ΑΡΕΤΗ
1. Ορισμός:
Είναι η σταθερή και συνεχής τάση του ανθρώπου να θέλει και να κάνει το καλό (το αγαθό). Θα μπορούσε ακόμη να ειπωθεί ότι αρετή είναι το σύνολο των πνευματικών και ψυχικών ιδιοτήτων που βρίσκονται σε αντιστοιχία με την επικράτηση τής δικαιοσύνης.
2. Ετυμολογία:
Η λέξη προέρχεται από τη ρίζα αρ- τού αρχαίου ρήματος αραρίσκω που σημαίνει προσαρμόζομαι, αρέσω, είμαι κατάλληλος για κάτι, είμαι αρεστός,
3. Ιδιότητες τής αρετής:
α) Να μην περιορίζεται μόνο σε λόγια,
β) Να είναι σταθερή και ανεπηρέαστη από τις αντιξοότητες τής ζωής,
γ) Να είναι καθολική, να ισχύει δηλαδή για όλους και για όλα και να μην κάνει διακρίσεις.
4. Ιστορική αναδρομή:
Η έννοια τής αρετής ακολουθεί τους ρυθμούς τής κοινωνικής εξέλιξης. Κάθε κοινωνία προβάλλει την δική της αντίληψη για την αρετή.
α) Στην Ομηρική εποχή, αρετή είναι η σωματική δύναμη, η γενναιότητα και η επιδεξιότητα, απαραίτητες ιδιότητες του πολεμιστή για να προασπίσει επαρκώς το κοινωνικό σύνολο, στο οποίο ανήκε από τους ποικίλους εχθρούς του.
β) Για τους Πυθαγόρειους η αρετή είναι ανταπόκριση και ένταξη στην αρμονία του κόσμου που αντιστοιχεί στην αρμονία των αριθμών,
γ) Ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας εξίσωσαν την αρετή με την γνώση.
δ) Ο Αριστοτέλης θεωρεί την αρετή ως μεσότητα μεταξύ δυο αντιθέσεων. Χωρίζει τις αρετές σε διανοητικές ( Επιστήμη, Σοφία, Τέχνη, Φρόνηση), σε Ηθικές ( Κοσμιότητα, Αδράνεια, Εγκράτεια, Ελευθερία ) και σε επιθυμητές (Δικαιοσύνη).
ε) Ο Σπινόζα ταυτίζει την αρετή με την μακαριότητα,
στ) Ο Καντ πιστεύει ότι αρετή είναι «η ηθική δύναμη η οποία υποτάσσει τις ορμές και τα πάθη και οδηγεί τον άνθρωπο στην εκτέλεση τών επιταγών τής λογικής,
ζ) Ο Μοντεσκιέ, ο Βολταίρος. ο Ρουσσώ εκθειάζουν την πολιτική αρετή η οποία ταυτίζεται με την κοινή προκοπή και ευτυχία ακόμη και σε βάρος του ατομικού συμφέροντος.
5. Σημασία τής αρετής:
α) Είναι η πηγή τής δικαιοσύνης, αφού γνώμονας τών ατομικών πράξεων είναι τα αγαθό.
β) Κατευθύνει τον άνθρωπο προς την τελειοποίηση του ψυχοπνευματικού του κόσμου,
γ) Καταπολεμά τον εγωισμό και την ματαιοδοξία, αφού η αρετή έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται αυτός.
δ) Απομακρύνει από τις καρδιές τών ανθρώπων το φθόνο και την πλεονεξία.
ε) Εθίζει τον άνθρωπο στην εγκράτεια, στη λιτότητα και στην ασκητικότητα.
στ) Είναι πηγή ευδαιμονίας
ζ) Προσανατολίζει τις πράξεις τών ανθρώπων σε όλην την διάρκεια τής ζωής τους.
η) αποτελεί αντίβαρο στις δυσκολίες
θ) Επιφέρει την κοινωνική συνεργασία και τις αρμόνικες διαπροσωπικές σχέσεις
ι) Παράγει Πολιτισμό.
ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ (1)
Η π ρ ό ς τ ο ύ ς α γ γ έ λ ο υ ς τ ι μ ή.
