ΤΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΦΩΣ
Ο ΜΕΓΑΣ ΜΑΓΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΙΦΑΣ ΛΕΒΙ
Με τον όρο αστρικό φως εννοούμε την Κοσμική Ψυχή, την αιθερική και λεπτοφυή εκείνη ουσία που διεισδύει και διαποτίζει τα πάντα. Είναι ο ενδιάμεσος αγωγός ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα, που συνδέει αυτά τα δύο και κάνει δυνατή την επίδραση του δεύτερου πάνω στην πρώτη. Είναι ο μαγικός εκείνος παράγοντας με τον οποίο επιτυγχάνονται όλα τα παρά-ξενα και υπερφυσικά πράγματα που ονομάζουμε συνήθως θαύματα ή μαγεία. Είναι, τέλος, το μεγάλο θησαυροφυλάκιο των εικόνων ( το ατομικό και ομαδικό ασυνείδητο ) όπου φυλάσσονται ανεξίτηλα όλες οι σκέψεις και οι πράξεις μας.
Οι αρχαίοι το παρίσταναν με την μορφή του Oυροβόρου 'Οφεως (του φιδιού που τρώει την ουρά του) και με πλήθος άλλων συμβόλων. Ήταν, γενικά, το φίδι-σύμβολο της φρόνησης, αλλά και το πονηρό φίδι του Παραδείσου που παρέσυρε τους πρωτόπλαστους. Ήταν η ζώνη της Ίσιδας, το χρυσό ξίφος του θεού Μίθρα, το ακτινοβόλο ξίφος του Χερούβ μπροστά από την πύλη του Παράδεισου, οι γιγάντιες ασσυριακές σφίγγες με σώμα λιονταριού και κεφάλι μάγου, ο φτερωτός δράκοντας της Μήδειας, ο Εωσφόρος και, τέλος, ο Κρόνος.
Μερικοί το ονομάζουν η Ψυχή της Γης. Οι αλχημιστές και ερμητικοί φιλόσοφοι το ονόμαζαν Πρωθύλη, Anima Mundi, Αζώθ και Μαγνησία των Σοφών. Είναι εκείνος ο μυστικός και απόκρυφος παράγοντας ή στοιχείο του οποίου η απουσία οδηγούσε και οδηγεί σε αποτυχία τα αλχημικά πειράματα. Είναι η μοναδική και αναμφισβήτητη εκείνη δύναμη με την οποία πραγματοποιείται το Μεγάλο Έργο: η μεταστοιχείωση των βασικών και αγενών μετάλλων σ' ευγενή μέταλλα και χρυσό, και της κατώτερης ή χθόνιας προσωπικότητας σε ουράνια, θεία ή ηλιακή προσωπικότητα. Είναι, ακόμα, το κοινό κάτοπτρο μέσα στο οποίο βλέπουν όλοι οι οραματιστές και οι προφήτες καθώς και η πηγή των ερώτων και των συμπαθειών. Η γνώση και η κατάκτηση αυτού του παράγοντα ισοδυναμεί με την κατάκτηση των θείων ικανοτήτων. Όλη η αληθινή μαγεία και η απόκρυφη επιστήμη είναι κλεισμένη μέσα σ' αυτό το απόρρητο μυστικό.
Ο Μέγας αυτός Μαγικός Παράγοντας μας αποκαλύπτεται με τέσσερις τρόπους : σαν θερμότητα, φως, μαγνητισμός και ηλεκτρισμός. Τον έχουν επίσης ονομάσει Τετραγράμματο IΗVH, INRI, Αιθέρα, Οδ ( Od ), Μαγνητικό Ρευστό, Οφθαλμό του Κόσμου, Δράκοντα κ.λ.π.
Είναι το αδιάκοπο βλέμμα του Ήλιου πάνω στη Γη, το οποίο η Γη διατρέφει και διατηρεί με εμποτισμό. Η Σελήνη συνεργά-ζεται στον εμποτισμό αυτόν της Γης απωθώντας κατά τη νύχτα μια ηλιακή εικόνα προς τη Γη, ώστε ο Ερμής ο Τρισ-μέγιστος να έχει δίκιο όταν, μιλώντας στον Σμαράγδινο Πίνακά του για τον Μεγάλο Μαγικό και Δημιουργικό Παράγοντα, λέει:
«Ο Ήλιος είναι ο Πατέρας του, η Σελήνη η Μητέρα του, ο άνεμος τον έφερε στην κοιλιά του. Η Γη είναι η τροφός του. Είναι η Παγκόσμια Αρχή, το Τέλεσμα του Κόσμου». Η ατμόσφαιρα δηλαδή, είναι ο δέκτης και κατά κάποιο τρόπο το χωνευτήρι των ηλιακών ακτίνων με τις οποίες σχηματίζεται η ζωντανή αυτή εικόνα του ήλιου που διαποτίζει ολόκληρη την γη.
Το αστρικό αυτό φως ή πεντάμορφο πυρ, όπως επίσης αποκαλείται, εξισορροπείται μετά και τίθεται σε κίνηση από την κεντρική θερμότητα της γης.
