ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ ( κάντε κλικ στην επικεφαλίδα )
ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΕΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ( κάντε κλικ στην επικεφαλίδα )
« Μηδ' ύπνον μαλακοίσιν επ' όμμασι προσδέξασθαι. Πριν τών ημερινών έργων λογίσασθαι έκαστον · Πη παρέβην ; Τι δ' έρεξα ; Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη ; Αρξάμενος δ' από πρώτου επέξιθι και μετέπειτα. Δεινά μεν εκπρήξας επιπλήσσεο · χρηστά δε τέρπου. Ταύτα πόνει · ταύτ' εκμελέτα · τούτων χρη εράν σε ».
Κατά πιστή και κατά λέξη μετάφρασή : μη δεχθείς ποτέ στα μάτια σου τον ύπνο πριν εξετάσεις προσεκτικά ένα ένα τα έργα της ημέρας εκείνης ρωτώντας τον εαυτό σου : σε ποιά έσφαλα ; Τι καλό έκανα ; Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα ;
Αφού αρχίσεις από το πρώτο έργο τής ημέρας προχώρα μέχρι το τελευταίο.
Έπειτα από τον έλεγχο να επιπλήττεις ( καταδικάζεις ) τον εαυτό σου για τις κακές πράξεις για δε τις καλές να ευχαριστιέσαι ολόψυχα. Μ' αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο.
Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ( Ομιλία Σπυρίδωνος Νάγου )
Λαμβάνω τόν λόγον νά ομιλήσω σήμερον περί τοΰ Θείου τής Φύσεως μύστου Πυθαγόρου, διότι η ήμερα αυτή ενέχει σπουδαιοτάτην σημασίαν καί το καθήκον μου πρός τον ύπέρτατον μύοτην δπτώς εκπληρούται. Αυτός, ο οποίος ύπήρξεν βαθύς γνώστης τής Φύσεως, ό οποίος επεσκόπησε τάς Θείας λειτουργίας τού Σύμπαντος, δυσμενώς ήθελε μέ ακούσει περί αύτοϋ ομιλούντα εις ημέραν κατά τήν οποίαν δέν θά ετελείτο μυσταγωγία Θεών οί όποιοι κυριαρχούν εις τήν Γήν ώς Βασιλείς, τών όποιων αί έπιρροαί κανονίζουν τάς μορφάς της. Δυσμενώς ήθελε μέ ακούσει εάν ώμίλουν εις ήμέραν κατά τήν οποίαν ή επιρροή της δέν θά είχεν διπλήν σημασίαν καί διττήν επί τών ανθρώπων επιρροήν καί δέν θά μέ άνεγνώριζεν ώς ακολουθούν τα τά Θεία του ιδεώδη καί τάς αληθείας του, αί όποϊαι δταν επικρατήσουν εις τόν κόσμον θά βασιλεύσει πλήρης γαλήνη καί αί ψυχαί τής Γής θά φέρουν διάδημα πλαισιούμενον από αίγλην καί καταυγάζον φώς. Διά τούτο ομιλώ κατά τήν ήμέραν αυτήν κατά τήν οποίαν τό Θείον τού άπειρου Κάλλος παραδίδει τάς Θείας του επιρροάς πρός τό Θείον Φώς τό οποίον υπαγορεύει, όχι μόνον τάς αρμονίας τού Κόσμου άλλα καί πρωτεύει εις τήν συντέλεσιν τής ανθρωπινής μορφής, κληροδοτόν εις τάς ψυχάς τό μέσον τής έκ τοΰ σκότους σωτηρίας των. Ο Ουρανός ενέχει έν αύτώ ώς ίθύντορας τών δυνάμεων του δώδεκα Βασιλείς. Οι Βασιλείς αυτοί είναι οί διευθετοϋντες τάς έπιρροάς του πρός τήν Γήν έκ τών όποιων ή μορφή της λαμβάνει τήν τοιαύτην αϊγλην καί αναπτύσσει τήν έξέχουσαν εις τήν ανθρωπίνην μορφήν ψυχήν της κατά μείζονα Λόγον τών ψυχών των άλλων μορφών της. Εις τούς Θείους αυτούς Βασιλείς κατανέμονται αι επρροαί τού Ουρανού, δηλαδή ό Ουρανός παραδίδει τάς δυνάμεις του καί έκαστος έξ αυτών κυριαρχεί έπί τής Γής τό δωδέκατον τού έτους. Κατά τήν ήμέραν λοιπόν αυτήν τερματίζεται η κυριαρχία τής Βασιλίδος τού Κάλλους καί διαδέχεται Αυτήν ο Βασιλεύς τού Φωτός. Κατά τήν ήμέραν αυτήν υπογράφεται η συνθήκη τής παραδόσεως καί παραλαβής τών έπί τής Γής επιρροών παρισταμένων καί κυριαρχούντων σήμερον αμφοτέρων.
