ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Άλμπερτ Πάϊκ γεννήθηκε στην Βοστώνη των ΗΠΑ στις 29 Δεκεμβρίου 1809. Ήταν γιός του Μπεν και της Σάρας Άντριους Πάϊκ. Επρόκειτο για απόγονο μια μεγάλης οικογενείας η γραμμή της οποίας προερχόταν από την Αγγλία και συνεχίσθηκε στην Αμερική. Ο πρόγονος του, Τζον Πάϊκ, (1613-1689) μετανάστευσε από το Γούιλσάϊρ της Αγγλίας στην Μασαχουσέτη το 1635 και φέρεται ως ο ιδρυτής της πόλης Γούντμπριτζ, στο Νιού Τζέρσεϊ. Σε ηλικία 13 ετών λέγεται ότι έσφιξε το χέρι του μαρκήσιου Ντε Λαφαγιέτ, του μεγάλου Γάλλου επαναστάτη ο οποίος πήγε στην Αμερική προκειμένου να υποστηρίξει τη νεοσύστατη τότε αμερικανική δημοκρατία.
Ο πατέρας του αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Παρά ταύτα ο 15χρονος τότε Άλμπερτ έγινε εύκολα δεκτός από την ακαδημία Φράμινχαμ επιτυγχάνοντας πολύ υψηλή βαθμολογία. Από το 16ο έως το 21ο έτος της ηλικίας του δίδαξε Λατινικά, Ελληνικά, Άλγεβρα και ανώτερα μαθηματικά, ενώ ίδρυσε ένα σχολείο στην τεκτονική στέγη, στο Νιούμπαϊπορτ.
Τον Αύγουστο του 1825 πέρασε τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, θέλοντας να αποπερατώσει τις σπουδές του. Ενώ μελετούσε για τις απαιτούμενες εξετάσεις έκανε διάφορες εργασίες και παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σκοπεύοντας να συλλέξει το απαραίτητο ποσόν των διδάκτρων για την πρώτη ακαδημαϊκή περίοδο, το οποίο έπρεπε να προκαταβάλλει. Παρότι σημείωσε επιτυχία σε όλες τις εξετάσεις, το Χάρβαρντ ζήτησε την προκαταβολή διδάκτρων και για το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Αυτή ήταν η πρώτη μάλλον μεγάλη απογοήτευση της ζωής του, διότι δεν είχε τα επιπλέον χρήματα κι επέλεξε να διακόψει τις σπουδές του εκεί. Θεωρώντας εαυτόν αδικημένο αποφάσισε να γίνει αυτοδίδακτος. Ξεκίνησε τότε ένα πρόγραμμα αυτο-εκπαίδευσης. Παράλληλα έγινε δάσκαλος. Ξεκίνησε να διδάσκει σε σχολεία της Μασαχουσέτης και αργότερα του Αρκάνσας, όπου και έλαβε το βαθμό του διευθυντού. Με την πάροδο του χρόνου απέκτησε τέτοιο επίπεδο μόρφωσης ώστε θεωρήθηκε από τους συγχρόνους του ως ένας σπουδαίος λόγιος του Λατινικού και Ελληνικού πολιτισμού. Έμαθε πολλές ξένες γλώσσες μεταξύ των οποίων, Σανσκριτικά, Εβραϊκά, Σαμαρειτικά, Χαλδαϊκά και Περσικά.
Ηταν ψηλός και το γιγαντιαίο ανάστημά του προκαλούσε δέος στους Ινδιάνους γι αυτό με ιδιαίτερη ευκολία απέκτησε σχέσεις μαζί τους και με ευκολία έγινε αποδεκτός από τις περισσότερες φυλές τους. Μελέτησε τον πολιτισμό τους κι έμαθε πολλές από τις διαλέκτους τους. Όπως αντιλαμβάνεστε επρόκειτο για έναν άνθρωπο εξαιρετικά πολυπράγμονα και με πολύ ισχυρή θέληση.
Λέγεται ότι το 1831, ο Πάϊκ μετείχε σε μια αποστολή για κυνήγι και εμπόριο στο Νέο Μεξικό. Στην πορεία όμως το άλογο του έσπασε το πόδι του αναγκάζοντάς τον να περπατήσει πεζός περίπου 500 μίλια (κάτι λιγότερο απο 1000 χλμ.) ως τον τελικό προορισμό του, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.
