ακολουθεί η επεξεργασία τών σκέψεων και η ταξινόμηση σε συγκεκριμένους συλλογισμούς. Μετά ακολουθεί ξανά άλλη σειρά σκέψεων, που αφορούν τον τρόπο, που μέσα από αυτόν η αρχική ιδέα θα γίνει πραγ ματικότητα.
Αφού τελικά προσδιοριστεί ο τρόπος πραγματοποίησης, θα συνταχτεί η οριστική δια τύπωση τών σκέψεων, δηλαδή το σκεπτικό που θα υλοποιεί την ιδέα.
Χρησιμοποιώντας λοιπόν τον Νόμο τής Αναλογίας, που όπως παραπάνω είπαμε λειτουργεί μεταξύ τών δύο Δημιουργιών και Κόσμων, συμπεραίνουμε ότι η πρωταρχική Αρχή και Σύλληψη τού Δημιουργού ξετυλίγεται και αναπτύσσεται σε διάφορα επίπε δα και αντίστοιχους σταθμούς, με τρόπο ανάλογο όπως συμβαίνει και με την εξέλιξη τών ιδεών τών ανθρώπων.
Τα επίπεδα αυτά είναι εννέα, όπως θα δούμε σε ένα εννεαδικό Πινάκα τού Πνεύμα τος που ακολουθεί, αλλά και συμφώνα με την Καμπαλά στα λεγόμενα στάδια εκτυλί ξεως τής Δημιουργίας ἢ σεφιρόθ, πάνω στο σχέδιο τής Δημιουργίας ἢ στο καμπαλιστικό Δέν δρο τής Ζωής - [ Etz Chayim, Οτζ Τσιίμ ].
Ανάλογα αναπτύσσεται επίσης και η Υπόσταση, αφού αυτή, αφομοιώνει την δράση και την κίνηση τής εκδηλούμενης Ουσιαστικής Αρχής και πάλλεται με ανάλογες κινήσεις ζωής. Οι δύο λοιπόν Δημιουργίες διακρίνονται από κοινούς σταθμούς εξέλιξης.
Με άλλα λόγια, σε όλη την Δημιουργία έχουμε μια ιεραρχημένη δομή από επί μέρους δημιουργίες οι οποίες αναπτύσσονται σε ολόκληρο το φάσμα τής διαδρομής, από τις πρωταρχικές αρχές μέχρι τις τελικές πραγματοποιήσεις. Στα επίπεδα ἢ κόσμους με ταξύ τών σταθμών τών δύο Δημιουργιών διαδηλώνουν ανάλογα ζωή όντα και μορφές ζωής.
Στον Πνευματικό Κόσμο ζούν τα Πνευματικά όντα, που δεν είναι άλλο από εκπεφρασμ ένες Θείες Ιδέες, οι οποίες έχουν αυτοσυνείδηση και κατέχουν Πνεύμα ( Αρχαγγελικές τάξεις, Διάνοιες κ.λ.π. ).
Όλα τα δημιουργήματα πριν από ένα σταθμό και τα αντίστοιχα μετά τον σταθμό συνθέτουν δύο κόσμους διαφορετικούς, τούς οποίους όμως συνδέει ο νόμος τής Αναλογίας.
Όλα τα δημιουργήματα μετά από κάθε σταθμό, παρά τις ανόμοιες εκδηλώσεις τους, αποτελούν μια ενιαία σύλληψη.
Αυτή η ενιαία σύλληψη αντικατοπτρίζει την δευτερεύουσα αρχή, αφετηρία, σταθμό, από όπου απέρρευσαν οι πολύμορφες και ανόμοιες εκδηλώσεις.
Στο σταθμό αυτό συναθροίζονται οι Αρχές που συνιστούν όλη την Δημιουργία, δηλαδή : το Πνεύμα ( Λογική αρχή ), το σώμα ( Υλική αρχή ) και η ψυχή ( Αιθέρια αρχή ).