Ή παραδίδουσα τήν επιρροήν τοΰ Κάλλους έκ τού οποίου εξεπορεύθη έν τή Γή τό Θείον Άρωμα τό όποιον έψαυσε όλων μας τάς αισθήσεις, είναι ή μεγάλη Θεά Αφροδίτη. Είναι ή μεταδόσασα τό μέσον τής διαιωνίσεως τού εσωτερικού Λόγου τής Φύσεως εις τήν άνθρωπίνην μορφήν, εις τήν οποίαν τελείται Ιεροτελεστία τής ψυχής τής άνθρωπότητος πρός τήν μορφήν της, διά τής οποίας ή ψυχή λαμβάνει τήν δύναμιν τής νοήσεως γευομένη τόν ήδύν καρπόν τόν οποίον παρεσκεύασε ή μεγάλη θεά καί ούτω σώζεται ή ψυχή ερχόμενη εις τό Φώς εγκαταλείπουσα τό έρεβος. ’Ω θεία μυσταγωγία πάντων τών μυστηρίων. Επίτρεψον εις έμέ νά είπω πρός τήν θνητήν ανθρωπότητα εις ένδειξιν λατρείας μου πρό τό Κάλλος δύο λέξεις, δπως ενωτισθεί τού θείου νάματος καί σωθεί έκ τής φθοράς, τήν οποίαν αυτή δι' έαυτήν παρασκευάζει, ακολουθούσα τάς εμπνεύσεις τοΰ σκότους. Παραλαμβάνει λοιπόν ό Θεός Απόλλων, όχι ό Θεός τού εξωτερικού τού Ηλίου φωτός, άλλά τού Θείου τού εσωτάτου τοΰ Ηλίου Λόγου, ο οποίος μεταδοθείς εις τήν άνθρωπίνην μορφήν διά τού ανθρωπίνου κάλλους τό οποίον παρεσκεύασε ή Θεά Αφροδίτη, τήν μετέβαλε εις θείαν Μούσαν έκ τής οποίας αντλούμεν ό,τι μεταδίδομεν πρός σάς. Πάσα τής Φύσεως ψυχή όταν λατρεύει τήν δικαιοσύνη καί ενασμενίζεται πρός τάς θείας έπιρροάς καί εκδηλούται είς αυτήν η θεία λατρεία, καθίσταται Μούσα, δηλαδή αιωνία εμπνευσμένη Γαλήνη. Ενωτίσου είς τό Φώς αυτό ανθρωπινή ψυχή, εάν θέλεις να καταστείς θεία Γαλήνη. Ποίος λοιπόν είναι ό θείος σοφός περί τού οποίου θέλομεν να ομιλήσωμεν σήμερον συνδυάζοντες τήν ύπαρξίν του εις τήν Γήν πρός τάς θείας τού Ουρανού έπιρροάς ; Είναι ό γεννηθείς κατ' αυτήν τήν ήμέραν καί τόν οποίον περιέβαλαν αμφότεροι αί θεΐαι επιρροαί τάς οποίας έλάτρευσεν, τό δέ φως των στέφανον παρεσκεύασεν καί περιέβαλεν τήν Θείαν του μορφήν, χρυσαί δέ ακτίνες τού Ηλίου καί ευώδης χυμός τοΰ θείου Κάλλους ψαύσας όλόκληρον τήν ύπόοτασίν του τής μετέδωσε θείον Φώς καί θείον Κάλλος. Έκαλλύνθη ή μορφή τοΰ θείου σοφού, έφωτίσθη τό πνεύμα του καί διεϊδεν τάς λειτουργίας καί μυσταγωγίας τής Φύσεως καί είτεν « Ώ θεία αρμονία ! Τό πάν εις Σέ αποτελεί μορφήν καί πάσα μορφή τό κάλλος σου περιβεβλημένη αινεί τήν θείαν ύπόοτασίν σου! θεία αρμονία, ο υπαγορεύσας είς σέ τό Κάλλος, είναι ό κατέχων τά σκήπτρα τού θείου Απείρου Μέγας Ζεύς, τού οποίου ο γόνος έξεδηλώθη είς εστίας απείρου φωτός έν τή Φύσει, είς τόν οποίον υπολανθάνει τό σπέρμα τής θεοποιήσεως πασών τών ύπό Σού συντελουμένων μορφών.
Τό Πάν, θείαν άρμονίαν έκρέει έκ τής αρχής τής συστάσεως τών μορφών τής Φύσεως τήν οποίαν κατέχει ο μέγας Ζεύς καί παράγει τάς θείας προσωπικότητας, αί οποίαι καταλαμβάνουσαι τάς δυνάμεις καθίστανται Βασιλείς αυτών καί ή πτωχή μας Γή δεχόμενη τάς θείας έπιρροάς των μεταβάλλεται είς μορφάς καί συνειδήσεις, θείον Άπειρον, υπήρξες Μονάς είς τήν οποίαν τό Πάν συνεσπειροΰτο, άλλά παραγωγός Μονάς. Παρήγαγες πάσας τάς άλλας Μονάδας καί οί άπειροι έκ Μονάδων αριθμοί σου αποτελούν τήν άρμονίαν σου. Δέν είσαι θείον Άπειρον ή αριθμός, διότι ούτω καθίσταται νοητόν είς πάοαν είς τήν Φύσιν Μονάδα ή όποια διακρίνεται τών άλλων ώς έχουσα ιδίαν μορφήν. Σκοπός σου θείον Άπειρον είναι ή ύπαρξίς σου κατά μονάδας. Τούτων απώτερος σκοπός ή θεία γαλήνη καί ή συγκέντρωσις είς έκάστην τής αισθητικής αντιλήψεως πασών τών θείων σου ενεργειών, θείον Άπειρον, Σέ αισθάνομαι, διότι εντός μου Σέ φέρω. Είμαι ώς ήσο αρχικώς Μονάς. Είμαι καί έγώ ώς Σύ Άπειρον καί όταν εις έμέ συντελεσθεί ώς είς Σέ συνετελέσθη αρμονία, τότε, ώ θεία τοΰ Απείρου έκφρασις, ή υπόστασίς μου θά καταστεί δεσπόζουσα θέλησις ώς τού Μεγάλου Διός καί θά αναθέσεις είς τήν θέλησίν μου τήν επίβλεψιν τής θείας Σου αρμονίας, θά με δεχθείς ώς δεσπόζουσαν καί κυριαρχούσαν δύναμιν επί της θείας έν θεία Φύσει εκφράσεως Σου. ΄Ω αδύνατοι τήν ψυχήν καί τόν νούν άνθρωποι ! Σεις, οί οποίοι νομίζετε εαυτούς θείους τήν γνώσιν, περιγράψατε δι' ολίγων τήν ύπαρξιν καί τόν σκοπόν
τού Απείρου, ώς περιέγραψεν αυτόν ό θείος σοφός δια να εννοήσετε τίνες είσθε.
'Ω άνθρωποι θνητοί ! Άκροασθείτε τον θείον σοφόν είς ό,τι κατωτέρω θά είπω καί άν είσθε αληθώς ως προείπον καί σεις Μονάδες ένέχουσι εντός των τό θείον Άπειρον καί αισθανόμεναι αυτό, ακολουθήσατε τήν όδόν την οποίαν εκείνος έχάραξε.
"Εργον μου έλεγεν, είναι όχι νά βασίσω έπί εκείνων τών γραμμών έπί τών οποίων οί θείοι μύσται εχάραξαν είς τά τελούμενα μεγάλα μυστήρια. Είς αυτά τελούνται θείαι τελεταί αί οποίαι γεραίρουν τάς ενεργείας τής Φύσεως καί αποκαθιστούν τούς μυουμένους είς τήν θείαν γνώσιν. Βεβαίως αυτό είναι θείον έργον. "Εργον μου είναι να συντρέξω είς τήν παραγωγήν αρμονίας είς τήν κοινωνίαν τών ανθρώπων, διότι όταν δέν επικρατεί αρμονία η άνθρωπότης ευρίσκεται έκτος σκοπού. Τό Άπειρον αποτελείται από πλήθος ατομικοτήτων. Τά άτομα αυτά είναι αί μορφαί τού Άπείρου αί συντελούσαι είς τήν αρμονίαν του. Η συντέλεσις τής αρμονίας είναι καθολικός σκοπός τών ατομικοτήτων.