Ως στρατιωτικός ανήλθε μέχρι το βαθμό του ταξιάρχου καθώς διακρίθηκε σε πολλές μάχες για τη γενναιότητα, κυρίως όμως για την ευφυή στρατηγική του. Στο διάστημα του εμφυλίου πολέμου έλαβε μέρος με την πλευρά των νοτίων. Είναι ο μόνος νότιος στρατηγός του οποίου υπάρχει άγαλμα στην Ουάσιγκτον.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην καταγραφή της ιστορίας ο Άλπμερτ Πάϊκ θεωρείται μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Του αποδίδονται πολλά αρνητικά που αγγίζουν τα όρια του θρύλου. Για παράδειγμα ότι υπήρξε εκ των ιδρυτών της ρατσιστικής οργάνωσης Κου Κλουξ Κλαν που καταδίωκε τους μαύρους. Επίσης ότι πάντοτε ερχόταν σε ρήξη με τους ανώτερους του, κυρίως κατά τη θητεία του στο στρατό. Φέρεται μάλιστα κάποια στιγμή να μονομάχησε με το διοικητή του, στο φρούριο Φορτ Σμιθσόνιαν, στο Αρκάνσας όταν διαφώνησαν και του έθιξε την τιμή. Ο θρύλος λέει ότι και οι δυο άδειασαν τα πιστόλια τους πυροβολώντας ο ένας τον άλλον αλλά κανείς δεν πέτυχε το στόχο του. Τότε σταμάτησαν και συνέχισαν σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου φέρεται να κατηγορήθηκε κάποια στιγμή για κακή διαχείριση υλικών και χρημάτων. Διατάσσεται τοτε η σύλληψη του. Οι κατηγορίες αυτές κατέπεσαν αργότερα ελλείψει σημαντικών αποδεικτικών στοιχείων. Παρ 'όλα αυτά, ο Πάϊκ που αντιμετωπίζει τη σύλληψη, δραπετεύει στους λόφους του Αρκάνσας, στέλνοντας την παραίτησή του από τον ομόσπονδο στρατό. Τελικά συλλαμβάνεται για ανυποταξία και προδοσία, κατηγορίες που του αποδίδονται με συνοπτικές διαδκασίες στο Τέξας, αλλά καθώς η παραίτηση του γίνεται αποδεκτή αποσύρονται και του δίδεται η άδεια να επιστρέψει στο Αρκάνσας.
Εκεί ακολουθεί μια λαμπρή σταδιοδρομία ως δημοσιογράφος αλλά και ως νομικός. Ως δημοσιογράφος λαμβάνει τη θέση του διευθυντού της τοπικής εφημερίδας " λιτλ ροκ άντβοκεϊτ". Λιγο καιρό αργότερα την αγοράζει και γίνεται εκδότης και ιδιοκτήτης της.
Ως νομικός, το 1833 διορίζεται πρόσθετος γραμματέας της Πολιτείας του Αρκάνσας και το 1834 λαμβάνει άδεια να δικηγορεί σε όλα τα δικαστήρια των ΗΠΑ. Το ίδιο έτος παντρεύεται την Άννα Χάμιλτον.
Το 1836 η φήμη του επεκτείνεται καθώς επεξεργάστηκε με μεγάλη επιτυχία το νομικό καταστατικό της Πολιτείας του Αρκάνσας. Για μια δεκαετία, από το 1840 ως το 1850 αναλαμβάνει νομικός σύμβουλος της κτηματικής τράπεζες του Λιτλ Ροκ, πρωτεύουσας του Αρκάνσας. Ο ίδιος ο Αβρααμ Λίνκολν, τοτε προεδρος των ΗΠΑ, ήθελε να τον διορίσει ανώτατο δικαστή των ΗΠΑ αλλά ο Παϊκ αρνήθηκε λόγω της ενασχόλησης του με τον τεκτονισμό.
