TΑ ΕΙΔΩΛΑ – ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΑ - ΜΟΡΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ
Ίσως αυτά που θα διαβάσει κανείς παρακάτω, και που τα ακούει για πρώτη φορά, του φανούν λίγο τρομακτικά ή εξωπραγματικά. Όμως είναι πέρα για πέρα αληθινά και με λίγη ενδοσκόπηση και παρατήρηση θα αντιληφθεί πλήρως τον μηχανισμό τους. Χωρίς την γνώση αυτήν κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μυήθηκε ουσιαστικά !
Είναι σε όλους γνωστό το τι εννοούμε με τον όρο προσωπικότητα τού ανθρώπου :
είναι ο ιδιαίτερος στον καθένα από μας χαρακτήρας σε συνδυασμό με την ενσυνείδητη μας ατομικότητα.
Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας είναι το σύνολο τών φυσικών μας προδιαθέσεων.
Με άλλα λόγια ο ιδιαίτερος χαρακτήρας μας είναι η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία τού καθενός και οφείλεται σε προγονικές, φυλετικές, κληρονομικές, πλανητικές ἢ άλλου είδους επήρειες ( όπως κοσμικές κ.λ.π. ).
Οι εν λόγω προδιαθέσεις είναι συνυφασμένες όχι με την Ψυχή ( το Εγώ ), η οποία είναι άφθαρτη, αιώνια και αμετάβλητη, αλλά με τα επενδύματα της, μέσω τών οποίων αυτή εκφράζεται στούς διάφορους κόσμους.
Η Ενσυνείδητη ατομικότητα μας είναι το συνειδητό μας απόκτημα μέσα από το πρίσμα τού χαρακτήρα μας και τής προ-σωπικής μας πείρας, που είναι απότοκος τής δραστηριότητάς μας μέσα στον κόσμο. Η ενσυνείδητη λοιπόν ατομικότητα μας είναι κάτι που σιγά-σιγά δημιουργείται και εφ’ όσον μεγαλώνει το απόκτημα τής προσωπικής μας εμπειρίας και επεκ-τείνεται στα διάφορα επίπεδα τής γνώσεως ( πνευματικό επίπεδο ), τού αισθήματος ( ψυχικό επίπεδο ) και της δράσης ( υλικό επίπεδο ).
Από τι είδους όμως αποθηκευμένα στοιχεία αποτελείται αυτό το ενσυνείδητο κτίσμα το οποίο έχει ως έδρα του την μνήμη και το λεγόμενο υποσυνείδητο ; Ας ενσκήψουμε όμως πιό προσεκτικά, σε αυτό που θεωρούμε ως προσωπικότητά μας. Όπως το παχυλό υλικό σώμα αποτελείται από πολλά κύτταρα, οργανωμένα σε λειτουργικά σύνολα, το ίδιο και η προσωπι-κότητά μας συγκροτείται από αλληλοεξαρτημένα ψυχονοητικά είδωλα. Τα κύτταρα, θα λέγαμε, τής προσωπικότητας ἢ τού εαυτού μας είναι ακριβώς, ένα προς ένα, τα είδωλα ἢ κλισέ πού εμείς δημιουργούμε και προεκτείνουμε ως αποτέλεσμα τών σκέψεων, επιθυμιών και αδυναμιών μας. Τα αποκαλούμε δε και ψυχονοητικά διότι είναι συνδυασμός φορτίσεως τών ενεργειών τής Σκέψεως και τής Επιθυμίας. Ο Θεός, όπως είπαμε, είναι η Ζωή με χαρακτηριστικό του την Αυτάρκεια.
Γιά να γίνει όμως η Ζωή Έκφραση - Ευαρέσκεια και να εμφανισθούν τα Φαινόμενα τής Ζωής χρειάζεται να υπάρχει σαν Μέσον η Θεία Ουσία ( G ), η οποία δημιουργήθηκε με το Γεννηθήτω Φως.
Τα ψυχονοητικά αυτά είδωλα συντίθενται από τις εκφράσεις τής Θείας Ουσίας στην Δημιουργία πού είναι τα τέσσερα στοιχεία τού πυρός, τού αέρος, τού ύδατος και τής γης, γι’ αυτό δεν είναι άψυχα αντικείμενα, αλλά έχουν μιά δική τους ζωή, διότι και η Θεία Ουσία Ζεί ! Και όταν λέμε Θεία Ουσία, εννοούμε τις εκφράσεις τής Παγκόσμιας Ψυχής όπως είναι : η Νοητή Ύλη ( ιδέες), η Νοητική Ύλη (σκέψεις), η Ψυχική Ύλη, η παχυλή Ύλη κ.ο.κ.
Επειδή δε τα είδωλα αυτά συντίθενται από τα τέσσερα Στοιχεία, είναι οι συνδυασμοί των, αποκαλούνται συνήθως στην μυητική ορολογία και Στοιχειακά !
Κατά συνέπειαν μπορούμε να έχουμε τούς παρακάτω συσχετισμούς για το δυναμικό που ο Σολομώντας χρησιμοποιεί σαν εγώ, υπό την κεντρική καθοδήγηση τού Χιράμ Αμπίφ ( το Πνεύμα ), για να κατασκευάσει τον ναό του, δηλαδή να δημιουρ-γήσει και να πραγματοποιήσει την τριπλή Προσωπικότητα του. Έτσι :
1. Οι Τεχνίτες - Διδάσκαλοι εκπροσωπούν την Νόηση και την Σκέψη.
2. Οι Βοηθοί - Εταίροι εκπροσωπούν το Συναίσθημα και την Επιθυμία.
3. Οι Μαθητεύομενοι εκπροσωπούν το Υλικό Σώμα και το Σώμα ενεργείας.
Κάθε τι πού υπάρχει στην Δημιουργία, είτε το βλέπουμε είτε όχι, ζεί και έχει μιά μορφή.
Δεν υπάρχει τίποτε που να μην ζεί, γιατί αν υπήρχε κάτι τέτοιο μέσα στον Θεό, θα υπήρχε Μέσα Του η φθορά και ο Θάνατος. Δεν θα ήταν ο Θεός, το Απόλυτον Είναι, Αθάνατος. Επομένως έννοια θανάτου ἢ εκμηδένισης δεν υπάρχει.
Βέβαια αν εννοούμε με τον όρο εκμηδένιση την αλλαγή, την διαφοροποίηση τών καταστάσεων, ναί, αυτό σίγουρα υπάρχει. Όμως η παχυλή ύλη υφίσταται αλλαγές. Μπορεί από ύλη να γίνει ενέργεια και το αντίθετο.
Έτσι και τα είδωλα αυτά είναι ζωντανά. Έχουν μια ζωή, κάπως διαφορετική βέβαια από το δικό μας είδος ζωής στο οποίο είμαστε συνηθισμένοι, αλλά όπως είπαμε και η Θεία Ουσία Ζεί. DEUS ΝOΝ FECIT MORTEM (o Θεός δεν φτιάχνει θνητό).
Ας διερωτηθούμε όμως. Τι είναι αυτό πού σε τελική ανάλυση γνωρίζουμε σαν ζωή, τα Φαινόμενα δηλαδή τής Ζωής ;
Δεν είναι η συνειδητοποίηση πραγμάτων, καταστάσεων, εντυπώσεων, πού γίνεται μέσω τών διαφόρων εκφράσεων τής ουσίας αυτής ( τα τέσσερα στοιχεία ) πού εκπηγάζει από τον Θεό ; Λέμε ότι τα είδωλα τα επινοεί ο άνθρωπος.
Ναι, αλλά γιά ποιόν σκοπό ;
Μα ασφαλώς γιά να τον εξυπηρετήσουν. Από την άμορφη Θεία Υπερουσία, ο άνθρωπος είναι σε θέση ότι κάνει ο Θεός Πατήρ να κάνει και αυτός ( ο υιός ). Δηλαδή να χρησιμοποιεί και να μορφοποιεί την Θεία Ουσία. Μορφοποιείται η θεία Ουσία ; Ναί !
Στον ανώτερο και κατώτερο νοητικό κόσμο η Θεία Ουσία έχει σαν χαρακτηριστικό τις μορφές, ενώ η ύλη πού αποκαλούμε ψυχική ( αίσθημα ) όπως και η παχυλή ύλη, δεν έχουν ως χαρακτηριστικό την μορφή, αλλά μορφοποιούνται.
Τώρα τα είδωλα, πού αφορούν την ζωή τού ανθρώπου, πως γίνονται ;
Πως μορφοποιούνται και πως προικίζονται με μιά δική τους υπόσταση και ζωή ;
Γιατί η ζωή τους είναι ανεξάρτητη από την ζωή τών ανθρώπων πού τα έχουν προεκτείνει!
Υπάρχουν δύο τρόποι με τούς οποίους οι άνθρωποι δημιουργούν τα ψυχονοητικά είδωλα. Ξεκινούν δε και oι δύο με την ύπαρξη κάποιου ερεθίσματος μέσα στον κόσμο τής ύλης. Και άλλοτε μεν το ερέθισμα δημιουργεί μιά τουλάχιστον επιθυ-μία, άλλοτε δε προηγείται μιά σκέψη η οποία και προέχει. Έτσι στην πρώτη περίπτωση τα αποκαλούμε μορφές Επιθυμίας- σκέψης, ενώ στην δεύτερη περίπτωση μορφές Σκέψης - επιθυμίας.
Η Θεία Ουσία στον Ανώτερο Νοητικό κόσμο ( οι ιδέες ) και Νοητικό κόσμο ( σκέψη ) τούς δίνει την μορφή.