Ο σκοπός αυτός είναι η έπίτευξις είς εκάστην ατομικότητα ιδίας μορφής. Μή δέ τής αρμονίας επιτυγχανομένης, το Άπειρον δέν επιτυγχάνει τόν σκοπόν του. Αι μορφαί του απόλλυνται. Απολλυμένων δέ τών μορφών τού Απείρου, τούτο επανέρχεται είς τά ίδια. Η είς τά ίδια επαναφορά τού Άπειρου θά ήτο συντέλεσις τής καταστροφής του, άλλά αυτό δέν συντελείται είς το Άπειρον. Δέν συντελείται, διότι έκαστη μορφή αυτού βαίνει κατά προδιαγραφέντα νόμον καί η επαναφορά της είς τά Ιδια ουδέποτε συντελείται. Το Άπειρον έν τώ συνόλω του διευθετείται ύπό έπιστάτου τινός νόμου ο οποίος άφοΰ πρότερον συντελέσει τήν άρμονίαν καί μεταβάλει τήν αποτελούσαν αυτό ούσίαν είς είδικάς μορφάς, τάς εξαναγκάζει νά ακολουθούν ώρισμένην κυκλικήν τροχιάν. "Οθεν τό πάν βαίνει κατά κύκλον, άλλά τό πέρας τοΰ κύκλου ουδέποτε καταλήγει είς τήν αφετηρίαν του. Η κατάληξις έπί τοΰ αυτού σημείου τής αφετηρίας εσήμαινε διάσπασιν τής αρμονίας καί καταστροφήν του Απείρου. Η έν αύτώ κίνησις θά έχανε τήν τροχιάν της « καί αι μορφαί θά περιεπλανώντο έπί τών μορφών καί συγκρούσεις καί καταστροφαί θά έτελοΰντο. Πάσα μορφή τού Απείρου βαίνει προς τό άπειρον αυτής, ή δέ ταχύτης της καθίσταται αισθητή είς τάς αντιλήψεις τών ανθρώπων μετά πάροδον αιώνων. Αί μορφαί αί οποίαι αποτελούν το σύστημα το οποίον διευθετεί η εστία τού Ηλιακού φωτός διά τής έπ’ αυτών επιρροής του, ποιούν τήν τροχών τους κατά κύκλον άνάλογον έκαστη καί όλαι όμοΰ συντρέχουν νά βαίνει όλόκληρον το Ηλιακόν σύστημα έκφευγον τής αισθητής είς ημάς τροχιάς είσερχόμενον εις έτέραν, τήν οποίαν θά διακρίνωμεν παρατηρούντες επισταμένως μετά πάροδον αιώνων τινών. Αι εις τό Άπειρον κινήσεις τών μορφών τού Ηλιακού μας συστήματος το σώζουν τής καταστροφής καί αι μορφαί μεταβάλλονται άποτέλούσαι τελειότερος τοιαύτας. Ουδεμία μεταβολή έπί τών μορφών θά έπετυγχάνετο άνευ αυτής τής κινήσεως. Τό φώς θά έχανε τόν λόγον τής υπάρξεως του καί πλήρες σκότος θα περιέβαλε ό,τι βλέπωμε σήμερα ύπό μορφήν απείρου κάλλους.
Αλλά ένώ τό Άπειρον δέν διαφεύγει τής διευθετήσεως τού έσωτάτου αυτού νόμου καί αί μορφαί του επιτελούν τούς αναμορφωτικούς των κύκλους, διαφεύγει τήν επιρροή του ή συνείδησις η ύπό μορφήν πνεύματος έκδηλωθείσα.
Ό θείος νόμος καταμερίζεται είς τάς συνειδήσεις καί έκαστη αυτών αφ'εαυτής ορμώμενη, ποιείται κινήσεις, λαμβάνουσα Λόγον ύπάρξως άφ' εαυτής καί δύναμιν συντηρήσεως από τήν άπειρον πηγήν τοΰ καθολικού νόμου διά συστήματος οργανικού, είς τήν παραγωγήν τοΰ οποίου συντρέχει.
Αι ούτω συντελούμενοι πνευματικαί μορφαί αποτελούν ίδιον σκοπόν, τόν σκοπόν τόν οποίον αναφέραμε.
Η επίτευξις αυτού τοΰ σκοπού επιτυγχάνεται δι' αρμονίας τών πνευματικών σκοπών καί δι' αρμονίας αυτών πρός πάσας τάς μορφάς τής έχούσης άνεκδήλωτον πνευματικήν μορφήν Φύσεως. Στενότατη αλληλεγγύη τών πνευματικών πρός τάς φυσικός μορφάς πρέπει νά τελείται. Αί φυσικαί μορφαί μεταδίδουν τήν δύναμίν τους εις τάς πνεύματικάς μορφάς καί συντρέχουν τάς τελευταίας νά εκδηλώνουν ότι ακόμη δέν έχουν εκδηλώσει. Τά ύπό τών πνευματικών μορφών έκδηλουμενα διά τής επιρροής τών φυσικών μορφών είναι νόησις καί αίσθησις τών τελουμένων λειτουργιών τής Φύσεως, ή δέ μεταξύ τών πνευματικών μορφών επιτελούμενη αλληλεγγύη καί αρμονία συντρέχει είς τό νά διαχέεται ή παρασκευαζόμενη ένεκα τής επαφής αυτών ( πνευματικών μορφών ) πρός τάς φυσικός μορφάς ζωή είς όλόκληρον τό πνευματικόν σώμα. Η διάχυσις τής Ζωής είναι ό έτι μείζων επιδρών νόμος τών ψυχών τής άνθρωπότητος, διά νά έκδηλοΰν τάς δυνάμεις των πρός συντέλεση μείζονος πνευματικής μορφής έκ τής οποίας συντελείται η θεοποίησις τής συνειδήσεως τού Απείρου. Ουδέν συντελείται μή επικρατούσης αρμονίας έπί τών πνευματικών μορφών, επανερχομένων καί ποιουσών τήν κυκλικήν των περιφοράν επί τά αυτά σημεία καί εντεύθεν συγκρούσεις, γένεσις παθών, θλίψις, οδύνη, περιπλάνησις. Αί πνευματικοί μορφαί έκφυγοϋσαι τής αληθούς αυτών τροχιάς παρήγαγαν τήν σύγχυσιν πρός τήν οποίαν άπό αιώνων η ανθρωπότης παλαίει ».