Ο Άλμπερτ Πάϊκ μυήθηκε στο βαθμό του διδασκάλου τον Ιούλιο του 1850 στη σεπτή στοά Μανόλια του Λιτλ Ροκ σε ηλικία 41 ετών. Στις 20 Μαρτίου 1853 στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας από τον Άλμπερτ Μακέϊ λαμβάνει από τον 4ο εως τον 32ο βαθμό. Το 1857 λαμβάνει τον 33ο βαθμό και δυο χρόνια αργότερα, το 1859 εκλέγεται Ύπατος Μεγάλος Ταξιάρχης. Υπήρξε ο 8ος από τους 16 μεγάλους Ταξιάρχες που θήτευσαν από το 1801 εως το 1957. Σύντομα με την αρωγή του Μακέϊ ανέλαβε την αναθεώρηση όλων των βαθμών των τυπικών του Σκωτικού τύπου προσδίδοντας τους δραματικότερη και πνευματικότερη υφή. Τραγική ειρωνία, την ίδια ακριβώς χρονιά, το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, αναγνωρίζοντας την κοινωνική προσφορά του, θέλησε να τον τιμήσει απονέμοντάς του τον τίτλο του "Δασκάλου τών τεχνών ". Ο Πάϊκ, έχοντας την πικρία της νιότης του, ευχαρίστησε αλλά αρνήθηκε την τιμή αναφέροντας πως όταν ήταν απένταρος και χρειαζόταν την μόρφωση, οι πόρτες του ιδρύματος παρέμειναν κλειστές γι αυτόν...
Ο τεκτονισμός υποδέχθηκε τον Άλμπερτ Πάϊκ ως μια αυθεντία και αναγνώρισε επισήμως το ιδεολογικό του σύστημα, το οποίο επέφερε την αναθεώρηση του Σκωτικού τύπου. Για τον Πάϊκ ο τεκτονισμός είναι συνυφασμένος με την ευρεία μόρφωση. Όντας λάτρης του Πλάτωνος ακολουθεί την Πλατωνική φιλοσοφία, σε ό,τι αφορά την ατραπό που οφείλει να βαδίσει ο άνθρωπος ώστε να αποκτήσει την αθανασία ή το υπέρτατο αγαθό. Γράφει: "Ο ευγενέστερος σκοπός της ζωής και το λαμπρότερο καθήκον του ανθρώπου είναι μια ακατάπαυστη και σθεναρή προσπάθεια που αφορά την επίγνωση και απόκτηση κυριαρχίας επάνω σε κάθε πνευματικό στοιχείο που βρίσκεται εντός του, υπερβαίνοντας τα υλικά και αισθησιακά στοιχεία". Αυτός είναι και ο βασικός τόνος όλων των έργων του.
Όραμα του Παϊκ ήταν να εφαρμοστεί στην πράξη ένα ιδεώδες που να πλησιάζει την "Πολιτεία" του Πλάτωνα και την "Νέα Ατλαντίδα" του Φραγκίσκου Μπέικον, κάτι που γινεται εμφανές στο έργο του, επειδη πίστευε στη ριζική αναμόρφωση του ανθρώπινου γένους. Μελέτησε τις διδασκαλίες των Περσών και των Ινδουστών μεταφράζοντας την Ρίγκ Βέδα και την Ζεντ Αβέστα. ´Αφησε κληρονομιά 15 χειρόγραφους τόμους με μεταφράσεις και σχόλια αυτών των ιερών βιβλίων. Οι γνώσεις του όσον αφορά τον εσωτερισμό ήταν τόσο μεγάλες ώστε τον αποκαλούσαν Αλβέρτο Μέγα, ενώ για την ποιητική του δεινότητα ονομάστηκε Όμηρος της Αμερικής. Άλλα προσωνύμια που του αποδίδονται ειναι διδάσκαλος τέκνων, αυθεντικός διδάσκαλος των μυστηρίων, ζωροάστρης της νέας Ασίας, δλδ της Αμερικής και άλλα. Πέραν όμως του ενθουσιασμού και της αγάπης των σύγχρονων του, ο κυριότερος τιμητικός τίτλος που απολάμβανε ήταν " Πλάτων του τεκτονισμού ".
Η φιλομάθεια του ηταν τόση ώστε αποφάσισε να μάθει Σανσκριτικά αφού υπερέβη την ηλικία των 70 ετών. Τα γραπτά του είναι κατά μεγάλο μέρος αδημοσίευτα και φυλάσσονται από το Ύπατο Συμβουλιο των ΗΠΑ. Θεωρούνται δε, η σημαντικότερη ερευνητική συλλογή που έχει γίνει ποτέ για τον τεκτονισμό.
Κατά τον Παϊκ ο τεκτονισμός δεν αναμιγνύεται με τις ανθρώπινες πίστεις και δοξασίες επειδη ευρίσκεται υπεράνω αυτών. Παροτρύνει τα μέλη του να εγκαταλείψουν τις μάταιες φιλοδοξίες που αφορούν του εγκώςμιους τίτλους και τα καλεί να συνενωθούν σε μια αρμονική λατρεία που να αποδίδεται στο Συμπαντικο δημιουργό. Προσκαλεί την ανθρωπότητα να περάσει απο τη θεωρία στην πράξη. Απο τη μάταιη υποθετική θεώρηση στην εφαρμογή εκείνων των μεγάλων ηθικών και φιλοσοφικών αληθειών οι οποίες απεργάζονται την τελειότητα της ανθρώπινης φύσης.