Η μορφή τού κόσμου που ξετυλίγεται μετά από ένα σταθμό, για παράδειγμα το υλικό άτομο, δεν αποτελεί μόνο σταθμό τής Φυσικής Δημιουργίας.
Είναι και σταθμός τής Πνευματικής Δημιουργίας, διότι η νομοτέλεια, η αρμονία, η κίνηση τών στοιχειακών σωματιδίων τού ατόμου οφείλεται στην συμβολή τών δύο άλλων Αρχ ών , τού Πνεύματος και τής ψυχής.
Η Αρχή Πνεύμα είναι η Δημιουργός Αρχή.
Είναι εκείνη που από μέσα τής εκδηλώνονται οι νομοτελειακές κινήσεις δράσης.
Όλες αυτές οι κινήσεις - με τις πολύμορφες εκδηλώσεις τους - ανάγονται σε δύο πρωταρχικές εκδηλώσεις, τής Σοφίας και τής Αγάπης, αρετών τού Θεού.
Οι αρχικές αυτές κινήσεις διακρίνονται από την φύση τών δραστηριοτήτων τους.
Η μία είναι φύσεως Διεισδυτικής και καθώς απορρέει από την αρετή τής Σοφίας όταν εκδηλώνεται σαν κίνηση δράσης προωθεί και ζωογονεί το δημιουργικό έργο.
Η άλλη είναι φύσεως Περικαλυπτικής και καθώς απορρέει από την αρετή τής Αγάπης, διαμορφώνει και συντηρεί τις ποικίλες μορφές τών δημιουργιών.
Σε αυτήν οφείλεται η Δημιουργημένη πραγματικότητα.
Για αυτό λέμε συνήθως ότι, η Δημιουργία είναι έργο τής Αγάπης τού Θεού.
Και οι δύο όμως κινήσεις συνδυάζουν την ατέρμονη δράση τους με απόλυτη αρμονία και τάξη, γιατί η κάθε μιά έχει πάντα μέσα στην κίνηση της και την άλλη.
Ο χαρακτήρας, η φύση τών δύο αυτών κινήσεων αναγνωρίζονται μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις τής Ζωής τής Φυσικής Δημιουργίας.
Με άλλα λόγια, μέσα από τις διάφορες λειτουργίες, διεργασίες, φαινόμενα και γεγονό τα τής Φυσικής ζωής, δηλαδη τούς παλμούς τής Ζωής, αναγνωρίζουμε το διεισδυτικό και περικαλυπτικό χαρακτήρα τών δύο πρωταρχικών κινήσεων.
Το πρώτο έργο τών πρωταρχικών αυτών κινήσεων, που τις εκδηλώσεις τους τις ονομά ζουμε Νόηση και Αίσθος, είναι η σύνθεση τού Πνεύματος. Είναι μια πρώτιστη Παγκό σμια σύνθεση, Ουσιαστικής καταγωγής, μέσα στο χώρο τής Υποστάσης.
Η μορφή αυτή ολοκληρώνεται με την ισχύ τής συνδιασμένης κίνησης τών δυο αυτών πρωταρχικών εκδηλώσεων τής Ουσίας, δηλαδή τής « διεισδυτικής » και τής « περικαλυπτικής ». Έτσι, το Πνεύμα προικίζεται με τρείς Αρετές.
Την Φαντασία, η οποία είναι απόρροια τής αρετής τής Σοφίας, την Βούληση η οποία είναι απόρροια τής αρετής τής Αγάπης και την Ισχύ η οποία είναι απόρροια τού Οντος Δημιουργού, που συνιστούν οι Αρετές τού Θεού.
Η δραστηριότητα τού Πνεύματος είναι κυρίως δυναμική. Είναι η Παγκόσμιος Δημιουργός Αρχή. Κάθε Αρετή τού Πνεύματος εκδηλώνεται στα δημιουργημένα επίπεδα με τον διπλό χαρακτήρα και φύση τών αρχικών κινήσεων, που απορρέουν από τις Αρετές τού Θεού.