Ο θείος μύστης λοιπόν δέν ήρκέσθη νά καταδείξει ώς τά άλλα μυστήρια τάς τελούμενας λειτουργίας τής Φύσεως, άλλά έπεζήτησε νά επαναφέρει τήν έκτροχιασθείσαν ανθρωπότητα είς τήν φυσικήν αυτής τροχιάν, ύποδείξας διά σοφού συστήματος τά μέσα τής επαναφοράς. Υπαγόρευσε τόν τρόπο τής διαίτης, τόν τρόπον τής κοινωνικής οργανώσεως, τούς νόμους οί οποίοι έπρεπε νά είναι οδηγοί τών ανθρωπίνων πράξεων καί Βουλήσεων. Ως άλλος Προμηθεύς μετέδωσε τό Φώς, εκείνο τό οποίον έπρεπε νά κανονίσει τάς σχέσεις τών πνευματικών μορφών καί έδίδαξε νά εγκαταλείψουν τόν τότε κρατούντα τρόπον τής κοινωνικής οργανώσεως. Ο,τι θά επιζητήσει η άνθρωπότης τοΰ μέλλοντος η όποια θά συναισθανθεί τήν υπαρξίν της, τούτο τότε υπαγόρευσε καί έδημιούργησε μυσταγωγικόν σύστημα εις τό όποιο κατέδειξε εις όσους εμυήθησαν κατά τρόπον αντιληπτικότατον τόν οποίον καί αυτός ό Ιησούς έζήλωσε, τήν δημιουργίαν καί λειτουργίαν τοΰ απείρου τής συνειδήσεως καί τόν σκοπόν της, πρός τόν σκοπόν οί μυούμενοι νά διακρίνουν ότι επιβάλλεται η οργάνωσις τών πνευματικών μορφών καί ότι μέγιστον πάντων των καθηκόντων τοϋ σοφού είναι νά συντρέξει είς τήν παραγωγήν κοινωνίας έν αρμονία τής Φύσεως βιούοης. Εδίδαξεν, ότι αί ψυχαί τής άνθρωπότητος ακολούθουσαι τον τρόπον τόν οποίον ακολουθούν τού νοείν, θά περιπλανώνται φερόμενοι άπό οργανισμού είς οργανικόν σώμα καί από οδύνης είς οδύνην.
Ύπέδειξεν τήν κατάπαυσιν τών παθών Καί τής έκτρόπου ζωής διά τής αποχής άπό ώρισμένας τροφός καί έδίδαξε τό δικαίωμα έκαστης προσωπικότητος τό οποίον έχει, ώς αποτελούσα έκαστη ιδίαν μορφήν τής Φύσεως. Πρό πάντων δέ κατέδειξε, τήν ανάγκην τής άρτιας οργανικής διαπλάσεως τής άνθρωπότητος, διότι ώς έλεγεν, « όταν τό όργανον τής ψυχής δέν είναι ίκανόν νά δέχεται τάς έπιρροάς τής Φύσεως, η ψυχή πάσχει καί ουδέν δύναται νά νοεί έξ όσων πρός αυτήν γίνονται.
Η οργανική διαμόρφωσις τής Ανθρωπότητος και η επίτευξις αρμονίας μεταξύ τών υποστάσεων αί οποίαι τήν αποτελούν θά έπκρέρει είς αυτήν τήν γαλήνην, η όποια καί θά τής χρησιμεύσει ώς μέσο νά διοχετευθούν πρός αυτήν αί οδηγίαι τών θεών. Οί θεοί είναι συνειδήσεις αί όποΐαι έπετέλεσαν άναμορφωτικόν κύκλον διά τοϋ οποίου ήδυνήθησαν νά αντλήσουν αιώνων όργανικόν μέσον καί εντεύθεν έκυριάρχησαν ώς συνειδήσεις, τού Απείρου, έχουσαι θέλησιν θείαν. »
Τον Πυθαγόρα θά σδς τόν παρουσιάσω ώς ίατρόν καί ώς μύστην τών απόκρυφων τής Φύσεως μυστηρίων. Αλλά πρό αυτού πρέπει νά σάς είπω, ότι ό Πυθαγόρας έγεννήθη είς τήν Σάμον τό έτος 595 π.Χ. Κατά τήν έποχήν του έσώζετο ακόμη τό απολεσθέν κάλλος τής άνθρωπότητος, τό έλκον τήν φύοτν τών θεών πρός τήν ανθρωπίνην.
Η μήτηρ του Πυθαίς, αγνή τό σώμα καί τήν ψυχήν ήλθεν είς έπαφήν πρός τόν θεόν 'Απόλλωνα καί ό θεός αυτός έπέδρασεν τόν καρπόν τής κοιλίας της καί ούτω ύπό τήν έπίδρασιν τοΰ Φωτός έγεννήθη ό Πυθαγόρας. Νέος έτι ό Πυθαγόρας έδειξε σημεία οργανικού κάλλους καί πνεύματος ίσχύν. Ή μητέρα του τόν ώδήγησε καί τόν παρέδωσε είς τούς Διδασκάλους τής εποχής εκείνης οί οποίοι έκαλοϋντο σοφοί. Φερεκύδης καί Θαλής ό Μιλήσιος τό πρώτον έδίδαξαν τόν Πυθαγόρα. Αλλά ό Πυθαγόρας νεώτατος ακόμη εγκατέλειπε τήν Σάμο καί ελθών είς τήν Αίγυπτο έμυήθη είς τά έκεί μυστήρια.