Εκτός όμως απ όλα αυτά, ο Παικ εντός του Τεκτονικού συμβολισμού συναισθάνεται κάτι βαθύτερο της ηθικής και των άλλων αρετών. Δεν ειναι του παρόντος να αναφερθούμε στην εμβάθυνση που έχει κάνει στα εργα ενός άλλου μεγάλου μύστη, του Ελιφάς Λεβί. Θεωρώντας ότι οι αρχαίες μυστηριακές σχολές υπήρξαν τα πρότυπα του τεκτονισμού, επισημαίνει: "Είναι σίγουρο πως εντός των αρχαίων μυστηρίων υπήρξε ένα σημείο το οποίο θεωρήθηκε από μεγάλες διάνοιες όπως ο Ηροδοτος και ο Πλουταρχος ή ο Κικέρων ως σημείο ανεκτίμητης αξίας. Οι ιερείς της αρχαίας Αιγύπτου ηταν ικανοί να τελέσουν ορισμένα από τα θαύματα που πραγματοποιούσε ο Μωυσής. Η επιστήμη των ιεροφαντών προκαλούσε αποτελέσματα τέτοιους είδους, που στον αμύητο έμοιαζαν μυστηριώδη και υπερφυσικά".
Ο Παϊκ παροτρύνει του αδελφούς που επιθυμούν να εμβαθύνουν στον τεκτονισμό να ανακαλύψουν για μια επιπλέον φορά, αυτές, τις ενδεδυμένες με το μανδύα των μυστηρίων, μεγάλες αλήθειες, ασκώντας μια κατανόηση μέσω της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να καταστεί μύστης, όχι μόνο τυπικώς αλλά με την εξάσκηση των υπερβατικών του δυνάμεων.
Διαπερνώντας με τους προφητικός του οφθαλμούς το πέπλο του μέλλοντος ονειρεύτηκε απο κοινού με τον Πλάτωνα και τον Μπέικον έναν κόσμο που κυβερνάται απο Σοφία και επιστρέφει στην εποχή του Χρυσού Ανθρώπινου γένους της Θεογονίας του Ησιόδου. "Είθε η απόλυτη επιστήμη και η ύψιστη λογική να γίνουν οι επίσημες χορηγίες των αρχηγών του κόσμου. Είθε η ιερατική τέχνη και η Βασιλική τέχνη να παραδώσουν εκ νέου το διπλό σκήπτρο των αρχαίων μυήσεων και τοτε ο κόσμος θα εξέλθει γι αλλη μια φορά μέσα από το χάος".
Αυτά όλα αποτυπώνονται αναλυτικά στο διάσημο βιβλίο του Morals and Dogma, δηλαδή δόγμα και ηθική, που αποτελεί και το κορυφαίο τεκτονικό έργο του. Για να το κατανοήσουμε βέβαια θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ορισμένες παραμέτρους τής εποχής του. Κάτ' αρχάς θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε υπο το ιστορικό του γίγνεσθαι έχοντας μια σφαιρική θεώρηση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων εκείνης της εποχής. Κατα τη διάρκεια των 82 ετών της ζωής του, ο Παικ υπήρξε τουλάχιστον μάρτυς του απόηχου της επαναστάσεως των ΗΠΑ η οποία άρχισε επισήμως στις 2 Ιουλίου 1776, αλλα δεν πρέπει να λησμονούμε ότι από τότε μέχρι και το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το 1865, οι ΗΠΑ βρίσκονταν σ έναν συνεχή αναβρασμό. Εξάλλου, οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι, η ελληνική επανάσταση με το τεράστιο φιλελληνικό κίνημα της, το κίνημα του ρομαντισμού στην Ευρώπη, ο ουμανισμός, το κίνημα του παγκόσμιου ανθρωπισμού που κορυφώνεται με τον Γκαιτε, ο ρεαλισμός, η έκδοση του κομμουνιστικού μανιφέστου το 1848, η ίδρυση της πρώτης Διεθνούς Ένωσης Εργατών το 1864. Όλα αυτα μαζί με τις πάμπολλες κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις στην Ευρώπη, δεν υπήρξαν γεγονότα κάποιου απροσδιορίστου παρελθόντος αλλά η καθημερινότητα που προσλάμβανε ο Πάικ.