Την ενέργεια ἢ η δύναμη την παίρνουν από το μορφοποιημένο μέρος τής Θείας Ουσίας πού ονομάζουμε ψυχικό κόσμο και την μορφή τους από τον αιθερικό κόσμο.
Αμέσως μόλις μας δονήσει μιά επιθυμία ἢ ένα συναίσθημα, γιά να αποκτήσει ύπαρξη πρέπει να έχει μιά ραχοκοκαλιά, καθώς και υλική υπόσταση. Η ραχοκοκαλιά τών Επιθυμιών - σκέψεων είναι η αχαλίνωτη επιθυμία και ζωή τους είναι ο παραλογισμός.
Με άλλα λόγια η σκέψη πού σκλαβώνεται ή υποδουλώνεται στο συναίσθημα ἢ στην επιθυμία. Το σώμα τους είναι λεπτο-φυές- ενεργειακής φύσεως και για αυτό είναι αόρατα. Τα είδωλα αυτά τα ονομάζει πολύ εύστοχα ο Ιησούς “ πνεύματα άλαλα και κωφά ”, διότι καθώς δεν έχουν λογική μέσα τους μπορεί να θεωρηθούν ότι δεν ακούν, ότι είναι κουφά.
Διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη ορισμένα λόγια που ηχούν εκ πρώτοις ως ακατανόητα :
« ἰδὼν δὲ ὁ Ιησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν » ( Μάρκος κεφ. 9 : 17~25 ).
«῾Υπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα ( μαθητές ) μετὰ χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου » ( Λουκάς κεφ. 10 : 17 ).
Ας δούμε όμως τον μηχανισμό με τον οποίο δημιουργούνται αυτά τα είδωλα μέσα μας !
Κάποιος σήμερα, σαν παρούσα προσωπικότητα, καλυμμένος με τα είδωλα επιθυμιών και σκέψεων τού παρελθόντος, πού είναι αποθηκευμένα στο υποσυνείδητο του, αντιλαμβάνεται κάτι μέσω τών πέντε αισθήσεων.
Είναι βέβαια ανθρώπινο να θέλει να το γνωρίσει και αργότερα να θέλει να το αποκτήσει.
Βλέπει λοιπόν κάτι. Αυτό σημαίνει ότι οι αιθερικές δονήσεις τού φωτός διαβιβάζουν εικόνες και μορφές στα μάτια και δημι-ουργούν ένα ερεθισμό στο οπτικό νεύρο και κατόπιν στον εγκέφαλο, ο οποίος τις αποτυπώνει σαν βλέπω.
Αμέσως έχει το είδωλο ἢ το κλισέ τού αντικειμένου μέσα του. Προσηλώνεται λοιπόν στο κλισέ τού αντικειμένου, ενώ νομίζει ότι προσηλώνεται στο αντικείμενο.
Από την στιγμή αυτήν γεννιέται το είδωλο τού αντικειμένου μέσα του και εναπομένει τώρα να το εμποτίσει με ενέργεια, με δύναμη.
Με ποιόν όμως τρόπο ; Εδώ ενεργοποιείται το θέλω ! Όχι μόνο να το γνωρίσω, αλλά να το έχω, να γίνει κτήμα μου. Αρχίζει λοιπόν το νοητικό είδωλο να εμποτίζεται με την επιθυμία. Ώστε τα άλαλα και κωφά πνεύματα έχουν σαν Ουσία ζωή τους την επιθυμία τών ανθρώπων. Μετά πρέπει να πάρουν επιπρόσθετη δύναμη, να ενεργοποιηθούν πιό πολύ από ότι έχουν ενεργοποιηθεί με την επιθυμία, ώστε να αποκτήσουν ένα πιό μόνιμο ( πάγιο ) χαρακτήρα. Δηλαδή : Πως θα το έχω δικό μου … ; Πως θα το αποκτήσω … ; Πως θα το γνωρίσω … ; Και τότε υποτάσσεται ο Νούς, η Σκέψη, στο είδωλο πού αυτή δημιούργησε. Και όταν η έντονη δύναμη και ζωή τού ειδώλου είναι η επιθυμία, η οποιαδήποτε επιθυμία, τότε έχουμε τα λεγόμενα « πνεύματα, τα άλαλα και κωφά », δηλαδή τις μορφές επιθυμιών-σκέψεων όπου ο Νούς θα επινοήσει τρόπους για να τα εξυπηρετεί και δεν θα είναι ο Κύριος. Μην νομίσετε ότι αυτά, καθώς και όσα θα αναφερθούν πιο κάτω έχουν δόση φαντασίας ἢ είναι υπερβολικά. Μπορεί ο καθένας, πολύ εύκολα, διαλογιζόμενος και με λίγη ενδοσκόπηση να πειρα-ματισθεί ώστε να διαπιστώσει τον τρόπο τού πως όλα αυτά λειτουργούν μέσα του.
Στην ουσία είναι μιά αναπαράσταση τής φωτογραφικής διαδικασίας, η οποία μιμείται λειτουργίες τής Φύσεως. Το φως πού προσπίπτει μέσω τού φακού στο φωτογραφικό κλισέ, πού βρίσκεται σε ένα σκοτεινό περιβάλλον, είναι ανάλογο με το φως πού μέσω τού ματιού καταγράφει κάποιος το είδωλο ενός αντικειμένου στον εγκέφαλο του και κατόπιν στην μνήμη και στο υποσυνείδητο.
Η αναπαραγωγή από το Κλισέ τών φωτογραφιών μέσω τών υγρών εμφάνισης και στην συνέχεια η έκθεση τους στο φυσικό φως αντιστοιχεί με τις προβολές τών ειδώλων τού υποσυνειδήτου μέσω τής επιθυμίας ( υγρά εμφάνισης ) και τής σκέψεως ( είναι το φυσικό φως τού τελικού σταδίου τής εμφάνισης τών φωτογραφιών ).
« Στον Ελευθεροτεκτονισμό διδάσκονται ότι η ελευθερία και μάλιστα η ελευθερία τής Συνειδήσεως με όλες τις ελευθερίες που πηγάζουν εξ αυτής είναι ο κύριος σκοπός τού τάγματος. Διδάσκονται επίσης ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι το θεμέ-λιο κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Μήπως όμως η ελευθερία και η δικαιοσύνη είναι μόνον κενές λέξεις, εάν ο άνθρωπος είναι έρμαιο τής ειμαρμένης ( τού Μοιραίου ) ;
Προς τι λοιπόν μιλούμε περί αρετής και περί ελαττώματος, περί προόδου και ευθύνης, που αποτελούν τις βάσεις τής Τεκ-τονικής ηθικής ; Δεν θα ήταν προτιμότερο να ζούμε και να απολαμβάνουμε χωρίς να μεριμνούμε και να ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπο μας ; Πρέπει λοιπόν να θέσουμε στον εαυτό μας τα εν λόγω ερωτήματα και να προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση σε αυτά, αλλιώς να παραιτηθούμε τής ανεγέρσεως τών στύλων τού ναού αυτού. Εκείνος ο οποίος κατά τις σκέψεις του εκκινεί από τα εξωτερικά φαινόμενα, εκ τής φύσεως, καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα ότι όλα τα όντα είναι ανδρείκελα τα οποία κινούνται με νήματα και πράττουν ότι θέλει ο χειριζόμενος τα τελευταία αυτά - { ο εκδικητι-κός θεός τής Παλαιάς Διαθήκης Αδονάϊ }.
Εκείνος όμως ο οποίος έχει σημείο εκκίνησης εκ τής σπουδής τού έσω, εκ τού συναισθήματος, εκ τής ψυχής, αναγνωρίζει ότι είμαστε ελεύθεροι και υπεύθυνοι γιά τις πράξεις μας. Ποίος έχει δίκαιο ; Ποίος έχει άδικο;Μήπως έχουν ταυτόχρονα και οι δύο δίκαιο και άδικο ; Η σύγχρονη ψυχολογία αποδίδει μεγάλη σημασία στην σκοτεινή, βαθιά περιοχή τού ανθρώπου, όπου σχηματίζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα.
Το πλήθος τών εσωτερικών αυτών ψυχικών φαινομένων, τα οποία λαμβάνουν χώραν στο υποσυνείδητο μας ( μόνο μικρό μέρος εξ αυτών διέρχεται από το κατώφλι τής συνειδήσεως μας ), δεν είναι μόνο οι εναποθηκευμένες εμπειρίες τού ανθρωπίνου γένους, αλλά και ο μυστηριώδης δεσμός που μας συνδέει με όλα τα άλλα όντα και με την Φύση. Στην περιοχή αυτή εδράζονται επίσης οι ρίζες τών θρησκευτικών μας συναισθημάτων και τής περί τού Ιδεώδους αντίληψης μας. Επειδή δε όλα αυτά είναι αποτέλεσμα τής ενστικτώδους μας φύσεως, δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος περί ελευθερίας. Η εικόνα όμως αυτή μεταβάλλεται αμέσως μόλις εμφανιστεί η Συνείδηση.
Ας δούμε όμως καλύτερα το θέμα μας, βήμα προς βήμα, με ένα αναλυτικότατο παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος βλέπει ένα αντικείμενο πού το θεωρεί πολύτιμο, ας πούμε ένα ωραίο περιδέραιο για το οποίο έχει μεγάλη επιθυμία. Τι συμβαίνει τότε ; Ψυχική ύλη (διότι τα πάντα είναι ύλη, σε διαφόρους βαθμούς πυκνότητας) μαζεύ-εται γύρω από την εικόνα τού περιδέραιου. Με τον τρόπο αυτό σχηματίζονται οι λεγόμενες επιθυμίες.