Εκείθεν, ευνοούμενος ύπό τοϋ θεού Απόλλωνος προσέφυγε είς τάς διαφόρους Ασιατικάς χώρας είς τάς όποιας εξέμαθε τήν ίεράν τού ιατρού τέχνην, διδαχθείς αυτήν ύπό τών Ινδών, οί οποίοι τήν είχαν μεταδώσει είς τάς χώρας αύτάς μετά τών όποιων έπεκοινώνουν.. Οχι βεβαίως αυτήν τήν οποίαν έπαγγέλονται οί ιατροί τής σήμερον, άλλά εκείνην η οποία έλκει τήν γνώσιν άπό τήν ίεράν, ώς τήν καλούν οί μύσται τής Φύσεως, Αστρολογίαν. Ο Πυθαγόρας παραμείνας έπί μακρόν χρόνον μετά τών Ινδών, έξέμαθε πάσας τάς απόκρυφους έπκπήμας τών ιερών τού Βούδα καί εκείθεν άναχωρήσας κατήλθεν είς τήν Ελλάδα ένθα καί εμυήθη είς τά μυστήρια τής Ελευσϊνος καί είς τά είς Θήβας Καβείρια. Οί Ιεροφάνται τής 'Ελευσϊνος εκάλουν αυτόν νά αναλάβει τήν διεύθυνσίν των, διότι έξετίμησαν αυτόν καί είς τό πρόσωπον του εΐδον θείον άνδρα, πλήν όμως ο Πυθαγόρας δέν εδέχθη. Ό Πυθαγόρας παραμένων είς τάς Θήβας ήλεγξεν δημοσία τήν πολιτείαν τών Καβείρων ώς μή συνάδουσαν πρός τά θεία μυστήρια των. Τούτο εκίνησε τήν οργήν των καί εβουλήθησαν νά τόν φονεύσουν, ό Πυθαγόρας όμως γνώστης τών ανθρωπίνων διανοημάτων διέφυγε τόν κίνδυνον. Απέλθών έκ τών Θηβών διήλθεν πάσας τάς Ελληνικός χώρας είς τάς οποίας έθαυμάσθη ώς θείος ανήρ.Πρό παντός έξετιμήθη είς τούς Δελφούς, όπου καί παρέσχεν μεγίστην συμβολήν στους ιερείς τού εκεί χρηστηρίου ως και εις μιαν των ιερειών του, την οποίαν προπαρασκεύασε να έρχεται είς επαφήν μετά τού θεού Απόλλωνος. Παντού εξέπληττε, διότι καί το κάλλος τής μορφής του καί η ισχύς τού πνεύματος του έπεβάλλοντο είς πάντας. Εδίδασκεν παντού τόν τρόπον τού ζεΐν καί έθεράπευεν πάσχοντας. Τούτο αρκούσε νά νομίζουν οί άνθρωποι αυτόν θεόν. Διά ορισμένων εκπληκτικών ικανοτήτων του έξέπληττε τά πνεύματα όχι μόνον τών κοινών ανθρώπων, άλλά τά τών σοφών. Εδίδασκε είς αυτούς άπό όπου διήρχετο τήν μουσικήν καί τήν μαθηματικήν. Έδιδε μαθηματικούς ορισμούς καί έλυε μέγιστα προβλήματα μόνον μέ τήν βοήθεια τών αριθμών. Οί γνωρίσαντες τά Ορφικά μυστήρια διέκριναν είς τό πρόσωπον του τόν θείον Ορφέα. Ήλεγχε τήν άγωγήν τών ανθρώπων εκείνων οί όποιοι δέν έπορεύοντο ώς ή Φύσις υπαγορεύει καί ύπεδύκνειε τόν τρόπον τού βασιλεύειν και πολιτεύεσθαι είς τούς άρχοντας τών πόλεων. Έδιδε στοιχεία πρός σύνθεσιν αρμονικής κοινωνίας καί υπαγόρευε τήν έκμάθησιν τής μουσικής, ώς μέσου καταδεικνύοντος διά τής αρμονίας της τόν τρόπον τής συνθέσεως τής κοινωνίας. Έπεδείκνυε τά φυτά καί έδίδασκε τήν επιρροή έκαστου έπί τών είς τά ανθρώπινα σώματα αναφυομένων νόσων. Ήτο περιβεβλημένος τήν ίεράν τών φιλο σόφων λευκήν τήβεννον καί στεφανωμένος μέ στέφανον κατασκευασμένον έκ χρυσού καί ποικιλμένον ύπό ιερών, λίθων. Ή όψις του ήτο μεγαλοπρεπής, έπιβάλλουσα, θεία. Ουδείς άντετάσσετο είς τό βλέμμα του άλλά πάντες έφώνουν « Αυτός Έφα ». Είς τήν διάβασίν του έκάμπτοντο πάντες οί Τύραννοι καί κρυφίως τόν έμίσουν διά τήν ύπεροχήν του. Ούτος έννοών τάς σκέψεις των έλεγεν. « Οί έμέ βλέποντες άς ιδούν εαυτούς καί άς κρίνουν τάς πράξεις των παραβάλλοντες αύτάς πρός τάς ημετέρας. » Ό θείος σοφός μέχρι τής έν Αθήναις καί θήβαις διαμονής του έδεικνύετο άσημος. Μόνον οί Ιεροφάνται βαθέως είχον γνωρίσει αυτόν. Όταν δέ έλαβε τήν πρός τήν τότε Μεγάλην Ελλάδα άγουσαν, ήρξατο νά εκδηλοί τάς δυνάμεις του καί τούτο, διότι πρός τά εκεί έβλεπε ώς κατάλληλον τόπον καί περισσότερον αναγκαίον νά διδάξει τάς ιεράς αυτού ιδέας. Κατά τήν έκ Θηβών αναχώρησίν του η φήμη του προέτρεχε τών πόλεων τάς οποίας επεσκέπτετο καί τού προπαρασκεύαζε υποδοχήν. Μέχρι τής είς Κρότωνα άφιξεώς του δέν έδίδασκε δημοσία, αλλά κατ’ ιδίαν μόνον, είς τούς συνανταστρεφομένους δε μέ Αυτόν ύπεδείκνυε τάς θείας του δυνάμεις. Είς πολλούς προέλεγε τά μέλλοντα είς αυτούς νά συμβούν καί τούς υπεδείκνυε ποίοι ήσαν είς προγενεστέραν ζωήν των. Εδίδασκεν, ότι ό άνθρωπος ουχί άπαξ εμφανίζεται έν τή ανθρωπινή μορφή καί ότι ό ίδιος 440 φορές