Οἱ ἄγγελοι ὡς μακάρια πνεύματα, απολαύουν τιμῆς παρά τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, οἵας καί γενικῶς οἱ ἅγιοι, ἤτοι τά εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἀνήκοντα πλέον πνεύματα. Κατά τούς πρώτους αἰῶνας, οἱ Πατέρες δέν ἐξῆραν τήν ὀφειλήν αὐτήν, διότι τήν Ἐκκλησίαν περιέβαλλεν εἰσέτι ὁ εἰδωλολατρικός κόσμος καί ὑπῆρχε κίνδυνος διά τήν καθαρότητα τοῦ χριστιανικοῦ μονοθεϊσμοῦ. Ἀργότερον, ἡ ὀφειλή αὕτη κατέστη βαθύτατα συνειδητή, διεστάλη δέ σαφῶς παρά τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπό τήν εἰς μόνον τόν Θεόν ὀφειλομένην λατρείαν.
Ἡ πρός τούς ἀγγέλους τιμητική προσκύνησις, διδάσκεται ἤδη ἀπό τῆς Γενέσεως (ιη´ 2, ιθ´ 1), διαφαίνεται δέ πολλαχοῦ εἰς τήν Καινήν Διαθήκην. Κατά τόν Ψευδοδιονύσιον, καί αὐτός ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, ὑπετάσσετο εἰς τούς ἀγγέλους. Εὐσταθεῖ ὅμως περισσότερον, ἐν προκειμένω, ἡ γνώμη Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου, καθ' ἥν τοῦτο δέν συνέβαινε, διότι λ.χ. οἱ ἄγγελοι ἐμφανίζονται διακονοῦντες αὐτῷ εἰς τήν ἔρημον, μετά τό βάπτισμα, πρᾶγμα ὅπερ ἀναφέρεται εἰς τήν νικήσασαν τούς πειρασμούς τοῦ σατανᾶ ἀνθρωπίνην φύση καί οὐχί ἁπλῶς εἰς τήν θείαν ( Φύλαξ ἄγγελος ). Ἡ χριστιανική ἀντίληψις περί τῶν ἀγγέλων ἔδωκε πρωτεύουσαν σπουδαιότητα εἰς τό γεγονός τῆς ὑπό τούτων προστασίας καί καθοδηγήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Τό ἔργον δηλαδή τῶν ἀγγέλων ἀναφέρεται μέν κατ' ἀρχήν εἰς τήν δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σημειοῦται καί εἰς τήν περιοχήν τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Δημιουργόν του. Κατά ταῦτα, βοηθεῖται ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τήν ἐπιτυχίαν τῆς προσπαθείας του νά καταστῆ μέτοχος τῆς ἀρρήτου μεγαλειότητος τοῦ Θεοῦ καί προφυλλάσεται συγχρόνως ἀπό τάς ἐξωτερικάς καί ἐσωτερικάς ἐπηρείας τῶν ἐχθρῶν τῆς ὑποστάσεώς του.