Το Μεγάλο Μαγικό Απόρρητο
Ο Ερμής διδάσκει, κατόπιν, πώς απ' αυτό το φως, που είναι συγχρόνως και μια δύναμη, μπορεί ν' αποκτήσει κάποιος έναν μοχλό κι ένα παγκόσμιο διαλύτη καθώς και ένα διαμορφωτικό και συμπυκνωτικό παράγοντα. Λέει ακόμα ότι το φως αυτό μπορεί να εξαχθεί από τα σώματα όπου βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση με τη μορφή πυρός, κίνησης, λάμψης, φωτεινού αερίου, καιόμενου νερού και πυρώδους γης, και να μιμηθεί κάποιος με τη χρήση αυτών των ουσιών όλα τα δημιουργήματα της φύσης. Ο Ηλιακός αυτός Παράγοντας διατηρείται στη ζωή με την βοήθεια δύο αντιθέτων δυνάμεων από τις οποίες η μια είναι ελκτική και η άλλη απωστική. Η ελκτική δύναμη βρίσκεται πάντα στο κέντρο των σωμάτων και η απωστική στην περιφέρειά τους. Με την διπλή αυτή ενέργεια δημιουργήθηκαν και υπάρχουν όλα τα πράγματα.
Η κίνηση αυτή είναι συνεχής εξέλιξη και ενέλιξη σπειροειδώς και οφιοειδώς στο σχήμα του απείρου). Είναι η ίδια κίνηση που κάνει ο ήλιος έλκοντας και απωθώντας συγχρόνως όλους τους πλανήτες του συστήματός μας.
Η γνώση των κινήσεων του γήινου αυτού ηλίου, μέχρι που να μπορεί κανείς να επωφελείται από τα ρεύματά του και να τα κατευθύνει με την θέλησή του, ισοδυναμεί με την εκτέλεση του Μεγάλου Έργου ( Magnum Opus ) των αλχημιστών και ο μύστης που κατέχει αυτή τη γνώση μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά σαν ένας άρχοντας του κόσμου. Το μυστικό αυτό, που το κατείχαν στο παρελθόν μερικοί εξαιρετικοί άνθρωποι και που κάποιοι εξακολουθούν να το κατέχουν ακόμα και σήμερα, είναι το Μεγάλο Απόρρητο της μαγείας. Εξαρτάται από ένα ανέκφραστο αξίωμα και από ένα όργανο που είναι ο μεγάλος και μοναδικός Αθάνορας των ερμητικών φιλοσόφων του ανωτέρου βαθμού. Αυτό το αξίωμα περικλείεται καμπαλιστικά στα τέσσερα γράμματα του Θείου Τετραγράμματου Ονόματος ΙΗVΗ ( Γιοντ Χε Βαβ Χε ) που γράφονται μ' έναν ειδικό τρόπο.
Περιλαμβάνεται επίσης στα γράμματα των τετραγραμμάτων λέξεων Αζώθ και INRI, γραμμένων καμπαλιστικά, και στο μονόγραμμα του Χριστού, όπως είχε κεντηθεί πάνω στο λάβαρο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, το όποίο ο καμπαλιστής Postel εξηγεί με τη λέξη ROTA από την οποία οι μυημένοι σχημάτισαν με αναγραμματισμό τη λέξη TARO ή TAROT μ' επανάληψη στο τέλος του πρώτου γράμματος για να δείξουν την κυκλική του μορφή.
Αζώθ, Αετός, Αέρας Θείο, Λέων, Πυρ Υδράργυρος, Άνθρωπος, Ύδωρ Άλας, Ταύρος, Γη
Ολόκληρη η μαγική επιστήμη βασίζεται στη γνώση αυτού του μυστικού. Η γνώση του και η τύχη της χρησιμοποίησής του ισοδυναμούν με την ανθρώπινη παντοδυναμία. Είναι όμως απαγορευμένο ν' αποκαλυφθεί ακόμα και στον μαθητή του μάγου, γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με τον θάνατο του μάγου ( από μαγική άποψη ) από τον μαθητή του, ο οποίος θα προτιμούσε να σκοτώσει το δάσκαλό του παρά να πεθάνει ο ίδιος ( μαγικά ).
Συμβολισμοί
Το Αστρικό Φως, είναι η πεμπτουσία του Παράκελσου, που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και μερικές φορές σε ακτινοβόλα λάμψη σ' όλα τα δημιουργημένα όντα. Η πεμπτουσία αυτή είναι το πραγματικό ελιξίριο της ζωής που εξάγεται από τη γη με καλλιέργεια, από τα μέταλλα μ' ενσωμάτωση, κάθαρση, έξαρση και σύνθεση, από τα φυτά με απόσταξη και πέψη, από τα ζώα με απορρόφηση και από τους ανθρώπους με τη γέννηση και από τον αέρα με την αναπνοή. Γι’ αυτό ο Αρισταίος γράφει ότι πρέπει ν' αποκτήσουμε τον αέρα με τον αέρα και ο Κουνράτ ότι για την εκτέλεση του Μεγάλου Έργου χρειάζεται ο ζωντανός υδράργυρος του τέλειου ανθρώπου. Το Αστρικό αυτό Φως ή Ψυχή του Κόσμου ήταν το όργανο της παντοδυναμίας του Αδάμ, μετά όμως από την πτώση του έγινε το όργανο της δοκιμασίας του με το αμάρτημά του να φέρει μια ακάθαρτη ανταύγεια στις πρωτογενείς εικόνες, που αποτελούσαν για την ακόμα παρθένα φαντασία του, το βιβλίο της παγκόσμιας γνώσης. Το φως αυτό εκφράζει το ακτινοβόλο ξίφος του Χερούβ μπροστά από την πύλη του Παράδεισου, που εμποδίζει την επιστροφή των πρωτοπλάστων σε αυτόν. Το Μαγικό Μεγάλο Έργο είναι, στην απόλυτη μορφή του, η κατάκτηση και κατεύθυνση αυτού ακριβώς του ακτινοβόλου ξίφους του Χερούβ. Το τελευταίο είναι ο Άγ-γελος ή Πνεύμα της Γης, που παρίστατο πάντα στα αρχαία μυστήρια με τη μορφή του Ταύρου. Έτσι, στα Μιθραϊκά Μυστήρια, ο Θεός Μίθρας, κυρίαρχος του φωτός, παριστάνεται να τιθασεύει το γήινο ταύρο και να μπήγει το ξίφος του στα πλευρά του, από τα οποία ρέει η ζωή συμβολιζόμενη με σταγόνες αίματος.