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι το κίνημα του Ουμανισμού, το σημαντικότερο και πάντα επίκαιρο κατα τη γνώμη μου, εκείνη την εποχή δεν άφηνε κανεναν λόγιο και πνευματικό ανθρωπο ασυγκίνητο. Έτσι, και ο Παικ ως γνήσιος λόγιος της εποχής δίνει μεγάλη αξία στην ατομικότητα του ανθρώπου και στα ανθρώπινα δικαιώματα σχετικά με τη μόρφωση και την αυτοδιάθεση του. Ο τεκτονισμός έχει ως ύψιστο σκοπό την αναμόρφωση του ανθρώπου και αυτό θα πρέπει να εκκινήσει δυο θεμελιώδεις αξίες: Τη δωρεάν παιδεία τη μόρφωση για όλους ανεξαιρέτως δηλαδή και τη δημοκρατία. Οι εγκάθετος τυρανιες πρέπει να ανατρέπονται. Οταν το άτομο δεν έχει αυτοσεβασμό και καταπατείται συνεχώς η αξιοπρέπεια του χάνει τα ανθρώπινα στοιχεία του και υποβιβάζεται στο επίπεδο των ζώων. Σε πολλά σημεία του έργου του Παικ, ιδιαίτερα εκεί που αναφέρεται στην ελευθερία και την τυχόν εκμετάλλευση της εργασίας του, νομίζει κανεις πως διαβάζει την φιλοσοφία του Καρόλου Μάρξ. Βέβαια τα πράγματα δεν ειναι ακριβώς έτσι...
Θα έπρεπε ίσως να τονίσουμε ότι οι λόγιοι ουμανιστές της εποχής, είχαν υπόψη τους έξι εργα κατ εξοχήν πολιτειακά και ανθρωπιστικά που αφορούσαν "ουτοπικές πολιτείες", δηλαδή ιδανικές αλλα ουτοπικές μορφές διακυβέρνησης. Την "Πολιτεία" του Πλάτωνος, την "Πολιτεία του Θεού", του Αγίου Αυγουστίνου, την "Πολιτεία του Ηλίου", του Τομάζο Καμπανέλα, την "Ουτοπία" του Τόμας Μορ, την "Νέα Ατλαντίδα" του Φραγκίσκου Μπέικον, και την πλέον μυσταγωγική "Χριστιανοπολις" του Ιωάννου Βαλεντίνου Αντρέ, επικεφαλής των Γερμανών ροδοσταύρων του 16ου αιώνα. Οι μελετητές των προαναφερόμενων έργων αποκομίζουν λιγο πολύ, το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο που μεταδίδει ο Παϊκ για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι ενός κράτους το οποίο αποζητεί την πρόοδο σε όλα τα επίπεδα.
Ο τεκτονισμός οχι μόνο ως μυσταγωγικό σώμα αλλα και ως θεματοφύλακας όλων εκείνων των ιδεωδών των ουτοπικών πολιτειών, οφείλει να εφαρμόσει και να κατευθύνει τον κόσμο που τα αγνοεί, ανυψώνοντας τους πολίτες στο ανάλογο ηθικό και διανοητικό επίπεδο.
Κατά τον Πάϊκ, για να μπορέσει η ανθρωπότητα να φθάσει το ιδεώδες της μυήσεως θα πρέπει να έχει επιλύσει τα πολιτειακά και εργασιακά της προβλήματα. Η ελευθερία του ανθρώπου μαζι με την εργασία που του εξασφαλίζει τα προς το ζειν ειναι οι απαραίτητοι όροι για την εκκίνηση του. Η τυραννία απεχθάνεται την ελευθερία, ενώ η ανεργία ή η στυγνή εργατική εκμετάλλευση οδηγούν στην πενιά. Οι δυο αυτες συνθήκες εμποδίζουν τον ανθρωπο να ασχοληθεί απερίσπαστα με το μυστικό δρόμο και συνεπώς δεν ειναι δυνατόν να πραγματωθεί το τεκτονικό ιδεώδες.
Σε καθε βαθμό ο τέκτων οφείλει να αναπτύσσει και μια διαφορετική αρετή ενώ παροτρύνεται να διακόψει την ανελικτική πορεία του στους βαθμούς εάν δεν τον ικανοποιεί η πρόοδος του ή αισθάνεται ατελής.