είχεν αλλάξει μορφήν έν τή Φύσει. Εδίδασκεν είς πάντας τό αντιπεπονθός καί λαμβάνων ώς αρχήν αυτό ύπεδείκνυε ποία έπρεπε νά είναι ή δικαιοσύνη μεταξύ τών ανθρώπων. Απεκάλει τούς θεούς δικαίους καί ώς ουδέποτε καταχρωμένους τάς δυνάμεις των, εύνοοΰντες ούτω τούτον ή εκείνον τόν άνθρωπον. Έλεγεν, « τόσον η κακία έσκότισεν τόν άνθρώπινον νούν, ώστε μόνον ο θάνατος δύναται νά ευεργετήσει τήν ψυχήν του ». Απεκάλει τήν ιατρικήν Ίεράν Τέχνην διδασκομένην ύπό τών θεών μόνον είς τους σορούς, διότι αυτοί δέν καταχρώντο τής γνώσεως. Ο Πυθαγόρας μετεχειρίζετο ώς τροφήν σπέρματα καί καρπούς καί ώρισμένα είδη είς έκάστην εποχήν. Συνεβούλευεν νά προσφέρουν θυσίας πρός τούς θεούς καί μόνον τών θυμάτων νά άπτωνται τής σαρκικής τροφής. « Χωρίζει, έλεγες τήν ψυχήν άπό τόν νουν καί ολόκληρον την υπόστασίν άπό τήν Φύσιν η βρώσις σαρκών ζώων». Εδίδασκεν νά περιβάλωνται μέ λινά ενδύματα οί άνθρωποι καί νά αφίνουν τούς οργανισμούς των γυμνούς, ώστε νά περιβάλουν αυτούς αί επιρροαί τής Φύσεως. Το μάλλινον ένδυμα είναι αρνητικός αγωγός τών επιρροών, καί συντρέχει είς το να μή συναντάται η θερμότης τοϋ οργανισμού μέ τήν θερμότητα τής Φύσεως. Εδίδασκεν τήν λατρείαν πρός τόν Ήλιον, ώς μόνης πηγής έκ τής οποίας η ψυχή αντλεί δυνάμεις διά τού οργανισμού της, τά δέ ύπό τής θείας τού Ηλίου επιρροής γινόμενα φυτά είναι τά καταλληλότερα πρός ίασιν τών ασθενών. Αφιχθέντα τόν Πυθαγόρα είς Κρότωνα τον υπεδέχθησαν καί τού παρήξαν πάντα τά μέσα νά ιδρύσει σχολήν. Κατά πρώτον συνέστησεν Σύλλογον ή Φιλοσόφων ενδιαίτημα, ώς ό ίδιος απεκάλει τήν σχολήν του, εις τήν οποίαν έφοίτουν νέοι καί νέαι. Η είς τήν σχολήν αυτήν διδασκαλία του υπήρξεν γονιμότατη καί η φήμη του διεσπάρη είς πάσας τάς Ελληνίδας πόλεις. Εδίδασκεν τήν κοινωνικήν άγωγήν, τόν τρόπον τής έρεύνης τών φυσικών λειτουργιών, τήν μουσικήν, τήν άριθμητικήν καί πρό παντός τήν συγκρότησιν κοινωνίας έν αρμονία βιούσης. Ηκροώντο αύτοϋ ώς έάν ήτο θεός. Τό επιβάλλον τού ύφους του καί ό έξοχος χαρακτήρ του έμάγευε πάντα άκροατήν του. Η διδασκαλία του ήτο σύντομος, σαφής, ευπρόσδεκτος είς πάντας. Ομιλών περί τοϋ βίου τόν όποιον έπρεπε νά διάγουν οί άνθρωποι παρέβαλεν αυτόν πρός τήν συνεργασίαν τοϋ Ουρανού διά τών επιρροών του πρός τήν Γήν τής οποίας αποτέλεσμα είναι ή έπί τής επιφανείας της μορφή, η έχουσα κάλλος Νύμφης την οποίαν ερώσι οί θεοί. Τά αποτελέσματα τής συνεργασίας είς τήν κοινωνίαν τών ανθρώπων, έλεγεν, « πρέπει νά είναι φώτισις διανοητική, σωματική διάπλαοις καί ψυχική έκπαίδευσις, ή όποια πρό παντός πρέπει νά τήν προσηλώνει πρός τά έργα τών θεών. » Η εκπαίδευσις είς τήν μουσικήν τής οποίας εισήγαγε τά στοιχεία καί είς τήν άριθμητικήν, είναι εφόδων τής ψυχής τό όποιον καλλύνει τήν μορφήν της καί προλειαίνει τήν όδόν της είς τό Φώς τό όποιον έλεγε « οί θεοί δωροϋν είς τούς ανθρώπους όπως καταστούν ήμεροι, γενναίοι, εύπροσήγοροι, λάτραι τού Ηλίου καί τής Φύσεως καί γνώσται τών λειτουργιών τών Ουρανίων σωμάτων » περί τών οποίων ωσαύτως εδίδασκεν καταδεικνύων τόν δρόμον τόν όποιον έκαστος έχει είς τό Άπειρον. Διά τών αριθμητικών πράξεων, πλείστοι τών όποιων υπήρξαν ίδικαί του κατασκευαί, κατεδείκνυε τάς λύσεις προβλημάτων τής κινήσεως τοϋ Ουρανού καί τής παραγωγής τών φαινομένων τά όποια ήτο αδύνατον άλλως νά κατανοήσει ό νους τών ακροατών του. Αί προλήψεις, διότι και τότε υπήρχαν προλήψεις, πρό Τών εξηγήσεων τάς όποιας δδιδεν ό μέγας Σοφός, ύπεχώρουν καί ό νους προσηλοϋτο είς τήν γνώσιν. Εδίδασκεν τόν σεβασμόν πρός τάς βουλάς τών θεών αί οποίαι εξωτερικεύοντο διά τών Μαντείων καί απεκάλει τά Μαντεία ώς τά μόνα έπί τής επιφανείας τής Γής μέρη είς τά οποία διαιτώντο οί θεοί. Πρό τής ιδρύσεως τών μεγάλων αυτού μυστηρίων είς τόν Κρότωνα, περιώδευσε καί πάλιν επισκευθείς τά διάφορα Μαντεία τών Ελληνικών χωρών, πρός τάς οποίας έδώρησεν συγγραφάς τελετών καί επικλήσεων διά τά ιερά των.
