Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
Στην αρχή η Γνώση ήταν κοινή και βασίλευε παγκόσμια σε όλη την Χρυσή Εποχή.
Οι άνθρωποι δεν είχαν γίνει ακόμη κακοί σε εκείνες τις μέρες τής ευδαιμονίας και αγνότητας, γιατί είχαν θεϊκή μάλλον, παρά ανθρώπινη φύση. Αλλά όταν το ανθρώπινο γένος, αυξανόμενο σε πληθυσμό, παρουσίασε διαφοροποιημένες ιδιο-συγκρασίες τόσον φυσικά όσον και νοητικά, τότε ενσαρκώθηκαν Πνεύματα που καταδείκνυαν τις αδυναμίες του. Οι φυσικές υπερβολές και μαζί με αυτές οι δεισιδαιμονίες, εμφανίστηκαν σε λιγότερο εκπαιδευμένες και λιγότερο υγιείς διάνοιες. Η ιδιο-τέλεια γεννήθηκε από επιθυμίες και πάθη άγνωστα μέχρι τότε και γινόταν κακή χρήση τής γνώσης και της εξουσίας, μέχρις ότου κατέστη αναγκαίο να περιοριστεί ο αριθμός εκείνων οι οποίοι γνώριζαν.
Έτσι εμφανίστηκε η Μύηση. Κάθε έθνος δημιούργησε ένα ξεχωριστό θρησκευτικό σύστημα, σύμφωνα με τον βαθμό φώτι-σης και τις πνευματικές του ανάγκες.
Η λατρεία τής εξωτερικής μορφής απορριπτόταν από τους σοφούς, οι οποίοι περιόρισαν την αληθινή γνώση σε ελάχισ-τους. Καθώς η ανάγκη κάλυψης της αλήθειας γινόταν επιτακτικότερη από γενιά σε γενιά, χρησιμοποιήθηκε στην αρχή ένα λεπτό πέπλο. Όσον δυνάμωνε η προσωπικότητα και η ιδιοτέλεια, το πέπλο πύκνωνε βαθμιαία και το γεγονός αυτό οδήγησε στα Μυστήρια. Κατέληξαν να εγκαθιδρυθούν σε κάθε χώρα και ανάμεσα σε κάθε λαό, ενώ για να αποφευχθεί η παρανόηση και οι διαμάχες επετράπη η ανάπτυξη εξωτερικών πίστεων για τις μάζες. Στην αρχική τους μορφή ήταν άκακες και αθώες όπως ένα ιστορικό γεγονός που παρουσιάζεται με την μορφή ενός παραμυθιού, προσαρμοσμένου για έναν παιδικό νού. Σε εκείνες τις παλιές εποχές τέτοιες πίστεις επιτρεπόταν να καλ λιεργούνται και να σχηματίζουν την λαϊκή θρησκεία, χωρίς κανένα κίνδυνο για τις φιλοσοφικές και αφηρημένες αλήθειες που διδάσκονταν στα άδυτα. Η λογική και επιστημονική παρατήρηση τών φαινομένων τής Φύσεως, που από μόνη της οδηγεί τον άνθρωπο στην γνώση τών αιώνιων αληθειών - δεδομένου ότι προσεγγίζει το κατώφλι τής παρατήρησης απαλλαγμένος από προκαταλήψεις και βλέπει με το πνευματικό του μάτι, πριν εξετάσει τα πράγματα από την φυσική τους άποψη - δεν είναι χαρακτηριστικό τού πλήθους. Τα θαύματα τού Ενός Πνεύματος τής Αλήθειας, της κρυμμένης και απρόσιτης Θεότητας, μπορούν να αποκαλυφθούν και να αφομοιωθούν μόνο μέσω τών εκδηλώσεων Του από τους δευτερεύοντες « Θεούς », τις ενεργητικές δυνάμεις Του. Ενώ η Μία και Παγκόσμια Αιτία πρέπει να παραμένει για πάντα απόκρυφη - η πολλαπλή Της δράση μπορεί να ανιχνευτεί μέσω τών αποτελεσμάτων της στην Φύση. Επειδή στον μέσο άνθρωπο είναι κατανοητά μόνο τα αποτελέσματα, επετράπη να αναπτυχθούν στην φαντασία τών λαών οι Δυνάμεις που τα προκαλούν. Σε μεταγενέστερες εποχές, μερικοί ασυνείδητοι ιερείς άρχισαν να εκμεταλλεύονται τις μέχρι τότε απλοϊκές πίστεις τού λαού κάθε χώρας και τελικά ανύψωσαν εκείνες τις δευτερεύουσες Δυνάμεις στην θέση τού Θεού ή τών Θεών, καταφέρνοντας έτσι να τις απομονώσουν από την Μία Παγκόσμια Αιτία όλων τών αιτιών ( βλέπε στον Ιστότοπο την εννότητα ►Τεκτονισμός - 1η θεώρηση ). Από τότε, η γνώση τών πρωταρχικών αληθειών παρέμεινε ολοκληρωτικά στα χέρια τών Μυημένων. Όμως τα Μυστήρια είχαν τα αδύναμα σημεία τους, όπως έχει κάθε θεσμός που συνδέεται με το ανθρώπινο στοιχείο.
Ωστόσο, τα ευρήματα τους εξέφρασε χαρακτηριστικά ο Βολταΐρος με τα ακόλουθα λόγια :
Μέσα στο χάος τών ανθρώπινων δεισιδαιμονιών υπήρξε ένας θεσμός ο οποίος εμπόδισε τον άνθρωπο να περιέλθει σε απόλυτη κτηνωδία · ο θεσμός των Μυστηρίων.
Πραγματικά, όπως λέει και ο Ζαν Μαρί Ραγκόν για τον Τεκτονισμό : Ο ναός του έχει το Χρόνο για διάρκεια, το Σύμπαν για χώρο.... « Ας διαιρέσουμε για να βασιλεύσουμε », είπαν οι πονηροί « Ας ενώσουμε για να διαρκέσουμε », είπαν οι πρώτοι Τέκτονες ".
Ή μάλλον, κάτι τέτοιο είπαν οι Μυημένοι, τους οποίους οι Τέκτονες ποτέ δεν έπαψαν να διεκδικούν σαν τους πρωταρχικούς και άμεσους Δασκάλους τους. Η πρώτη και Βασική αρχή της ηθικής δύναμης και ισχύος είναι ο συσχετισμός και η ενότητα τής σκέψης και τού σκοπού. « Οι Υιοί τής Θέλησης » ενώθηκαν στην αρχή για να αντισταθούν στις συνεχώς αυξανόμενες ανομίες τών Ατλάντειων Μυστών τής αριστερής ατραπού.
Αυτό οδήγησε στην ίδρυση Μυστικών Σχολών, ναών μάθησης και Μυστηρίων, που ήταν απρόσιτα για όλους, εκτός και αν υποβάλλονταν στις πιο φοβερές δοκιμασίες.
Ό,τι και αν λεχθεί για τους πρώτους Μύστες και τους Διδασκάλους τους, θα θεωρηθεί σαν φαντασία. Επομένως, είναι αναγκαίο να κρίνουμε το δέντρο από τους καρπούς του, αν θέλουμε να γνωρίσουμε κάτι για τους πρώτους Μυημένους.
Χρειάζεται να εξετάσουμε την επίδραση και το έργο τών διαδόχων τους, όπως καθρεφτί- ζεται μέσα στα έργα τών κλασικών συγγραφέων και των μεγάλων φιλοσόφων.
Πώς έβλεπαν την Μύηση και τους Μυημένους οι Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς ;
Ο Κικέρωνας πληροφορεί τους αναγνώστες του με πολύ σαφείς όρους. Λέει :
Ένας Μυημένος πρέπει να ασκεί όλες τις αρετές που κατέχει : δικαιοσύνη, πιστότητα, ελευθεροφροσύνη, σεμνότητα, εγκράτεια. Οι αρετές αυτές κάνουν τους ανθρώπους να ξεχνούν τις ιδιότητες που μπορεί να τους λείπουν.
Αλλά προκειμένου ο λαός να φτάσει σε αυτήν την αναμόρφωση, πρέπει να περάσει μέσα από μια διπλή μεταμόρφωση :
(α) να απαλλαγεί από κάθε στοιχείο εξωτερικής δεισιδαιμονίας και κυριαρχίας τών ιερέων (β) να μορφωθεί για να αποφύγει τον κίνδυνο τής υποδούλωσης είτε από έναν άνθρωπο είτε από μια ιδέα. Ετσι βλέπουμε τον καταστατικό Χάρτη τού Τεκτονισμού να αναφέρει ότι : « ύπατο αγαθό τών Τεκτόνων είναι η Ελευθρία τής σκέψεως και της Συνειδήσεως ».
Ίσως όλα αυτά να φαίνονται αντιφατικά. Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν πως οι Μυημένοι ήταν « ιερείς ». Τουλάχιστον όλοι οι Ινδοί, Αιγύπτιοι, Χαλδαίοι, Έλληνες, Φοίνικες και άλλοι ιεροφάντες και μύστες ήταν ιερείς σε ναούς και αυτοί οι ίδιοι επινόησαν τις αντίστοιχες εξωτερικές πίστεις. Δεν θα μπορούσαν όμως ποτέ να θεωρηθούν σαν τέτοιοι, αν πάρουμε σαν μέτρο σύγκρισης τον ευρωπαϊκό κλήρο. Οι ιερείς τής Αιγύπτου δεν ήταν υπηρέτες τής θρησκείας με την αυστηρή έννοια τού όρου. Η λέξη « ιερέας», η μετάφραση τής οποίας δεν είναι καθόλου ακριβής έχει μια σημασία πολύ διαφορετική από εκείνη που τής αποδίδουμε εμείς. Στην γλώσσα τής αρχαιότητας και ειδικά με την έννοια τής μύησης τών ιερέων τής αρχαίας Αιγύπτου, η λέξη « ιερέας » είναι συνώνυμη με την λέξη « φιλόσοφος »... Ο θεσμός τών Αιγυπτίων ιερέων φαίνεται ότι ήταν στην πραγματικότητα μια οργανωμένη ομάδα σοφών, οι οποίοι συγκεντρώνονταν για να μελετήσουν την τέχνη τής διακυβέρνησης τών ανθρώπων, να εντοπίσουν την επικράτεια τής αλήθειας, να οργανώσουν την επέκταση της και να εμποδίσουν την υπερβολικά επικίνδυνη διάδοση της.