Οι εκδηλώσεις τών Αρετών αυτών ( ΝΟΗΣΗ και ΑΙΣΘΟΣ ) διαβιβάζουν αναλλοίωτες την κίνηση τους, μέσα από το Πνεύμα, στα διάφορα επίπεδα και κόσμους τής Δημιουργίας και έτσι θεσμοθετείται ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ τής Ουσίας και τών όντων τής Δημιουρ γίας.
Η Ουσία επεκτείνεται έτσι στο χώρο τής Δημιουργημένης Υποστάσεως με έναν ιδιάζοντα τρόπο εκδήλωσης, που τον αποκαλούμε κατάσταση τού ΕΓΩ.
Το Πνεύμα με τις τρείς Αρετές του, την Φαντασία, την Βούληση και την Ισχύ, αποτελεί το πρώτο επένδυμα τής ανώτατης αυτής Φύσης (κατάστασης τού ΕΓΩ), ακολουθούν δε το ψυχικό και το υλικό επένδυμα καθώς και τρεις άλλες καταστάσεις τού ανθρώπου, για τις οποίες θα μιλήσουμε αναλυτικά παρακάτω.
Έτσι, εκτός από την κατάσταση τού ΕΓΩ, ουσιαστική φύση τού ανθρώπινου όντος, έχουμε και τρείς υποστατικές καταστάσεις, που μαζί με τις Αρχές αποτελούν τα περι βλήματα τού ΕΓΩ. Οι καταστάσεις αυτές δημιουργούνται από το συνεταιρισμό τών αρχών πνεύμα , ψυχή και σώμα ανά δύο λαμβανομένων.
Από το συνεταιρισμό Πνεύμα - σώμα έχουμε την αιθερική κατάσταση, από τον συνεταιρισμό ψυχή - σώμα την αισθητική κατάσταση και από τον συνεταιρισμό Πνεύμα - ψυχή την νοητική κατάσταση.
Έτσι δημιουργείται αυτό που μυητικά αποκαλούμε Προσωπικότητα τού ΕΓΩ.
Όμως οι καταστάσεις αυτές δεν είναι χωρισμένες μεταξύ τους.
Διαπερνούν η μια την άλλη και έτσι δεν μας είναι δυνατόν εύκολα να τις ξεχωρίσουμε.
Μέσα σε αυτές γίνονται όλες οι διεργασίες και λειτουργίες ζωής τού ανθρώπινου όντος, οι οποίες υποκινούνται από τις δύο αντίθετες Αρχές ( το Πνεύμα και την ύλη ) και την τρίτη Αρχή ( την ψυχή ) που τις εναρμονίζει και τις συντηρεί.
Μόνο ο άνθρωπος κατέχει τρεις μορφές ζωής, οι οποίες και αναλογούν με την γενική τάξη τής παγκόσμιας σύνθεσης.
Έτσι ο άνθρωπος είναι μια συγκροτημένη μορφή που εκφράζει, κατ’ εικόνα, τον Δημι ουργό μέσα στο Σύμπαν.
Δίκαια λοιπόν φέρει τον τίτλο Μικρόκοσμος σε αντιστοιχία και αναλογία με το Σύμπαν, δηλαδή τον Μακρόκοσμο.
Όλα όσα ειπώθηκαν στην εισαγωγή αυτή δεν είναι ασφαλώς εύκολο να γίνουν κατα νοητά από εκείνους που βρίσκονται στην αρχή τής μυητικής τους σταδιοδρομίας.
Άλλωστε η εισαγωγή αυτή δεν στόχευε σε κάτι τέτοιο αλλά, αντίθετα, αυτή έχει σαν στό χο να κάνει μια γενική θεώρηση επάνω στο οικοδόμημα τής Δημιουργίας και συγχρό νως να δείξει την ξεχωριστή θέση που έχει η ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στην παγκοσμιότητα.
Από όσα λοιπόν έχουμε πει μέχρι στιγμής, είναι προφανές ότι υπάρχει ο Κόσμος τού ΕΙΝΑΙ (ο ΘΕΟΣ αρχικό Αίτιο, η μοναδική και Ενιαία Αρχή ) και ο κόσμος τού ΥΠΑΡΧΩ , δηλαδή το Κοσμικό επίπεδο που δημιουργήθηκε από την « αποστασία » τού λεγόμε νου Εωσφόρου.