Ἡ Θεία Πρόνοια ἐκφαίνεται εἰς τόν κόσμον διά μέσου τῆς διακονίας τῶν ἀγγέλων (Ἑβρ. α´ 14). Ὡς λειτουργοί τῶν θείων βουλῶν, παρουσιάζονται προστατεύοντες καί παρορμῶντες τόν ἄνθρωπον πρός τό ἀγαθόν ὑπό πολλάς μορφάς διακονιῶν. Οἱ ἄγγελοι ἀπομακρύνουν τούς κινδύνους καί φρουροῦν τούς ἀνθρώπους ( Ψαλμ. λγ´ 8, Μ. Βασιλείου, Ὁμιλ. εἰς Ψαλμ. λγ´ § 5, PG 29,364)· προστατεύουν τόν δίκαιον (Ψαλμ. κ´)· προασπίζουν τούς πιστούς, πολεμοῦντες καί ἐκδιώκοντες τά πονηρά δαιμόνια ( Τωβ. ιβ´ 3 )· παρουσιάζουν τάς προσευχάς εἰς τόν Θεόν ( Τωβ. ιβ´ 12 )· ἐκτελοῦν τό ἔργον τοῦ ψυχοπομποῦ ( Λουκας ιστ´ 22 )· ἀνήγγειλον τόν νόμον εἰς τούς Ἰουδαίους (Πράξ. ζ´ 53, Γαλάτ. γ´ 19) καί κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως θ' ἀναλάβουν τό ἔργον τοῦ διαχωρισμοῦ τῶν δικαίων ἀπό τῶν ἀδίκων ( Ματθ. ιγ´ 49 ). Ὑπό τό αὐτό πνεῦμα διατυπώνουν καί ἀναπτύσσουν τάς σκέψεις των ὅλοι σχεδόν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τούς ἀγγέλους θεωρεῖ ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ὡς "ἀκονῶντας εἰς εὐανδρίαν". Ὁ Ἰουστῖνος, ὁ Ὠριγενης, ὁ Ἰ. Χρυσόστομος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Αὐγουστῖνος κἄ ποιοῦνται λόγον περί τῶν φυλάκων ἀγγέλων. Πλεῖστοι ἐκ τῶν Πατέρων ὑποστηρίζουν τήν ἄποψιν, ὅτι μόνον ὁ πιστός ἔχει φύλακα ἄγγελον, ἐφ' ὅσον ἡ ἁμαρτία ἀπομακρύνει τοῦτον τοῦ ἀνθρώπου ( Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Πράξ. Ὁμιλ. κστ´ § 3, ). Ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου ἐμορφώθη ἡ ἀντίληψις ὅτι καί ἕκαστος ἁμαρτωλός ἔχει εἰς τό πλευρόν του τόν δαίμονα ( Ὠριγένους, Ὑπόμνημα εἰς Ματθ. PG 13, 1168. Περί ἀρχῶν, βιβλίον γ´ § 140-141,).
Ἡ δοξασία αὐτή ἀπαντᾶ εἰς τόν Ποιμένα τοῦ Ἑρμᾶ ( PG 2, 928-929 ), ὅπου ἐξαίρεται ὁ ἄγγελος τῆς δικαιοσύνης, παραβαλλόμενος πρός τόν ἄγγελον τῆς πονηρίας.
Εἰς τό ἐν λόγω ἔργον ἔχομεν συστηματικήν ἀνάπτυξιν τῆς δοξασίας περί φύλακος ἀγγέλου.
Ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἔχομεν τήν πληροφορίαν, ὅτι ὑπάρχουν καί φύλακες ἄγγελοι τῶν ἐθνῶν. Οἱ Ἰουδαῖοι εἶχον τόν Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἀντεμάχετο κατά τῶν ἀγγέλων τῶν ἄλλων ἐθνῶν ( Δανιήλ ι´ 12,13. Βλ. ἐπιστ. Ἰούδα 9 ). Ὁ ἐν λόγω ἄγγελος κατέστη μετά ταῦτα προστάτης τῆς ἐν Χριστῶ Ἐκκλησίας ( Αποκάλυψις ιβ´ 7 ). Ο Μ. Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος Νύσσης ποιούνται λόγον περί τών ἀγγέλων τών ἐθνών καί τών πόλεων.
Ἐν προκειμένω διαβλέπομεν, ὅτι συμβαδίζουν εἰς τόν Ἰουδαϊσμόν καί τόν μετέπειτα Χριστιανισμόν καί συνυφαίνονται ἀρρήκτως αἱ ἀντιλήψεις περί προστασίας ἀναφερομένης εἰς ἕνα ἕκαστον καί εἰς τήν συλλογικήν ὀντότητα τοῦ περιουσίου λαοῦ ἤ τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.
Γενικῶς, ὁ φύλαξ ἄγγελος προσαγορεύεται ὑπό τῶν Πατέρων διά πολλῶν ὀνομασιῶν.
Οὕτω, καλεῖται "φρουρός", "προστάτης", "ἔφορος", "ἐπιμελητής", "ποιμήν" καί "πομπός", "ἀλεξιτήρ", "βοηθός" κατά τόν Γρηγόριον Ναζιανζηνόν ( Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ, Ποιήματα δογματικά, PG 37, 519 ).