Οι Αιγύπτιοι Ιερείς, όπως οι αρχαίοι Βραχμάνοι, κρατούσαν τα ηνία τής κυβερνητικής εξουσίας, ένα σύστημα που κληροδότησαν από τους Μυημένους τής περίφημης Ατλαντίδας. Η αγνή λατρεία τής Φύσεως τών πρώτων πατριαρχικών ημερών - η αρχική έννοια τής λέξεως « πατριαρχικός » σχετίζεται με τους Προγενήτορες τής ανθρώπινης φυλής, τους Πατέρες, Αρχηγούς και Καθοδηγητές των πρωτόγονων ανθρώπων - έγινε κληρονομιά εκείνων που θα μπορούσαν να διακρίνουν την ιδέα πίσω από το φαινόμενο. Αργότερα, οι Μυημένοι μεταβίβασαν την γνώση τους στους ανθρώπινους βασιλείς, όπως και οι δικοί τους θείοι Διδάσκαλοι την είχαν μεταδώσει στους προπάτορές τους. Ήταν προνόμιο και καθήκον τους να αποκαλύψουν εκείνα τα μυστικά τής Φύσεως που θα ήταν χρήσιμα στην ανθρωπότητα, τις κρυμμένες ιδιότητες τών φυτών, την τέχνη τής θεραπείας και την επίτευξη τής αδελφικής αγάπης και αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ τών ανθρώπων. Κανένας δε θεωρείτο Μυημένος, αν δεν μπορούσε να θεραπεύσει ή καλύτερα να επανα φέρει στην ζωή από το φαινομενικό θάνατο ( κώμα ) εκείνους οι οποίοι, μένοντας για καιρό παραμελημένοι, θα είχαν πράγματι πεθάνει κατά την διάρκεια τού λήθαργου τους. Εκείνοι που εμφάνιζαν τέτοιες ικανότητες ξεχώριζαν αμέσως από το πλήθος και θεωρούντο Βασιλείς και Μυημένοι. Ο Γκαουταμά Βούδας ήταν ένας Βασιλιάς - Μυημένος, ένας θεραπευτής και επανέφερε στην ζωή εκείνους που βρίσκονταν στα χέρια τού θανάτου.
Ο Ιησούς και ο Απολλώνιος ήταν θεραπευτές και ονομάζονταν από τους οπαδούς τους Βασιλείς. Αν είχαν αποτύχει να αναστήσουν τους νεκρούς, τα ονόματα τους δε θα είχαν περάσει στην ιστορία, γιατί αυτή ήταν η πρώτη και πιό σημαντική δοκιμασία, η ένδειξη πως ο Μύστης καθοδηγείτο από το αόρατο χέρι ενός πρωταρχικού θείου Διδάσκαλου ή ότι ήταν ενσάρκωση κάποιου « Θεού ».
Το μετέπειτα βασιλικό προνόμιο μεταφέρθηκε στους βασιλείς τής δικής μας Φυλής μέσω τών βασιλέων τής Αιγύπτου. Αυτοί ήταν όλοι μυημένοι στα μυστήρια τής ιατρικής και διέ θεταν θεραπευτικές ικανότητες, ακόμη και όταν, οι φοβερές δοκιμασίες και κόποι τής τελικής Μύησης, δεν τους επέτρεπαν να αποβούν τέλειοι Ιεροφάντες.
Θεωρούνταν δικαιωματικά θεραπευτές ακολουθώντας την παράδοση και βοηθούνταν στην τέχνη τής θεραπείας από τους Ιεροφάντες τών ναών, όταν οι ίδιοι αγνοούσαν την απόκρυφη θεραπευτική επιστήμη. Σε μεταγενέστερους χρόνους βρίσκουμε τον Πύρρο ( βασιλιά τής Ηπείρου) να θεραπεύει τους ασθενείς με ένα απλό άγγιγμα τού ποδιού, ο Βεσπασιανός και ο Αδριανός το μόνο που έκαναν ήταν να απαγγείλουν κάποιες λέξεις που διδάχτηκαν από τους Ιεροφάντες τους, προκειμένου να επαναφέρουν την όραση στους τυφλούς και να θεραπεύσουν τους ανάπηρους. Από εκείνην την εποχή, η ιστορία έχει καταγράψει περιπτώσεις που το ίδιο προνόμιο μεταβιβαζόταν στους αυτοκράτορες και τους βασιλείς σχεδόν κάθε έθνους.
Εκείνο που είναι γνωστό για τους Ιερείς τής Αιγύπτου και τους αρχαίους Βραχμάνους και το οποίο επιβεβαιώνεται από όλους τους αρχαίους κλασικούς και ιστορικούς συγγραφείς, μας δίνει το δικαίωμα να πιστεύουμε πως ήταν κάτι περισσότερο από απλή παράδοση, όπως θέλουν να υποστηρίξουν οι σκεπτικιστές. Από πού προέρχεται η θαυμάσια γνώση τών Αιγυπτίων Ιερέων σε κάθε τομέα τής Επιστήμης, αν δεν την είχαν αποκτήσει από μια αρχαιότερη πηγή ; Οι περίφημες «Τέσσερις», οι έδρες μάθησης στην αρχαία Αίγυπτο, είναι πολύ περισσότερο τεκμηριωμένες ιστορικά, από ό,τι η καταγωγή τής σύγχρονης Αγγλίας. Στο μεγάλο ιερό τής Θήβας, ο Πυθαγόρας, αμέσως μετά την επιστροφή του από την Ινδία, μελέτησε την Επιστήμη τών Απόκρυφων αριθμών. Στην Μέμφιδα, ο Ορφέας εκλαΐκευσε την υπερβολικά δυσνόητη ινδική μεταφυσική του για να χρησιμοποιηθεί στην Μεγάλη Ελλάδα. Εκεί έμαθαν όλα όσα ήξεραν ο Θαλής και αργότερα ο Δημόκριτος.
Στην Σαΐδα αποδίδεται η θαυμάσια νομοθεσία και η τέχνη τής διακυβέρνησης που διδάχτηκαν από τους Ιερείς ο Σόλωνας και ο Λυκούργος, οι οποίοι θαυμάζονται και θα θαυμάζονται στο πέρασμα του χρόνου από τις κατοπινές γενιές. Αν ο Πλάτωνας και ο Εύδοξος δεν είχαν πάει ποτέ να λατρέψουν το ιερό τής Ηλιούπολης, το πιθανότερο είναι πως δε θα κατέπλησσαν τις μελλοντικές γενιές, ο ένας με την Ηθική του και ο άλλος με τα Μαθηματικά του. Βλέπουμε τον Τεκτονικό βαθμό τού Εταίρου να αναφέρει τιμώντας τους τον Σωκράτη ( κατ’ ουσίαν τον Πλάτωνα ), τον Λυκόυργο, τον Σόλωνα και τον Πυθαγόρα.
Τα Μυστήρια προηγήθηκαν των ιερογλυφικών. Ήταν η αιτία για την δημιουργία τους, επειδή απαιτούνταν μόνιμες καταγραφές για να διατηρήσουν και να διαιωνίσουν τα μυστικά τους. Η αρχέγονη Φιλοσοφία χρησίμεψε σαν θεμέλιος λίθος για την σύγχρονη Φιλοσοφία. Μόνο που ο απόγονος, ενώ διαιώνισε τα χαρακτηριστικά του εξωτερικού σώματος, έχασε στην πορεία την Ψυχή και το Πνεύμα τού γονέα του.
Η Μύηση, παρ' όλο που δεν περιείχε κανόνες και αρχές, ούτε ειδική διδασκαλία μιας Επιστήμης, όπως κατανοείται σήμερα, αποτελούσε ωστόσο Επιστήμη και μάλιστα την Επιστήμη τών Επιστημών. Αν και δεν είχε δόγμα, φυσική πειθαρχία και αποκλειστικό τυπικό, ήταν ωστόσο η μοναδική αληθινή Θρησκεία - η θρησκεία τής αιώνιας Αλήθειας. Εξωτερικά ήταν μια σχολή, όπου διδάσκονταν οι επιστήμες, οι τέχνες, η ηθική, η νομοθεσία, η φιλανθρωπία, η λατρεία τής αληθινής και πραγματικής φύσης τών κοσμικών φαινομένων εσωτερικά. Κατά τη διάρκεια τών Μυστηρίων δίνονταν πρακτικές αποδείξεις για την φύση τών κοσμικών φαινομένων. Εκείνοι που μπορούσαν να γνωρίσουν την αλήθεια όλων τών πραγμάτων - δηλαδή, εκείνοι που μπορούσαν να αντικρύσουν την Ίσιδα αποκαλυμμένη και να αντέξουν το φοβερό μεγαλείο Της γίνονταν Μυημένοι.