Το Αστρικό Φως που συμβολίζεται και με τον Ουροβόρο Όφι παριστάνει συγχρόνως την αρετή και την κακία, τον χρόνο και την αιωνιότητα, τον Πειρασμό και τον Λυτρω-τή. Γι' αυτό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για το καλό όσο και για το κακό και μπορεί κανείς να το θεωρήσει τόσο σαν την πύρινη μορφή του Σατανά, όσο και σαν το σώμα του Αγίου Πνεύματος. Είναι το γενικό όπλο της πάλης των Αγγέλων και διατρέφει εξίσου τις φλόγες του Άδη και τους κεραυνούς του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Μαγικές Λειτουργικότητες
Το Αστρικό Φως ή Γήινο Ρευστό που ονομάζουμε Μέγα Μαγικό Παράγοντα είναι γεμάτο από εικόνες και αντανακλάσεις διαφόρων ειδών τις οποίες μπορεί να επικαλεστεί η ψυχή μας και να προβάλει μπροστά από το διαφανές; της, όπως λένε οι καμπαλιστές. Οι αστρικές αυτές εικόνες υπάρχουν πάντα κι εξαφανίζοντας μονάχα από τις ζωηρότερες εντυπώσεις της εγρήγορσης ή με τις έντονες ασχολίες της σκέψεις μας με άλλα θέματα, που κάνουν την φαντασία μας να μη προσέχει το κινητό αυτό πανόραμα του αστρικού φωτός. Όταν κοιμόμαστε, το θέαμα αυτό παρουσιάζεται από μόνο του στο υποσυνεί-δητό μας και έτσι γεννιούνται τα όνειρα. Τα όνειρα αυτά είναι ασαφή και ακατάληπτα, αν δεν παραμείνει στη διάρκεια του ύπνου μια δραστική θέληση που να δώσει μια κατεύθυνση στο όνειρο και να το μετατρέψει σε όραμα.
Το Αστρικό Φως εξασκεί κάποια επίδραση στα νεύρα, τα οποία αποτελούν τον αγωγό του μεταφέροντάς το στον εγκέφαλο. Έτσι, στην υπνοβατική κατάσταση μπορούμε να δούμε διά μέσου των νεύρων, χωρίς να χρειαζόμαστε το φυσικό φως, αφού το αστρικό είναι και αυτό φως, αλλά σε λανθάνουσα κατάσταση. Το νευρικό μας σύστημα συγκεντρώνει λοιπόν το φως αυτό στον εγκέφαλο, που είναι έτσι γεμάτος από αντανακλάσεις και εικόνες και αποτελεί τον αρνητικό πόλο της συσκευής, ή το προβάλλει από τα άκρα του που χρησιμεύουν ως ακίδες με σκοπό να ξαναφέρουν σε κυκλοφορία το ζωτικό μας αυτό ρεύμα.
Υπάρχουν μέσα μας τρία κέντρα έλξης και απώθησης ή προβολής του μαγνητικού ρευστού: ο εγκέφαλος, η καρδιά ή το επιγάστριο και τα γεννητικά όργανα. Καθένα από αυτά έλκει από το ένα μέρος και απωθεί από το άλλο. Με τη βοήθειά τους ερχόμαστε σ' επικοινωνία με το παγκόσμιο ρευστό, που διοχετεύεται μέσα μας από το νευρικό σύστημα. Αυτά είναι επίσης και τα κέντρα που αποτελούν την έδρα του Τριπλού μαγνητικού έργου.
Κάθε τι που πραγματικά επιθυμούμε και το επιβεβαιώνουμε με τις πράξεις μας, αναγράφεται ανεξίτηλα πάνω στο αστρικό φως, όπου παραμένουν και διατηρούνται οι ατομικές μας ανακλάσεις. Οι ανακλάσεις αυτές επηρεάζουν συνέχεια τη σκέψη μας και με αυτό τον τρόπο γινόμαστε και παραμένουμε παιδιά των έργων μας. Το αστρικό φως κατευθύνει τα ένστικτα των ζώων και παλεύει με την διάνοια του ανθρώπου, την οποία προσπαθεί να καταστρέψει με το πλήθος των αντανακλάσεών του και των ψευδών του παραστάσεων. Την ενέργεια αυτή κάνουν μοιραία και θλιβερή τα στοιχειακά πνεύματα και οι ασταθείς ψυχές που βρίσκονται σε αγωνία και αναζητούν συμπάθειες πάνω στις αδυναμίες μας.
Όταν ο μάγος αποκτήσει διόραση, επικοινωνεί και κατευθύνει με τη βούλησή του τις δονήσεις του αστρικού φωτός, τα ρεύματα του οποίου αισθάνεται με τη μαγική του ράβδο η οποία είναι μια πιο τελειοποιημένη μαντική ράβδος. Με τους κραδασμούς αυτούς επιδρά πάνω στο νευρικό σύστημα των ατόμων, επιταχύνοντας ή επιβραδύvoντας τα ρεύματα της ζωής, καθησυχάζοντας ή διεγείροντας, θεραπεύοντας ή προκαλώντας ασθένειες και τέλος σκοτώνοντας ή ανασταίνοντας.