Πέραν όμως από το Κοσμικό επίπεδο είναι φανερό ότι υπάρχει και ο Πνευματικός Κόσμος.
Ως Πνευματικό Κόσμο εννοούμε τον Κόσμο τών Ιδεών, τών Αιτίων και τών Νόμων τής Δημιουργίας. Τα Πάντα στο Πάν – δηλαδή στον Πνευματικό, στον υλικό κόσμο και στούς άλλους κόσμους - είναι Ιδέες και εκφράσεις Ιδεών.
Οι Ιδέες γίνονται εικόνες στον νοητικό κόσμο και καταλήγουν σαν αποτέλεσμα ως μορφές, ορατές και μη, στον υλικό κόσμο.
Εάν τολμούσαμε, όχι ασφαλώς να ορίσουμε τον Θεό ἢ Μεγάλο Αρχιτέκτονα τού Σύμπαντος ( συνοπτικά Μ.Α.Τ.Σ. ), αλλά να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε μία μόνο όψη Του, θα μπορούσαμε να πούμε από μία άποψη ότι : « Είναι η Μονάδα μεσα στην οποία υπάρχουν, με τρόπο μη διακεκριμένο, οι άπειρες και ανόμοιες Ιδέες ».
Τί είναι όμως οι Ιδέες ;
Θα λέγαμε και πάλι, χρησιμοποιώντας με επιφύλαξη τα ατελή νοήματα πού παρέχουν οι λέξεις, ότι είναι το « Περιεχόμενο » τής « Υπερσυνειδήσεως » τού Μ.Α.Τ.Σ.
Και τί είναι το Πνεύμα ; Το ανθρώπινο Πνεύμα, ως γνωστόν, έχει αντικείμενο του την ιδέα. Λαμβάνει τις εμπειρίες τού σώματος διά τής ψυχής και συλλαμβάνει την ιδέα που τού πρ οβάλλεται. Εάν τολμούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό τού Θείου Πνεύματος θα λέγαμε ότι - από μία άποψη - « Πνεύμα είναι Αρχή αδιαίρετη, αναλλοίωτη και αιώνια, προορισμένη να πληρώσει τούς χώρους τού Θείου Κόσμου και να υπηρετήσει τις εκφράσεις τού Θεού κατά την φύση και το έργο τους ».
Αυτό γίνεται με τρεις αρετες / ιδιοτητες, την Φαντασία, την Βούληση και την Ισχύ.
Πιο πολλές λεπτομέρειες θα δούμε και θα αναλύσουμε στην συνέχεια.
Η Φαντασία τού Μ.Α.Τ.Σ. γεννά την Ιδέα.
Η Βούληση τού Μ.Α.Τ.Σ. την λαμβάνει και την καθορίζει.
Η Ισχύς τού Μ.Α.Τ.Σ. δρά και εμφανίζει το αποτέλεσμα.
Προτού προχωρήσουμε στις μεθόδους μέσω τών οποίων πετυχαίνεται η αντίληψη τής Ιδέας, θα πρέπει να εξετάσουμε με ποιό τρόπο γίνεται η σύλληψη τής Ιδέας στα τρία επί πεδα : το Πνευματικό, το Ψυχικό και το Υλικό.
Στον υλικό κόσμο, οι αισθήσεις μας δίδουν την συγκομιδή τους από ότι συνέλαβαν από τον εξωτερικό κόσμο. Το συναίσθημα την μεταφέρει στη νόηση και η νόηση την επεξεργά ζεται.
Ως αποτέλεσμα, μας δίδεται η πρώτη αντίληψη τής εξωτερίκευσης τής Ιδέας.
Στο ψυχικό επίπεδο δεν υπάρχουν δραστηριότητες• εκεί υπάρχει μόνον η δεκτικότητα. Αυτή παραλαμβάνει την εμπειρία από το εκεί περιβάλλον και την φέρνει στο Ον.