Αλλά τα τέκνα τής Πέμπτης Φυλής είχαν ήδη πέσει πολύ βαθιά μέσα στην ύλη, για να κάνουν κάτι τέτοιο ατιμώρητα ( πιστεύεται ότι οι ρίζες φυλές είναι επτά και έχουν εμφανιστεί μόνον οι πέντε. Οι Ατλάντειοι ανήκουν στην τέταρτη ρίζα-φυλή )
Εκείνοι που αποτύγχαναν εξαφανίζονταν από τον κόσμο, χωρίς να αφήσουν ούτε ένα ίχνος πίσω τους. Ποιός από τους ανώτερους βασιλείς, όσο ισχυρή κι αν ήταν η κοινωνική του θέση, τολμούσε να διεκδικήσει ένα άτομο από τους αυστηρούς ιερείς, από την στιγμή που εκείνο περνούσε το κατώφλι τού ιερού τους Άδυτου ;
Οι ευγενικές αρχές που διδάχθηκαν από τους Μυημένους τών πρώτων φυλών πέρασαν στην Ινδία, στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, στην Κίνα και στην Χαλδαΐα και έτσι εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάθε τί καλό, ευγενικό και μεγαλειώδες για την ανθρώπινη φύση, κάθε θεία ιδιότητα και έφεση, καλλιεργεΐτο από τους Ιερείς Φιλοσόφους, οι οποίοι επεδίωκαν να τα αναπτύξουν στους Μυημένους τους. Ο ηθικός τους κώδικας, που βασιζόταν στον αλτρουισμό, έγινε παγκόσμιος. Βρίσκεται ακόμη και στον Κομφούκιο, τον « αθεϊστή », ο οποίος δίδαξε ότι « εκείνος που δεν αγαπάει τον αδελφό του, δεν έχει αρετή ». Βρίσκεται και στην εντολή της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης, που λέει, « Αγάπα τον πλησίον σου ως τον εαυτό σου » ( Ματθ. 22 : 34-39 και προς Ρωμαίους 13/ιγ/8-10 ) " θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σ' εαυτόν " ( Λευιτικον 19:18 - Προς Γαλάτας 5/ε/13-14 ) και « ο σύ μισής ετέρω μη ποιήσεις » ( Τωβίτ δ’ ).
Οι μεγαλύτεροι Μυημένοι παρομοιάστηκαν με Θεούς και ο Σωκράτης, στο έργο του Πλάτωνα Φαίδίον, παρουσιάζεται να λέει : Οι Μυημένοι είναι βέβαιο ότι απολαμβάνουν τη συντροφιά των Θεών. Στο ίδιο έργο ο μεγάλος Αθηναίος σοφός αναφέρει :
Φαίνεται μάλιστα ότι και εκείνοι οι οποίοι οργάνωσαν τις μυστηριακές τελετές δεν ήταν άνθρωποι άνευ αξίας, αλλά πραγματικά κάποιο βαθύ νόημα κρύβεται από παλαιούς χρόνους μέσα στα λόγια τους, ότι άν κανείς έλθει στον Άδη, χωρίς να μυηθεί στην διδασκαλία τών Μυστηρίων και να υποβληθεί στις τελετουργικές διατυπώσεις, η θέση του θα είναι στον βόρβορο [ δηλαδή, θα χάσει την προσωπικότητα του για πάντα ], ο δε καθαρμένος και μυημένος με όλες τις διατυπώσεις, όταν φτάσει εκεί, θα γίνει δεκτός στην κατοικία τών Θεών. Αναφερόμενος στα Μυστήρια, ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, λέει :
Εδώ τελειώνει κάθε διδασκαλία. Βλέπει κανείς τη Φύση και όλα τα πράγματα.
Έτσι, λοιπόν, ένας Χριστιανός Πατέρας τής Εκκλησίας μιλάει όπως μίλαγε ο Παγανιστής Πρετέξτατος, Ανθύπατος τής Αχαΐας ( 4ος αιών μ.Χ.), « ένας άνθρωπος με έξοχες αρετές », ο οποίος παρατήρησε ότι το να στερήσουν τους Έλληνες από τα « ιερά Μυστήρια, τα οποία ενώνουν ολόκληρη την ανθρωπότητα », σημαίνει για αυτούς στέρηση κάθε αξίας τής ζωής. Θα είχαν κερδίσει ποτέ τα Μυστήρια την τόσον υψηλή εκτίμηση τών ευγενέστερων ανθρώπων τής αρχαιότητας, αν η καταγωγή τους δεν ήταν κάτι παραπάνω από ανθρώπινη ; Διαβάστε όλα όσα έχουν γραφτεί για αυτόν τον μοναδικό θεσμό, τόσο από εκείνους οι οποίοι δεν είχαν ποτέ μυηθεί, όσο και από τους ίδιους τους Μυημένους. Μελετήστε τον Πλάτωνα, τον Ευρυπίδη, τον Σωκράτη, τον Αριστοφάνη, τον Πίνδαρο, τον Πλούταρχο, τον Ισοκράτη, τον Διόδωρο, τον Κικέρωνα, τον Επίκτητο, τον Μάρκο Αυρήλιο, για να μην αναφέρουμε δεκάδες άλλους διάσημους Σοφούς και συγγραφείς. Εκείνα που είχαν αποκαλύψει οι Θεοί και οι Άγγελοι, τα έκρυψαν οι εξωτερικές θρησκείες, αρχίζοντας με εκείνη τού Μωυσή, και τα απέκρυψαν για αιώνες από τα μάτια τού κόσμου. Ο Ιωσήφ, ο γιός του Ιακώβ, ήταν ένας Μυημένος, γιατί διαφορετικά δε θα μπορούσε να παντρευτεί την Ασενέτ, την κόρη τού Πετεφρή ( « Ποτιφάρ », « εκείνος που ανήκει στον Φρή », το Θεό Ήλιο ) τού ιερέα τής Ηλιούπολης. Κάθε αλήθεια που αποκαλύφθηκε από τον Ιησού και την οποία κατανοούσαν τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι πρώτοι Χριστιανοί, ξανασκεπάστηκε. Διαβάστε τι λέει ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας : « Αφού διαλυθεί ο κόσμος και επιστρέψει στην αγκαλιά του Δία, ο Θεός συνεχίζει να παραμένει συγκεντρωμένος στον εαυτό του και κατά κάποιο τρόπο, παραμένει κρυμμένος, ολότελα βυθισμένος στην θεώρηση τών ιδεών του. Ύστερα βλέπουμε ένα νέο κόσμο να ξεπροβάλλει από αυτόν... Μια αθώα φυλή ανθρώπων σχηματίζεται...».
Μιλώντας για μια κοσμική διάλυση - που περιλαμβάνει την καταστροφή ή τον θάνατο τών πάντων, ο Σενέκας μάς διδάσκει πως, όταν οι νόμοι τής Φύσεως καταγκρεμιστούν και φτάσει η τελευταία ημέρα τού κόσμου, τότε ο Νότιος Πόλος θα καταστρέψει με την πτώση του όλες τις περιοχές τής Αφρικής και ο Βόρειος Πόλος θα κατακλύσει όλες τις χώρες κάτω από τον άξονα του.
Ο τρομαγμένος ήλιος θα στερηθεί το φως του· το παλάτι του ουρανού, που θα πέσει σε παρακμή, θα δημιουργήσει ταυτόχρονα ζωή και θάνατο και κάποιο είδος διάλυσης θα πέσει παρόμοια επάνω στις θεότητες, οι οποίες έτσι θα επιστρέψουν στο αρχικό τους χάος.
Μπορεί κανείς να νομίσει για μια στιγμή ότι διαβάζει την πουρανική διήγηση τού βιβλίου τού Παρασαρά για την μεγάλη Πραλάγια ( ► Rigveda - " Συλλογή Σανσκριτικών ύμνων " - κάντε κλικ επάνω στον τίτλο τού βιβλίου ). Πραλάγια σημαίνει « μεγάλη απορρόφηση » και κατ’ επέκταση διάλυση και καταστροφή τού σύμπαντος στο τέλος τής Μεγάλης Εποχής ή « ημέρας» τού Βράχμα. Είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα, ιδέα προς ιδέα.
Άραγε έχει κάτι παρόμοιο ο Χριστιανισμός ; Στο τρίτο κεφάλαιο ( Γ’ : 3-13 ) τής δεύτερης επιστολής τού Αποστόλου Πέτρου, βρίσκουμε τις ίδιες ιδέες :
« Και αυτό να γνωρίζετε πρώτα : ότι θα έρθουν εμπαίκτες στις έσχατες ημέρες που θα πορεύονται σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες με εμπαιγμό και θα λένε : « Πού είναι η υπόσχεση τής παρουσίας του ; Γιατί αφότου οι πατέρες κοιμήθηκαν, όλα παραμένουν κατ’ αυτόν τον τρόπο από την αρχή της κτίσης ». Τους διαφεύγει αυτό, βεβαίως, επειδή το θέλουν : ότι οι ουρανοί υπήρχαν από παλιά και η γη από το νερό και μέσω τού νερού σχηματίστηκε με το Λόγο τού Θεού, διαμέσου τών οποίων ο τότε κόσμος καταστράφηκε, αφού κατακλύστηκε από νερό. Ενώ οι τωρινοί ουρανοί και η γη με τον ίδιο λόγο είναι αποταμιευμένοι για τη φωτιά και διατηρούνται για την ημέρα της κρίσης και της απώλειας τών ασεβών ανθρώπων… εξαιτίας τής οποίας οι ουρανοί θα διαλυθούν με φωτιά και τα στοιχεία θα λιώσουν με καύση ! Αλλά προσδοκούμε καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη σύμφωνα με την υπόσχεσή του, στους οποίους δικαιοσύνη κατοικεί. »
Βέβαια, άν οι ερμηνευτές τής Καινής Διαθήκης θέλουν να βλέπουν όχι την μυστηριακή όψη αλλά μια αναφορά σε κάποια δημιουργία, ένα κατακλυσμό και μια υπόσχεση τής έλευσης τού Χριστού, όπου θα ζούν σε μια Νέα Ιερουσαλήμ στον ουρανό, αυτό δεν είναι λάθος τού Αποστόλου Πέτρου. Αυτό που εννοούσε ο Απόστολος Πέτρος, ήταν η καταστροφή τής Φυλής μας και η εμφάνιση μιας νέας ηπείρου για μια νέα Φυλή.
Οι Δρυίδες κατανοούσαν το νόημα τού Ήλιου στον Ταύρο, για αυτό όταν έσβηναν όλες οι φωτιές την 1η Νοεμβρίου και μόνον το δικό τους ιερό και άσβεστο πυρ παρέμενε για να φωτίζει τον ορίζοντα, σαν τις φωτιές τών Μάγων και των σύγχρονων Ζωροαστριστών. Κάτι αντίστοιχο θα δούμε και στα Καβείρια Μυστήρια στην συνέχεια.
Οι Δρυΐδες πίστευαν στην επαναγέννηση τού ανθρώπου, σε μία σειρά επανενσαρκώσεων.