Αί Ιέρειαι, όταν έφθανε, τόν προσεφώνουν διά τών λέξεων, « 'Ως εύ παρέστης υιέ τού Απόλλωνος ». Επιστρέψας είς Κρότωνα ενυμφεύθη τήν παρθένον καί εξαισίαν τό κάλλος Θεανώ. Η Νύμφη Θεανώ ηράσθη τού Πυθαγόρα, το δέ ψυχικόν της κάλλος έπεισε τόν θείον άνδρα νά τήν λάβει σύζυγον, τών θεών έπιτρεψάντων νά έλθει εις γάμον. Μετά τόν γάμον του κατέστη θεώτατος. Ο έρως τής θεανούς ανύψωσε τόν Πυθαγόρα καί κατόπιν τών συμβουλών τάς όποιας έλαβε έκ τών Μαντείων τά όποια έπεσκέφθη, ίδρυσε τά Πυθαγόρεια Μυστήρια. Ταύτα απετελούντο έξ εννέα βαθμών, είς ένδειξιν τού μεγάλου σεβασμού τόν όποιον είχεν πρός τάς εννέα (9) αριθμητικός Μονάδας, αί όποΐαι έλεγεν ότι έξεπροσώπουν εννέα (9) βάσεις έπί τών όποιων έθεμελιώθη τό Σύμπαν. Ή κλίσις του πρός τάς αριθμητικάς καί έν γένει μαθηματικάς πράξεις τόν ήγαγε είς τό νά εύρει ότι τό Σύμπαν είναι συγκροτημένον άπό αριθμούς, έκαστος τών οποίων εξεπροσώπει είς αυτό τάς ποιότητας τών μορφών του. ΟΙ αριθμοί, έλεγεν, « δέν είναι πράξεις δεικνύουσαι τήν ποσότητα τών μορφών τού Σύμπαντος, άλλά τήν ποιότητα η δέ ποιότης ενδείκνυται έκ τής ποιότητος τών μορφών, αί ποιότητες δέ καταδεικνύουν τήν βαθμιαίαν αυτού διαμόρφωσιν ». Τά μυστήρια του διηρούντο είς τρεις κατηγορίας. Είς τά αφορώντα είς τήν διαμόρφωσαν τοΰ άνθρωπου καί καταδεικνύοντα τήν προέλευαν αύτοϋ, εις τά διδάσκοντα τάς δυνάμεις αί όποΐαι αποτελούν τάς μορφάς τής Φύσεως καί τάς ποικιλίας τών οργάνων τών διαφόρων μορφών καί είς τά μεγάλα καί Ιερά, τά όποια ουδέ λέξιν επέτρεπον είς τούς μύοτας αυτών νά είιπουν κάν περί τής υπάρξεως των. Είς τήν πρώτην τριάδα εμυούντο άνδρες καί γυναίκες καί υπεβάλοντο είς πενταετή σιγήν. Είς τήν δευτέραν μόνον εξαγνισμένοι τό σώμα καί τόν νουν καί καθάριοι άνομημάτων τήν ψυχήν καί είς τήν τρίτην φωτισμένοι καί υπό τών θεών εμπνευσμένοι νέοι ώς καί αγναί παρθένοι έχουσαι ψυχικόν κάλλος όμοιον μέ τήν Θεανώ. Οί τέλειοι μεμυημένοι ήσαν ήρεμοι τήν όψιν, γενναίοι τό ήθος, απαστράπτοντες τό κάλλος, οί δέ οφθαλμοί αυτών εξέπεμπαν αϊγλην φωτεινήν, ίκανήν νά διεισδύει καί είς τά έγκατα τών σκέψεων τών ανθρώπων. Ό βίος τών Πυθαγορείων μυστών είναι μοναδικόν παράδειγμα είς τήν ιστορίαν τής άνθρωπότητος. Απετέλουν ιδίαν κοινωνίαν καί έπαρουσιάζοντο ώς μία ψυχή ήρεμος, γαληνιαία καί γεναιόφρων είς αισθήματα.
Δέν είχαν ή μίαν θέλησιν. Η αδελφότης τήν οποίαν εννοούν οί σοφοί τής εποχής μας, δεν είναι ή κοινή τής λέξης έναντι τοΰ συνδέσμου Τών ψυχών τών Πυθαγορείων.
Η πρός τήν κοινωνίαν επίδρασίς των κατέρριπτε πάντα έγωισμόν καί παρίστανε τούς άλλους ανθρώπους ώς στερημένους αισθήσεων καί αισθημάτων. Ήσαν άκακοι, άνευ υποκρισίας άνευ συμφέροντος. Συμφέρον των ήτο τό συμφέρον πάσης τής κοινωνίας. Εις τήν δώβασίν των πάντες υπεχώρουν καί ανεγνώριζαν αυτούς ώς ψυχικώς ανωτέρους. Ενδεδυμένοι απλά, εΰγραμμοι τό σώμα καί εξαίσιοι τήν μορφήν, λιτότατοι τήν δίαιτα καί πάντες εργατικότατοι, εκαλλιέργουν τήν Γήν καί άφιερούντο είς τόν πλουτισμόν τής μορφής αυτής. Η Μουσική ήτο επίσης έργον των καί μέλλοντες επληρούν χαράς καί τήν Φύσιν καί τούς ανθρώπους. Νέοι καί Νέοι περιπατώντες όμοΰ μέ γλυκύτατο μειδίαμα είς τά χείλη των, έξέπληττον πάντα έρχόμενον έκ ξένης είς τόν Κρότωνα πόλεως. Αποτελούσαν μίαν οίκογένειαν καί έσιτώντο όμού αναλόγως τών βαθμών είς τους οποίους ανήκον, ο δέ Πυθαγόρας πρό τής τοιαύτης χορείας παρίστατο ώς άλλος Ζεύς έν Ολύμπω. Η κακία όμως τών μικρών ανθρωπίνων ψυχών έφθόνησε αυτούς. Γενομένης στάσεως είς τόν Κρότωνα, κατ’ αυτήν οί Πυθαγόρειοι Ναοί ενεπρήσθησαν καί πολλοί έκ τών μαθητών του έπεσαν φονευθέντες ύπό τής αγρίας ορμής τών στασιαστών. Ο θείος Πυθαγόρας γνωρίζων τό τέλος του ανέμενε αυτό άπαθώς καί εδέχθη τόν θάνατον μέ μειδίαμα συγχωρών τούς φονείς του, όταν εδέχθη τήν θανατηφόρον έπίθεσιν καί έπεσεν πληγείς ύπό δηλητηρώδους βέλους. Αλλά κατά τήν στιγμήν τοΰ θανάτου του ενεφανίσθη εις το Μεταπόντιον άποχαιρετήσας εκεί προσφιλείς τού μαθητάς. Τό γεγονός αυτό συνετέλεσε είς το να νομίζουν αυτόν ζώντα επί μακρόν χρόνον οί διασκορπισθέντες κατόπιν τής είς τόν Κρότωνα γενομένης στάσεως μαθηταί του.