Μια διορατική θέληση μπορεί να ενεργήσει πάνω στη μάζα του αστρικού φωτός και με τη βοήθεια άλλων θελήσεων τις οποίες απορροφά και παρασύρει, να προκαλέσει τη δημιουργία μεγάλων και ακατανίκητων ρευμάτων. Το αστρικό φως συμπυκνώνεται και αραιώνει εφόσον τα ρεύματά του συγκεντρώνονται περισσότερο ή λιγότερο γύρω από ορισμένα κέντρα. Όταν τα ρεύματα αυτά δεν έχουν αρκετή ενέργεια για να διατηρήσουν την ζωή, έρχονται ασθένειες με απότομο χάσιμο της ζωτικότητας. Η κυριαρχία της θέλησης πάνω στο αστρικό φως, το οποίο είναι η φυσική ψυχή των τεσσάρων στοιχείων ( φωτιά, αέρα, νερό, γη ) παριστάνεται στη μαγεία με τον πεντάκτινο αστέρα. Τα στοιχειακά πνεύματα υποτάσσονται σε αυτό το σημείο εφόσον το χρησιμοποιεί κάποιος που γνωρίζει πλήρως τις ιδιότητες και τα διδάγματά του. Τοποθετώντας το μέσα σων κύκλο ή πάνω στον βωμό των επικλήσεων, μπορούμε να τα κατευθύνουμε πειθαρχικά και πειθήνια, μια πράξη που στη μαγεία ονομάζεται εγκάθειρξη Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ
Ο Χριστιανισμός παρουσιάζει την έννοια του Θεού σαν τον αγνότερο Έρωτα και την πιο απόλυτη Αγάπη. Με αυτό τον τρόπο καθορίζονται επίσης και οι ιδιότητες του αντιτιθέμενου προς αυτόν πνεύματος. Είναι το πνεύμα της αντιστάσεως και του μίσους, είναι ο Σατανάς.
Το πνεύμα όμως αυτό του κακού δεν είναι ένα πρόσωπο και δεν πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα είδος μαύρου θεού. Αυτό είναι ένα κοινό παραστράτημα όλων των καταδικασμένων διανοιών. “Λέγομαι λεγεώνα”, ομολογεί στο Ευαγγέλιο”, “γιατί είμαστε ολόκληρο πλήθος”.
Η γενόμενη διάνοια μπορεί να συγκριθεί με τον Αστέρα της Αυγής και αν πέσει εκουσίως στα σκότη, αφού προς στιγμή έλαμψε, τότε δίκαια μπορούμε να πούμε όπως ο Ησαϊας στο βασιλιά της Βαβυλώνας: “πώς έπεσες από τον Ουρανό, ωραίε Εωσφόρε, λαμπρό άστρο του πρωινού!”.
Σημαίνει όμως μήπως αυτό ότι ο Ουράνιος Εωσφόρος, ο Αυγερινός Αστέρας της Θείας Διδασκαλίας έγινε η λαμπάδα της κολάσεως; Απεδόθη το όνομα του Λούσιφερ δίκαια στον άγγελο της παραπλάνησης και τού σκότους;
Όχι, δεν το πιστεύουμε αυτό, παρά μόνον αν αντιλαμβάνονται όπως και εμείς και σύμφωνα με τις μαγικές παραδόσεις, ότι η κόλαση προσωποποιούμενη από τον Σατανά και παριστανόμενη από τον αρχαίο όφι, δεν είναι άλλο από το κεντρικό πυρ που συστρέφεται γύρω από τη γη, καταβροχθίζοντας κάθε τι που παράγεται από αυτό και αυτή την ουρά του, όπως ο όφις του Κρόνου.
Η μέχρι βασιλικής και σχεδόν θείας προσωπικότητας εξύψωση του Σατανά είναι πλάνη που ανάγεται στους ψεύτικους Ζωροάστρες, δηλαδή στο παραμορφωμένο δόγμα των δεύτερων μάγων, των υλιστών μάγων της Περσίας. Αυτοί είχαν μετατρέψει σε θεούς τους δυο πόλους του νοητικού κόσμου και είχαν κάνει την παθητική δύναμη μια θεότητα αντίθετη προς την ενεργητική δύναμη. Ο Αριμάν είναι ο πατέρας του διαβόλου, όπως τον αντιλαμβάνονται οι δεισιδαίμονες και για τον λόγο αυτό ο Σωτήρας έλεγε : “Ο διάβολος είναι ψεύτης, όπως και ο πατέρας του”. Οι μυημένοι έλεγαν ότι ο μεγάλος μαγικός παράγοντας, που δίκαια αποκαλείται Εωσφόρος, γιατί είναι ο φορέας του φωτός, είναι μια ενδιάμεση δύναμη που είναι διαδεδομένη σε ολόκληρη τη δημιουργία, ότι χρησιμεύει στο να δημιουργεί και να καταστρέφει και ότι η πτώση του Αδάμ ήταν μιας ερωτική μέθη, συνέπεια της οποίας το γένος του έγινε δούλος του μοιραίου αυτού φωτός, ότι κάθε ερωτικό πάθος που κατακτά τις αισθήσεις είναι μια δίνη αυτού του φωτός η οποία τείνει να μας παρασύρει προς το βάραθρο του θανάτου, ότι η παραφροσύνη, οι ψευδαισθήσεις, τα οράματα, οι εκστάσεις οφείλον-ται σε υπερδιέγερση πολύ επικίνδυνη του εσωτερικού αυτού φωσφόρου, ότι τέλος το φως αυτό έχει συγγενική φύση με το πυρ, του οποίου η λογική χρησιμοποίηση θερμαίνει και αναζωογονεί, ενώ αντίθετα η κατάχρηση κατακαίει, διαλύει κι εκμηδενίζει. Ο άνθρωπος είχε κληθεί να αποκτήσει κυρίαρχη εξουσία πάνω σε αυτό το φως και να κατακτήσει με τον τρόπο αυτό την αθανασία του. Από την άλλη μεριά να μεθιστεί, απορροφηθεί και να καταστραφεί αιώνια από αυτό.