Όπως λέει ο Διόδωρος, οι Δρυίδες πίστευαν ότι οι ψυχές τών ανθρώπων μετά από μια ορισμένη περίοδο περνούν σε άλλα σώματα. Το δε τυπικο τής μυησης τού Τέκτονος Εταίρου αναφέρει και αυτό ότι : « ο Πυθαγόρας δίδαξε την Μετενσάρκωση …»
Οι δοξασίες αυτές έφτασαν στους Άριους τής Φυλής μας από τους προγόνους της, τους Ατλάντειους. Αυτοί διατήρησαν με ευσέβεια τις διδασκαλίες, παρ' όλον που πλησίασε βαθμιαία το τέλος τής μητρικής τους Ρίζας Φυλής εξαιτίας τής αλόγιστης χρήσης τών δυνάμεων και της αλαζονείας της.
Οι Κάβειροι, ως θεότητες, λατρευθείσαι κατά τήν αρχαιότητα στην Αίγυτπο, Μικρά Ασία καί Ελλάδα. Απαντώνται ίχνη καί στόν Δρυϊδισμό. Παρουσιάζουν ομοιότητες πρός τους Θεούς τού πυρός, προς τούς ινδικούς Κουμάρας καί τους κυρίους τής Φλογός. Τα Καβείρια μυστήρια τελούντο κυρίως στην Σαμοθράκη. Oi τύποι ήταν πολύπλοκοι. Δυνάμεις υποχθόνιοι πιστεύετο ότι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην γονιμο ποίηση τού ανθρώπου καί τών ζώων, ήταν όμως κυρίως συνυφασμέναι μέ τήν τεχνικήν τών μεταλλαγών, κάτι πού εξηγεί διατί θεωρήθησαν ώς οι πρόδρομοι τών αλχημιστών.
Οι Κάβειροι είναι θεότητες τής γονιμότητας, αλλά και θεότητες που έχουν σχέση με την μεταλλοτεχνία. Ο Ήφαιστος, ο πατέρας τους είναι ο θεός τεχνίτης.
Κάτι αντίστοιχο συναντάμε στον Ελευθεροτεκτονισμό στο " πρόσωπο " τού "Τουμπαλκάϊν".
Στο λεξικό Σούδα αναφέρεται : « Κάβειροι : όνομα έθνους, σημαίνει δε και δαίμονας ». Υπάρχει η άποψη ότι οι Κάβειροι πήραν το όνομά τους από το όρος Κάβειρος τής Βερεκυντίας μίας περιοχής τής Φρυγίας στην οποίαν κατοικούσαν οι Βερεκύνται. Το φύλο αυτό κατοικούσε ανατολικά τής Λυδίας και Καρίας στα παράλια τών οποίων αναπτύχθηκαν οι ελληνικές αποικίες τών Ιώνων. Βερέκυνθος ονομάζεται επίσης όρος τής Κρήτης προέκταση τών Λευκών ορέων, όπου κατά την παράδοση οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, οι δαίμονες ακόλουθοι τής μητέρας τών Θεών Κυβέλης, εξόρυσσαν και κατεργαζόταν τον χαλκό και τον σίδηρο. Άρα υπάρχει και στην άποψη αυτή συσχέτιση τού ονόματος τών Καβείρων με την κατεργασία τών μετάλλων.
Προφανής είναι και η ετυμολογική συσχέτιση τού ονόματος τών Καβείρων με τα ρήματα κάω, κύω ή κάπτω. Κατά καιρούς επιχειρήθηκε η συσχέτιση τής λατρείας τών Καβείρων στους Φοίνικες με την λατρεία τών Καβείρων τής Σαμοθράκης. Όμως πρόκειται για τελείως διαφορετικές ομάδες θεοτήτων οι οποίες δεν σχετίζονται καθόλου μεταξύ τους. Οι Κάβειροι στους Φοίνικες είναι επτά και σε αυτούς προστίθετο ο Ασκληπιός, ενώ στην λατρεία τών Καβείρων τής Σαμοθράκης είναι γνωστό ότι οι Κάβειροι είναι τέσσερεις. Αν οι Κάβειροι τής Σαμοθράκης προερχόταν από την Φοινίκη θα έπρεπε να είναι επτά και όχι τέσσερεις.
Οι Κάβειροι λοιπόν έχουν Ελληνική προέλευση, είναι οι καίοντες , οι δαίμονες οι οποίοι είναι παιδιά τού Ηφαίστου. Οι κάτοικοι τής Λήμνου, της Ίμβρου και της Σαμοθράκης ταυτίζαν τους Καβείρους με τον Πρωτέα, ο οποίος προσωποποιούσε την θάλασσα και το « ηφαιστειώδες πυρ » του οποίου κύρια θεότητα είναι ο Ήφαιστος.
Πολλοί πιστεύουν ότι οι τύποι τής λατρείας τών Καβείρων ήταν συνδεδεμένοι με εκείνην τού Ορφισμού. Το " Τιτανικό " στοιχείο τών ορφικών μυστηρίων, υπενθυμίζει τόν υποχθόνιο χαρακτήρα τών Καβείριων παραδόσεων.
Επί πλέον ο Ορφισμός είναι η αρχαιοτέρα μυστηριακή μορφή τής Ελλάδος, ο δε Καβειρισμός φαίνεται να είναι μία επιβίωση τής προελληνικής θρησκείας τών Πελασγών.
ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Είναι κοινά αποδεκτό ότι στους αρχαίους πολιτισμούς οι μυστηριακές τελετές, ήταν πολύ σημαντικές τόσον για την τόνωση τού θρησκευτικού αισθήματος, όσον και για την διεύρυνση τού πνευματικού ορίζοντα τών υποψηφίων προς μύηση σε αυτά, όπως μας αποκαλύπτει η μαρτυρία τού Πίνδαρου : Μανθάνειν εν τω ουρανώ το οράν, εν δε τή γη το αναμιμνήσκεσθαι. Μακάριος ο δια τών Μυστηρίων διελθών, ούτος γινώσκει την αρχήν και τον σκοπόν τής ζωής ".
Τα αρχαιότερα μυστήρια στην αρχαία Ελλάδα, πιθανολογείται ότι ήταν τα Κρητο-Μινωικά, τα οποία επηρέασαν τα μετέπειτα Καβείρια, τα Διονυσιακά-Ορφικά, και τα Ελευσίνια.
Η " εσωτερική " διδασκαλία τών Καβείριων μυστηρίων ήταν " η γέννηση τού ανθρώπου ", ενώ τών Ελευσίνιων ( εκ τού " ελεύω " - ελευθερώνομαι ) η συμβολική παράσταση τής Ψυχής, τής καθόδου της στην ύλη, μετά την ανάληψη της και την επιστροφή της στην αιώνια ζωή. Η δομή τών μυστηρίων βασιζόταν σε τρία στοιχεία : τον μύθο, την τελετή, και την μύηση, ενώ επτά ήταν κυρίως τα στάδια ή οι βαθμίδες που οδηγούσαν στην ολοκλήρωση τής μύησης εις τα μυητικά συστήματα : Καθαρμός, Χρίσμα, Περιβολή, Ιερός λόγος, Ενθρονισμός, Ιερογαμία, Εποπτεία. ( Στην Χριστιανική εκκλησία πιθανόν αυτά αντιστοιχούν στο Βάπτισμα, Χρίσμα, Εξομολόγηση, Θεία ευχαριστία, Ιεροσύνη, Γάμος, Ευχέλαιο ).
Το ότι η μύηση είχε σαφώς χαρακτήρα παιδευτικό, φαίνεται σε ένα απόσπασμα τού Θέωνος τού Σμυρναίου, στο οποίο τα πέντε στάδια τής μύησης περιγράφονται αναλυτικά και παραλληλίζονται με τα στάδια διδασκαλίας τών Μαθηματικών, αλλά και της εκπαιδευτικής διαδικασίας γενικώτερα. Τα στάδια αυτά είναι ο καθαρμός, η παράδοση τής τελετής, η εποπτεία, η ανάδεση στεφάνων, η τελειοποίηση και ευδαιμονία :
« ΜΥΗΣΕΩΣ ΔΕ ΜΕΡΗ ΠΕΝΤΕ. ΤΟ ΜΕΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΝ ΚΑΘΑΡΜΟΣ. ΟΥΤΕ ΓΑΡ ΑΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΒΟΥΛΕΥΟΜΕΝΟΙΣ ΜΕΤΟΥΣΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΕΣΤΙΝ, ΑΛΛ' ΕΙΣΙΝ ΟΥΣ ΑΥΤΩΝ ΕΙΡΓΕΣΘΑΙ ΠΡΟΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, ΟΙΟΝ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΑΣ ΜΗ ΚΑΘΑΡΑΣ ΚΑΙ ΦΩΝΗΝ ΑΞΥΝΕΤΟΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕ ΤΟΥΣ ΜΗ ΕΙΡΓΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΘΑΡΜΟΥ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΤΥΧΕΙΝ. ΜΕΤΑ ΔΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΙΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΤΙΝ Η ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ. ΤΡΙΤΗ ΔΕ ( Η ) ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ. ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΕ, Ο ΔΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ, ΑΝΑΔΕΣΙΣ ΚΑΙ ΣΤΕΜΜΑΤΩΝ ΕΠΙΘΕΣΙΣ, ΩΣΤΕ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΙΣ, ΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΤΕΛΕΤΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΥΝΑΙ ΔΥΝΑΣΘΑΙ, ΔΑΔΟΥΧΙΑΣ ΤΥΧΟΝΤΑ Η ΙΕΡΟΦΑΝΤΙΑΣ Η ΤΙΝΟΣ ΑΛΛΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ. ΠΕΜΠΤΗ ΔΕ Η ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΠΕΡΙΓΕΝΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΘΕΟΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΘΕΟΙΣ ΣΥΝΔΙΑΙΤΟΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ. ΚΑΤΑ ΤΑΥΤΑ ΔΗ ΚΑΙ Η ΤΩΝ ΠΛΑΤΩΝΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΤΟ ΜΕΝ ΠΡΩΤΟΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΜΟΝ ΤΙΝΑ, ΟΙΟΝ ΤΗΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΡΟΣΗΚΟΥΣΙ ΜΑΘΗΜΑΣΙΝ ΕΚ ΠΑΙΔΩΝ ΣΥΓΓΥΜΝΑΣΙΑΝ. Ο ΜΕΝ ΓΑΡ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ ΚΡΗΝΑΩΝ ΑΠΟ ΠΕΝΤ' ΑΝΙΜΩΝΤΑ ΦΗΣΙΝ ΑΤΕΙ ΡΕΙ ΧΑΛΚΩ ΔΕΙΝ ΑΠΟΡΡΥΠΤΕΣΘΑΙ. Ο ΔΕ ΠΛΑΤΩΝ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΔΕΙΝ ΦΗΣΙ ΠΟΙΕΙΣΘΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΙΝ. ΤΑΥΤΑ Δ' ΕΣΤΙΝ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ, ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ, ΣΤΕΡΕΟΜΕΤΡΙΑ, ΜΟΥΣΙΚΗ, ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ. ΤΗ ΔΕ ΤΕΛΕΤΗ ΕΟΙΚΕΝ Η ΤΩΝ ΚΑΤΆ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ ΘΕΩΡΗΜΑΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ, ΤΩΝ ΤΕ ΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΩΝ. ΕΠΟΠΤΕΙΑΝ ΔΕ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΤΑ ΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΤΩΣ ΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΝ. ΑΝΑΔΕΣΙΝ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΕΨΙΝ ΗΓΗΤΕΟΝ ΤΟ ΕΞ ΩΝ ΑΥΤΟΣ ΤΙΣ ΚΑΤΕΜΑΘΕΝ ΟΙΟΝ ΤΕ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑΝ ΚΑΤΑΣΤΗΣΑΙ. ΠΕΜΠΤΟΝ Δ' ΑΝ ΕΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΩΤΑΤΟΝ Η ΕΚ ΤΟΥΤΩΝ ΠΕΡΙΓΕΝΟΜΕΝΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΟΜΟΙΩΣΙΣ ΘΕΩ ΚΑΤΆ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ».
