ΟΜΙΛΙΑ ΣΕ ΑΝΟΙΚΤΗ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 16-1-2016
Ο προφητικός και αποκαλυπτικός λόγος δεν αποτελεί φυσικά σύγχρονη επινόηση αλλά ανθρώπινη ασχολία παλαιότατη και έχει σχέση με την εγγενή τάση του ανθρώπου να αναζητει.
Όλη η ανθρωπότητα πριν την έλευση του Χριστού ανέμενε το ερχομό ενός Σωτήρα που θα την λύτρωνε από τον θάνατο.
Ο αρχαίος κόσμος προφήτευσε με διαφόρους τρόπους το χαρμόσυνο γεγονός. Ας αναφερθούμε σε μερικές από αυτές που έχουν καταγραφεί στην αρχαιότητα.
Ο Βιργίλιος στο έργο του Μούσες της Σικελίας γράφει: «Εκείνος (ο αναμενόμενος) θα γίνει κοινωνός της ζωής των θεών, και θα τον δουν και εκείνοι, και θα κυβερνήσει την οικουμένη η οποία θα ειρηνεύσει δια των αρετών του πατρός. Αγαλλιά το σύμπαν για τον αιώνα που πλησιάζει. Είθε, ώ παί, να διατηρήσω τόσο μέρος από την προχωρημένη μου ζωή και τόσο πνεύμα, που να είναι αρκετό για να υμνήσω τα κατορθώματά σου.
Ο Σωκράτης στην απολογία του έλεγε: Ώ Αθηναίοι, σ’ όλη σας τη ζωή θα κοιμάστε. Με καταδικάζετε σε θάνατο εμένα που κατάφερνα να σας ξυπνώ από τον ύπνο του σκοταδιού. Θα κοιμάστε μέχρι που να σας λυπηθεί ο Θεός και να στείλει σ’ εσάς εκείνον, που θα σας ξυπνήσει πραγματικά.».
Ο Πλάτων είχε γράψει στο βιβλίο του Νόμος και Επινομείς «Ο δίκαιος χωρίς να έχει αδικήσει θα μαστιγωθεί, θα δαρεί και τέλος θα σταυρωθεί.»
Ο Σόλων γράφει. «Όποτεδήποτε εις την διηρημένην ανθρωπότητα η άσαρκος Θεότης θα λάβει σάρκα. Αυτή η Θεότης θα φέρει την απαλλαγή από τα πάθη. Ο άσαρκος αυτός Θεός θα κρεμασθεί υπό αγνώμονος λαού και όλα τα πάθη θεληματικά θα υποστεί.»
Από τους πλέον παλαιούς θεσμούς της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας - αν και αμφιλεγόμενος - ήταν ο θεσμός της Σίβυλλας. Στην αρχαιότητα με τη λέξη αυτή χαρακτηριζόταν η οποιαδήποτε γυναίκα με μαντική ικανότητα που προφήτευε αυθόρμητα, χωρίς να ερωτηθεί, όταν περιερχόταν σε έκσταση, μελλοντικά συμβάντα είτε καλα, είτε κακά. Αυτό συνέβαινε, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες, γιατί δεχόταν την επίσκεψη ενός θεϊκού πνεύματος. Οι Σίβυλλες δεν είχαν σχέση εργασίας με κάποιο μαντείο ή ιερατείο, ούτε ήταν ιέρειες κάποιου ναού.
Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να δούμε τοιχογραφίες σε ορθόδοξους χριστιανικούς ναούς όπου απεικονίζεται η Σίβυλλα μόνη της και σε άλλες δύο μαζί με διάφορους Αρχαίους Έλληνες.
Η ετυμολογία της λέξης «Σίβυλλα» δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα. Στην αρχαιότητα πίστευαν, όπως μας πληροφορεί ο Λατίνος συγγραφέας Λακτάντιος (4ος αι. μ.Χ.), ότι η λέξη ήταν σύνθετη, από τον δωρικό τύπο του ουσιαστικού «σιός» που σημαίνει Θεός και τον αιολικό τύπο του ουσιαστικού «βόλλα» που σημαίνει βουλή, θέληση. Σίβυλλα, σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, σήμαινε επομένως εκείνη που αποκαλύπτει τη θέληση του Θεού.