Το αληθινό όνομα του Σατανά, λένε οι Καμπαλιστές είναι το όνομα του Ιεχωβά ανεστραμμένο, γιατί ο Σατανάς δεν είναι ένας μαύρος θεός, αλλά η άρνηση του Θεού. Για τους μυημένους δεν είναι ένα πρόσωπο, είναι μια δύναμη που δημιουρ-γήθηκε για το καλό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το κακό, είναι το όργανο της ελευθερίας. Την δύναμη αυτή η οποία προΐσταται στη φυσική γέννηση οι παλιοί παρίσταναν με τη μυθική και κερασφόρα εικόνα του θεού Πάνα. Από κει προήλθε η εικόνα του τράγου των σαββατιασμών, ο αδελφός του αρχαίου όφεως και του φωτοδότη ή φωσφόρου από τον οποίο οι ποιητές δημιούργησαν τον ψεύτικο Εωσφόρο της παραδόσεως.
Φιλοσοφικά μπορούμε να πούμε ότι ο διάβολος είναι μια ανθρώπινη ιδέα για την θεότητα η οποία υπερέβαλε και έχασε τον ουρανό για την πρόοδο της επιστήμης και του λόγου.
Οι Μολώχ, Ανδραμελέκ, Βάαλ υπήρξαν στους πρώτους Ανατολικούς λαούς προσωποποιήσεις του μόνου Θεού, που ατιμάσθηκαν αργότερα με βάρβαρα ( διαβολικά ) κατηγορήματα ( όλοι οι παλιό θεοί, όπως έχουμε ήδη σημειώσει δαιμονο-ποιούνται από την νέα θρησκεία ).
Σχετικά με το Αστρικό Φως
Το κείμενο είναι από τα Collected Writings ( CW ) της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ
Επιμέλεια: Ασπασία Παπαδομιχελάκη
Από καταβολής της ανθρώπινης παρουσίας, από την πρώτη αυγή της Απόκρυφης Σοφίας, οι περιοχές που οι Στοχαστές τις θεωρούσαν έμπλεες αιθέρα, έχουν αποτελέσει αντικείμενο εξερεύνησης των Ενορατικών κάθε εποχής. Αυτό που γενικά οι άνθρωποι θεωρούν απλώς κοσμικό Χώρο, που είναι μια αφηρημένη περιγραφή, θεωρήθηκε από όλους ανεξαιρέτως τους Ινδούς Ρίσι, τους Χαλδαίους Μάγους, τους Αιγύπτιους Ιεροφάντες ως η μοναδική αιώνια Ρίζα του παντός, τόπος παιχνιδιού όλων των Δυνάμεων της Φύσης. Είναι η κεφαλοπηγή του συνόλου της επίγειας ζωής και η κατοικία του ( για εμάς ) αόρατου πλήθους υπάρξεων – πραγματικών όντων, μόνο υπό μορφή σκιάς, συνειδητών και μη, νοημόνων και μη – που μας περιβάλλουν πανταχόθεν. Αλληλοδιαπερνούν τα άτομα του δικού μας Κόσμου και δεν μας βλέπουν, όπως άλλωστε ούτε και εμείς τα βλέπουμε ούτε τα αισθανόμαστε με τα αισθητήρια όργανά μας. Για τον Αποκρυφιστή, «Χώρος» και «Σύμπαν» είναι συνώνυμα. Στον Χώρο δεν υπάρχει Ύλη, Δύναμη ή Πνεύμα. Υπάρχουν όλα αυτά και πολλά περισσότερα. Υπάρχει το Ένα Στοιχείο, η Ψυχή του Κόσμου ( Anima Mundi ) – Χώρος, Ακάσα, Αστρικό Φως – η Ρίζα της Ζωής που, με την αέναη, ακατάπαυστη κίνησή του, σαν τα ύδατα του ωκεανού που δεν ηρεμούν ποτέ εξελίσσεται μόνο για να ξανααπορροφήσει κάθε τι που ζει, αισθάνεται, σκέπτεται και υπάρχει εντός του.
Όπως αναφέρεται στο «Αποκαλυμμένη Ίσις» είναι :
« ο συνδυασμός χιλιάδων στοιχείων αλλά και η έκφραση ενός και μόνον Πνεύματος – ένα χάος για την αντίληψη, ένας τέλειος κόσμος για την λογική.»
Αυτά πρέσβευαν πάνω στο συγκεκριμένο θέμα όλοι οι μεγάλοι αρχαίοι Φιλόσοφοι, από τον Μάνου μέχρι τον Πυθαγόρα και από τον Πλάτωνα μέχρι τον Παύλο.
