ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Τάκης Μαστραντώνης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη από τον Νικόλαο Μαστραντώνη εργοστασιάρχη μηχανουργό και την Καλλιρρόη Σταμούλη.
Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όπου και έλαβε την ειδικότητα του Παιδιάτρου.
Μετεκπαιδεύθη στην παιδιατρική κλινική του Πανεπιστημίου της Ρώμης.
Εξετέλεσε τα στρατιωτικά του καθήκοντα επί 32 μήνες και απελύθη με τον βαθμό του Ανθυπιάτρου.
Διετέλεσε μέλος της Πανελλήνιας Παιδιατρικής Εταιρείας και της Παιδιατρικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος.
Διετέλεσε μέλος του διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.
Διετέλεσε άμισθος παιδίατρος τής Σχολής Κωφών επί 18 έτη.
Διετέλεσε πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Θεσσαλονίκης, και πρόεδρος του Αρχαιό φιλου Πολιτιστικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης «ΑΕΝΑΟ ΦΩΣ».
Διετέλεσε αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του σωματείου « ΑΣΥΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» Θεσσαλονίκης, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Φιλόπτωχου Αδελφό τητας Ανδρών Θεσσαλονίκης και μέλος του Δ.Σ. των παιδικών σταθμών των δημοσίων υπαλλήλων Θεσσαλονίκης.
Είναι μέλος της Εταιρείας Μακεδόνικων Σπουδών, του Σωματείου « Οι φίλοι του Μουσείου του Μακεδόνικου Αγώνα » του συλλόγου οι φίλοι του Αρχαιολογικού Μουσείου και του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Θεσσαλονίκης.
Ασχολείται με την μελέτη των θησαυρών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και την φιλο σοφία γενικά, ιδιαίτερα δε με την τεκτονική φιλοσοφία, ενισχυόμενος πάντοτε από το ανέσπερο άστρο της, άγιας εκείνης νύχτας της Βηθλεέμ που καθοδηγεί τα βήματα του και φωτίζει το πνεύμα του.
Στόν Ελευθεροτεκτονισμό διετέλεσε Σεβάσμιος τής Σεπ. Στοάς Δημήτριος Μαργαρίτης, Κοσμήτορας τής Μεγάλης Σοάς τής Ελλάδος και στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο Ύπατος Μεγάλος Γενικός Επιθεωρητής 33ο Φιλοσοφικών Εργαστηρίων Κεντρικής Μακεδονίας.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή................................................................... .......
Πρόλογος ..................................................................
Η νοσταλγία του χαμένου παραδείσου.................... ......
Η ατραπός της αρετής...............................................
Η γνώση και η δύναμη της ηθικής συνείδησης ...
Το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου ......................
Κοινωνική συμβίωση ................................................
Η υπαρξιακή μας τοποθέτηση...................................
Η αγία εκείνη νύχτα της Βηθλεέμ .............................
Επιστήμη και ζωή.
Εθνικές παρακαταθήκες
Η ακτινοβολία της αγαθοεργίας.
Η πηγή της ηθικής
Οι τρεις ιεράρχες
Αντιφάσεις της εποχής μας.
Γύρω από την ψυχή και την αθανασία της
Ο άγνωστος κόσμος των συμβόλων.
Θησαυροί της κλασικής εποχής
Η αποστολή της φιλοσοφίας στην πορεία του ανθρώπου
Το φθινόπωρο της ζωής..
Στοχασμοί ......
Τετέλεσται.
Επίλογος.....
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι πάντα επίκαιρο κάθε τι που αναφέρεται στον άνθρωπο. Στον άνθρωπο και τον προ- ορισμό του, στον άνθρωπο και την βελτίωση του, στον άνθρωπο και τον σκοπό της ζωής του, στον άνθρωπο και την μοίρα του.
Ιδιαίτερα όμως στον σημερινό άνθρωπο που ως απολιθωμένος αφέθηκε να σέρνεται από τα ρεύματα τής εποχής και το πνεύμα της. Στον σύγχρονο άνθρωπο που βλέπει συνήθως μόνο τον εαυτό του και γίνεται άδικος, γίνεται άπληστος και αναξιοπρεπής.