Η υπεραίσθηση παραλαμβάνει το αντικείμενο τής δεκτικότητας και το μεταφέρει στην διαί σθηση, η οποία δίδει την αντίληψη τής Ιδέας στο ψυχικό επίπεδο.
η Διόραση - μας δίνει την έμπνευση - η οποία μας δίνει την ενόραση.
Στα δύο επίπεδα πού εξετάσαμε, το ανθρώπινο όν προσλαμβάνει εκ των κάτω, ανυψώνεται και αποκτά συνείδηση με τον μηχανισμό τών πέντε σταδιων τής μυήσεως.
Στον Πνευματικό κόσμο η πορεία είναι αντίστροφη :
1ον. η Φαντασία κατέχει την ιδέα
2ον. η Βούληση την κινητοποιεί και
3ον . η Ισχύς την δυναμοποιεί.
Μιλώντας γιά την πορεία τής ιδέας, στα διάφορα επίπεδα ύπαρξης, αναφέραμε ότι :
1ον . Η Ιδέα εκπορεύεται από τον Θείο Κόσμο ( Υπερσυνείδητο )
2ον . Αποκρυσταλλώνεται σαν Αριθμός στον Πνευματικό Κόσμο
3ον . Αντανακλάται σαν Εικόνα στο ψυχονοητικό επίπεδο ἢ Μέσον Δώμα
4ον . Εκδηλώνεται τελικά σαν Μορφή στον υλικό κόσμο
Αυτός είναι ο τρόπος τού κατακορύφου ξεδιπλώματος τών Αρετών τού Θεού.
Εάν τώρα θεωρήσουμε το επίπεδο μέσα στο οποίο ζούμε, βλέπουμε να υπάρχουν οι μορφές, σαν καταλήξεις τής εκφράσεως Θείων Ιδεών.
Αυτές οι μορφές δεν βρίσκονται σε ιεραρχική ( κατακόρυφη ) σχέση μεταξύ τους, αλλά σε οριζόντια, κάτι που εκφράζεται πολύ καλά μέσω τού συμβολισμού τού θυσανωτού κορύμβου ο όποιος διατρέχει τον ζωδιακό κύκλο μέσα στα Τεκτονικά Εργαστήρια.
Δηλαδή ο αντικειμενικός κόσμος τής Φύσης είναι μία, ας πούμε, σε « οριζόντιο επίπεδο » έκφραση τού Μ.Α.Τ.Σ.
Έχουμε λοιπόν το ξεδίπλωμα τής κάθε ιδέας με δύο τρόπους :
1ον : « Οριζόντια » μέσα στην Φύση.
2ον : « Κατακορύφα » μέσω τών διαφόρων επιπέδων ύπαρξης ( πνευματικό, ψυχικό και υλικό ).
Επομένως χρησιμοποιούμε δύο μεθόδους γιά την έρευνα και την αντίληψη τής Αλήθ ειας.
Η μία αφορά στην έρευνα τής Αλήθειας όπως αυτή μας παρουσιάζεται, ας πούμε « οριζόντια ».
Η δεύτερη μέθοδος αναφέρεται στην έρευνα τής Αλήθειας, καθώς αναγόμαστε ιεραρχικά, ας πούμε « κατακόρυφα », από το ένα επίπεδο στο άλλο, μέχρι την Πηγή τής Ιδέας, τον Θεό.
Προκειμένου να αντιληφθούμε την ιδέα κατά την οριζόντια έκφρασή της, μεταχειριζόμαστε την Λογική και την Κρίση. Σχετικές είναι οι επτά Ελευθέριες Τέχνες :
Γραμματική – Ρητορική – Λογική – Αριθμητική – Γεωμετρία – Μουσική – Αστρονομία
Σημειωτέον δε ότι, κατά τας αρχαίας μυήσεις, ο νεόφυτος δεν ήρχετο είς επικοινωνίαν μετά τών Ελευθέρων Τεκτόνων, εάν δεν είχε μελετήσει ολόκληρον τον κύκλον τών ανθρωπίνων γνώσεων και ήθελε κριθεί πεπαιδευμένος.