Οι Σίβυλλες λοιπόν ήταν μάντισσες της αρχαιότητας που είχαν την ιδιότητα να προφητεύουν το μέλλον, πέφτοντας σε έκσταση όπως οι Πυθίες. Η πρώτη Σίβυλλα ονομάζεται Σίβυλλα η Δελφίς και είναι η Άρτεμις, η αδερφή του Απόλλωνος, όπως γνωστοποιείται στα Σχόλια εις τας «Όρνιθας» του Αριστοφάνους και επιβεβαιώνεται από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα, ο οποίος μας διασώζει ένα μικρό τμήμα μιας ποιητικής της ψαλμωδίας. Η Σίβυλλα Άρτεμις, ούσα Ολύμπια, δεν είναι απλά πανάρχαιη αλλά και άχρονη αφού η αγγελική υπόσταση της προϋπάρχει της δημιουργίας του ανθρωπίνου γένους. Ήταν δε αρχιέρεια του ιερατικού αξιώματος των Σιβύλλων. Όλες οι Σίβυλλες, σύμφωνα με άλλες πηγές, ανεξαρτήτως του τόπου δράσης τους, ήταν ιέρειες του Απόλλωνα.
Γι αυτές κάνει λόγο ο Σωκράτης στο έργο «Φαίδρος» του Πλάτωνα.
Η Σίβυλλα της Λιβύης προφητεύει στο έργο αυτό. «Αυτός πραγματοποιώντας τα πάντα με τον λόγο θα θεραπεύει κάθε άνθρωπο, θα καταπαύσει τους ανέμους με τον λόγο του και θα καθησυχάσει την θάλασσα την φουρτουνιασμένη, αφού την πατήσει με πόδια ειρήνης και με πίστη. Σε εμπτύσματα προσβλητικά τις παρειές του θα προσφέρει και την πλάτη του την αγνή σε μαστιγώσεις θα στρέψει. Ενώ τον ραπίζουν, θα σιωπά, για να μη καταλάβει κανείς ποιος είναι, τίνος (υιός) είναι, από πού ήλθε, για να μιλήσει στους νεκρούς. Και θα φορέσει στεφάνι ακάνθινο και θα του τρυπήσουν με καλάμι την πλευρά κατά την συνήθειά τους.»
Η Σίβυλλα η Δελφική επίσης στο ίδιο έργο προφητεύει «Του Αθανάτου (Θεού) τον μέγα υιό, πολυύμνητε, φανερώς εξυμνώ. Στον οποίο ο ύψιστος γονεύς θρόνο παρέδωσε για να τον λάβει εκείνος, που δεν γεννήθηκε, ως δισυπόστατος που ήταν λόγω της σαρκός, εμφανίσθηκε, και λούσθηκε στα ρεύματα του ποταμού Ιορδάνη, τα οποία οδηγεί σέρνοντας με απαστράπτοντα πόδια τα κύματα.»
Την πιο σημαντική θέση μεταξύ των Σιβυλλών κατέχει η Σίβυλλα η Ερυθραία, η οποία σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή ήταν κόρη του Απόλλωνος και της Λάμιας. Ο Παυσανίας στα «Φωκικά» του μας πληροφορεί ότι έζησε προ του Τρωϊκού Πολέμου, γεγονός που εναρμονίζεται και με τη μαρτυρία του Μεγάλου Αθανασίου, ο οποίος για να φανερώσει στον Άρειο το Λόγο της Αλήθειας, μεταξύ των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε ήταν και οι χρησμοί τής Σίβυλλας τής Ερυθραίας, την παρουσία της οποίας, την τοποθετεί χρονικά τρεις χιλιάδες χρόνια πριν την εποχή του, δηλαδή γύρω στο 2700 π.Χ.