Στον άνθρωπο που αρνείται τα δικαιώματα και την τιμή, καθώς και την περιουσία τού συνανθρώπου του, στον άνθρωπο που λησμονεί πως η ελευθερία δεν είναι μόνο δικαίωμα τού καθενός αλλά συγχρόνως και υποχρέωση.
Στον άνθρωπο εκείνο που λησμονεί επίσης ότι είναι θεϊκό δημιούργημα, με αποστολή να συνυπάρχει με τους συνανθρώπους του, και βυθίζεται όλο και περισσότερο σε έναν καινούργιο μεσαίωνα, τον μεσαίωνα του εαυτού του και των παθών του.
Η προσπάθεια που καταβάλλεται ακόμη περισσότερο σήμερα, δικαιολογείται βλέποντας τον πολιτισμό μας, εξωτερικός και υλικός όπως είναι, να διέρχεται μεγάλη κρίση, να πιέζει τις κοινωνίες, να δημιουργεί αναστατώσεις, αφορμές πολέμων και φόβους ολικής καταστροφής.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κρίση, την οποία αποκαλούν οικονομική ή πολιτική ή κοινωνική κρίση δεν είναι τίποτε άλλο παρά κρίση ηθική, πνευματική και ψυχική.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, γοητευμένος από τα καταπληκτικά επιτεύγματα τής τεχνικής που ικανοποιούν την κενοδοξία του, παραμέρισε την άλλη όψη τής ζωής, την εσωτερική όπου υπάρχουν αιτήματα μόνο ηθικά και πνευματικά, και παρέμεινε ακριβώς ο ίδιος όπως, ήταν και στους προηγούμενους αιώνες, και βλέπουμε έτσι ότι η ουσία τού ανθρώπου παραμένει η ίδια στο πέρασμα τών αιώνων.
Από την βιβλική ακόμη εποχή ο άνθρωπος ήταν και είναι πάντοτε ίδιος, αμετάβλητος. Ο ίδιος άνθρωπος αμάρτησε, ο ίδιος ζητάει να λυτρωθεί. Αυτή είναι η μοίρα του. Είναι η μοίρα του ανθρώπου να αγωνίζεται συνέχεια να λυτρωθεί από τις αρνητικές δυνάμεις της ζωής, τον πόνο, την φθορά τής ψυχής και τον θάνατο. Στα χέρια του όμως κρατάει την τύχη του ο άνθρωπος.
Μπορεί να φωτίσει την συνείδηση του και μπορεί να εμποδίσει την καταστροφή του, αρκεί να αγωνίζεται συνέχεια να γίνει καλύτερος τού εαυτού του για να γευθεί τα νάματα τού εξανθρωπισμού του, να προσπελάσει την μεθόριο τού θανάτου και να δει σε ώρα μεσονυχτίου τον ήλιο να λάμπει με το ανέσπερο φως τής αθανασίας. Επομένως, το παρόν και το μέλλον τής ανθρωπότητας εξαρτώνται εκ του πως θα αντιμετωπίσει ο άνθρωπος το δίλημμα αυτό που θέτει αδυσώπητα η εποχή μας.
Θα συνεχιστεί η ίδια πορεία για τον άνθρωπο ή θα τεθεί τέρμα σ' αυτή ; Θα εξευρεθούν πεφωτισμένα στοιχεία τής ανθρώπινης κοινωνίας τα οποία με συναίσθηση της δια ταραχής του σημερινού πολιτισμού θα θέσουν την βάση για την αντιμετώπιση τών προβλημάτων τού ανθρώπου και του ανθρωπισμού ; Πα να οραματισθούμε έναν κόσμο καλύτερο, δεν χρειάζονται περισσότεροι νόμοι και διατάξεις αλλά καλύτεροι άνθρωποι.
Χρειάζονται άνθρωποι με καθαρή κρίση, με περισσότερη πίστη, με υψηλότερα ιδανικά, με ηρωική ακεραιότητα. Χρειάζονται άνθρωποι που αγαπάνε το δίκαιο, που τιμούν την αλήθεια, που υποκλίνονται στην αρετή, που σέβονται την ελευθερία.