" Βεβαίως, δεν απαιτείται να γνωρίζητε κατά βάθος τας επιστήμας. Εν τούτοις είναι αν αγκαίο στον τέκτονα να κατέχει τουλάχιστον τις στοιχειώδεις γνώσεις αυτών, ίνα δύν αται να αποφεύγει τας πλάνας και τας προλήψεις, είς ας άγει η απόλυτος αμάθεια."
Συγκρίνουμε συνεπώς τις μορφές και ανακαλύπτουμε την μεταξύ τους σχέση η οποία αναφέρεται στον σκοπό τής κάθε μορφής.
Με αυτόν τον λογικό συσχετισμό αποκτούμε μια πρώτη αντίληψη τής ιδέας σαν εξωτερικής μορφής, η οποία δεν είναι παρά η έκφραση τού ξεδιπλώματος της στο οριζόντιο επίπεδο.
Δεν μπορούμε όμως με την Λογική και την Κρίση να ανεβούμε από την εξωτερική μορφή στην ίδια την Ιδέα.
Για να ανεβούμε από το ένα επίπεδο στο άλλο, απαιτείται η άλλη μέθοδος, τής « Αναλογίας ». Ο άνθρωπος σκέπτεται χρησιμοποιώντας την Λογική και την Κρίση.
Με την αναλογία όμως μεταφέρεται από το κατώτερο επίπεδο στο ανώτερο.
Η Λογική βεβαιώνει την ύπαρξη τής ιδέας. Η αναλογία αποτελεί την κλίμακα ανόδου στην πηγή τής Ιδέας. Η λογική αποτελεί την οριζόντια έρευνα, όπου υπάρχει νοητική σύγκριση ( λειτουργία τής κρίσεως ), ενώ η αναλογία την κατακόρυφη έρευνα.
Στην αναλογία υπάρχει η βιωματική.
Η Φύση λοιπόν με τα φαινόμενα, αποτελεί τον θεματοφύλακα τής αντικειμενικής Αλήθειας, την οποία ο άνθρωπος καλείται με την ενσάρκωση του να ερευνήσει με δύο μεθόδους :
Αφ' ενός μέσω τής Λογικής ( με την νόηση και την κρίση ) κατά το « οριζόντιο » ξεδίπλωμά της στο επίπεδο τής αισθητής και ορατής Φύσεως και αφ' ετέρου μέ την Αναλογία ( ιδίως με την βίωση ), κατά το εξελικτικό - κατακόρυφο ξεδίπλωμά της δια μέσου τών δια φόρων επιπέδων ἢ κόσμων τής Δημιουργίας.
Καταλήγουμε λοιπόν τώρα σε κάποια συμπεράσματα γιά την χρησιμότητα τής Δημιουργίας.
α. Είναι ο φυσικός μας παιδαγωγός καί η πηγή τής κάθε γνώσης.
β. Μας οδηγεί κατευθείαν στον Δημιουργό, του οποίου αντιλαμβανόμαστε την Σύλληψη,
καθώς μελετούμε την υλική της απόδοση.
γ. Μας βοηθάει στην μελέτη τού ιδίου τού άνθρωπου με βάση τον νόμο τών Αναλογιών.
Η παρατήρηση λοιπόν και η μελέτη τής Δημιουργίας είναι δυνατόν να μας οδηγήσει από την πραγματοποίηση τού Γνώθι Σ’ Αυτον έως το κατώφλι τής Θείας Σύλληψης.
Ο νόμος όμως τών αναλογιών λειτούργει όχι μόνο προς την κατεύθυνση Δημιουργία -- Άνθρωπο, αλλά και αντίστροφα, ούτως ώστε γνωρίζοντας πλέον αρκετά για τον άνθρω πο είναι δυνατόν να οδηγηθούμε αντιστρόφως στην μελέτη τής Δημιουργίας.
I†S