Είναι ακριβώς η ψυχική ύλη πού κάνει δυνατή την γέννηση μιάς επιθυμίας η οποία ακολουθείται από σκέψεις γιά το πώς θα την ικανοποιήσουμε, δηλαδή στην περίπτωση μας να αποκτήσουμε το περιδέραιο. Η γνώση τής υπάρξεως και η επιθυμία γιά κατοχή τού περιδέραιου δεν είναι από μόνα τους επαρκή.
Το άτομο υποσυνείδητα αρχίζει την διαδικασία τής « οραματοποίησης ».
Ας υποθέσουμε ότι παίρνουμε αυτό το άτομο μακριά από το επιθυμητό περιδέραιο και τού ζητούμε να το φέρει στο μυαλό του. Πιθανότατα θα το αναπαραγάγει με την πιό μεγάλη λεπτομέρεια.
Κάποιος άλλος πού είδε το ίδιο περιδέραιο, αλλά πού δεν εντυπωσιάστηκε από αυτό, δεν θα μπορέσει να το αναπαραγά-γει στο νού του με τόση λεπτομέρεια.
Συνεπώς η συγκέντρωση και η επιθυμία, μας οδηγούν στην κατασκευή νοητικών εικόνων. Είναι αυτό πού ονομάζουμε σκέψη, δηλαδή η συμπύκνωση και κίνηση τής νοητικής ουσίας. Αρχίζουμε να βλέπουμε το αντικείμενο μέσω τού νοητικού φωτός.
Τώρα ας προσέξουμε ! Ποιά είναι τα αληθινά αντικείμενα πού έχουμε στην κατοχή μας ; Είναι αυτά πού ο πολύς κόσμος θεωρεί ως πραγματικά ἢ είναι τα είδωλα πού έχουμε κατασκευάσει μέσα μας ;
Ας υποθέσουμε ότι κλειδώνουμε το περιδέραιο πού έχουμε σε ένα κρυφό χρηματοκιβώτιο. Το είδωλο τού αντικείμενο είναι μέσα μας, είναι τμήμα τού εαυτού μας.Υπάρχει στην αποθήκη τής μνήμης και μπορούμε να το επαναφέρουμε στο συνειδητό μας ότι ώρα επιθυμούμε. Είναι δικό μας, έχουμε όμως την εντύπωση ότι δεν είναι πραγματικό.
Και όμως αν δεν θα μπορούσαμε να το επαναφέρουμε στη μνήμη μας, πως θα μπορούσαμε να έχουμε γνώση τού περι-δέραιου πού βρίσκεται στο χρηματοκιβώτιο ;
Ας το θέσουμε όμως κάπως πιό διαφορετικά. Ας υποθέσουμε ότι το ανωτέρω άτομο, το οποίο είναι πολύ πλούσιο και έχει βάλει στο κρυφό χρηματοκιβώτιο πολύτιμα είδη, παθαίνει αμνησία. Κάθε τι που βρίσκεται μέσα στην μνήμη του καταρρέει και διαλύεται. Ποιά αξία νομίζετε ότι θα μπορούσαν να έχουν τα αντικείμενα αυτά έξω από το μυαλό του ; Ας προσέξουμε, διότι αυτά τα σημεία χρειάζονται πολύ βαθειά μελέτη και προβληματισμό. Τι είναι η ζωή στην πραγματικότητα από το να δεχόμαστε εντυπώσεις και να τις ερμηνεύουμε; Ας δούμε τον κόσμο γύρω μας. Μπορούμε να τον αντιληφθούμε χωρίς αυτά τα είδωλα ; Τίποτε απολύτως δεν έχει καμιά αξία στον κόσμο τών τριών διαστάσεων αν δεν έχει επίσης ανάλογη αξία μέσα μας. Γιά παράδειγμα, τι σημαίνει η φράση « ύπαρξη ενδιαφέροντος » ; Όταν ένα αντικείμενο έξω από εμάς δεν έχει το αντίστοιχο του μέσα μας, τότε είναι άνευ αξίας. Από πού όμως έχει προκύψει αυτή η κατάσταση, από το αντικείμενο ἢ από μέσα μας ;
Όλα είναι μέσα μας ! Ακόμη και όταν ένα υλικό αντικείμενο έχει καταστραφεί ἢ ένα γεγονός έχει παρέλθει, παραμένει στην μνήμη και στο υποσυνείδητο μας !
Όταν ένα είδωλο δημιουργείται η εικόνα του θα εμφανισθεί στην νοητική μας οθόνη, στην βάση τής μύτης, σε ένα κέντρο περίπου μεταξύ τών δύο ματιών, κάτι που εύκολα και άμεσα διαπιστώνουμε με μικρή προσπάθεια αυτοπαρατήρησης και συγκέντρωσης.
Την στιγμή πού ένα είδωλο εξέρχεται από το ενεργειακό πεδίο τού υλικού σώματος ( Ka στους Αιγυπτίους ) αρχίζει να αποκτά το φυσικό του μέγεθος. Θα μετακινηθεί τότε στούς ψυχικούς κόσμους και θα πραγματοποιήσει μιά κυκλική κίνηση, το μέγεθος τής οποίας εξαρτάται από την δύναμη ἢ την ένταση τής επιθυμίας.
Κατόπιν θα επιστρέψει πίσω στο άτομο και θα εισέρθει από το κέντρο στην βάση τής ρινός. Κατά την Μυητική παράδοση, οι ψυχονοητικές επήρειες τών τρίτων, εισέρχονται στο άτομο κυρίως από το πίσω μέρος τού κεφαλιού, από το ενεργειακό κέντρο τής παρεγκεφαλίδας.
Από την γνώση αυτού τού μηχανισμού επήρειας επικράτησε στο παρελθόν η συνήθεια να καλύπτουν οι γυναίκες τον τράχηλο τους με μανδύλα για να προστατευτούν από την ενέργεια ψυχικών επιθέσεων, όπως ζηλοφθονίας, λαγνείας, κ.λ.π. Συμβαίνει έτσι γιατί τέτοια είδωλα ψάχνουν για μιά νέα παράταση ζωής, με τον ίδιο τρόπο πού ένα έμβρυο αναζητά τροφή. Θα ξαναεμφανιστούν πάλι στο ενεργειακό ( αιθερικό ) κέντρο μεταξύ τών δύο ματιών και θα ψάξουν γιά μιά έξοδο. Οι ανάλογοι κραδασμοί τού ψυχικού σώματος θα ξαναρχίσουν. Το άτομο θα ξαναθυμηθεί το αντικείμενο και τότε η επιθυμία του θα γίνει δυνατότερη. Το είδωλο θα αποσπαστεί γιά μιά ακόμη φορά και θα κινηθεί στην κυκλική τροχιά του. Ο κοινός άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.
Το είδωλο τείνει να τον κυβερνήσει ! Μπορεί δε να γίνει τόσο ισχυρό ώστε ο άνθρωπος να μην μπορεί πλέον να το ελέγξει …Στην περίπτωση αυτήν το άτομο είναι σκλάβος τής επιθυμίας η οποία, μερικές φορές, μπορεί να είναι τόσο έντονη ώστε να οδηγηθεί σε άσυλο φρενοβλαβών.
Πολλές άλλες αρρωστημένες καταστάσεις εμφανίζονται με την μορφή τών ειδώλων αυτών, σαν αποτέλεσμα τού εγωισμού μας, όπως θυμός, επίδειξη, μίσος, αισθήματα ευθιξίας, φιλαρέσκειας κ.λ.π.
Να σημειώσουμε ότι και ο Εγωισμός είναι ο ίδιος ένα είδωλο πού ήδη έχει σχηματισθεί μέσα στην προσωπικότητα.
Είναι το προϊόν επαναλήψεως πολλών άλλων παρόμοιας φύσεως ψυχονοητικών ειδώ λων. Είναι τόσο ευαίσθητο ώστε η παραμικρή πρόκληση το θέτει σε κίνηση και μπορεί να δημιουργήσει ποικιλία άλλων σχετιζομένων ειδώλων.
Ένας άλλος τρόπος ψυχικής επήρειας υποκινείται από την ρητορική δεινότητα ενός ατόμου ( γόητα ) που επιδρά οπτικο-αουστικά και εντυπωσιάζει το άτομο.
Συνήθως βλέπουμε στις περιπτώσεις αυτές άτομα να χάσκουν με ανοικτό το στόμα ἢ να φέρνουν τα δάκτυλα ἢ την παλάμη στο στόμα, ως να θέλουν υποσυνείδητα να προστατευθούν.
Όλοι ανεξαιρέτως δημιουργούν και προεκτείνουν είδωλα, είτε υποσυνείδητα είτε συνειδητά. Υποσυνείδητα, θα λέγαμε, οι πιο πολλοί άνθρωποι προεκτείνουν πνεύματα άλαλα και κωφά. « Ό,τι βγαίνει από τον άνθρωπο, εκείνο κάνει ακάθαρτο τον άνθρωπο. Γιατί μέσα από την καρδιά τών ανθρώπων βγαίνουν οι διαλογισμοί οι κακοί, πορνείες, κλοπές, φόνοι, μοιχείες, πλεονεξίες, κακίες, δόλος, ασέλγεια, οφθαλμός κακός, βλαστήμια, υπερηφάνεια, αφροσύνη. Όλα αυτά τα κακά βγαίνουν από μέσα και κάνουν ακάθαρτο τον άνθρωπο » ( Λουκάς κεφ. 7 : 20 ).
Συνειδητά προεκτείνουν τα Εγώ-Πνεύματα, πού έχουν εξελιχτεί και χειρίζονται πλέον την Θεία Ουσία στον νοητικό και στον ψυχικό κόσμο και μέσα από αυτούς δημιουργούν όχι είδωλα πνεύματα άλαλα και κωφά, αλλά Σκέψεις Δημιουργικές.