Ἐν προκειμένω πρέπει νά τονισθῆ, ὅτι ἡ γνώμη πολλῶν, κατά τήν ὁποίαν αἱ ἀντιλήψεις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ περί τῶν ἀγγέλων εἶναι δάνειον ἐκ τῶν ὁμόρων χωρῶν τοῦ Ἰσραήλ καί τῶν ἐν γένει εἰδωλολατρικῶν λαῶν, εἶναι κατά πάντα πεπλανημένη.
Βεβαίως, διαπιστώνεται εὐκολώτατα ἡ ὁμοιότης τῶν ἀντιλήψεων τῆς Γραφῆς καί τῶν ἄλλων ἐθνῶν, ἡ ὁποία εἶναι μόνον ἐξωτερική. Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς τονίζει τήν ὁμοιότητα αὐτήν (Στρωματεις 5, PG 9,136,189,192). Κατά τόν Ἡσίοδον ( Ἔργ. καί Ἡμέρ. 249-257 ) ὑπάρχουν ἄγγελοι " ἀθάνατοι Ζηνός φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων "· εἶναι δέ οὗτοι προάγγελοι τῶν βουλῶν τοῦ Διός ( Ἰλιας Ω´ 290-299 ), εἰς τόν " Φαίδωνα" ἐπίσης γίνεται λόγος περί τοῦ δαίμονος ἑνός ἑκάστου. Παρά ταῦτα, αἱ ἀντιλήψεις τῆς Γραφῆς περί τῶν ἀγγέλων συνυφαίνονται μέ τό ἰδιάζον καί κατά πάντα διάφορον περιεχόμενον τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ καί τῆς σχέσεως τού ἀνθρώπου μετ' Αὐτοῦ ἐν συγκρίσει πρός τάς ξένας ἀντιλήψεις.
Εἰς τόν Ἰουδαϊσμόν, ἐξ ἄλλου, ἔχομεν παράλληλον πρός τά ἄλλα ἔθνη καί συγχρόνως πηγαίαν ἀνάπτυξιν τῶν περί ἀγγέλων ἀντιλήψεων ἐκ τῆς πίστεως πρός τό ἔργον τοῦ Δημιουργοῦ, χωρίς ν' ἀποδεικνύεται οἱαδήποτε ἐξάρτησις ἀπό ἄλλους λαούς.
Ἡ πίστις εἰς τούς φύλακας ἀγγέλους ἔδωκεν ἀφορμήν διά τήν δημιουργίαν ὕμνων πρός τιμήν τῶν προστατῶν ἀγγέλων. Παραλλήλως ἐκαλλιεργήθησαν καί ἡ ζωγραφική καί αἱ λοιπαί μορφαί τῆς τέχνης πρός τήν κατεύθυνσιν αὐτήν. Ἀπό τοῦ Ε´ αἰῶνος, ὅταν παρουσιάζεται ἐντονώτερον ἡ τάσις πρός ἀπεικόνισιν τοῦ ἔργου τῶν ἀγγέλων, δημιουργοῦνται πολλαί συνθέσεις περί τό θέμα τῶν φυλάκων ἀγγέλων.
Εἰς τό Μουσείο τού Λούβρου ὑπάρχει βυζαντινῆς προελεύσεως πλάξ ἐξ ἐλεφαντοστοῦ παριστῶσα τόν Μεγάλο Κωνσταντῖνον ἤ Ἰουστινιανόν, ὡς θριαμβευτήν· σύν τοίς ἄλλοις παριστάνονται δύο ἄγγελοι κρατοῦντες τό ἐγκόλπιον.
Ἐπίσης εὑρίσκεται πίναξ τού Rembrandt παριστῶν τήν οἰκογένειαν τοῦ Τωβίτ προσκυνούσαν τόν προστάτην Ραφαήλ ( έτος 1637 ).
