Η παράδοση απαιτεί να εορτάζουµε τα Χριστούγεννα µια φορά τον χρόνο ως ένα γεγονός που συνέβη άπαξ και αφορά σ’ ένα µονάχα Θείο Ατοµο. Και όµως, ως αρχετυπική κατάσταση, τα Χριστούγεννα συµβαίνουν καθηµερινά και αφορούν τον καθένα µας. Κάθε φορά που η Υλη -ο Ρωµαίος Αυτοκράτορας- µετρά τους υπηκόους της, για να σταθµίσει την δύναµή της, η άλλη πλευρά τού διπολικού µας κόσµου µας δίνει την ευκαιρία να θυµηθούµε τον τόπο καταγωγής µας - επιστροφή στον τόπο όπου γεννηθήκαµε - για να απογραφούµε. Και τούτο γιατί η Υλη την δύναµή της θέλει να την µετρήσει στην αλλη πλευρά κι όχι στην δική της.
Αν, όµως, η Σοφία µας έχει ωριµάσει - ο γέρων Ιωσήφ - και η Συνειδητότητά µας - Μαρία, Μαρ = θάλασσα = ρεύµα συνειδητότητας - έχει αναγνωρίσει την Αγνότητα του πνεύµατός µας υπακούοντας στην φωνή τού Ανώτερου Εαυτού µας, τότε κυοφορείται ο Νέος Ανθρωπος.
Η Γέννησή του θα είναι δύσκολη, γιατί στον Παλαιό Κόσµο, στον κόσµο που πια πεθαίνει, δεν υπάρχει χώρος για το Νέο. Τα πανδοχεία του είναι ήδη γεµάτα, έτσι όπως γεµάτη είναι η διάνοια του ανθρώπου -τόσο γεµάτη, που δεν χωρά µέσα της το Νέο, για αυτό και του κλείνει κατάµουτρα την πόρτα. Η Γέννησή του θα γίνει µέσα στο σκοτάδι τής Νύχτας, γιατί πάντα το Νέο θα αναδύεται µέσα από τα βάθη του Ασυνειδήτου µας καθώς αυτό θα αναδύεται στο φως του Συνειδητού. Γιατί πάντα το Φως εµφανίζεται µέσα στο Σκοτάδι για να χαράξει νέα πορεία. Γιατί πάντα το σκοτεινότερο σηµείο τής νύχτας είναι λίγο πριν προβάλλει το φως. Όπως δε αναφερει και κάποιο τυπικο " η καταλληλότερη ώρα δια τας εργασίας µας είναι όταν η νυξ καλύπτει την γη καθόσον ο Ήλιος ειίαι δι’ ηµάς εν πλήρει Μεσηµβρία ". Μονάχα στις παρυφές της πόλης θα βρει κατάλυµα η Θεία οικογένεια, γιατί ο νέος Ανθρωπος είναι στα µάτια του παλαιού ένας κουρελής περιθωριακός που δεν χωρά στα αποδεκτά όρια. Αλλά και διότι ο ρόλος τού Φωτός διαδραµατίζεται ακριβώς στα όρια της παλιάς µας συνειδητότητας, για να καταφέρει να τα σπάσει µε την δράση του. Το Νέο δεν χωράει στο Παλιό, ακριβώς γιατί είναι ευρύτερο. Για αυτό και το Παλιό ασφυκτιά και θέλει να καταστρέψειτο Νέο.
Μέσα από την µήτρα του µικρόκοσµου - την µητρική του µήτρα - το Νέο Φως θα γεννηθεί στην σκοτεινή µας διάνοια - στο Σπήλαιο. Για να το αναγνωρίσουµε, πρέπει να αφεθούµε στο φυσικό µας ένστικτο - τα ζώα τής Φάτνης. Η να έχουµε απλό µυαλό -οι βοσκοί- (Μακάριοι οι ταπεινοί, γιατί αυτοί θα δουν τον Θεό), µιας και το πολύπλοκο µυαλό µας είναι αυτό που µας θολώνει το βλέµµα και δεν µπορούµε να δούµε πέρα από τις σκιές αυτού του παροδικού κόσµου, που τις θεωρούµε πραγµατικές ή να γίνουµε σοφοί σαν τους τρεις Μάγους, για να διαθέτουµε την διάκριση, ώστε µελετώντας τα φώτα τών γνωστών ουρανών να αναχθούµε πέρα αυτά. Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να διαθέτουµε εκείνη την ταπεινότητα και την πίστη που θα µας ωθήσει να εναποθέσουµε στα πόδια του Νέου Ανθρώπου ό,τι πολυτιµότερο διαθέτει ο παλαιός εαυτός µας, χρυσό, λιβάνι και σµύρνα, δηλώνοντας την επιθυµία µας να τον ακολουθήσουµε πνευµατικά, ψυχικά και σωµατικά -πράγµα που σηµαίνει αλλαγές σ’ όλα τα επίπεδα του είναι µας - και όχι µονάχα θεωρητικολογίες και ευχολόγια.
Πρέπει να αφήσουµε το βασίλειό µας - σαν τους Μάγους βασιλείς - και τις γήινες δουλειές µας - σαν τους βοσκούς- και να µετακινηθούµε προς το Φως. Αν µείνουµε εκεί όπου βρισκόµασταν προηγουµένως, δεν θα αντιληφθούµε ποτέ το Νέο που γεννιέται. Η κίνηση είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Ζωής,κι η µετακίνηση σηµαίνει την µετάβασή µας σε µια νέα Ζωή. Και όταν έντροµο το Παλαιό κυνηγά να πνίξει το Νέο, τότε τούτο θα καταφύγει στην Ερηµο, για να δυναµώσει µακριά από τα φώτα του παλαιού, µακριά από τους κινδύνους µιας πτώσης στην αγκάλη τού παλαιού, µέχρι να δυναµώσει αρκετά ώστε να επιστρέψει σ’ αυτό ακριβώς το παλαιό, για να το φωτίσει, να το µεταστοιχειώσει και να το έλξει προς την δική του πλευρά. Αυτό το παλαιό έχει πολλά ονόµατα, αλλά εµεις για να συνενοούµεθα ας το ονοµάσουµε ∆ιάβολο... Έτσι όπως και εµείς, µετά από κάθε νέα κατάκτηση τής Συνειδήσεως µας, χρειαζόµαστε έναν χρόνο εσωτερικής ωρίµανσης και εργασίας ενδυνάµωσης και µεταστοιχείωσης του εαυτού µας, πριν στραφούµε προς τους άλλους για να µοιραστούµε µαζί τους τις εσωτερικές µας κατακτήσεις. Χρειάζεται ένας χρόνος εργασίας στην έρηµο τού Εαυτού για να δοµήσουµε ένα Εγώ, ώστε µετά να στραφούµε προς την συλλογικότητα, προς το Εµείς, και εµπλουτισµένοι σε πείρα απο την επαφή µας αυτή, να επιστρέφουµε και πάλι στην Έρηµο του Εγώ, αντιµέτωποι µε τους πειρασµούς µας, σε µια αέναη διεργασία συνεχούς επέκτασης τής Συνειδήσεως µας, όπου πάντα θα κινούµαστε κυκλικά και σπειροειδώς, από το Εγώ στο Εµείς και πάλι στο Εγώ, αλλάζοντας ολοένα επίπεδο, κατευθυνόµενοι προς το Πάσχα τής Ψυχής.
Ας ευχηθούµε σε όλους να γεννιέται καθηµερινά µέσα τους το Φως τού Κόσµου, που δεν είναι φως αυτού του κόσµου.
I†S