Να σημειώσουμε ότι όλα τα φαινόμενα ζωής μέσα στην Δημιουργία είναι Δημιουργικές εκ φράσεις Σκέψεων - επιθυμιών τών Αρχαγγελικών Δυνάμεων, των Λειτουργών τού Υψίστου.
Ζούμε όλοι μέσα σε μια ψυχονοητική ατμόσφαιρα γύρω από τον πλανήτη μας περιβαλλόμενοι από διάφορα είδωλα, « πνεύματα άλαλα και κωφά ». Είναι τα ψυχονοητικά καυσαέρια ! Έχουμε άραγε διανοηθεί πόσα τέτοια είδωλα δημιουργεί ο κόσμος γύρω μας καθημερινά ; Αν ήταν σε θέση να δούν την μορφή τών ειδώλων πού προεκτείνουν θα γέμιζαν με τρόμο.
Είναι αυτό πού σε κάποιες περιπτώσεις ονομάζεται, κοινώς, κακό μάτι και βασκανία.
Αυτά αποστέλνονται από άλλους ἢ είναι δικά μας κατασκευάσματα ἢ επίσης είναι πιθανό να τα έχουμε πάρει κατά την διάρκεια τού ύπνου από τον ωκεανό τών ειδώλων πού επιπλέουν στο ενεργειακό επίπεδο.
Παίρνουν σχήματα όπως φίδια, αρκούδες και άλλα παρόμοια ζώα. Πολλές φορές τα μικρά παιδιά, πού είναι ελαφρώς ενο-ρατικά, την νύκτα, στον ύπνο τους, βλέπουν αυτές τις εικόνες και σηκώνονται και φωνάζουν. Έχουν λέμε εφιάλτες ! Μα τι είναι αυτοί οι εφιάλτες ; Τα είδωλα μίσους και ζήλειας λαμβάνουν συνήθως σχήμα φιδιών γιατί στον δικό μας πολιτισμό έχουμε κάνει αυτή την σύνδεση, δηλαδή να τα θεωρούμε βλαβερά, ενώ δεν υπάρχει τίποτε το έμφυτο κακό στα φίδια ἢ στα υπόλοιπα ζώα.
Ο τρόπος πού εμφανίζεται ένα είδωλο εξαρτάται από την γλώσσα και τον τόπο τού καθ ενός. Επειδή δε τα είδωλα είναι φορτίσεις ψυχονοητικής ενέργειας μπορούν να προσλάβουν κάθε σχήμα που εξαρτάται από αυτόν πού τα δημιουργεί.
Η επίδραση τώρα κάθε ειδώλου, πάνω σε αυτόν πού το στέλνουμε, εξαρτάται από την ψυχική του κατάσταση. Αν αυτός βρίσκεται σε κακή κατάσταση, τότε ένα είδωλο κακίας, λόγω συντονισμού, επιδρά επάνω του.
Αν όμως βρίσκεται σε πολύ υψηλές δονήσεις, γεμάτος από αγάπη, oμοιάζει να έχει ένα θώρακα και τότε το είδωλο δεν έχει καμιά επίδραση επάνω του.
Η επινόηση τών τυπικών με την συχνή επανάληψη και η ψυχολογική των επήρεια βασίζεται στον μηχανισμό ενεργείας τών Κλισέ ( στο λεξικό, κλισέ = μεταλλική εγχάρακτος πλάκα ). Από όλα τα είδωλα γύρω μας στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι πνεύματα, άλαλα και κωφά. Τίθεται όμως το ερώτημα ;
Άραγε όλα είναι κακά ; Δεν μπορούμε βέβαια να το πούμε αυτό. Θα τα δούμε σε διάφορους βαθμούς ποιότητας, από τα πολύ κακά μέχρι τα μη χρήσιμα.
Υπάρχουν και ψυχο-νοητικά είδωλα πού δημιουργούνται από τις ανάγκες τού ανθρώπου και πρέπει να ξεχωρίσουμε την ανάγκη από την επιθυμία.
Αν η ανάγκη τού ανθρώπου δημιουργεί μια επιθυμία και αν η ανάγκη είναι πιό μεγάλη από την επιθυμία και χρησιμο-ποιήσει τον Νού σαν σκέψη, θα δημιουργηθεί ένα είδωλο. Όμως αυτό δεν θα το πούμε άλαλο και κωφό και συνεπώς τα είδωλα αυτά, πού έχουν σαν αρχή και σαν αιτία τις ανάγκες τού ανθρώπου, είναι καλύτερης ποιότητας.
Έπειτα έχουμε τα είδωλα τα οποία έχουν μια μικρή δόση επιθυμίας και πιό πολύ σκέψη , έντονη σκέψη. Αυτά τα ονομά-ζουμε μορφές Σκέψεων – επιθυμιών ( σκεπτομορφές ).
Τώρα, ποιά από τα είδωλα πού έχουμε περιγράψει έχουν την πιό πολλή δύναμη ;
Πρώτα έρχονται τα είδωλα Επιθυμίας - σκέψης, μετά εκείνα τα Ανάγκης - επιθυμίας - σκέψης και τέλος τών Σκέψεων - επιθυμιών.
Αλλά ας επανέλθουμε στις μορφές Επιθυμιών-σκέψεων.
Ο μυημένος σιγά - σιγά θα πρέπει να γνωρίσει και δαμάσει τις διάφορες επιθυμίες του. Ποιές όμως επιθυμίες ;
Είναι μήπως όλες οι επιθυμίες κακές ἢ τυραννικές ;
Ασφαλώς όχι ! Αλλά θα πρέπει να τις ελέγξει. Να δεί την ποιότητα τους, να δεί τι δημιουργούν μέσα του υπό μορφή κραδασμών και τότε μέσω τού Νού - Σκέψεως να τις κυβερήσει. Πώς να τις κυβερνήσει ; Να είναι κάτω από την κυριαρχία του, να υπακούν στις διαταγές του και να μην αποτελούν ανεξάρτητες οντότητες. Διότι τα πνεύματα, τα άλαλα και κωφά, πού δημιουργούνται σαν επιθυμίες – σκέψεις είναι μεν εξυπηρετικά για τον άνθρωπο, αλλά είναι όμως ταυτόχρονα και τυραννικά για αυτόν.
Λαμβάνουν δε μιά δική τους ανεξάρτητη υπόσταση πού δεν είναι πολύ εύκολο ο άνθρωπος να την αλλάξει ἢ να την ελέγξει, έχουν δε και μία υποσυνείδητη μορφή νοημοσύνης, παρόμοια με αυτήν εκείνου τού ανθρώπου πού τα έχει δημιουργήσει : « καὶ εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· » ( Ματθαίος κεφ. 18: 9 ).
Ο Ιησούς Χριστός σε μια περίπτωση είδε ένα συνάνθρωπο πεσμένο στο έδαφος που παρουσίαζε σημάδια επιληψίας. Όταν τον πλησίασε, το άτομο εκείνο άρχισε να μιλά, εκφράζοντας τα στοιχειακά που ανέλαβαν τον έλεγχο : « τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίσ του ; ὁρκίζω σε τὸν Θεόν, μή με βασανίσῃς » ( Μάρκος κεφ. 5 : 7 ).
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αυτά τα στοιχειακά έχουν άσχημα συναισθήματα.
Ήξεραν εκείνο το συναίσθημα τού βασανισμού επειδή ήδη βασάνιζαν τον συνάνθρωπο μας εκείνον που τα οικειοποιήθηκε. Δηλώνεται στην Βίβλο ότι είχαν ακόμη και « προτάσεις » : « καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν πάντες οἱ δαίμονες λέγοντες· πέμψον ἡμᾶς εἰς χοίρους, ἵνα εἰς αὐτοὺς εἰσέλθωμεν… καὶ ἐπηρώτα αὐτόν· τί ὄνομά σοι ; καὶ ἀπεκρίθη λέγων· λεγεὼν ὄνομά μοι, ὅτι πολλοί ἐσμεν ». Τού είπαν λοιπόν ότι ήσαν πολλοί, μια λεγεώνα που βασάνιζε εκείνον τον συνάνθρω πο μας. Ο Ιησούς τους διέταξε να αφήσουν εκείνο το άτομο και να εισέρθουν σε ένα κοπάδι χοίρων ( Λουκάς κεφ.8 : 33 ) . Αλλά ακόμη και οι χοίροι τρελάθηκαν και δεν τους αποδέχτηκαν και έριξαν τους υλικούς των οργανισμούς από τον γκρεμό στην λίμνη όπου πνίγηκαν.
Βλέπουμε λοιπόν, σε αυτόν τον έξυπνο συμβολισμό, ότι ούτε και οι χοίροι, που κυλιούνται στον βούρκο και στις λάσπες, δεν επιθυμούσαν να δεχτούν τα εν λόγω δαιμόνια. Έτσι, περιγράφονται πολύ καλά το τι είναι τα στοιχειακά και το τι είναι ικανά να κάνουν.
Σχετική είναι η περικοπή από την παραβολή τού Ασώτου υιού, σαν Εγώ, που με την πτώση του στο υλικό επίπεδο τρεφόταν με την τροφή τών χοίρων, δηλαδή τα στοιχειακά « καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ » ( Λουκάς κεφ.12 : 15 ) .
Σήμερα, τι γνωρίζουμε ; Μην νομίζετε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει ! Κάθε άλλο !