Εφόσον δεχθούμε ότι η τεκτονική διδασκαλία γινεται μέσω των συμβόλων τοτε, σύμφωνα με τον Παϊκ, ο τεκτονισμός αποκρύπτει και δεν αποκαλύπτει. Η αποκάλυψη της αλήθειας γινεται μόνο σε αυτούς που έχουν φθάσει σε ανάλογο με αυτήν επίπεδο, ενώ οι ανάξιοι αυτής κατευθύνονται σκόπιμα σε λανθασμένο δρόμο. Η άσκηση της αρετής και των νοητικών ικανοτήτων οδηγούν σταδιακά στην αφύπνιση του υπερβατικού ανθρώπου, κάτι που αποτελούσε και το σκοπό των αρχαίων μυστηρίων.
Και δυο κουβέντες για την επιρροή του Πάϊκ στον ελληνικό ελευθεροτεκτονισμό. Συνεργάζεται με τον ιδρυτή του ελληνικού ελεύθεροτεκτονισμού πριγκιπα Ροδοκανάκη σε θεματα ροδοσταυρισμού, ο οποίος μετέφρασε όλους του βαθμούς του Αρχαίου και Αποδεδεγμενου Σκωτικού τύπου στα ελληνικά. Απογοητευμένος με τα τυπικά και τις διδασκαλίες των Άγγλων τεκτόνων εργάζονται πάνω σε αυθεντικά κείμενα που διέθετε η οικογένεια Ροδοκανάκη. Το 1880 ο Ροδοκανάκης ονομάζει τον Πάϊκ επίτιμο μάγιστρο της ροδοσταυρικής εταιρείας της Ελλάδας και μέγα αντιπρόσωπο στην αντιστοιχη εταιρεία των ΗΠΑ. Θεωρώντας ότι τα Αγγλικά τυπικά ειναι άνευ αξίας παροτρύνει τον Πάϊκ να φτιάξει τα δικά του προς χρήση απο τη ροδοσταυρική εταιρεία προτείνοντας του μαλιστα, να συνεργαστεί με τον Τζον Γυάρκερ με τον οποίο συνδέεται φιλικά και θεωρεί τον καλύτερο γνωστή τυπ αντικειμένου. Ο Γυάρκερ ειναι γνωστός για την προσπάθεια συντήρησης των παλαιών τεκτονικών τύπων τους οποίους θεωρούσε σαφώς πληρέστερους και πιο μυσταγωγικους από τον επίσημο Αγγλικό τεκτονισμό.
Ο Άλμπερτ Πάϊκ μετέστη εις την αιώνια Ανατολή στις 2 Απριλίου 1891 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Όακ Χιλ. Η ταφή του ήταν ενάντια στις επιθυμίες του. Ο ίδιος ειχε αφήσει οδηγίες το σώμα του να αποτεφρωθεί. Το 1944, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη Βουλή του Ναού, τα κεντρικά γραφεία τής Νότιας Δικαιοδοσίας τού Σκωτικού Τύπου. Ένα μνημείο για τον Πάϊκ υπάρχει στην πλατεία Δικαιοσύνης της Ουάσιγκτον. Στις ΗΠΑ εξακολουθεί να θεωρείται μέχρι σήμερα ως ο επιφανέστερος και μεγαλύτερη επιρροή τέκτων τής αμερικανικής ιστορίας.
Για την συγγραφή αυτήν ανέτρεξα στα βιβλία του Άλμπερτ Πάϊκ Μόραλς εντ Ντόγμα, την εγκυκλοπαίδεια του εσωτερισμού του Πέτρου Γράβιγγερ, την Νέα εγκυκλοπαίδεια του ελεύθεροτεκτονισμού του Άρθρουρ Γουάϊτ, τις βιογραφίες του Πάϊκ των Χάρις Μπέικερ και ´Αλσοπ Φρεντ, καθώς και το βιβλίο των εκδόσεων Κυβέλη " Τι ειναι ο τεκτονισμός και οι σκοποί του ή το νόημα του τεκτονισμού " που στην ουσία αποτελεί μετάφραση ομιλίας του, η οποία εκφωνήθηκε στην 46η ετήσια γενική συνέλευση της μεγάλης στοάς της Λουιζιάνα, στην Νέα Ορλεάνη, στις 8 Φεβρουαρίου του 1858.
Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤ ΠΑΪΚ ( Pdf )
Fred W. Allsopp
κάντε κλικ επάνω στην εικόνα