Ἡ πίστις αὐτή εἰς τόν φύλακα ἄγγελον ἔχει βαθυτάτας τάς ρίζας εἰς τήν ψυχήν τοῦ λαοῦ. Πολλαί ἀντιλήψεις, θρῦλοι καί παραδόσεις ἐπεχρίσθησαν μέ τόν μανδύαν τῆς πίστεως εἰς τήν προστατευτικήν ἀποστολήν τῶν ἀγγέλων. Ἡ ποίησις καί αἱ λαϊκαί παραδόσεις ἔχουν νά παρουσιάσουν συγκινητικάς ἀποχρώσεις εἰς τό θέμα τοῦτο. Ἐξ αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων ἀνεβλάστησεν εἰς τήν ψυχήν τοῦ λαοῦ ἡ πεποίθησις ὅτι ὁ ἀποθνήσκων "ἀγγελοφοριέται", ἤτοι βλέπει ὁράματα ἀγγέλων ἤ δαιμόνων, ἀναλόγως τῆς ψυχικῆς του καθαρότητος. Εἰς τήν δραματικήν πλοκήν τοῦ θρύλου τοῦ "Μαρμαρωμένου Βασιλιά " πρωτεύοντα ρόλον παίζει ὁ φύλαξ ἄγγελος. Παραλλήλους παραδόσεις ἔχουν καί τά ἄλλα χριστιανικά ἔθνη, ὡς ἐπίσης καί περιεχόμενον εἰς τήν λογοτεχνίαν, ἐμπεποτισμένον μέ τάς ἀντιλήψεις αὐτάς.
ΦΥΛΑΞ ΑΓΓΕΛΟΣ (2)
Κατά την Ιερά Παράδοση τής Εκκλησίας τού Χριστού, ο φύλαξ άγγελος δίνεται στον άνθρωπο στο Άγιο Βάπτισμά του. Αυτό το γεγονός μπορούμε να καταλάβουμε καλλίτερα από την 5η ευχή προς κατηχούμενους, όπου μεταξύ των άλλων, λέγει και αυτά : " Συνόδευέ τον στην ζωή του με φύλακα άγγελο για να τον λυτρώνει από κάθε παγίδα του εναντίου, από προσβολή του πονηρού, από δαίμονα μεσημβρινό και από κακές φαντασίες ".
Εκτός από τον φύλακα άγγελο ο Θεός στέλνει στον άνθρωπο και άλλους αγγέλους στην ζωή του για να τον βοηθούν, να τον κατευθύνουν και να τον παρηγορούν στους πειρασμούς του, στις δοκιμασίες του εκ του πνευματικού πολέμου, τις οποίες περνάει ο άνθρωπος σ' αυτόν τον κόσμο. Περί αυτών των θείων λόγων, ο Θείος Παύλος λέγει : Ότι οι άγγελοι είναι "λειτουργικά πνεύματα προς διακονία αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρία " (Εβρ. 1,14). Με αυτό τον ορισμό ο Απόστολος Παύλος εξυψώνει τον λογισμό των υπηκόων και παρηγορεί πάρα πολύ τους χριστιανούς, διότι φανερώνει ότι ο Θεός έχει πολλή φροντίδα για αυτούς, αφού τους αγγέλους, οι οποίοι υπερβαίνουν κατά πολύ τους ανθρώπους, τους διέταξε να υπηρετούν την σωτηρία των ανθρώπων.
Αλλά βλέπουμε ότι τόσο στον Παλαιό Νόμο, όσο και στον Νόμο τής Χάριτος, οι άγγελοι αποστέλλονται από τον Θεό να βοηθούν και να εξυπηρετούν τους ενάρετους ανθρώπους, όπως τον Λώτ, τον Αβραάμ, τον Ιακώβ, τον Μωϋσή, τον Βαλαάμ, τον Ιησού του Ναυή, τον Γεδεών, τον Μανασσή και άλλους, ενώ από την Καινή Διαθήκη τον Ιωσήφ, την Παρθένο Μαρία, τους Ποιμένας, την Μαρία Μαγδαληνή και άλλους.
Με αυτές τις λίγες μαρτυρίες έδειξα ότι ο Πανάγαθος Θεός βάζει σε εμάς φύλακας αγγέλους, όχι μόνο στο Άγιο Βάπτισμα, αλλά σ' όλη την ζωή μας, οι οποίοι βοηθούν τους δικαίους στην οδό της σωτηρίας, που Τον αγαπούν και πιστεύουν σ' Αυτόν.