Ο χρησμός της Σίβυλλας της Ερυθραίας διασώζεται στο έργο του Ευσεβίου «Εις τον βίον Κωνσταντίνου» όπως επίσης και σε πολλές συλλογές Συβιλλικών Χρησμών και σε πολλά χειρόγραφα που βρίσκονται διάσπαρτα τόσο στο Άγιο Όρος όσο και στις μεγάλες βιβλιοθήκες της Δύσης. Στη συγκεκριμένη διαφάνεια βλέπουμε ένα απόσπασμα από ένα μακροσκελές προφητικό κείμενο στο οποίο προφητεύεται η γέννηση του Ιησού από την παρθένο Μαρία, το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων, το μαρτύριο τής Σταυρώσεως, τα μαστιγώματα και τα ραπίσματα, το ακάνθινο στεφάνι, αλλά και ο Ευαγγελισμός τής Παναγίας. Αγνοήστε το πυκνογραμμένο λόγο απλώς παρατηρείστε ότι τα αρχικά γράμματα των προτάσεων σχηματίζουν την ακροστιχίδα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ.
Μεταγενέστερα ο Απόστολος Παύλος σύμφωνα με τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα συμβούλευε τους τότε χριστιανούς να μελετούν τα αρχαία ελληνικά κείμενα και μάλιστα τους σιβυλλικούς χρησμούς.
«Λάβετε και τας ελληνικάς βίβλους. Επίγνωτε Σίβυλλαν, ως δηλοί ένα Θεόν και τα μέλλοντα έσεσθαι...» δηλαδή «λάβετε και τις Ελληνικές βίβλους, αναγνωρίστε την Σίβυλλα, η οποία αποκαλύπτει τον ένα Θεό και αυτά που θα γίνουν στο μέλλον»
Αλλά ήταν μόνο οι αρχαίοι έλληνες που ανέμεναν τον ερχομό κάποιου σωτήρα. Να τους σώσει από τι και από ποιους;
Ένας ατελείωτος κατάλογος ονομάτων, εθνών και δοξασιών ανοίγεται μπροστά στα μάτια του καλοπροαίρετου ερευνητή. Του ερευνητή που ζητά να φτάσει στην πηγή της γνώσης και όχι να βρει καμιά ψηφίδα απόρριψης και αμφισβήτησης.
Ρωμαίοι, όπως ο Τάκιτος, ο Αύγουστος, ο Σουετώνιος, ο Ουϊργίλιος, οι Άραβες σύμφωνα με το βίο του Μωάμεθ, οι Λάπωνες, οι αρχαίοι κάτοικοι της Αμερικής και του Μεξικού, οι Πέρσες όπως ο Ζωροάστρης 5000 χρόνια πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο και ο οποίος εθεωρείτο θεοπομπός, οι Ινδοί, οι Σιναίτες, οι Κινέζοι, οι Σαμαρείτες και φυσικά οι Αιγύπτιοι..
Το αξιοθαύμαστο για κάθε ερευνητή είναι η ομοιότητα σε γεγονότα και μυθολογίες άλλων πολιτισμών.
Πολύ σύντομα σας παραθέτω μερικά παραδείγματα. Στην
Περσία ο Ζαρατούστρα ή Ζωροάστρης γεννήθηκε από την παρθένο Ντουκχάβα σε μια σπηλιά. Όταν ήταν 30 ετών βαπτίστηκε σε ποταμό. Έκανε Θαύματα όπως η θεραπεία τυφλών και στην διδασκαλία του μιλούσε για έναν και μοναδικό Θεό με το όνομα Άχουρα Μασδα. Επίσης διέδιδε την ανάσταση των νεκρών και τον Θρίαμβο του Καλού επί του Κακού. Για να το πετύχει αυτό, έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με το μέχρι τότε θρησκευτικό κατεστημένο, γεγονός που έπραξε, με αποτέλεσμα να προκαλέσει και θερμή αφοσίωση στο πρόσωπό του αλλά και βίαιη αντίδραση.
Σε άλλο παράδειγμα ο Μίθρας γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, ως απόγονος του Ήλιου, μέσα σε μια σπηλιά.
Στις κατακόμβες της Ρώμης έχει διατηρηθεί ένα κατάλοιπο της παλιάς Μιθραϊκής λατρείας. Είναι μια εικόνα του Μίθρα που είναι βρέφος στην αγκαλιά της Μητέρας του, και στα γόνατά τους προσφέρονται δώρα από Πέρσες Μάγους.