( Εις τον Τεκτονισμό, κατά την μύηση τού Εταίρου, αναφέρονται επτά Ελευθέριοι Τέχναι : η Γραμματική, η Ρητορική, η Λογική, Αριθμητική, η Γεωμετρία, η Αστρονομία και η Μουσική ).
Για τα Καβείρεια Μυστήρια σώζονται πολύ λίγες μόνον πληροφορίες, ήδη από τα παλαιά ακόμη χρόνια. Ο Στράβων, γράφει σχετικά με τις λίγες πληροφορίες που γνώριζαν στην εποχή του : " Διά τους εν Σαμοθράκη τιμωμένους Θεούς πολλοί έχουν είπει ότι είναι οι Κάβειροι οι ίδιοι, αλλ' ούτε αυτοί οι ειπόντες τούτο, ημπορούν να μας είπουν οποίοι τινές είναι οι Κάβειροι ".
Είναι από τα αρχαιότερα και τα σπουδαιότερα όλων τών Μυστηρίων τής ελληνικής αρχαιότητος εξίσου τιμώμενα με τα Ελευσίνια. Η αρχή τέλεσης τών Καβειρίων μυστηρίων χάνεται στα βάθη τής Ελληνικής προϊστορίας. Οι γνώμες τών αρχαίων πηγών διίστανται. Άλλοι, όπως ο Ηρόδοτος, υποστηρίζουν ότι η λατρεία τών Καβείρων ήταν αυτόχθων μυστηριακή λατρεία τών Πελασγών, ενώ άλλοι όπως ο Στησίμβροτος που καταγόταν από την Θάσο, υποστηρίζουν η λατρεία τους εισήχθη στον Ελλαδικό χώρο από την Ανατολή . Ήταν προφανώς φοινικικής καταγωγής σχετιζόμενα με την λατρεία τών Καβείρων η οποία εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην νήσο Σαμοθράκη.
Η λατρεία τών Καβείρων εξετείνετο στην ‘Ιμβρο, στήν Λημνο, στήν Σύρο, στις Θήβες καί σε πολλά άλλα νησιά καί πόλεις τής Ελλάδος. Στις Θήβες βρίσκονται ερείπια τού Καβειρίου ιερού.
Στην πόλη δε αυτήν καί αυτός ο Δίονυσος παρίστάνετο ως Κάβειρος με Καβειρίας την Δήμητρα καί την Περσεφόνη. Το Καβείριο ιερό τών Θηβών θεωρείτο κατά τον Παυσανία ώς θαυματουργό καί άγιο.
Ορφικός στίχος αποκαλεί τά Καβείρια Μυστήρια " όργια φρικτά θεών άρρητα βροτοΐσιν ". Οι Έλληνες απέδιδαν την αρχή τών τελετών καί μυστηρίων στον Ορφέα. Κατά τον Ηρόδοτο όμως οι πρώτοι κάτοικοι τής Σαμοθράκης οι Πελασγοί, ήταν συγχρόνως καί οι ιδρυταί τών μυστηρίων αυτών. Συγκεκριμένα ο Ηρόδοτος γράφει για την προέλευση τών μυστηρίων :
" Αυτά και πολλά άλλα τα οποία εγώ θα υπομνήσω παρέλαβαν οι Έλληνες παρά τών Αιγυπτίων, ότι Δε τα αγάλματα τού Ερμού έχουν τα αιδοία ορθά, τούτο δεν το έμαθον παρά τών Αιγυπτίων, αλλά παρά τών Πελασγών μεν το έμαθον πρώτοι εξ όλων τών Ελλήνων οι Αθηναίοι, παρά τούτων δε οι άλλοι Έλληνες. Κατά την εποχήν δε, καθ' ην ήδη οι Αθηναίοι ελογίζοντο μεταξύ των Ελλήνων, μετώκησαν εις την Αττικήν ως σύνοικοι οι Πελασγοί, και έκτοτε ήρχισαν να θεωρούνται ως Έλληνες. Εκείνος δε, ο οποίος έχει μυηθή εις τα μυστήρια των Καβείρων, τα οποία επιτελούν οι Σαμοθράκες παραλαβόντες παρά τών Πελασγών, αυτός θα καταλάβει τι θέλω να είπω με τα λόγια μου. Διότι την Σαμοθράκην κατώκουν προηγουμένως αυτοί οι Πελασγοί, οι οποίοι έγιναν σύνοικοι με τους Αθηναίους, παρ' αυτών δε παρέλαβον τα μυστήρια οι Σαμοθράκες. Τών οποίων τα αγάλματα τού Ερμού, τού να έχουν ορθά τα αιδοία έμαθον εκ των Ελλήνων παρά των Πελασγών πρώτοι οι Αθηναίοι. Περί τούτου παραδίδεται κάποιος Ιερός Λόγος, ο οποίος αποκαλύπτεται εις τα εν Σαμοθράκη Μυστήρια."
Μια σημαντική πληροφορία μας έχει διασώσει ο Χριστιανός συγγραφέας Ιππόλυτος ( 2ος μ.Χ. αιώνα ) : " Διότι οι Σαμοθράκες σαφώς ονομάζουν τον τιμώμενο παρ' αυτών εις τα μυστήρια, τα οποία επιτελούν, τον Αδάμα τον αρχικόν άνθρωπον. Υπάρχουν δε εις το ιερόν τής Σαμοθράκης δυο αγάλματα γυμνών ανθρώπων, εχόντων και τας χείρας τεταμένας άνω προς τον ουρανόν και τους φαλλούς εστραμένους προς τα άνω, όπως έχει και το εν Κυλλήνη άγαλμα τού Ερμού, τα προειρημένα αγάλματα είναι εικόνες τού αρχανθρώπου και τού αναγενωμένου πνευματικού ανθρώπου, ο οποίος είναι κατά πάντα ομοούσιος προς εκείνον τον άνθρωπον.."
Στα μυστήρια γίνονταν δεκτοί όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής, φύλου και κοινωνικής τάξεως, ακόμη και οι δούλοι, αρκεί να μην επιβαρύνονταν με ανόσιες πράξεις. Σκοπός τών μυστηρίων ήταν να απομακρύνει το φόβο του θανάτου και να αποκαλύψει αιώνιες αλήθειες που σχετίζονται με την τύχη τής Ψυχής μετά τον θάνατο. Η αποκάλυψη τών τεκταινομένων κατά την διάρκεια τέλεσης τών μυστηρίων επέφερε την ποινή τού θανάτου. Μπροστά στο άβατο τού Ιερού υπήρχε επιγραφή, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη και που απαγόρευε με λιτό αλλά απόλυτο τρόπο, την είσοδο " Αμύητον μη εισιέναι ".
Ο Πλούταρχος γράφει για τις απόρρητες πληροφορίες που γνώριζε αλλά δεν μπορούσε να αποκαλύψει : " Οποίοι τινές είναι οι Κάβειροι και όποια τινά μυστήρια τελούν εις την Μητέρα Ρέαν θα ζητήσω συγγνώμη από τους φιλομαθείς διά την σιωπήν μου αυτήν. Οποία δε η παρακαταθήκη και τα εις αυτήν τελούμενα δεν μοι επιτρέπεται να γράψω".
Σε αντίθεση με τα Ελευσίνια μυστήρια, στα Καβείρια μυστήρια, επιτρεπόταν η συμμετοχή ατόμων αδιαφόρως εθνότητας, ηλικίας, κοινωνικού αξιώματος και φύλου. Με την μύησή τους αναλάμβαναν ηθικές και κοινωνικές υποχρεώσεις και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέει ότι : " οι μυούμενοι εγίνοντο ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και κατά πάντα καλλίτεροι ".