Ποιος είναι ο σκοπός του φύλακος αγγέλου στην ζωή τού ανθρώπου και πώς τον βοηθάει στην σωτηρία;
Ο σκοπός του φύλακος αγγέλου είναι να φυλάγει τον άνθρωπο με αόρατο τρόπο από τους πειρασμούς του διαβόλου, από κάθε είδους αμαρτωλή πτώση, να τον κατευθύνει στην εκκλησία, στην μετάνοια, στην προσευχή. Να τον παρηγορεί στις στενοχώριες της ζωής και να τον προτρέπει στα καλά έργα. Ο φύλαξ άγγελος δόθηκε από τον Θεό για την σωματική και ψυχική προστασία του ανθρώπου. Ουδέποτε κοιμάται, κατά τον λόγο του ψαλμωδού : "Μηδέ νυστάξει ο φυλάσσων σε" (Ψαλμ. 120.3).
Ο φύλαξ άγγελος προστατεύει την εμπιστευμένη σ' αυτόν ψυχή σε καιρό πειρασμού, εάν έχει πίστη και φόβο Θεού, όπως λέγει ο ίδιος Βασιλεύς και προφήτης : " Παρεμβάλει άγγελος κύκλω των φοβούμενων αυτόν " ( Ψαλμ. 33,9 ) . Ο φύλαξ άγγελος υπηρετεί την σωτηρία του ανθρώπου ( εβραίους 1,14 ). Λυτρώνει τον άνθρωπο σε επικίνδυνες περιστάσεις ( Πράξεις 5,19 12,7-8 9, 11 ). Είναι λειτουργικό πνεύμα του Θεού για την προστασία τών ανθρώπων ( Ψαλμ. 102,21. 103,5. Λουκάς 16,22 ). Οι άγγελοι βλέπουν πάντοτε την δόξα τού Θεού στους ουρανούς και προσεύχονται για τους ανθρώπους.
Ερχόμαστε στον Μυητικό ορισμό τού Φύλακα Αγγέλου.
Ο Φύλακας Άγγελος ή Μεταθρόνιος συνοδεύει τον κάθε άνθρωπο σε κάθε ενσάρκωση του και είναι πάντα ο ίδιος , ένας από την τάξη των Μιχαήλ. Με βάση τον νόμο της αιτίας και αποτελέσματος ( Κάρμα ) κλπ , κρατεί το Αρχέτυπο για το πώς θα πρέπει να είναι το τέλειο ψυχονοητικό σώμα ( προσωπικότης ) του συγκεκριμένου ανθρώπου για την συγκεκριμένη ενσάρκωση.
Ο φύλακας άγγελος δεν επιβάλλει αλλά συνεχώς γίνεται σιωπηλή αλληλεπίδραση ( υποδείξεις - εμπνεύσεις ) μεταξύ του αρχετύπου και του περιεχομένου ( υποσυνείδητο ) και συμπεριφοράς τής προσωπικότητας και αν το παρακάνουμε δημιουργούνται οι τύψεις τής συνειδήσεως οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν εισακούονται λόγω τής Εωσφορικής επιδράσεως ( Εγωισμού ). Όταν ο άνθρωπος εξελισσόμενος καταφέρει να προσεγγίσει το αρχέτυπο τότε έχει τελειωθεί για την παρούσα ζωή και μπορούμε να πούμε ότι αυτό αποτελεί το μετρό της επίτευξης του μέγιστου της γήινης ευτυχίας.
Στο 28ο βαθμό τού Α.Α.Σ.Τ. μπορούμε να πούμε ότι τον ρόλο τού φύλακα Αγγέλου παίζει ο Αδελφός τής Αληθείας ( συνείδηση ) ο οποίος συνοδεύει τον υποψήφιο στις επαφές του με τα των επτά Μαλακίμ ή Χερουβίμ. Στον 18ο βαθμό συναντούμε τον Αρχάγγελο Ραφαήλ.
ΜΥΗΤΙΚΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΡΕΤΗΣ
Στον σκοτεινό θάλαμο τα ερωτήματα στην Κοινωνική διαθήκη τού αμύητου είναι :
1ον Τίνα τα προς τον Θεόν Καθήκοντα
2ον Τίνα τα προς τον πλησίον Καθήκοντα
3ον Τίνα τα προς Εαυτόν Καθήκοντα
Θεωρώ ότι η έννοια τής Αρετής ( Μυητικά ) περικλείεται στις επτά υποσχέσεις που δίνουν οι Ερευνητές τής Αληθείας προς τον εαυτόν τους ότι θα επιδιωξουν, κατά το ανθρωπίνως εφικτόν, να τηρήσουν…
Η ειλικρινής αυτή και συνειδητή προσπάθεια καθορίζει τον όρο αρετή με α μικρό στα πλαίσια τής συνήθους προσωπικότητας ή κατώτερου εγώ, ενώ η πλήρης πραγμάτωση τής προσπάθειας χαρακτηρίζεται με τον όρο Αρετή με Α κεφαλαίο και είναι επίτευγμα τού Ανώτερου Εγώ.
Πρόκειται για υποσχέσεις που δοθήκαν στον Στυλιανό Αττεσλή όταν ήταν επτά χρόνων από τον Πατέρα Γιοχανάν ( δηλαδή τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή ) ο οποίος είναι ο προστάτης και ο καθοδηγητής τών κύκλων Ερεύνης τής Αληθείας όπως είναι και στον Ελευθεροτεκτονισμό.
« ΟΙ ΕΠΤΑ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ »
1. Να υπηρετώ παντού και πάντοτε τον Θεό εις τον οποίον ανήκω.
2. Να χρησιμεύω παντού και πάντοτε ως αγωγός του Θείου Σχεδίου.
3. Να κάμνω παντού και πάντοτε καλή χρήση τών Θείων Δώρων της ΣΚΕΨΕΩΣ και του ΛΟΓΟΥ.
4. Να υπομένω καρτερικώς και αγογγίστως τας πάσης μορφής δοκιμασίας, τας οποίας ο Πάνσοφος ΘΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ θέλει κρίνει δίκαιον να επιφορτίσει εις εμέ.
5. Να αγαπώ και να υπηρετώ τον Πλησίον εκ βάθους Ψυχής και Πνεύματος, οιαδήποτε και αν είναι η συμπεριφορά αυτού προς εμέ.
6. Να διαλογίζομαι καθ’ εκάστην τον ΘΕΟΝ με σκοπό τον πλήρη μετ’ Αυτού συντονισμό και την εναρμόνιση όλων των σκέψεων, επιθυμιών και πράξεών μου προς την Πανάγαθο Του Βούληση.
7. Να ελέγχω πάντοτε τας σκέψεις, επιθυμίες, λόγους και πράξεις μου εν τη γενέσει των, καθ’ εκάστην δε προτού κατακλιθώ να ερευνώ αν η όλη μου συμπεριφορά είναι πλήρως εναρμονισμένη με τον ΘΕΙΟΝ ΝΟΜΟΝ.
ΕΓΩ ( Ανώτερο – κατώτερο )
Κατ’ ουσία δεν υφίσταται ανώτερο ή κατώτερο Εγώ.
Ένα είναι το Εγώ και είμαστε Εμείς οι ίδιοι σαν Θείες προεκτάσεις – Θείοι σπινθήρες.
Όμως οι συνθήκες ενσαρκώσεως που κάνουν τον κοινό άνθρωπο να λειτουργεί υπό το πρίσμα τής προσωπικότητας και τον κρατούν μακριά από την όντως αλήθεια μέσα από πέπλα σκότους ( δρύφακτο στον 4ο βαθμό κλπ ) μπορούμε να πούμε ότι συσκοτίζοντας την Συνείδηση τού Εγώ τού δίνουν τον χαρακτηριμό τού κατώτερου Εγώ.
Όταν αρχίζει να συντονίζεται με τα ανώτερα επίπεδα ( Πνευματικό – Αιτιατό κ.λ.π ) μπορούμε να πούμε ότι με την αποκτηθείσα τότε Συνείδηση τών επιπέδων αυτών τον χαρακτηρίζει ο Όρος ανώτερο Εγώ.
Βασικά το θέμα αυτό είναι από τα δυσκολότερα, άπτεται τής ουσίας τής μυήσεως.