Ό Πυθαγόρας εγκατέλειπε ουχί ολίγας συγγραφάς, άλλά τών μαθητών του διασκορπισ θέντων πλείσται έξ αυτών, κατεστράφησαν είς Κρότωνα, άλλα δέ παρεφθάρησαν, συντελέσαντος είς αυτό καί τού χρόνου. Μετά τόν θάνατόν του οι μαθηταί αυτού ίδρυσαν Πυθαγορείους σχολάς είς διάφορους πόλεις. Είς τόν Τάραντα μία τοιαύτη σχολή έπί μακρόν λειτουργήσασα επέφερε καί πάλιν έπίδρασιν τών Πυθαγορείων έπί τής κοινωνίας. Αι είς τόν Κρότωνα όμως καταστραφείσαι συνγραφαί περί τών τελετών τού Πυθαγόρα, δέν κατέστη δυνατόν νά αναπληρωθούν υπό τών μαθητών του.
Εντεύθεν βαθμιαίως έπήλθεν έξαφάνισις τών μεγάλων ιδεών, παρ’ όλον ότι έπί πολύν χρόνον αί άρχαί τών Πυθαγορείων ήσαν τό υπόδειγμα τής κοινωνικής αρετής. Πάντες καί αυτών τών Στωικών μή εξαιρουμένων, ώμίλουν περί τού Πυθαγορείου συστήματος ώς περί θείου κοινωνικού συστήματος, δυναμένου νά καταστήσει τόν άνθρωπον ένάρετον, διεφώνουν όμως ώς πρός τάς βαθύτερος έννοιας τών Πυθαγορείων καί εντεύθεν η σύγχυσις περί τών πραγματικών τού Πυθαγόρου ιδεών.
Βραδύτερον συγγραφαί τινές Αυτού, περιελθούσαι είς γνώσιν άλλων μικρών μυστηρίων, αναγέννησαν καί πάλιν τόν πόθον τής έκ νέου συστάσεως Πυθαγορείων σχολών, άλλά επειδή αί συγγραφαί αύταί δέν ήσαν πλήρεις, οι πειραθέντες δέν κατώρθωσαν νά φέρουν είς πέρας τό έργον των. Μεταξύ τών Πυθαγορείων διεκρίθησαν πλείστοι, μεταξύ τών οποίων καί ή θυγάτηρ αύτοϋ Δαμώ καί ό υιός του Τηλαύγης.
Εάν όμως οί Πυθαγόρειοι δέν κατώρθωσαν λόγω τής μεγάλης είς Κρότωνα καταστροφής νά σώσουν τάς μεγάλος ιδέας, δέν περιύβρισαν όμως τόν Διδάσκαλόν τους, ώς τούτο βραδύτερον έπραξαν οι Χριστιανοί ολοσχερώς καταστρέψαντες τό έργον τού Διδασκάλου των καί δήμιουργήσαντες χάος είς τήν ανθρωπότητα.
Περαίνων, ομολογώ ότι, ό,τι ανέφερα περί τού θείου σοφού είναι ελάχιστον έναντι τών μεγάλων Αυτού ιδεών καί έργων καί δι' αυτό θά ήθελα νά σάς παρακαλέσω νά τύχω τής δεούσης συγγνώμης μή δυνάμενος άλλως νά πληρώσω τόν πόθον ο οποίος έξεδηλώθη είς σάς όπως γνωρίσετε περί τού θείου αυτού σοφού.
9 Μαΐου 1903
Δέν τα λένε όλα σε όλους. '' Ού τα πάντα τοις πάσι ρητά ''
Να μη βαδίζεις στους εύκολους δρόμους. '' Τας λεωφόρους μη βαδίζειν ''
Να διαλέγεις τον άριστο βίο. '' Βίον αιρείσθαι τον άριστον ''
Δύσκολο να βαδίζεις πολλούς συγχρόνως δρόμους του βίου. '' Χαλεπόν πολλάς οδούς άμα του βίου βαδίζειν ''
Αμοίραστα όλα να τα έχετε όλοι. '' Αδιανέμητα πάντα πάντες κατέχετε ''
Να κρύβεις την αλήθεια είναι σαν να θάβεις χρυσάφι. '' Σιγάν την αλήθειαν χρυσόν εστι θάπτειν ''
Να μη λες με πολλά λόγια λίγα πράγματα, αλλά με λίγα λόγια πολλά. '' Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ` εν ολίγοις πολλά ''
Πρέπει να σιωπάς ή να λες λόγια ανώτερα απ' τη σιωπή. '' Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν ''
Όταν είσαι οργισμένος ούτε να λες ούτε να ενεργείς. '' Εν οργή μήτε λέγειν μήτε πράττειν ''
Λέγε εκείνα που πρέπει και όπως πρέπει και μην ακούς εκείνα που δεν πρέπει. '' Λάλει α δει και ό, τι δει και ούκ ακούσει α μη δει ''
Η αγραμματοσύνη είναι μητέρα όλων των παθών. '' Απαιδευσία πάντων παθών μήτηρ ''
Περισσότερο οδυνηρό να είσαι δούλος σε πάθη παρά σε τυράννους. '' Δουλεύειν πάθεσι χαλεπώτερον ή τυράννοις ''
Ένα είναι η αρχή των πάντων. '' Έν αρχά πάντων ''
Τα πάντα γίνονται κατά τους αριθμούς. '' Πάντα κατ` αριθμόν γίγνονται ''
Ο Θεός πάντοτε γεωμετρεί. '' Θεός αεί γεωμετρεί ''
Επάνω σ` όλα βασιλεύει θεός, μοναδικός πάντοτε και σταθερός, που τίποτα δεν του μοιάζει. '' Έστιν ηγεμών και άρχων απάντων θεός, εις αει εών, μόνιμος, ακίνητος, αυτός εαυτώ όμοιος, έτερος των άλλων ''
Σημείωσις Στον Ελευθεροτεκτονισμό το χαρακτηριστικό σήμα τού τέως Σεβασμίου είναι ταινία κυανού χρώματος επί τής οποίας αναρτάται κόσμημα που παριστάνει το Πυθαγόρειο Θεώρημα...
iolaos
Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ 1
Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ 2
Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ 3
Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ 4