Ποιοί και πόσοι ήταν όμως οι Κάβειροι, τι συμβόλιζαν και τι λάμβανε μέρος στις μυστηριακές αυτές τελετές ; Όσον αναφορά τον συμβολισμό τους, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης 1ος αιώνας μ. Χ. αναφέρει ότι οι Κάβειροι θεωρούνταν η προσωποποίηση τής αθανασίας τής Ψυχής. Φαίνεται επίσης ότι συμφωνούν οι αρχαίες πηγές στο ότι γεννήθηκαν στην νήσο Λήμνο. Ο Πίνδαρος αναφέρει σχετικά : "... τον εκ Αγίας Λήμνου γεννηθέντα Κάβειρον ", ενώ και ο Ησύχιος στο λεξικό του αναφέρει: " Κάβειροι, καρκίνοι πάνυ δε τιμώνται ούτοι εν Λήμνω ως Θεοί. Λέγονται δε είναι Ηφαίστου παίδες ".
Στην Λήμνο πίστευαν ότι ο πρώτος άνθρωπος τής γης υπήρξε ο Κάβειρος, τον οποίον γέννησε η Λήμνος με απόρρητες ιερές τελετές. Γενικά αποφεύγονταν η χρήση τών ονομάτων τών Καβείρων, ονομάζονταν γενικά Μεγάλοι Θεοί. Στις επιγραφές που έχουν βρεθεί στις ανασκαφές πάντοτε ονομάζονται Μεγάλοι Θεοί ή Άνακτες και ποτέ με το όνομα τους. Στην Λήμνο τους ονόμαζαν επίσης και Καρκίνους.
Όσον αναφορά τον αριθμό τους και το ποιοί ήταν δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν ότι οι Κάβειροι ήσαν ένας ή τρεις ή τέσσερις ή επτά ή και περισσότεροι.. Το πιο πιθανόν είναι ως Πελασγικής προελεύσεως ο πρώτος τους χαρακτήρας κατά την απώτατη αυτή εποχή να ήταν χθόνιος και συνδέονται με την λατρεία τής μεγάλης Μητέρας Φύσης και την γονιμότητα τής γης, όπως και στα Κρητικά μυστήρια. Η Μεγάλη Μητέρα, η μητέρα Γη, λεγόταν Αξίερος. Αργότερα ταυτίστηκε με την Δήμητρα . Η μορφή της, εικονίζονταν στα νομίσματα τής Σαμοθράκης ανάμεσα σε δυο λιοντάρια. Μαζί με την Μεγάλη Μητέρα λατρεύονταν και ο σύζυγός της, ο θεός Καδμίλος, που πολλές φορές ταυτίζονταν με τον Ερμή. Είχαν και οι δύο τα ίδια " ιερά " σύμβολα, όπως τον κριό ως " ιερό ζώο " που συμβόλιζε την γονιμοποιό δύναμη και τον αρχηγό ποιμένα, καθώς και το φιδοκέφαλο κηρύκειο του, τα οποία βρέθηκαν χαραγμένα σε νομίσματα και σε επιγραφές.
Στο Βατικανό, σώζεται ένα σημαντικό μαρμάρινο μνημείο σχετικό με τα Καβείρια. Στις τρεις όψεις του γλυπτού παριστάνονται ο Αξιόκερσος, η Αξιόκερσα και ο Κάσμιλος. Στην βάση όμως του μνημείου βρίσκονται οι αντίστοιχες θεότητες, της Ολύμπιας Θρησκείας και ταυτίζουν τον Αξιόκερσο με τον Απόλλωνα - Ήλιο, την Αξιόκερσα με την Αφροδίτη και τον Κάσμιλο με τον Έρωτα.
Ο συγγραφέας Μνασέας ο Περσεύς αναφέρει ότι οι Κάβειροι ήταν τέσσερις τον αριθμό : ο Αξιόκερσος, ο Κάσμιλος, η Αξίερος και η Αξιόκερσα. Οι δύο πρώτοι είναι αρσενικοί και αντιστοιχούν στον Άδη ή Πλούτωνα και στον Ερμή ενώ οι άλλοι δύο είναι θηλυκοί και αντιστοιχούν στην Δήμητρα και στην Περσεφόνη :
« ΜΥΟΥΝΤΑΙ ΔΕ ΕΝ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ ΤΟΙΣ ΚΑΒΕΙΡΟΙΣ, ΩΝ ΜΝΑΣΕΑΣ ΦΗΣΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ. ΤΕΣΣΑΡΕΣ Δ' ΕΙΣΙ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟΝ, ΑΞΙΕΡΟΣ, ΑΞΙΟΚΕΡΣΑ. ΑΞΙΕΡΟΣ ΜΕΝ ΕΣΤΙ Η ΔΗΜΗΤΗΡ, ΑΞΙΟΚΕΡΣΑ ΔΕ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ, ΑΞΙΟΚΕΡΣΟΣ ΔΕ Ο ΑΔΗΣ, Ο ΔΕ ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ, ΚΑΣΜΙΛΟΣ Ο ΕΡΜΗΣ ΕΣΤΙΝ, ΩΣ ΙΣΤΟΡΕΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΟ ΔΩΡΟΣ »
Ο Φερεκύδης καθώς και ο Ηρόδοτος αναφέρουν τους Καβειρους, ως υιούς τού Ηφαίστου. Σύμφωνα με τον Φερεκύδη μητέρα τών Καβείρων ήταν η θυγατέρα τού Πρωτέως και της Αγχινόης Καβείρη ή Καβειρώ και απόκτησε από τον Ήφαιστο τρία αγόρια και τρία κορίτσια, τους Καβείρους και τις Καβειρίδες. Ο Αθηνίωνας ( συγγραφέας τού 1ου αιώνα μ.Χ. ) αναφέρει ότι οι Κάβειροι ήταν δυο, ο Ιασίων και ο Δάρδανος γιοι του Δια και της θυγατέρας του Άτλαντα Ηλέκτρας. Ο Διονυσόδωρος, (συγγραφέας του 3ου αι. π. Χ.) αναφέρει ότι υπήρχαν δυο ζεύγη Καβείρων ο Αξιόκερσος, η Αξίερος, ο Καδμίλος ή Κασμίλος και η Αξιόκερσα, οι οποίοι αργότερα ταυτίστηκαν με τον Πλούτωνα, την Δήμητρα, τον Ερμή και την Περσεφόνη. Σύμφωνα με τους αρχαίους μύθους ήσαν παιδιά ή εγγόνια του Ηφαίστου. Ο Ήφαιστος με την Καβειρώ, κόρη τού Πρωτέα, έκανε τρεις γιούς, τους Καβείρους και τρεις κόρες, τις νύμφες Καβειρίδες ή σύμφωνα με άλλους μύθους ο Ήφαιστος με την Καβειρώ γέννησαν τον Καδμίλο, από τον οποίο προήλθαν οι τρεις αρσενικοί και οι τρεις θηλυκοί Κάβειροι. Κατά μια άλλη εκδοχή τής μυθολογίας ο Ήφαιστος από την Καβείρη απόκτησε μόνο τον Καδμίλο και ότι οι Κάβειροι και οι Καβειρίδες είναι παιδιά του.
Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο κάθε χρόνο και σε ορισμένο χρόνο στην Λήμνο κατά την διάρκεια τών εορτών των τελετών, έσβηναν όλα τα Φώτα στο νησί επί εννέα ημέρες, μέχρι να έρθει με πλοίο από την Δήλο το νέο πυρ. Για αυτόν τον λόγο και η λαμπάδα ήταν το σύμβολο τών Καβείρων. Συνήθως η γιορτή γινόταν από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο. Η τελετή μύησης γινόταν νύχτα υπό το φως τών δαυλών. Το αξίωμα τών ιερέων ήταν κληρονομικό, και ονομάζονταν Καδμίλοι. Πριν την μύηση γινόταν εξομολόγηση τού υποψήφιου μύστη από τον ειδικό ιερέα που ονομάζονταν " Κόης ". Μας σώζεται μία ενδιαφέρουσα ιστορία μάλιστα από την διαδικασία τής εξομολόγησης. Ο Λύσανδρος είχε πάει στην Σαμοθράκη για να πάρει μέρος στα Καβείρεια μυστήρια. Ο ιερέας που εξομολογούσε τους πιστούς, του ζήτησε να μαρτυρήσει το μεγαλύτερο αμάρτημα του. Ο Λύσανδρος τότε τον ρώτησε :
" εσύ ή οι Θεοί θέλουν να το μάθουν " ; και ο ιερέας τού απάντησε οι Θεοί, και τότε ο Λακεδαιμόνιος τού απάντησε : " εσύ φύγε από εδώ, και εάν με ρωτήσουν οι Θεοί θα τους το πω.."
Οι υποψήφιοι μύστες προχωρούσαν κρατώντας δαυλούς που συμβόλιζαν το εσωτερικό φως που διώχνει το σκοτάδι τής άγνοιας και της ύλης. Σε ανασκαφές βρέθηκαν πολλές θέσεις για τοποθέτηση τών δαδιών στους τοίχους τού Ιερού, αλλά και το γράμμα " Θ " δηλωτικό τών Μεγάλων Θεών. Ο μυούμενος οδηγούνταν να καθίσει σε έναν θρόνο, όπου πραγματοποιούνταν σε αυτόν η δοκιμασία και η διδασκαλία. Η τελετή αυτή ονομαζόταν " θρονισμός ". Ο Πλούταρχος αναφέρει σχετικά για αυτήν την φάση τής τελετής : " Καθάπερ ειώθασιν εν τω καλουμένω θρονισμώ καθίσαντες τους μυουμένους οι τελούντες κύκλω περιχορεύειν ".
Του φορούσαν στο κεφάλι στεφάνι από κλαδί ελιάς και μια κόκκινη ταινία στην μέση του, την οποία θα έφερε μαζί του στην υπόλοιπη ζωή του, ενδεικτική της μυήσεώς του. Μπροστά στον θρόνο έκαιγε πυρά γύρω από την οποία οι ιερείς έψελναν με ακατανόητες λέξεις για τον μυούμενο τους Ιερούς ύμνους, μετά χόρευαν χορούς υπό τους ήχους μουσικής και μυστηριακών τραγουδιών. Ύστερα από τον θρονισμό, ο ιερέας οδηγούσε τον μύστη στο άβατο του Ιερού κι' εκεί, το νέο μέλος, έφθανε στον βαθμό της " εποπτείας ".