Υπάρχουν πάρα πολλοί μεταξύ μας και γύρω μας, οι οποίοι κατέχονται από παρόμοια στοιχειακά. Θεωρούν ότι αυτά είναι διάβολοι.
Όχι βέβαια διότι αυτά είναι τα δικά τους στοιχειακά ανθρωποδαίμονες, και είναι ο άνθρωπος υπεύθυνος είτε για την δημιουργία τους είτε για την αναζωογόνηση τους από την ομάδα παρομοίων αδρανοποιημένων στοιχειακών.
« Όμοιος ομοίω αεί πελάζει » λέει μια Ελληνική παροιμία ( ο όμοιος πηγαίνει με τον όμοιο ). Κανένα κακό στοιχειακό δεν μπορεί να εισέρθει και να βασανίσει ένα αθώο και εξαγνισμένο πρόσωπο ! Πρέπει να το λάβουμε αυτό σοβαρά υπ’ όψιν μας !
Όταν όμως κανείς δονείται στον ρυθμό και στις συχνότητες τών δονήσεων αυτών τών στοιχειακών τα προσελκύει, όπως ακριβώς ένας μαγνήτης, και επιτρέπει σε αυτά να βρούν είσοδο και να εισέρθουν μέσω τών επτά κέντρων τής ζωτικότητας τού αιθερικού μας σώματος.
Παραθέτουμε μιά περικοπή από το Ευαγγελίο η οποία, κατά την γνώμη μου, άπτεται και είναι απόλυτα σχετική με το θέμα μας. Πολύ δε θα επιθυμούσα να μπορούσε κάποιος να μας δώσει και μία άλλη πιό λογικοφανή ή αιτιολογημένη ερμηνεία, κάτι όμως που μέχρι στιγμής, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω, δεν κατέστη εφικτό.
« Όταν δε το ακάθαρτο πνεύμα εξέλθει από τού ανθρώπου, διέρχεται διά ανύδρων τόπων ζητούν ανάπαυσιν και ούχ ευρί-σκει . τότε λέγει εις τον οίκον μου επιστρέψω όθεν εξήλθον. και ελθόν ευρίσκει σχολάζοντα σεσαρωμένον και κεκοσμημέ-νον. τότε πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ’ εαυτού επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού και εισελθόντα κατοικεί εκεί και γίνεται τα έσχατα τού ανθρώπ ου εκείνου χείρονα τών πρώτων » ( Ματθαίος κεφ. 12 : 43~ 46 ).
Τα είδωλα τα οποία δημιουργούνται από τις δονήσεις, τούς κραδασμούς μιάς συγκεκριμένης επιθυμίας, εκπέμπονται και πλανιούνται σε « άνυδρους τόπους ».
Δηλαδή σε χαμηλής κραδασμικότητας ψυχο-νοητικούς κόσμους, εκεί όπου οι επιθυμίες και οι σκέψεις είναι πολύ χαμηλές και εγωιστικές και δεν μπορούν να ριζώσουν και έτσι επιστρέφοντας φέρνουν μαζί τους πίσω στον άνθρωπο επτά πονηρότερα πνεύματα. Γιατί επτά ; Διότι θα εισέλθουν μέσα μας από τις επτά πύλες - αιθερικά κέντρα ( εισόδους και εξόδους - τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν ) και θα μας δονήσουν.
Τα κέντρα αυτά στην Αποκάλυψη του Ιωάννη αναφέρονται ως « Εκκλησιές » δηλαδή συνάξεις – συναθροίσεις ενεργείας.
Κάθε φορά πού στέλνουμε συνειδητά ἢ ασυνείδητα τα κλισέ αυτά, εκείνα πάλι επιστρέφουν. Και κάθε φορά πού έρχονται φέρνουν πιό πολύ ενέργεια και γίνονται αυτά τα πνεύματα γιά μας τυραννικά, όπως οι λεγόμενες έμμονες ιδέες, και τελικά με τις δονήσεις τους κάνουν τον άνθρωπο να μην έχει ανεξάρτητη δική του βούληση.
Πολλά είδωλα πού δονούνται στην ίδια συχνότητα έχουν μία τάση ομαδοποιήσης, οπότε η δύναμη τους γίνεται πολύ μεγάλη. Και όπως αναφέραμε, στα τού Ευαγγελίου, μιά τέτοια ομάδα ειδώλων ἢ ανθρωποδαιμόνων, πού είχε κάνει κατά-ληψη σε κάποιον, σαν έμμονες ιδέες, αποκαλύπτει στην ερώτηση τού Ιησού το όνομα της : « Λεγεών όνομά μοι, ότι πολλοί εσμέν » ( Μάρκος κεφ. 5 : 9 ).
Είναι ο νόμος τής Φύσεως ( επάνοδος στον Δημιουργό ) ότι μιάς και ένα είδωλο έχει προεκταθεί προς τα έξω, τελικά επιστ-ρέφει στο υποσυνείδητο τού ανθρώπου πού το δημιούργησε.
Όπως δε ακριβώς από ένα φωτογραφικό κλισέ μπορούν να αναπαραχθούν ἢ να δούν το φως πολλά αντίτυπα, με όμοιο τρόπο τότε αναδύεται από τον ωκεανό τής μνήμης του στο συνειδητό μέρος τού εαυτού του, με σκοπό να πάρει νέα ενέργεια και να αποσυρθεί ξανά. Ο ίδιος κύκλος επαναλαμβάνεται έως ότου τέτοια είδωλα επιτυγχάνουν να παρα μείνουν στο υποσυνείδητο τού ατόμου σε μιά πιό μόνιμη βάση. Τότε απορροφούν ζωτικότητα από την ενέργεια τού υλικού σώματος και έτσι διατηρούν την ζωή τους.
Με αυτόν τον τρόπο πάθη, συνήθειες και μανίες όπως, η χαρτοπαιξία, το κάπνισμα και το πιοτό σχηματίζονται. Η τάση τών ειδώλων να επιστρέφουν στις πηγές τους είναι πού κάνει δυνατή την εφαρμογή τού νόμου τού αντιπεπονθώτος ( κάρμα ).
Όλες οι επιθυμίες, παράλογες ἢ λογικές, τείνουν να εκπληρωθούν, αν όχι αμέσως, κάποτε.
Γιατί κανένα ποτέ είδωλο δεν απενεργοποιήθηκε πριν ικανοποιήσει εκείνον πού το δημιούργησε και το έχει προεκτείνει.
Σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά :
“ είδωλο είναι άυλος μορφή, πλάσμα τής φαντασίας, όπως και η δι’ αντανακλάσεως σχηματιζόμενη πραγματική ἢ φαινομε-νική εικόνα αντικειμένου ”
Ας δούμε προσεκτικά τι λέει ο Παράκελσος στο έργο του « De Virtue Imaginativa » :
« Ο άνθρωπος έχει ένα ορατό εργαστήριο το οποίο είναι το σώμα του και ένα αόρατο πού είναι η φαντασία του... Η φαντασία διεγείρει αποτέλεσμα επί τής ίδιας αυτής σφαίρας και προκαλεί την γένεση μορφών από στοιχεία αόρατα. Όπως ο κόσμος ολόκληρος δεν είναι παρά αποτέλεσμα τής Φαντασίας τού Παγκοσμίου Πνεύματος, έτσι και η Φαντασία τού ανθρώπου μπορεί να δημιουργήσει αόρατες μορφές καί να τις υλοποιήσει. Η Φαντασία έλκει όλη την δύναμη της από την επιθυμία. Υπάρχει προς κάθε κατεύθυνση ένας τεράστιος αριθμός ανθρωπίνων θυμάτων, με μοναδική αιτία την Φαντασία των ... »
Πρέπει λοιπόν να προσέχουμε το τι επιθυμούμε, το τι δημιουργούμε, αυτά πού αποκαλούμε μέταλλα, διότι εξαπατούμε τον εαυτό μας πιστεύοντας ότι απαλλαχτήκαμε από αυτά, ενώ τοποθετούμε συνεχώς ογκόλιθους ( δηλαδή μεγάλα εμπόδια ) μπροστά στα πόδια μας. Αυτό πού σήμερα μας γοητεύει, το θέλουμε και είναι το παν γιά εμάς, αύριο θα είναι τίποτε και θα έχουμε πλέον άλλες επιθυμίες. Αλλά τότε θα το βρούμε ως ογκόλιθο μπροστά μας ! Θα βρούμε μπροστά μας την ικανοποίηση τών επιθυμιών εκείνων, οι οποίες τότε θα είναι εμπόδιο στην εξέλιξη μας. Αυτή είναι ουσιαστικά η κάθαρση τού ύδατος και τού πυρός πού συμβολικά τελείται στις μυήσεις .Το θέμα αυτό πρέπει να κατανοηθεί διότι δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι με ευχολόγια και ηθικές παραινέσεις μόνον. Να ξέρουμε λοιπόν τι θέλουμε, τι πρέπει να επιθυμούμε και να γνωρίζουμε το μέλλον καθαρίζοντας το δρόμο μπροστά μας από τα στοιχειακά, τους ογκόλιθους που έχουμε σωρεύσει. Διότι αλλιώς πώς θα επιτύχουμε το ύπατο αγαθό τών Τεκτόνων που, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη τού Τεκτονι-σμού, είναι η Ελευθερία τής Σκέψεως και τής Συνειδήσεως ;
Μπορούμε να αντισταθούμε στην εμφάνιση νέων ἢ παλαιών ειδώλων ἢ να υποκύψουμε σε αυτά δημιουργώντας παρόμοια και ενισχύοντας τα παλαιά. Καλά όλα αυτά στην θεωρία, πως όμως είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε τα είδωλα αυτά στην πράξη ;
Πρώτα απ’ όλα δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα είδωλα αυτά προσπαθώντας να τα πολεμήσουμε μέσα μας, διότι ο εχθρός είναι προορισμένος να μας νικήσει καθ' ότι βρίσκεται στην περιοχή τού θηρίου ( κόσμος τής μορφοποίησης ) και συνεπώς είναι αόρατος.