Αναφέρει η Α΄ προς Κορινθίους επιστολή τού αποστόλου Παύλου ( κεφάλαιο 15 : 50~51 ) :
« ἀλλά ἒρει τις πῶς ἐγείρονται οἱ νεκροί ; Ποίο δέ σώματι ἒρχονται ; ὃτι σάρξ καί αἷμα Βασιλείαν Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται. Ιδοῦ μυστήριον ὑμῖν λέγω, πάντες μέν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα ».
Όπως δε αναφέρει σχετικά σε άλλο σημείο το τυπικό τού 28ου βαθμού τού Α.Α.Σ.Τ. :
« Ο άνθρωπος, όστις θριαμβεύει επί τών παθών, μεγεθύνει τις Πνευματικές του Ιδιότητες.
Ο Θεός τώ μετρά το φώς ( την Συνείδηση ) αναλόγως τών αρετών του καί επιτρέπει να εισδύσει άπ' αυτής τής παρούσης ζωής προοδευτικώς στα βαθύτερα μυστήρια τής φύσεως. Όστις τουναντίον υποκύπτει στους πειρασμούς τής σαρκός, πίπτει ολίγον κατ' ολίγον υπό την επίδραση τών μοιραίων νόμων, οίτινες διέπουν τα στοιχεία και καθιστάμενος λεία αυτών, παραδίδεται εις την διαρκή αμάθεια, ήτις είναι ο θάνατος τού πνεύματος ( Χιράμ ).
Μακάριος ο υιός τής Γής, όστις διατήρησε αγνή την εικόνα τής υπέρτατης τελειότητος και όστις δεν την συσκότισε με τον πέπλο τών χαμερπών απολαύσεων. Όταν έρχεται διά αυτόν η ώρα να εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο, το σώμα του αποδίδεται εις το κράτος τής ύλης. Αλλά το πνεύμα του απεκδυόμενο τού φλοιού τούτου, παλαιωθέντος υπό τού χρόνου, ανυψώνεται προς τις επτά συγκεντρικές σφαίρες, οι οποίες περιβάλλουν το γήινο σύστημα ».
Ο 28ος βαθμός τού Α.Α.Σ.Τ. μάς δίνει, σε ένα άλλο εδάφιο του, μια πληροφορία η οποία πολύ μπορεί να μάς προβληματίσει αλλά και να διαφωτίσει την έρευνα μας, εάν φυσικά εκτιμηθεί δεόντως !
« Δεν ήρθε ακόμη η ώρα, αν αυτή πρόκειται να έλθει ποτέ, κατά την οποίαν θα εισδύσεις πέραν τών επτά λαμπτήρων, οι οποίοι ακτινοβολούν προ τού Θρόνου, σε κόσμο εκτεινόμενο πέραν τών ορίων τής αντίληψης σου, για να αντικρίσεις εκεί πρόσωπο με πρόσωπο το Ον, το χωρίς μορφή και όνομα, το οποίο βρίσκεται πίσω από όλες τις μορφές και όλα τα ονόματα. Αλλά μπορείς ήδη να διακρίνεις το Ον αυτό στις πρωτεύουσες εκδηλώσεις του, δηλαδή την λάμψη τού φωτός στον φυσικό κόσμο και το βασίλειο τού νόμου στον ηθικό κόσμο. »
Η διείσδυση αυτή γίνεται με το λεγόμενο πνευματικό σώμα που είναι το επένδυμα μας σαν Ανωτέρου Εγώ ( καθαρής Συνειδήσεως ) ενώ το υλικό-ψυχό-νοητικό μας σώμα είναι το επένδυμα του κατώτερου εγώ, δηλαδή της κοινής εν εγρηγόρσει συνειδήσεως.
Και πάλι από την προς Κορινθίους Α΄ επιστολή του Παύλου κεφ.15
« σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα πνευματικόν. οὕτω καὶ γέγραπται· ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος Αδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος Αδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν· ἀλλ᾿ οὐ πρῶτον τὸ πνευματικόν, ἀλλὰ τὸ ψυχικόν, ἔπειτα τὸ πνευματικόν. ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ( κατώτερο εγώ ) ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ ( Ανώτερο Εγώ ).