«Αφού είχε επέλθει η διάλυση [ Πραλάγια ], το μέγα Ον [ Πάραμ – Άτμα, ή Παρα-Πουρούσα ], ο αυθύπαρκτος Κύριος, από τον οποίον και μέσω του οποίου κάθετι υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, ….αποφάσισε την απορροή των διαφόρων πλασμάτων από την δική του ουσία.» (1)
Οι ψυχικές δυνάμεις και εκείνες που προξενούν ψυχικές διαταραχές, οι «ιδεοκινητικές» και «ηλεκτρο-βιολογικές δυνάμεις», η «ληθαργούσα σκέψη» και οι θεωρίες για την «μη-συνειδητή εγκεφαλική υπερένταση» μπορούν να συμπυκνωθούν σε δύο λέξεις : στο Καμπαλιστικό ΑΣΤΡΙΚΟ ΦΩΣ. (2)
Άλλο όνομα για τον Παγκόσμιο Νου
Ερώτηση: Ποιά σχέση έχει ο Αιθέρας με το Πνεύμα και την Ύλη;
Απάντηση: Πρέπει να διακρίνετε μεταξύ τους τις έννοιες «Αιθέρας» και «Κοσμικός Αιθέρας». Η πρώτη έχει σχέση με το Θείο, η δεύτερη με την ύλη και τις καταχθόνιες δυνάμεις. Ο Κοσμικός Αιθέρας είναι το κατώτατο στην επταμερή διαίρεση του Ακάσα - Πραντάνα, αρχέγονης ουσίας του Πυρός. Ο Αιθέρας - Ακάσα είναι η 5η και 6η αρχή του Κόσμου - δηλαδή, αντιστοιχεί στο Μπούντι - Μάνας του ανθρώπου. Ο Κοσμικός Αιθέρας είναι το Κοσμικό του κατάλοιπο που αναμειγνύεται με το ανώτατο στρώμα του Αστρικού Φωτός. Ξεκινώντας με την Πέμπτη Ρίζα - Φυλή, θα εξελιχθεί πλήρως μόνο κατά την έναρξη του Πέμπτου Γύρου.
Ο Αιθέρας είναι Ακάσα στην ανώτατη όψη του και Κοσμικός Αιθέρας - Ακάσα, στην κατώτατη. Με την πρώτη έννοια, αντιστοιχεί στον Πατέρα-Δημιουργό, τον Δία, τον Πατέρα Αιθέρα. Με την δεύτερη, αντιστοιχεί στον καταχθόνιο Όφι-Εκμαυλιστή, το Αστρικό Φως των Καμπαλιστών. Σ’ αυτή την δεύτερη περίπτωση, πρόκειται για πλήρως διαφοροποιημένη ύλη. Στην πρώτη περίπτωση, για διαφοροποιημένη μόνο υποτυπωδώς. Με άλλα λόγια, το Πνεύμα γίνεται αντικειμενική ύλη. Και η αντικειμενική ύλη ξαναγίνεται υποκειμενικό Πνεύμα, όταν παρακάμπτει τις μεταφυσικές αισθήσεις μας. Ο Αιθήρ
έχει την ίδια σχέση με τον Κόσμο και την μικρή μας Γη που έχει το Μάνας με την Μονάδα και το σώμα. Επομένως, ο Κοσ-μικός Αιθέρας δεν έχει καμμία σχέση με το Πνεύμα, ενώ έχει στενότατη σχέση με την υποκειμενική ύλη και την Γη μας. (3)
Πνευματικό Πεδίο: Αλάγια (Παγκόσμια Ψυχή)- Ακάσα
Ψυχικό Πεδίο: Πρακρίτι (Ύλη ή Φύση) – Αστρικό Φως ή Όφις ( 4)
Γιατί, όπως διδάσκει ο Αποκρυφισμός, εάν ο Ανώτερoς Νους – αμετάβλητος και αθάνατος - είναι από την θεία ομογενή ουσία του Αλάγια-Ακάσα (2) ή Μάχατ – η αντανάκλασή του, ο Προσωπικός Νους, είναι μια προσωρινή «Αρχή» της ουσίας του Αστρικού Φωτός. Σαν μια καθαρή ακτίνα του «Υιού του παγκόσμιου Νου», δεν μπορεί να λειτουργήσει στο σώμα και παραμένει αδύναμο πάνω από τα τρικυμιώδη όργανα της Ύλης. Έτσι, ενώ η εσωτερική του σύσταση είναι Μανασική, το «σώμα» του ή μάλλον η λειτουργούσα του ουσία, είναι ετερογενής και εμποτίζεται με Αστρικό Φως, το κατώτατο στοιχείο του Κοσμικού Αιθέρα. Μέρος της αποστολής της Μανασικής Ακτίνας είναι να απαλλαγεί σταδιακά από το τυφλό, απατηλό στοιχείο που, αν και το κάνει μια ενεργή πνευματική οντότητα στο επίπεδο αυτό, το φέρνει, ωστόσο, τόσο κοντά με την ύλη ώστε να επισκιάσει εντελώς την θεία φύση του και να αχρηστεύσει τις διαισθήσεις του. (5)
Έτσι οδηγούμαστε στο να δούμε την διαφορά μεταξύ των καθαρά νοητικών και των γήινων ψυχικών ενοράσεων των οραματιστών και των διαμέσων ( μέντιουμ ).
Τα πρώτα προκύπτουν με έναν από τους εξής δύο τρόπους:
α) με την εθελούσια παράλυση της μνήμης και της ενστικτώδους ανεξάρτητης δράσης όλων των φυσικών οργάνων, ακόμα και των κυττάρων του σώματος, κάτι που είναι εύκολο μεν, όταν το φως του Ανώτερου Εγώ εξαντλήσει και καθυποτάξει την επιρρεπή στα πάθη φύση του προσωπικού, κατώτερου Εγώ, αλλά για να επιτευχθεί απαιτεί την βοήθεια ενός μυημένου ( adept ) και
β) στην μετενσάρκωση κάποιου ο οποίος σε μια προηγούμενη γέννηση είχε κατορθώσει να φτάσει, μέσα από απόλυτη αγνότητα βίου και στοχευμένη προσπάθεια, σχεδόν σε μια κατάσταση αγιοσύνης σαν του Γιόγκι. Υπάρχει και μια τρίτη δυνατότητα να μπορέσει κανείς να φτάσει κατά τις μυστικιστικές ενοράσεις το πεδίο του ανώτερου Μάνας.