Κάνοντας πόλεμο εναντίον τους αντί να τα νικήσουμε, αντιθέτως, τα επανενεργοποιούμε. Ο μοναδικός τρόπος γιά να αφαιρούμε από τα Είδωλα την δύναμη τους και να τα εξουδετερώνουμε ἢ καλύτερα να τα αδρανοποιούμε, είναι να τα αγνοήσουμε, όπως έπραξε ο Ιησούς με τον Διάβολο λέγοντας του : « ύπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ » ( Ματθαίος κεφ. 4 : 10 ) !
Με την αδιαφορία μας, τούς αφαιρούμε την δύναμη που, όπως είπαμε, είναι η επιθυμία ... Δεν είναι τυχαία η προτροπή τού Θεανθρώπου που την βρίσκουμε στα Ευαγγέλια :
« γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν » ( Ματθ. κεφ.26 : 41 ).
«῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον ; ( Ματθαίος κεφ.6 : 22 ~ 23 ).
Στην μυητική ορολογία τα είδωλα αυτά « αδρανοποιούνται δια τού πυρός » ( διέλευση - κάθαρση τού πυρός ) και απο-στέλλονται στο έρεβος δηλαδή στα βάθη τού υποσυνειδήτου και στην σκοτεινή πλευρά τής σελήνης ( Λιλίθ ).
Η διαδικασία αυτή αποτελεί στην κυριολεξία μια θυσία προς τον Μ.Α.Τ.Σ., τών στοιχείων εκείνων που συνιστούν την ζω-ώδη μας φύση, δηλαδή το κατώτερο μας εγώ.
Αναφέραμε ήδη το πώς συνήθως παρουσιάζονται, τα ψυχονοητικά αυτά είδωλα, κατά την διάρκεια τού ύπνου, σαν άγρια ζώα, θηρία κ.λ.π.
Μπορούμε επίσης άνετα να αντιστοιχήσουμε την « αδρανοποίηση » αυτήν με την διαδικασία τής καύσης σφαγίων που γινόταν στον βωμό τών ολοκαυτωμάτων στον εξωτερικό περίβολο ( περιβάλλον-υποσυνείδητο ) τού ναού τού Σολομώντα ( τής ανθρώπινης προσωπικότητας ).
Ένας από τους μυητικούς άθλους τού Ηρακλή αφορά την θανάτωση τής Λερναίας ύδρας. Η ύδρα ήταν ένα τεράστιο φίδι με ογκώδες και άσχημο σώμα που κατέληγε σε εννέα κεφάλια. Η κατοικία του ήταν ένα έλος κοντά στην πόλη Λέρνη τής Πελοποννήσου.
Η ύδρα προξενούσε μεγάλη καταστροφή στα φυτά και στις συγκομιδές που συμβολικά αντιστοιχούν στα προϊόντα τής πείρας που αποκτά ο άνθρωπος κατά την διάρκεια τής ζωής του. Ο Ηρακλής συνοδευμένος από τον Ιόλαο ( υιό τού αδελφού τού Πρωτοκλή ), έφθασε στην Λέρνη και βρήκε το φίδι κοντά στην πηγή τού Αμυμώνη. Εξανάγκασε το φίδι να αναδυθεί από το έλος χρησιμοποιώντας φλεγόμενα βέλη.
Όταν το φίδι εμφανίσθηκε προσπάθησε να το σκοτώσει με το ρόπαλο του, αλλά μάταια.
Μετά προσπάθησε να το πράξει με το σπαθί του, αλλά στην θέση τού κάθε κεφαλιού που έκοβε, το τραύμα επουλωνόταν και δύο άλλα κεφάλια φύτρωναν.
Ένας τεράστιος κάβουρας ξεπήδησε από το έλος και δάγκασε το πόδι τού Ηρακλή και εκείνος συνέτριψε το κέλυφος του.
Τότε ο Ιόλαος άναψε φωτιά στο γειτονικό δάσος και έδινε στον Ηρακλή αναμμένους πυρσούς με τους οποίους καυτηρίαζε το σημείο τού κομμένου κεφαλιού πριν προλάβουν να εμφανισθούν τα καινούργια κεφάλια. Έτσι θανάτωσε την Ύδρα κόβοντας όλα τα κεφάλια και και έθαψε το σώμα της βαθιά μέσα στο έδαφος, στο έρεβος ( συμβολίζει την σιωπή και το βάθος τής νύχτας ) μαζί με τα κομμένα κεφάλια.
Η ύδρα συμβολίζει τις ανεξέλεγκτες επιθυμίες ( δηλαδή τα στοιχειακά τα άλαλα και κωφά ). Τα πολλαπλά κεφάλια τής Ύδρας συμβολίζουν τα παρά πολλά είδη τών επιθυμιών. Τέλος το έλος συμβολίζει το υποσυνείδητο όπου έχουν την έδρα τους τα στοιχειακά αυτά. Ο Ηρακλής συμβολίζει το Εγώ - Πνεύμα Εαυτό μας ενώ ο Ιόλαος τον Φύλακα μας Άγγελο. Η φωτιά συμβολίζει την λογική και οι φλεγόμενοι πυρσοί τις λογικευμένες μορφές σκέψεων - επιθυμιών, οι οποίες δίνουν τέλος στις ανεξέλεγκτες επιθυμίες και συναισθήματα. Οι εμφάνιση τών δύο κεφαλών υποδηλώνει ότι εκτός και αν η Λογική ( το πυρ τής σκέψης ) και η θέληση μαζί με την ορθή κρίση ( το ξίφος- ρομφαία ) επικρατήσει, η αναστολή μιας επιθυμίας έχει σαν αποτέλεσμα να αναφύονται καινούργιες επιθυμίες στην θέση της.
Ο κάβουρας συμβολίζει τον Εγωισμό τής προσωπικότητας που καιροφυλακτεί για να σταθεί εμπόδιο στο έργο τής ανόδου και τής συνειδησιακής εξέλιξης μας.
Ο έκτος άθλος αφορά τον καθαρισμό από την κοπριά τών στάβλων τού Αυγεία, τού βασιλιά τής Ήλιδας. Ο βασιλιάς Αυγείας είχε πολλά κοπάδια, μεταξύ τών οποίων και δώδεκα λευκά βόδια, ιερά ζώα αφιερωμένα στον Θεό Απόλλωνα, τον Θεό Ήλιο.
Αυτά τα δώδεκα βόδια ζούσαν επίσης σε τέσσερις στάβλους, όπου η κοπριά πολλών ετών είχε συγκεντρωθεί και ο Ηρακλής με διαταγή τού Ευρυσθέα έπρεπε να τούς καθαρίσει. Για να το πετύχει αυτό, άλλαξε την ροή τών δύο ποταμών, τού Αλφειού και τού Πηνειού. Έτσι κατεύθυνε το νερό προς τούς στάβλους τούς οποίους και καθάρισε.
Οι στάβλοι συμβολίζουν το υποσυνείδητο και τα ζώα μέσα σε αυτούς είναι τα σύμβολα των στοιχειακών. Οι δώδεκα ταύροι τού Θεού Ηλίου - Απόλλωνα συμβολίζουν την ποσότητα τής ενέργειας, την ζωικότητα-αιθερικότητα, που εκπορεύεται από τον Ήλιο κατά την διάρκεια τών δώδεκα μηνών τού έτους. Αυτή η ενέργεια παραμένει στο υποσυνείδητο τού ανθρώπου με την αγνή της μορφή, για να χρησιμοποιηθεί από τούς Αρχαγγέλους, κυρίους τών στοιχείων, στο Δημιουργικό τους έργο.
Τα δύο ποτάμια, ο Αλφειός και ο Πηνειός, συμβολίζουν τα δύο ρεύματα τής αιθερικής ενέργειας τού ανθρώπινου σώματος και η πρώτη επαφή τών μυημένων είναι η επαφή με τα δύο αυτά ρεύματα επάνω στο αιθερικό αντίστοιχο τού παχυλού υλικού σώματος.
Οι Ινδοί αποκαλούν τα δυο αυτά ρεύματα Ίντα και Πίνγκαλα ( Ida και Pingala ).
Αυτά τα δύο ρεύματα συμβολίζονται επίσης με τα δύο φίδια επάνω στο Κηρύκειο τού Ερμή. Οι μυημένοι γνωρίζουν πως μπορούν να ελέγξουν και πως πρέπει να κατευθύνουν τα δύο αυτά ρεύματα για να καθαρίσουν τους στάβλους ( δηλαδή τα κέντρα ενέργειας επάνω στο Δένδρο τής Ζωής ) επάνω στα αιθερικά αντίστοιχα τών τριών σωμάτων τους.
Οι μυημένοι πρέπει να κατευθύνουν τα δύο ενεργειακά ρεύματα διά μέσου τών κέντρων ενεργείας και να τα καθαρίσουν από τα κακά στοιχειακά, καθώς και από τα στοιχειακά που παραμένουν εκεί απενεργοποιημένα αλλά περιμένουν να δρά-σουν στην πρώτη ευκαιρία. Ο Μύθος δεν κάνει αναφορά για την κεντρική στήλη ( οι δύο ποταμοί σε μια κοινή συνδυασ-μένη πορεία ) …
το οφιοειδές ἢ Ιερόν Πυρ γνωστό σαν Kundalini ( στα Σανσκριτικά σημαίνει το κινούμενο σπειροειδώς ) στούς Ινδούς.