Από όσα είναι δυνατόν να γνωρίζουμε, στα Μυστήρια αύτα διεξήγετο και μια τελετή που καλείτο " Καβείριος θάνατος " κατά τήν οποίαν ο μυούμενος υπεδύετο το πρόσωπο τού Καδμίλου, του νεωτέρου εκ των τεσσάρων Καβείρων. Ο Καδμίλος εφονεύετο υπό των τριών αδελφών του, οί οποίοι κατόπιν έφευγαν αποκομίζοντες εντός κίστης ή καλαθιού το γεννητικό του μόριο.
Τό σώμα τού Καδμίλου μεταφέρθηκε επάνω σε ασπίδα καί τάφηκε στους πρόποδες τού Ολύμπου στεφανωμένο μέ άνθη. Ακολούθως ο φονευθείς αναστήθηκε, δεν διασώθηκε όμως ο μύθος περί τού τρόπου τής αναστάσεως του.
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς αναφέρει ότι ο μύθος αυτός αποτελεί το ιερόν μυστήριον αδελφού φονευμένου υπό τών αδελφών του. Όπως είπαμε τα ονόματα τών άλλων αδελφών ήταν Αξίερος, Αξίόκερσα καί Αξιόκερσος, τηρούντο όμως μυστικά καί δέν προφέροντο από τους μύστες.
Ο αδ. Κ. Γ. Κουρτίδης, ο πρώτος ιστορικός τής Θράκης, θεωρεί ότι γενικώς η θεμελιώδης διδασκαλία τών Καβειρίων ήταν το ζήτημα τής γενέσεως τού ανθρώπου, ενώ τα Ελευσίνια συμβόλιζαν τον θάνατο καί την μέλλουσα ζωή. Αλλά είχαν συγχρόνως τα Μυστηρία αυτά ώς αντικείμενο ιδιαίτερο την έκφραση μερικών κοσμογονικών ιδεών στις οποίες επρώτευε η μυστηριώδης γενεαλογία τών Καβείρων. Συμπεραίνει δε ότι τα Μυστήρια τής Σαμοθράκης προέρχονται από την αρχικη τών Αρίων λαών λατρεία, η οποία ήταν καθαρή πυρολατρία.
Τόσο μεγάλη δε άσκησαν επίδραση ώστε οι επιφανέστεροι τών Ελλήνων είχαν σπεύσει να μυηθούν σε αυτά. Αναφέρονται μεταξύ άλλων ο Κάδμος, ο Ορφεύς, ο Ηρακλής και ο Οδυσσεύς.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι καί ο Φίλιππος ο Μακεδόνας καί κατόπιν η σύζυγος του Ολυμπιάς είχαν μυηθεί από παιδιά στην Σαμοθράκη.
Το Ιερατείο τών Καβειρίων φαίνεται ότι ήταν πολυπληθές όπως καί το αντίστοιχο τών Ελευσινίων. Υπήρχε, εν πρώτοις, ο Κόης ή Κοίης, ο εξομολογητής ιερεύς. Υπήρχαν ακόμη οι Ανακτοτελεσταί, ιερείς δικασταί που αποφαινόταν κατά πόσον ο προσερχόμενος υποψήφιος ήταν άξιος να μυηθεί. Η Λουτροφόρος ήταν επίσης ιέρεια ασχολούμενη με τους καθαρμούς τών υποψηφίων.
Τά Καβείρια επέζησαν επί μακρόν καί μετά την επικράτηση τού Χριστιανισμού καί επομένως πολύ περισσότερο τών Ελευσινίων. Κατά την Ρωμαΐκή εποχή ήκμαζαν, επί Σύλλα δε η Σαμοθράκη καί το ιερόν της λεηλατήθησαν από πειρατές πού αποκόμισαν θησαυρό χιλίων ταλάντων. Επιγραφές που βρέθηκαν στην Σαμοθράκη περιέχουν κατάλογο Αθηναίων, που μυήθηκαν στα Καβείρια επί βασιλέως Σαβίνου κατά τον 2ον π.Χ. αίώνα. Ο δε σοφιστής Λιβάνιος δάσκαλος τού Ιωάννου Χρυσοστόμου, αναφέρει ότι καί επί της εποχής του τον 4ον μ.Χ. αιώνα τελούντο ακόμη τα Καβείρια τακτικώς.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΡΙΔΟΣ - Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ
Ο πρώτος Θεός τών Αιγυπτίων ήταν ο Δημιουργός Φθα. Είναι ο δημιουργός τού Σύμπαντος, το Δημιουργικό Πυρ.
Ήταν κατά την παράδοση έμπειρος “ εργάτης ” τών μέταλλων, ο χύτης και ο γλύπτης τών θεών που επεξεργάστηκε όλες τις λεπτομέρειες τού σχεδίου τού Κόσμου. Αντιστοιχεί προς τον θεό Ήφαιστο τής Ελληνικής παράδοσης και τον βιβλικό Τουμπαλκάϊν.
Μετά την περαίωση τού έργου του παρεχώρησε τον θρόνο του στον Ήλιο Άμμωνα - Ρα, τον Μέγα θεό τής Ηλιούπολης και όλων σχεδόν τών άλλων πόλεων τής Αιγύπτου.
Όλες οι άλλες θεότητες συναθροίζονται σε αυτήν την ηλιακή αρχή, τον « κεκρυμένο Ήλιο » που δεν υποπίπτει ούτε στην διάνοια τών κοινών ανθρώπων.
Αυτός ήταν ο υπέρτατος θεός από τον οποίον εξαρτάται ο Κόσμος. Τον Ρα διαδέχτηκε, πριν αναληφθεί στον ουρανό όπου εγκαταστάθηκε οριστικά σαν Θεός - Ήλιος, ο υιός του Σού, η ατμόσφαιρα που συγκρατεί τον ουρανό και στην συνεχεία ο εγγονός τού Ρα, ο θεός Κεμπ.
Ο Όσιρις ήταν ο πρωτότοκος υιός τού θεού Κέμπ ( Γη ) και τής θεάς Νούτ ( Ουρανός ). Ο Όσιρις, γεννήθηκε στις Θήβες τής Άνω Αιγύπτου, εκεί όπου γεννήθηκαν και τα άλλα τρία αδέλφια του, Ίσις, Σηθ και Νέφθυς και ως Φαραώ έφερε στην Αίγυπτο τον πολιτισμό.
Μετέτρεψε τον νομαδικό βίο σε μόνιμη εγκατάσταση, εκπαίδευσε τούς υπηκόους του στην τέχνη τής κατασκευής γεωργικών εργαλείων για την καλλιέργεια τής γης, την παραγωγή σιταριού και σταφυλιών, με σκοπό να τούς εξοικειώσει στην κατασκευή τών απαραιτήτων για την διατροφή τους, όπως ο άρτος και ο οίνος.
Εισήγαγε την λατρεία τών Θεών, σμίλεψε τις πρώτες εικόνες, ίδρυσε πόλεις και νομοθέτησε δίκαιους νόμους γιά τούς πολίτες. Για αυτό, γιά όλες αυτές τις πράξεις του έλαβε την επωνυμία Ουνεφέρ ( Αγαθός ). Όλα αυτά βέβαια μας παραπέμπουν σε λειτουργίες τού Πνεύματος.
Πραγματοποιώντας όλα αυτά τα σχέδια στην Αίγυπτο, αποφάσισε να μεταδώσει τον πολιτισμό και στον υπόλοιπο κόσμο. Αφού μετέδωσε τον πολιτισμό σε κάθε σημείο τής γης από το οποίο πέρασε, γύρισε πίσω στην Αίγυπτο. Στην σειρά αυτή τών απογόνων τού πρωταρχικού θεού Φθα, θα αναγνωρίσουν εκείνοι που ασχολούνται με την μυθολογία τών διαφόρων λαών, τις διαδοχικές ενσαρκώσεις τού Λόγου, ο οποίος επανέρχεται στην Γη για να ιδρύσει θεσμούς όλο και περισσότερο πιό ανθρωπιστικούς που αποσκοπούν στην εξέλιξη τής ανθρωπότητας.
Κατά την επιστροφή του ο αδελφός του Σηθ - Τυφών, ο οποίος συμβολίζει τα ακριβώς αντίθετα από τον Όσιρι, δηλαδή την κακία, την βαρβαρότητα και τον πόλεμο, οργάνωσε στην Μέμφιδα ένα συμπόσιο με απώτερο σκοπό να τον σκοτώσει και να πάρει τον θρόνο του. Έχοντας οργανώσει το σχέδιο με 72 ακόμη συνωμότες, κατά την διάρκεια τού συμποσίου διέταξε να φέρουν ένα πανέμορφα κατεργασμένο κιβώτιο, το οποίο θα ανήκε σε αυτόν που θα χωρούσε ακριβώς μέσα του. Ο Όσιρις μην μπορώντας να υποψιαστεί την συνομωσία τού αδελφού του μπήκε στο κιβώτιο. Τότε οι συνωμότες έκλεισαν και κάρφωσαν το καπάκι τού κιβωτίου και το έριξαν στον Νείλο. Το ρεύμα τού ποταμού, κινούμενο προς τα Ανατολικά, το έφερε προς τις ακτές τής Φοινίκης στην ρίζα μιας μυρίκης, η οποία μεγάλωσε γρήγορα και το έκρυψε στον κορμό της .
Όταν ο Βασιλιάς τής περιοχής, Μάλκανδρος, έριξε το δέντρο για να το χρησιμοποιήσει σαν στήριγμα για τα ανάκτορά του, άρχισε να αναδύεται ένα υπέροχο άρωμα, στοιχείο το οποίο έκανε την Ίσιδα να καταλάβει πως εκεί βρισκόταν θαμμένος ο Όσιρις .