Χρειάζονται άνθρωποι σοφοί διότι ο ταπεινότερος όλων τών ανθρώπων είναι ο πλέον πεφωτισμένος.
Χρειάζονται άνθρωποι οι οποίοι δεν διαμαρτύρονται κατά της βίας χρησιμοποιώντας βία, διότι τότε θα δικαίωναν την βία.
Χρειάζονται άνθρωποι που κάνουν το καλό, όχι για να αμειφθούν αλλά διότι είναι καλό.
Χρειάζονται άνθρωποι που αποφεύγουν το κακό, όχι για να μην τιμωρηθούν αλλά διότι είναι κακό.
Χρειάζονται άνθρωποι βαθυστόχαστοι που μέσα στα βάθη ψυχής τους αισθάνονται ακαταμάχητοι την τάση ανυψώσεως τους και τελειοποιήσεως τους.
Χρειάζονται άνθρωποι που έχουν βαθιά την πίστη στην προοδευτική εξέλιξη τού ανθρώπινου γένους.
Χρειάζονται άνθρωποι που η ηθική ζει μέσα στις καρδιές τους, την επεξεργάζονται ακατάπαυστα, τελειοποιούν τον ανεξάντλητο πλούτο της και την αιώνια γοητεία της για να λάμπει πάντα καινούργιο φως.
Χρειάζονται άνθρωποι που για αυτούς η αγάπη αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό τους, που διακατέχονται από την θεία δύναμη τής αγάπης που πηγάζει κατευθείαν από τον αιώνιο δημιουργό, που εμποτίιζει και εμψυχώνει την ανθρώπινη ζωή. Την αγάπη με την γενική της έννοια. Αγάπη προς το Θεό. Αγάπη προς τον πλησίον. Αγάπη προς την φύση. Αγάπη προς την τέχνη. Αγάπη προς το δίκαιο. Αγάπη προς το καθήκον.
Αγάπη προς την πατρίδα. Αγάπη την ελευθερία. Αγάπη προς την αλήθεια. Αγάπη, που σημαίνει αληθινή σοφία. Αγάπη που κτίζει τον πνευματικό ναό τής ανθρωπότητας. Αγάπη που γεννά τον θείο σπινθήρα στις ψυχές μας. Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος οφείλει να διδαχθεί την αξία τού ανθρωπίνου πνεύματος και τις σχέσεις του προς το καθολικό πνεύμα τού απείρου.
Οφείλει ακόμη ο κάθε άνθρωπος να αντιληφθεί ποιός είναι ο λόγος τής υπάρξεως του και ποιος είναι ο σκοπός τής ζωής του. Να αντιληφθεί ακόμη ποιός είναι ο ναός τής αρετής και ιδιαίτερα πως δύναται να οικοδομηθεί αυτός στις καρδιές τών ανθρώπων. Οφείλει να διδαχθεί επίσης ο άνθρωπος ότι αναδημιουργείται εξανθρωπίζεται μόνο μέσα στον εγκόσμιο χώρο όπου κατεργαζόμενος τον εαυτό του έρχεται κατ' ανάγκη σε επαφή με τον συνάνθρωπο του, συνειδητοποιώντας αμέσως τις δύο θέσεις : Το εγώ και το εσύ, δηλαδή την ύπαρξη και την συνύπαρξη.
Θα πρέπει να διδαχθεί ακόμη ο άνθρωπος ότι οφείλει να φθάσει στην γνώση τών μεγάλων αληθειών τής φύσεως, αποκτώντας πλήρη συνείδηση το του Μένανδρου « ως χαρίεν εστί άνθρωπος, όταν άνθρωπος η » αρκεί να μην απομακρυνθεί από το στενό και δύσκολο μονοπάτι τής ατραπού τής αρετής που οδηγεί στην αέναον διάπλαση και τελειοποίηση του, έχοντας πάντοτε στο νου του ότι στην κλιμάκωση τής πνευματικής και ψυχικής βελτιώσεως τού ανθρώπου δεν υπάρχει τέλος, ότι η προσπάθεια είναι διαρκής, ένα συνεχές και ακόμη ότι η άνοδος τού ανθρώπου είναι το νόημα τής ζωής, είναι ο τελικός θρίαμβος τού ανθρώπου.