Αυτό το πανίσχυρο ρεύμα ήταν βεβαίως γνωστό στούς Αιγύπτιους και Έλληνες ( Ίωνες ) Ιεροφάντες στα Μυστήρια τών Δελφών και βλέπουμε τον ιπτάμενο Ερμή να κρατά μια ράβδο ( το Ιερόν Πυρ ) γύρω από την οποία κινούνται τα δύο αυτά ενεργειακά ρεύματα. Κάτι αντίστοιχο ήταν ο Θύρσος στα Ελληνικά Μυστήρια.
Η παρέμβαση όμως με άφρονα τρόπο στα δύο αυτά αιθερικά ρεύματα μπορεί να προξενήσει σοβαρή βλάβη σε υλικά όργανα, μερικές φορές σε μέγεθος μη αναστρέψιμο.
Επίσης η παρέμβαση στα ρεύματα αυτά καθώς και στα επτά κέντρα ενέργειας, χωρίς ο άνθρωπος να έχει διδαχθεί τον ασφαλή τρόπο χειρισμού των, μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια.
Ο καθαρισμός τών στάβλων τού Αυγεία, συμβολίζει τον καθαρισμό που γίνεται από το Εγώ Πνεύμα - Εαυτό επάνω στο υποσυνείδητο τής προσωπικότητας, ώστε να απομακρυνθούν και τα υπολείμματα από απενεργοποιημένα στοιχειακά.
Διότι αλλιώς υπολείμματα από επιθυμίες, που « κοιμούνται », ενέχουν την πιθανότητα επανενεργοποίησης από στοιχειακά δονούμενα κατά παρόμοιο τρόπο.
Την σημασία τών σφαγίων - ολοκαυτωμάτων, σαν προσφορά προς τον Θεό, την αναλύσαμε πιο επάνω σαν την αδρανο-ποίηση από το Εγώ δια τού πυρός ( τής λογικευμένης Σκέψεως ) τών « τερατόμορφων » αυτών στοιχειακών - ανθρωπο-δαιμόνων που μάς καταταλαιπωρούν. Διαβάζουμε επίσης :
« ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ…οὗτος σώσει αὐτήν » ( Μάρκος κεφ. 8 : 35 ).
Η ψυχή ενός ανθρώπου μπορεί να συνδέεται με ένα κατώτερο ἢ με ένα ανώτερο επίπεδο. Ο άνθρωπος πρέπει να χάσει την ψυχή του και την σύνδεση της με το κατώτερο επίπεδο μέσα του, για να την βρει σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Μόνο αν κατανοήσει το διπλό νόημα τής φράσης « χάνω την ψυχή μου » μπορεί να κατανοήσει και όλα τα άλλα πού αναφέρουν τα Ευαγγέλια για την ψυχή.
Πάρτε σαν παράδειγμα την φράση : « τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ; » (Μάρκος κεφ. 8 : 36 ). Στην γλώσσα τών Ευαγγελίων η έννοια τής ψυχής είναι ταυτόσημη με την προσωπικότητα.
Κερδίζοντας ολόκληρο τον κόσμο, έχοντας το νού του μόνο στα ανθρώπινα, χάνει την ψυχή του ( την επίτευξη τής αποκρυστάλλωσης τής προσωπικότητας ), με το νόημα ότι χάνει την δυνατότητα να εξελιχτεί εσωτερικά και επομένως να ξεφύγει από τα νύχια τού δευτέρου θανάτου τής Αποκάλυψης τού Ιωάννη.
Να μην ξεχνάμε ότι τα πάντα στα Ευαγγέλια έχουν σχέση με μια εσωτερική εξέλιξη, πού καταλήγει στην επίτευξη τής βασιλείας τών Ουρανών, η οποία βρίσκεται εντός ημών.
Η ψυχή τής κάμπιας δεν βρίσκεται στο επίπεδο τής πεταλούδας και για αυτό πρέπει να χάσει την ψυχή της για να την ξαναβρεί. Αν παραμείνει, όπως λέμε συμβολικά σκουλήκι, σώζει μεν την ψυχή τού σκουληκιού, αλλά την χάνει με την άλλη της έννοια, δηλαδή χάνει την ευκαιρία τής μεταμόρφωσης. Με το να προσηλώνεται στον εαυτό του, έτσι όπως είναι, χάνει την δυνατότητα να γίνει κάτι άλλο. Όμως ο άνθρωπος είναι ακόμα ικανός για μεταμόρφωση ἢ για την δεύτερη γέννηση. Για αυτό η ψυχή τού ανθρώπου, με αυτήν την έννοια, είναι διπλή. Μπορεί να την κρατήσει και να μείνει έτσι όπως είναι, αλλά, κρατώντας την, χάνει τον πραγματικό προορισμό του.
Η την χάνει, εάν αρνηθεί να μείνει έτσι όπως είναι, οπότε θα την ξαναβρεί σε ένα άλλο επίπεδο τής ίδιας τής εσωτερικής εξέλιξης. Για αυτό η ψυχή, κατά τον Γκουρτζίεφ, είναι μιά δυνατότητα. Δεν είναι δηλαδή κάτι το στατικό, αλλά τόσο εκείνο πού είναι ο άνθρωπος, όσο και εκείνο πού έχει την δυνατότητα μελλοντικά να γίνει.
Ο άνθρωπος μπορεί να αρχίσει να ζει διαφορετικά, να αισθάνεται διαφορετικά, να επιθυμεί διαφορετικά και να Αγαπά διαφορετικά.
Μπορεί δηλαδή να αλλάξει με τέτοιο τρόπο η σχέση του με τον εαυτό του, ώστε όλα όσα κάποτε νόμιζε για αληθινά και που αισθανόταν σαν καλά να αλλάξουν. Και αν συμβεί κάτι τέτοιο τότε ο άνθρωπος αποκτά εσωτερικά μιά διαφορετική σχέση με τον εαυτό του και η ζωή μέσα του αρχίζει να αλλάζει. Τι εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε :
« οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ ».
Αυτό δεν έχει ένα εξωτερικό ἢ κυριολεκτικό νόημα, αλλά σημαίνει μία εσωτερική ανα στάτωση. Μια αλλαγή σε ολόκληρη την ψυχολογία τού ανθρώπου και στο κάθε τι μέσα του, πού είναι για αυτόν « μητέρα », « πατέρας », « θυγατέρα », « νύμφη », « πενθερά » και τα παρόμοια ψυχολογικά, που δεν είναι πάρα τα στοιχειακά με τα οποία είναι συν δεδεμένος. Όλες οι σχέσεις με τον εαυτό του πρέπει να αλλάξουν και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουν όλες οι ιδέες πού έχει για τον εαυτό του, καθώς και το τι νιώθει ως εαυτόν του. Οικιακοί σημαίνει όλα όσα βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο, όχι βεβαία στο σώμα του αλλά η ψυχολογία του, οι « οικιακοί » όλων τών διαφορετικών πλευρών τής προσωπικότητας του. Όλες οι ιδέες του, όλες οι τάσεις πού ήταν ο « πατέρας » και η « μητέρα » τών σκέψεων του, τών γνωμών και απόψεων του και όλες οι σχέσεις πού απορρέουν από αυτά πρέπει να αλλάξουν μπροστά στην ρομφαία, πού ειναι η δύναμη τής Αλήθειας μιας υψηλότερης τάξης. Αν ο άνθρωπος συναντήσει αυτό το ανώτερο είδος τής Αλήθειας, δεν μπορεί πιά να μείνει ικανοποιημένος με αυτό πού είναι.
Αναγκάζεται να σκεφτεί με ένα νέο τρόπο και κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί με ένα νέο τρόπο απλώς προσθέτοντας ἢ συσσωρεύοντας γνώσεις σε αυτά πού ήδη σκέπτεται.
Ολόκληρος ο άνθρωπος πρέπει να αλλάξει, δηλαδή πρώτα από όλα ολόκληρος ο νούς του ( μετανοώ ). Ο άνθρωπος με την Διδασκαλία τού Λόγου, που για αυτόν είναι προς το παρόν Απωλεσθείς, δηλαδή με την Αλήθεια πού ανήκει σε υψηλό-τερο επίπεδο, αρχίζει να σκέπτεται με καινούργιο τρόπο και δεν μπορεί πια να δέχεται όλα όσα σκεπτόταν, αισθανόταν, επιθυμούσε και επεδίωκε στην προηγούμενη κατάσταση του ( το κατώτερο εγώ ἢ την προσωπικότητα ).
Οι « οικιακοί » του, δηλαδή ο εαυτός του και τα στοιχειακά που έχει προεκτείνει, πρέπει να υποστούν μια αναστάτωση. Δεν μπορεί πια να βρίσκεται σε αρμονία με τον εαυτούλη του, δηλαδή με το κατώτερο εγώ.
Ο άνθρωπος πρέπει να χάσει την προηγούμενη σχέση με τον εαυτό του και αυτό σημαίνει να χάσει την ψυχή του που είναι σαν σύνολο η ζωή του και πού συνδέεται μαζί του εσωτερικά. Γιά αυτό « δίνω την ζωή μου » σημαίνει ότι παύω να ζω όπως ζούσα πιό πριν και αρχίζω να ζω με διαφορετικό τρόπο δεδομένου ότι πρέπει να χαθεί η ψυχή, διότι αλλιώς δεν μπορεί να μεταμορφωθεί.