Ο Μίθρας άρχισε να διδάσκει σε ηλικία 30 ετών και αποκαλείτο ως «ο καλός ποιμήν», «η οδός της αλήθειας» και «το φως το αληθινό», επίσης αναφέρεται ως, ο Λυτρωτής, ο Σωτήρας, ο Μεσσίας και ήταν αυτός που ταυτίστηκε τόσο πολύ με το λιοντάρι και το αρνί.
Ετάφη σε έναν τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε. Η ανάστασή του γιορταζόταν κάθε χρόνο.
Η θρησκεία του Μίθρα προηγήθηκε του Χριστιανισμού κατά περίπου εξακόσια χρόνια. Η Μιθραϊκή λατρεία κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος του αρχαίου κόσμου.
Ο Κρίσνα, θεός που κατέχει εξέχουσα θέση μέσα στο ινδικό πάνθεον, παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με τον Ιησού της καινής διαθήκης. Ο Κρίσνα έκανε την εμφάνισή του πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν το Χριστό κατά προσέγγιση το 1400 π.Χ. Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές τα ονόματα «Κρίσνα»-«Χριστός» έχουν κοινή ρίζα. Γεννήθηκε από την παρθένα Ντεβάκι, που είχε προηγουμένως γονιμοποιηθεί με θαυματουργικό τρόπο από το θεό Βίσνου, ο οποίος σημειωτέον είναι το δεύτερο μέλος της ινδουιστικής αγίας τριάδας (Μπράχμα, Βίσνου, Σίβα). O Κρίσνα δέχτηκε ως δώρα σμύρνα, χρυσάφι και λιβάνι από τρεις σοφούς. Σύντομα μετά τη γέννησή του, ένας άγγελος προειδοποίησε τη μητέρα και τον πατριό του οτι ο δικτάτορας της περιοχής σκοπεύει να τον εξοντώσει, από φόβο μήπως του πάρει το θρόνο στο μέλλον. Πράγματι, ο βασιλιάς Κάμσα, όπως ονομαζόταν, διέταξε τη σφαγή όλων των αρρένων παιδιών που γεννήθηκαν την ίδια νύχτα...
Στην ενήλική του ζωή ο Κρίσνα βαπτίστηκε στον ποταμό Γάγγη, συνήθεια που ακολουθείται και σήμερα από τους πιστούς του, για να εξαγνίσουν το σώμα και το πνεύμα τους. Περιόδευε στις πόλεις και τα χωριά, ακολουθούμενος από μαθητές, διδάσκοντας και κάνοντας θαύματα, όπως η θεραπεία λεπρών και τυφλών, ο εξορκισμός δαιμόνων, η ανάσταση νεκρών. Συναναστρεφόταν με φτωχούς και αμαρτωλούς, ταπείνωσε τον εαυτό του πλένοντας τα πόδια των άλλων, ενώ ακόμα «μεταμορφώθηκε» μπροστά στους μαθητές του. Ήταν πράος και ελεήμων, δίδασκε οτι πρέπει να συγχωρεί κάποιος τους εχθρούς του. Πριν πεθάνει οργάνωσε έναν τελευταίο «μυστικό δείπνο» με τους μαθητές του. Δολοφονήθηκε όταν ήταν 30 χρονών, από το βέλος κάποιου κυνηγού που τον βρήκε στην φτέρνα (εδώ θυμίζει τον ομηρικό Αχιλλέα). Τη στιγμή του θανάτου του ο ουρανός σκοτείνιασε, ο Κρίσνα κατέβηκε στον κάτω κόσμο, ενώ την τρίτη μέρα αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Πιστεύεται οτι θα επιστρέψει κάποτε στον κόσμο ως κριτής, μετά από ανάσταση όλων των νεκρών, τιμωρώντας τους άδικους και επιβραβεύοντας τους δίκαιους. Ορισμένα ονόματα με τα οποία αποκαλείται είναι «ποιμένας», «απελευθερωτής», «λυτρωτής», «η αρχή και το τέλος», «ο λόγος».