Τον μετέφερε πίσω στην Αίγυπτο και τον έκρυψε από την δολοφονική μανία τού Σηθ, αλλά τα πάθη τού Οσίρι δεν είχαν ακόμη περατωθεί διότι επρόκειτο να υποστεί έναν 2ο θάνατο ! Ο μύθος θέλει τον Σηθ, κυνηγώντας μια νύκτα υπό το Φως τής Σελήνης, να βρίσκει τυχαία το φέρετρο τού Όσιρι και για να απαλλαγεί μια και καλή από αυτόν, να τον διαμελίζει σε 7 ἢ 14 κομμάτια και να τα σκορπά στούς τέσσερις ανέμους, δηλαδή στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα . Η Ίσις κάνοντας έρευνες βρήκε τα κομμάτια του εκτός από τον φαλλό, τον οποίο κατά τον μύθο τον έφαγε το ψάρι οξύρρυγχος. Yπήρχε και ομώνυμη πόλη στην Αίγυπτο. Σε ανάμνηση τού περιστατικού κατασκευάζει ομοίωμα τού οξυρρύγχου και οργανώνει την γιορτή τών φαλλοφορίων. Οι αναπαραστάσεις τού ανδρικού γεννητικού οργάνου βρίσκονται στο κέντρο αναρίθμητων τυπολογικών τελετουργίων που είναι αφιερωμένες στην γονιμότητα, την αναπαραγωγή καί την αέναο ανανέωση τής Φύσεως. Είναι περαιτέρω ο Δημιουργός, ο πρωταρχικός Άνθρωπος στην δημιουργική λειτουργία του. Στούς μύθους με φαλλικό χαρακτήρα, ο διαμελισμός τού Θεού αντιστοιχεί με την μετάβαση από το ακαθόριστο στο καθορισμένο.
Σε πολλούς μύθους ( όπως τού Οσίριδος ) ο Θεός που ανίσταται ( η επάνοδος τού πρωταρχικού Χάους στην Τάξη ) έχει χάσει το μόριο του, διότι αυτό έχει διαμοιραστεί στο ανθρώπινο γένος τής Γης με την λειτουργία τού Ιερού πυρός που εξασφαλίζει και συντηρεί την Ζωή.
Έτσι ο φαλλός, με την δημιουργική βέβαια έννοια τού ιερού πυρός, θέλει παραμείνει σε αδράνεια για τούς περισσότερους ανθρώπους μέχρι τού τέλους τών καιρών, εφόσον ο άνθρωπος θα υπόκειται στις επιταγές τής γέννησης και τού θανάτου σπαταλώντας την Δημιουργική ενέργεια μόνο για προσωπική ικανοποίηση ἢ γιά αναπαραγωγή ! Κατά κάποιον τρόπο η αποκατάσταση τού ανδρικού μορίου τού Όσιρι από την Ίσιδα είναι ένας συμβολισμός τής αποκατάστασης τής Θείας φωτεινής Ουσίας παραπλανηθείσης από την επιθυμία ( Σηθ - Εωσφόρος ) στον κατώτερο κόσμο στον οποίο ζούμε.
Με την βοήθεια τής αδελφής της Νέφθυς, τού Άνουβι, τού Θωθ και τού υιού της Ώρου και χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά την θεουργία, προσάρμοσε τα μέλη τού Όσιρι και τον επανέφερε στην ζωή κάνοντας τον αθάνατο. Αναστημένος πλέον και ενώ θα μπορούσε να επανακτήσει τον θρόνο του στην Αίγυπτο, αποσύρθηκε στα Ηλύσια Πεδία, όπου υποδεχόταν τις ψυχές τών δικαίων και βασίλευε επί τών νεκρών.
Ο μύθος τού Οσίριδος, όπως και κάθε μύθος, είναι μια αλληγορική διήγηση με στόχο την διδασκαλία. Μέσα από αυτόν ξεπετάγονται τα στοιχεία τού καλού και τού κακού, τής ανάστασης, τής αθανασίας, τής μετενσάρκωσης. Ο Όσιρις είναι το Φως και ο Σηθ το σκοτάδι. Η αιώνια πάλη καλού και κακού και οι δυνάμεις οι οποίες τα υπηρετούν αντίστοιχα.
Οι δυνάμεις που υπηρετούν το σκότος ( το κακό = Σηθ ) δεν αναφέρονται ξεχωριστά στον συγκεκριμένο μύθο. Οι δυνάμεις τού φωτός ( καλό = Όσιρις ) εμφανίζονται αυτόνομες σαν πρόσωπα, δηλαδή : Ίσις, Ώρος και Νέφθυς. Με τον συνδυασμό αυτών τών δυνάμεων, υπό την επήρεια τής θεουργίας, αυτές γίνονται ικανές να ανασυνθέσουν τις ιδιότητες - μέλη τού διαμελισμένου Οσίριδος, να τον αναστήσουν και να τον καταστήσουν αθάνατο ( Χιράμ ).
Ο διαμελισμός αυτός συμβολίζει την εξάπλωση τής Πνευματικής Ουσίας τού Θεού.
Και μετά τον θάνατο η ελπίδα γιά μια μεταθανάτια ζωή και για μια αναγέννηση αλλά και γενικότερα να τονισθεί η δύναμη τής κυκλικής φάσης τής ζωής, η επανενσάρκωση.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν ο πρώτος λαός που υποστήριξε ότι η ψυχή είναι αθάνατη και ότι μετά το θάνατο τού ανθρώπινου σώματος η ψυχή ξαναγυρίζει … τελικά σε ανθρώπινο σώμα.
Τέλος η απόσυρση τού Οσίριδος στα Ηλύσια Πεδία συμβολίζει την απόσυρση τού Πνεύματος καθώς έχει τελειώσει τις δοκιμασίες του και πλέον θα συνεχίσει σε άλλα επίπεδα τής Δημιουργίας ( Φυσιώσα Φύση ή Ανώτερο Αστρικό πεδίο ).
Με μια λέξη, όλα αυτά είναι η Ιστορία τής Ψυχής και όχι συγκεκριμένα μιας καθορισμένης Ψυχής, διότι πραγματεύονται τούς άθλους όχι ενός ιστορικού ατόμου, αλλά τού ανθρώπου στον κύκλο τής εξέλιξης του. Έτσι οι περιπέτειες τού Όσιρι είναι κοινές γιά τούς ανθρώπους και για τούς θεούς. Η ανάσταση Εκείνου, αλληγορεί την επιτέλεση τού σκοπού τής ανθρωπότητας, δηλαδή την αποθέωση τής ανθρώπινης Ψυχής.
Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως Θείας καταγωγής, αλλιώς δεν θα μπορούσε να ανέρχεται προς τα ανωτέρα πεδία, αναζητώντας την φύση τής Θείας Ουσίας.
Ο Σηθ - Τυφών όμως, δηλαδή οι χαμηλές έλξεις τού μεταβαλλόμενου και συνεχώς ρέοντος Αστρικού Πεδίου, κατορθώνει να περιορίσει την ανθρώπινη ψυχή - τον Όσιρι - μέσα στα στενά όρια τού γήινου περιβλήματος, τού πολυτελούς κιβωτίου, και τον ρίχνει εντός τού συνεχώς μεταβαλλόμενου ύδατος τών ενσαρκώσεων και επανενσαρκώσεων τής εκδηλωμένης Φύσεως. Το ακατάσχετο όμως ρεύμα τής εξέλιξης, φέρει αυτόν προς το φως, προς Ανατολάς. Κατόπιν πολλαπλών ενσαρκώσεων καί αποσαρκώσεων, η Ψυχή με την βοήθεια τής Αγάπης ( Ίσις ), τής Σοφίας ( Θωθ ) και τού Πνεύματος ( Ώρος ), κατορθώνει να ανυψωθεί μέχρι τής πηγής της, να αναστηθεί στην Ουράνια ζωή τού Φωτός.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ
Ο γνωστός Albert Galatin Mackey βρίσκει σημαντικές αναλογίες μεταξύ τού δράματος εις τα Καβείρια Μυστήρια και τού αντιστοίχου τού Ελευθεροτεκτονισμού ( φόνος τού Χιράμ ), και βεβαιώνει ότι εις τα Καβείρια εχρησιμοποιείτο η ιδιάζουσα εις τα Μυστήρια συμβολική γλώσσα..
Κατά τον A. E. Waite, η τελετή τής μυήσεως ήταν καθαρώς φαλλική, κατέληγε δε δια τής αναστάσεως τού φονευθέντος Καδμίλου ως και τού χαρμοσύνου πανηγυρισμού ο οποίος διαδέχετο το εκ τού φόνου πένθος και την κατήφειαν, όπως συνέβαινε αντιστοίχως και στα Μυστήρια τού Οσίριδος, τού Ιάκχου και τού Αδώνιδος.
Στον Ελευθεροτεκτονισμό οι δυνάμεις τού κακού ( ο Σήθ ) εκπροσωπούνται από τους τρείς αχρείους εταίρους Γιουβελά, Γιουβελός, Γιουβελούμ πού φονεύουν τον Χιράμ, και το Αστρικό Πεδίο από το Μέσον Δώμα. Ενώ στα Καβείρια Μυστήρια εκπροσωπούνται από τα τρία αδέλφια Αξίερος, Αξιόκερσος, Αξιόκερσα τα οποία φονεύουν αντιστοίχως τον Καδμίλο. Βλέπουμε και εδώ την ύπαρξη φαλικών συμβολικών αναπαραστάσεων και την λειτουργία τού ιερού πυρός τών οποίων η ερμηνεία αναλύθηκε προηγουμένως επαρκώς στον μύθο τού Οσίριδος.
Ηρόδοτος : « … Διότι την Σαμοθράκην κατώκουν προηγουμένως αυτοί οι Πελασγοί, οι οποίοι έγιναν σύνοικοι με τους Αθηναίους, παρ’ αυτών δε παρέλαβον τα Μμυστήρια οι Σαμοθράκες. Τών οποίων τα αγάλματα τού Ερμού, τού να έχουν ορθά τα αιδοία έμαθον εκ τών Ελλήνων παρά τών Πελασγών πρώτοι οι Αθηναίοι. »
VIDEO
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΘΕΩΝ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ - ΜΕΡΟΣ 1ον
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΘΕΩΝ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ - ΜΕΡΟΣ 2ον
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΘΕΩΝ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ - ΜΕΡΟΣ 3ον
ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΣΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ( 2 ΤΟΜΟΙ - PDF )