Είναι, όμως, κάτι περιστασιακό και δεν εξαρτάται από τη βούληση του Ενορατικού, αλλά από την πλήρη σωματική του αδυναμία και εξάντληση λόγω ασθένειας ή καταπόνησης. Η Οραματίστρια του Πρεβόρστ ήταν μια τέτοια περίπτωση. Ο Γιάκομπ Μπαίμε υπάγεται στην δεύτερη κατηγορία μας. Όλες οι άλλες περιπτώσεις αφύσικων ενοράσεων, όπως διακοή, διόραση και εκστάσεις αφορούν καθαρά την διαμεσότητα.
Αλλά τι είναι το διάμεσο ( μέντιουμ ) ; Ο όρος «μέντιουμ», όταν δεν χρησιμοποιείται για αντικείμενα, δηλώνει εκείνον μέσω του οποίου είτε εκδηλώνονται είτε διαβιβάζονται ενέργειες ενός άλλου ανθρώπου ή όντος.
Οι Πνευματιστές, πιστεύοντας στις επικοινωνίες με αποσαρκωμένα πνεύματα και στην εκδήλωσή τους μέσω των ευαίσ-θητων σε αυτές τις επιρροές ή στην επίδραση των πνευμάτων ώστε να διαβιβάζουν δικά τους «μηνύματα», θεωρούν την διαμεσότητα ευλογία και μεγάλο προτέρημα.
Εμείς οι Θεόσοφοι, όμως, που αντίθετα με τους Πνευματιστές δεν πιστεύουμε στην «επικοινωνία των πνευμάτων», θεω-ρούμε αυτό το «δώρο» σαν μια από τις πιο επικίνδυνες ασθένειες νευρολογικής διαταραχής. Το μέντιουμ είναι απλώς ένας άνθρωπος που στο προσωπικό Εγώ του ή στον γήινο νου του ( στην ψυχή ) το ποσοστό του «αστρικού» φωτός υπερτερεί τόσο πολύ ώστε κατακλύζει όλη τη φυσική του σύσταση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, κάθε όργανο και κύτταρό του προσ-αρμόζεται, θα λέγαμε, υφιστάμενο μια τεράστια και αφύσικη ένταση. Ο νους βρίσκεται διαρκώς βυθισμένος στο πεδίο αυτού του απατηλού φωτός, η ψυχή του θεία αλλά το σώμα του – τα κύματα του φωτός στα κατώτερα πεδία, δαιμονικά.
Γιατί δεν είναι παρά οι μαύρες και παραμορφωμένες αντανακλάσεις των επίγειων αναμνήσεων. Το απαίδευτο μάτι του δύστυχου ευαίσθητου δεν μπορεί να διαπεράσει την σκοτεινή αχλή, την πυκνή ομίχλη των γήινων απορροών, ώστε να δει μακρύτερα το φωτεινό λιβάδι των αιώνιων αληθειών. Το βλέμμα του είναι θολό. Οι αισθήσεις του, όπως είναι μαθημένος εκ γενετής σε στρεβλά θεάματα και εικόνες, όλα ριγμένα φύρδην μίγδην στα καλειδοσκοπικά κύματα του αστρικού πεδίου, σαν τον γεννημένο στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου που έχει συνηθίσει τη βρώμα και την δυσωδία – είναι ανίκανες να διακρίνουν το αληθινό από το κάλπικο. Και έτσι, τα χλωμά, άψυχα πτώματα κινούμενα στα απάτητα πεδία του «Κάμα λόκα», του μοιάζουν για ζωντανές εικόνες των «αγαπημένων νεκρών». Η σπασμένη ηχώ από τις πάλαι ποτέ ανθρώπινες φωνές, περνώντας από το μυαλό του, του φέρνει καλοσυνταιριασμένες φράσεις που τις επαναλαμβάνει, αγνοώντας ότι βαθειά μέσα στο δικό του εγκεφαλικό εργοστάσιο έφτασαν στην τελειωτική τους μορφή. Και επομένως, το θέαμα και το άκουσμα εκείνου που αν το είχε δει όπως είναι στ’ αλήθεια θα έκανε την καρδιά του να παγώσει από τρόμο, τώρα τον γεμίζει με ένα αίσθημα μακαριότητας και εμπιστοσύνης. Πιστεύει πραγματικά ότι τα αμέτρητα οράματα που εμφανίζονται μπροστά του είναι ο πραγματικός πνευματικός κόσμος, ο τόπος όπου κατοικούν οι ευλογημένοι αποσαρκωμένοι άγγελοι.
Εδώ περιγράφουμε σε αδρές γραμμές τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της διαμεσότητας, γιατί δεν προσφέρεται χώρος σε ένα τέτοιο άρθρο ώστε να αναφερθούμε σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Πρεσβεύουμε – έχοντας δυστυχώς περάσει προσωπικά από τέτοιες εμπειρίες σε κάποια περίοδο της ζωής – ότι γενικά η διαμεσότητα είναι πάρα πολύ επικίνδυνη.