Στην Αίγυπτο ο Ώρος γεννήθηκε σύμφωνα με αστρονομικές μελέτες 3000 χρόνια π. Χ. από την παρθένα Ίσιδα, σε σπηλιά που ξεχειμώνιαζαν ζώα και λατρευόταν ως ανέσπερο Φως (Ήλιος) στις 25 Δεκεμβρίου με μικρή απόκλιση 2 ή 3 ημερών. Οι αρχαίες αιγυπτιακές παραδόσεις, σύμφωνα με στοιχεία παπύρων της Μεγάλης Πυραμίδος στην βιβλιοθήκη τής Αλεξάνδρειας, αναφέρουν την εμφάνιση ενός λαμπρού ουρανίου σώματος ενώ τρεις δημοφιλείς μάγοι τής περιοχής τού έδωσαν δώρα.
Σε τοιχογραφίες του 1500 π. Χ. στην αρχαία Θήβα (Λούξορ) αναπαριστάται η παρουσία του Θωθ, που ενημερώνει την Ίσιδα ότι θα γεννήσει τον υιό του Ηλιου. Ο Ώρος βαπτίζεται 30 ετών από τον Άνουπ τον οποίο αποκεφαλίζει ο δυνάστης της περιοχής.
Τέλος υπάρχουν αναπαραστάσεις του 'Ωρου όπου απεικονίζεται να παραδίδει διδασκαλία σε μικρό αριθμό ατόμων σε ένα βουνό, θυμηθείτε εδώ την επί του όρους ομιλία.
Θα μπορούσαμε να σας παραθέσουμε έναν ατελείωτο κατάλογο από αυτές τις προφητείες αλλά δεν θα είχε κανένα νόημα γιατί η αμφισβήτηση περί της ελεύσεως της θεότητας του Ιησού εξυπηρετεί συγκεκριμένους χώρους προσβλέποντας σε συγκεκριμένους στόχους.Εμείς δεν αναζητούμε τη αλήθεια θεωρώντας πως ότι γνωρίζουμε είναι ψέμα. Δεν αναφερόμαστε σε όλα αυτά για να ταυτίσουμε τον Ιησού με όλους τους άλλους που έχουν αναγνωριστεί από την ανθρωπότητα ως Διδάσκαλοι και τυγχάνουν τον σεβασμό και της λατρείας των πιστών και οπαδών τους.
Εμείς αντίθετα θέλουμε να αναδείξουμε ότι η αναμονή του ερχομού του Ιησού ως Μεσσία, του λυτρωτή ψυχών και σωμάτων ήταν προδιαγεγραμμένη σε γη αλλά και ουρανό.
Ένα από τα πολλά που κατηγορούν τον τεκτονισμό είναι και οι μυήσεις όπου θεωρούν ότι επηρεάζουν ή τρομάζουν τους μυούμενους.
Ο φιλόσοφος Πλάτων έλεγε για τα μυστήρια στο έργο του «Φαίδων»: "φαίνεται ότι αυτοί που θέσπισαν τις τελετές της μύησής μας στα μυστήρια δεν ήταν κουτοί, γιατί υπάρχει ένα κρυφό νόημα στις διδασκαλίες τους, σύμφωνα με το οποίο οποιοσδήποτε φτάσει αμύητος στον Άδη θα βρίσκεται αιωνίως στη λάσπη, ενώ οι εξαγνισμένοι και οι μυημένοι θα ζουν με τους θεούς". Πολύ παρόμοια διδασκαλία με την αντίστοιχη χριστιανική για την τύχη τών αβάπτιστων...
Φυσικά οι τεκτονικές μυήσεις δεν έχουν καμιά σχέση με το μυστήριο τής βαπτίσεως, αυτό είναι καθήκον και χρέος τής εκκλησίας γιατί μόνον αυτή μπορεί να επικαλεστεί τη Θεία Χάρη και έχει εξουσιοδότηση για αυτό, ενώ οι μυήσεις έχουν συμβολικό και σημειολογικό χαρακτήρα, τηρουμένων τών παραδόσεων και δοξασιών μας.
Γ. Λ.