Στην πραγματικότητα, σημαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ότι αρχίζω να ζω, διότι εδώ η ψυχή σημαίνει το κατώτερο εγώ ἢ την προσωπικότητα στην οποία προσκολλάται ο νούς και η επιθυμία, και το Εγώ ταυτιζόμενο με αυτήν την θεωρεί ως τον αληθινό της εαυτό.
Όταν ο Ιησούς Χριστός ενημέρωσε τούς μαθητές του για τα μαρτύρια πού θα έπρεπε να υποστούν, όταν θα δίδασκαν τον Λόγο, τούς είπε : « ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται » ( Μάρκος κεφ.13 : 13 ). Η λέξη υπομονή σημαίνει ίσταμαι όπισθεν, πού μπορεί να ερμηνευτεί με την έννοια ότι δεν παρασύρεται κανείς από τις επιθυμίες του. Έτσι, ο άνθρωπος, μπορεί μεν να χάσει την ψυχή του ( όχι την Ψυχή – Εγώ Εαυτό του ) σε ένα επίπεδο και να την ξαναβρεί σε ένα άλλο, υψηλότερο.
Από όσα είπαμε ως τώρα, γίνεται φανερό ότι ο άνθρωπος μέσω τής ψυχής έχει την δυνατότητα, δηλαδή με τις δικές της δυνάμεις, να συνδέεται με ένα χαμηλότερο ἢ με ένα υψηλότερο επίπεδο μέσα του. Για να επιτευχθεί όμως αυτό πρέπει να μεταλλάξει την ψυχή του, δηλαδή να υποστεί μια κάθαρση και να απαλλαγεί από τα στοιχειακά, τα πνεύματα άλαλα και κωφά που δημιούργησε.
Από όλα αυτά, αρχίζει να διαφαίνεται ότι η ψυχή τού ανθρώπου δεν είναι κάτι το ωραίο ἢ το έτοιμο, αλλά κάτι πού δια-μορφώνεται μέσα του ανάλογα με τον τρόπο τής ζωής του. Και ότι, στην πραγματικότητα, η ψυχή είναι ολόκληρη η ζωή του σαν ένα σύνολο εικόνων ἢ καταγραφών τού κάθε τι πού σκέπτεται, που συναισθάνεται και που πράττει.
Ένας χαρακτηριστικός ορισμός που μπορεί να δοθεί, για την ανοησία ἢ την επιπολαιότητα για τον τρόπο τού σκέπτεσθαι τής πλειονότητας τών ανθρώπων, ακόμη και μυημένων, είναι : « το να προσπαθεί κάποιος ἢ να νομίζει, ότι μπορεί να παράγει διαφορετικά αποτελέσματα χρησιμοποιώντας πάντα την ίδια μέθοδο ».
Μια τέτοια μέθοδος, η ίδια πάντα, είναι το να νομίζουμε ότι θα προχωρήσουμε στον δρόμο τής εξέλιξης χρησιμοποιώντας Στοιχειακά Επιθυμιών - σκέψεων που παράγονται από αντικείμενα και καταστάσεις έξω από εμάς. Αυτό όμως δεν γίνεται ! Είναι Αδύνατον ! Σύμφωνα με τις έννοιες που αναπτύξαμε πιο πριν, όλα όσα βρίσκονται έξω από εμάς, ώς και τα υλικά αντικείμενα τών επιθυμιών μας, που συνήθως αποκτούμε ἢ αποθησαυρίζουμε, δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική αξία ( για εμάς ).
Και εκείνοι που θέλουν να θεωρούν τούς εαυτούς των επιτυχημένους, τι πέτυχαν στην πραγματικότητα έως τώρα ; Να μαζέψουν χαρτιά, χώματα, πολυκατοικίες ; Όλα είναι χώματα ... « ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται ; οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν » ( Λουκάς κεφ. 12 : 20~21 ).
Μπορούμε συνεπώς να τα χαρακτηρίζουμε, ως άνευ ουσιαστικής αξίας, με τον αριθμό 0. Κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα που έχει ανεκτίμητη αξία. Έτσι, πραγματική αξία είμαστε εμείς οι ίδιοι και όλα όσα κατέχουμε μέσα μας, ως Εγώ-Συνειδήσεις, για αυτό ως μονάδες μπορούμε να αντιστοιχίσουμε τον εαυτό μας με τον αριθμό 1. Όσο παράγουμε στοιχειακά επιθυμιών-Σκέψεων ἢ πνεύματα άλαλα και κωφά, είναι σαν να παραθέτουμε μηδεν-ικά μπροστά από την Μονάδα, τον Εαυτό μας.
Αλλά 0 + 1 δίνει πάντα 1. Είναι η λανθασμένη μέθοδος επιλογής τών υλικών για την ανέγερση τού Πύργου τής Βαβέλ, δηλαδή την προσέγγιση του Θεού.
Όταν όμως αρχίσουμε να παράγουμε Δημιουργικά στοιχειακά Σκέψεων-επιθυμιών, τα οποία έλκουν την πηγή τους από το εσωτερικό μας, σαν προϊόντα συνειδητής επεξεργασίας με την ορθή χρήση τής Μονάδος μας, ως αποτέλεσμα τού Γνώθι Σ’ Αυτόν, τότε τα πράγματα αλλάζουν και έχουμε παραγωγικά αποτελέσματα. Διότι τότε το μηδέν τοποθετείται μετά από την Μονάδα και συνεπώς έχουμε : 1 + 0 = 10, 10 + 0 = 100, 100 + 0 = 1000 και ούτω καθεξής…Η εξελικτική αυτή παραγωγική διαδικασία ονομάζεται στην Αλχημεία Πολλαπλασιασμός.
Η Μέθοδος μάς δόθηκε από τον ίδιο τον Θεό, κατά την κατασκευή τού Κόσμου, με την χρήση τών δυο στηλών J. =1 ( Πνεύμα ) και Β. = 0 ( προθύλη - Χάος ), όπου η δράση ( συνδυασμός – συνένωση ) τής Ενεργητικής Αρχής επάνω στην Παθητική παρήγαγε το 10, την απώτερη σφαίρα τής Δημιουργίας που στο Δένδρο τής Ζωής στην Καμπαλά αναφέρεται σαν σεφίρα Μαλκούτ ἢ αλλιώς Βασίλειο.
Η αλήθεια αύτη περικλείεται επίσης και στην Πυθαγόρειο Τετρακτύ.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ ΧΩΡΟΥ
Στην Χριστιανική πρακτική υπάρχει, πλην τών άλλων, και μια ειδική προσευχή Καθαρισμού τού Χώρου και προστασίας από τα « δαιμονικά » αυτά στοιχειακά κ.λ.π.
Και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ( κεφ. 11 : 22 ) :
« Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε ».
Η ειδική αυτή καθαρτήριος προσευχή έχει ως ακολούθως :
« Εν τω Ονόματι Σου Κύριε Ιησού Χριστέ και διά τής Χάριτος τού Σταυρού Σου σταυρώνω τον χώρο τούτο τής οικίας μου και κάθε ενυπάρχουσα ενέργεια προερχομένη είτε εκ βασκανίας ἢ μαγγανίας ἢ ζηλοτυπίας ἢ καταλαλίας ἢ κατάρας ἢ οιασδήποτε άλλης αιτίας, μη προερχομένης εκ τού νόμου τής Αγάπης Σου, αποσυν θέτω, διαλύω και διασκορπίζω αυτή μακρά τού οίκου μου, παρ' οιουδήποτε και αν εξεπορεύθη είτε ζώντος εν σαρκί πνεύματος ἢ εν τω αύλω χώρω ευρισ-κομένω, οια σδήποτε ισχύος ἢ έντασης ἢ σύνθεσης και αν είναι, είτε προήλθε και εξεπορεύθη εκ λόγων ἢ σκέψεων ἢ συν-αισθημάτων μη αγαθών, ως επίσης διαλύω και αποσυνθέτω κάθε σχηματισθείσα άβιο εικόνα εν τώ χώρω τούτω ἢ εν τη διανοία μου ἢ εν τη σκέψει μου με σκοπό να με εκφοβίσει ἢ να με παραπλανήσει και να με απομακρύνει από κοντά Σου.
Ακόμη σφραγίζω τον οίκο μου διά τής δύναμης τού Τίμιου και Ζωοποιού Σταυρού Σου και εν τω Ονόματι Σου και όλες τις εισόδους και εξόδους αυτού ( επτά κέντρα ενεργείας ) και απαγορεύω την είσοδο εντός τού χώρου τούτου εις παν πνεύμα, όπερ δεν Σε αναγνωρίζει και δεν Σε προσκυνά ως ΘΕΟΝ φανερωθέντα εν σαρκί, Σταυρωθέντα και Αναστάντα, ως εγώ σε προσκυνώ ευχαριστών Σε διά την Χάρη και την Προστασία Σου.
Κύριε, πάσαν τυχόν δρώσα πνευματική αρνητική υπόσταση εν τω χώρω τής οικίας μου Σταυρώνω και διά τής Δύναμης τού Ζωοποιού Σου Σταυρού και εν τω Ονόματί Σου καθηλώνω και τους αφαιρώ κάθε δύναμη και εξουσία, την οποίαν τυχόν έχουν και διά τών Αρχαγγέλων Σου Μιχαήλ και Γαβριήλ και τών Αγγέλων αυτών τους παραδίδω εις την Δικαιοσύνη Σου Κύριε, ίνα δώσουν λόγο τών πράξεών τους και παρακαλώ σε Κύριε ίνα θέσεις φρουρά εξ Αγγελικών σου δυνάμεων εν τω χώρω τούτω ίνα επιστατούντες φρουρούσι τον οίκο τούτο, τους εν αυτώ οικούντες και τους εν αυτώ εισερχομένους » - Αμήν.
I+S