Και ότι οι ψυχικές εμπειρίες, όταν γίνονται δεκτές χωρίς διάκριση, οδηγούν σε πραγματική εξαπάτηση των άλλων, δεδο-μένου ότι το μέντιουμ είναι το πρώτο αυταπατημένο θύμα. Ακόμα χειρότερα, μια υπερβολικά στενή επαφή με τον «Παλαιό Γήινο Όφι» δρα σαν μεταδοτική ασθένεια. Τα ηχητικά και μαγνητικά ρεύματα του Αστρικού Φωτός συχνά γίνονται πρόξενοι φόνων, μέθης, ανήθικων πράξεων και όπως το διατυπώνει ο Ελιφάς Λεβί, οι όχι τελείως αγνές φύσεις «μπορούν να παρα-συρθούν χωρίς δεύτερη σκέψη από τις τυφλές δυνάμεις που δρουν στο Φως» - από τα λάθη και τις αμαρτίες που κουβα-λούν τα κύματά του. (6)
ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ περιοδικό Λούσιφερ, Τόμ. V, αριθμ. 28, Δεκεμβρίου 15, 1889, σσ. 344, 351]
[ Αναφορικά με διάλεξη που έδωσε ο Δρ. Jerome A. Anderson σε μια συνάντηση της Free-thought Society ( Εταιρείας Ελεύθερης Σκέψης ) του Σαν Φρανσίσκο: Μεταφέρεται ότι είπε πως «δόθηκε στην πνευματική μονάδα του ανθρώπου ατομική επιμονή μόνο για την διάρκεια μίας μανβαντάρα ή κύκλου της φυσικής ύπαρξης.» ]
Αυτή η πρόταση δεν πρέπει να παρανοηθεί καθώς μεταφέρθηκε πολύ αόριστα. Η «Πνευματική Μονάδα» είναι αιώνια επειδή δεν προέρχεται από δημιουργία αλλά η «Ατομική της επιμονή» - των ανθρώπων και των σωμάτων σε αυτή την γήινη άλυσο ή κατά την διάρκεια του κύκλου ζωής, διαρκεί μόνον επί «μία μανβαντάρα». Αυτό δεν εμποδίζει την ίδια Πνευματική Μονάδα με το τέλος της Μάχα –πραλάγια ( Μεγάλη Εποχή Ανάπαυσης ) να περάσει σε έναν άλλον ανώτερο και τελειότερο «κύκλο ζωής εμπλουτισμένη με τις συσσωρευμένες εμπειρίες όλων των προσωπικοτήτων τις οποίες είχε διαποτίσει το «ατομικό» Εγώ ( μάνας ).
[Σχόλιο πάνω σε μια πρόταση από το «Αστρικό Φως» του Νιζίντα ► ( Λονδίνο, Θεοσοφική Εκδοτική Εταιρεία ) που λέει:
«Η ουσία της σκέψης του σύμπαντος δηλαδή, το αστρικό φως…»]
Σύμφωνα με την Απόκρυφη διδασκαλία, το Αστρικό φως δεν είναι « η ουσία της σκέψης» του Σύμπαντος, αλλά ο καταγραφέας κάθε σκέψης.
Ό παγκόσμιος καθρέφτης που αντανακλά κάθε γεγονός και κάθε σκέψη όπως και κάθε ον και πράγμα, έμψυχο ή άψυχο. Εμείς το ονομάζουμε μεγάλη Θάλασσα της Πλάνης, Μάγια. (7)
Το Αστρικό Φως, λοιπόν, δεν είναι κάτι που διαχέεται σε όλο το σύμπαν. Αφορά τη γη μας και όλα τα άλλα ουράνια σώματα του συστήματος στο ίδιο επίπεδο ύλης με αυτό. Θα λέγαμε ότι το Αστρικό Φως μας είναι η Λίνγκα -Σαρίρα της γης μας. Μόνο που αντί να είναι το αρχέγονο πρωτότυπό της, όπως συμβαίνει με την Chhaya , ή Διπλό, το Αστρικό Φως είναι η ανάστροφη όψη. Ενώ τα σώματα των ανθρώπων και των ζώων αναπτύσσονται και εξελίσσονται κατά το πρότυπο του αντίτυπου Διπλού τους, το Αστρικό Φως γεννιέται από τις γήινες απορροές, αναπτύσσεται και εξελίσσεται κατά το γονεϊκό αρχέτυπο και αντανακλά τα πάντα αντεστραμμένα στο απατηλό κύμα του ( τόσο από τα ανώτερα πεδία όσο και από το κατώτερο στέρεο πεδίο του, την γη ). Εξ ου και η σύγχυση χρωμάτων και ήχων στην αντίληψη και στην διακοή του ευαίσθητου που εμπιστεύεται τις καταγραφές του - είτε ο συγκεκριμένος ευαίσθητος είναι Γιόγκι είτε είναι μέντιουμ. Ο παραλληλισμός των Εσωτερικών Πινάκων με τους Ταντρικούς Πίνακες των Τάττβα ως προς τους Ήχους και τα Χρώματα το καταδεικνύει πολύ καθαρά στον συνοδευτικό πίνακα. (8)
1. Collected writings, Μπλαβάτσκυ, Τόμος XIV, 412 2.C.W. Τόμ. XIV,
2. CW XIV, 413
3. Πρακτικά του Τμήματος Μπλαβάτσκυ, CW Χ, 384
4. Collected Writings, XI, 490
5. C.W, XII, 371
6. C.W. XII, 372-3
7. C.W. Μπλαβάτσκυ CW, XII, 58
8. CW XII, 613
THE ASTRAL LIGHT
