Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ
1. Η Υπατία, (; - 415) μια από τις σημαίες των Νεοπαγανιστών (Ν/Π), θεωρείται από τους σύγχρονους θιασώτες της σαν μία νεοπλατωνική φιλόσοφος εξ Αλεξανδρείας, η οποία κατά τους ισχυρισμούς τους, δολοφονήθηκε από τους Χριστιανούς. Η Υπατία στον προφορικό λόγο και τα γραπτά των Ν/Π και άλλων αντιχριστιανών, προβάλλεται, ως:
· Ελληνίδα φιλόσοφος με το πνεύμα του Πλάτωνος και το σώμα της Αφροδίτης.
· Η τελευταία μαθηματικός ως τον ύστερο μεσαίωνα.
· Ηγέτις των παγανιστών κατά της Χριστιανικής τυραννίας.
· Αστρονόμος και λογία της φιλοσοφίας.
· Θύμα των φανατικών Χριστιανών καθοδηγούμενων από τον Κύριλλο.
· Η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου.
· Συγγραφεύς πολλών συγγραμμάτων τα οποία δεν διεσώθησαν, διότι τα κατέστρεψαν οι Χριστιανοί.
2. Οι χρονολογίες γεννήσεως της Υπατίας που συναντάμε στην βιβλιογραφία είναι τρείς: 355, 360, 370 μ.Χ.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε το έτος γεννήσεώς της ούτε να πληροφορηθούμε πολλά πράγματα για τα νεανικά της χρόνια ώστε, μετά βεβαιότητος, να συμπεράνουμε ποιές ήσαν οι κύριες δραστηριότητές της και σε ποιά ηλικία δολοφονήθηκε.
3. Όπως προείπαμε η Υπατία παρουσιάζεται από συγχρόνους μελετητές-συγγραφείς του βίου της, ως Ελληνίδα στην καταγωγή, αλλά η υφιστάμενη γραμματεία δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως :
α. Φέρεται ως «σοφή Αιγυπτία»[1]1.
β. Αποκαλείται «Αιγυπτία φιλόσοφος»[1]2.
γ. Κατά Ιωάννη Μαλάλα[1]3 όταν πέθανε ήταν περίπου 60 ετών. «Ήν δε παλαιά γυνή».
δ. Στο Χρονικό του Ιωάννη Νικίου, η Υπατία εμφανίζεται ως παγανίστρια ασχολουμένη με αστρολογία, μαγεία και μαντική τέχνη. Δυστυχώς, όπως προκύπτει και από άλλες πηγές, η Υπατία δεν αρκέσθηκε σε φιλοσοφικές αναζητήσεις που της είχαν δώσει και την φήμη ως μορφωμένης γυναικός, αλλά έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα σ’ αυτά (μαγεία, αστρολογία, μαντική τέχνη, αλχημεία, κλπ). Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιοι Χριστιανοί υπήρξαν μαθητές ή ακροατές της Υπατίας όπως ο Συνέσιος Επίσκοπος Κυρήνης[1]4, ο Ευόπτιος της Πτολεμαΐδος κ.α.
ε. Ο Elbert Hubbard[1]5 βεβαιώνει ότι η Υπατία υπνώτιζε τους μαθητές της με σατανικά τεχνάσματα. Άλλοι την ανέφεραν ως αλχημίστρια.
Ο Charles Kingsley[1]6 την αναφέρει ως φανατική νεοπλατωνική (εσπούδασε στις Αθήνες, στην σχολή του Πλουτάρχου του νεωτέρου και της κόρης του Ασκληπιγένειας[1]7. Τότε οι σχολές των Αθηνών είχαν απολέσει την παλαιά αίγλη τους και είχαν μετατραπεί σε κέντρα μαγείας και αποκρύφων επιστημών.
Από άλλες πηγές πληροφορούμεθα ότι η Υπατία εσπούδασε στις Αθήνες, στις σχολές του Πρόκλου και του Ιεροκλέους ( νεοπλατωνικοί ) και κατόπιν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια. Έγινε επικεφαλής της εκεί νεοπλατωνικής σχολής γύρω στο 400 μ.Χ.
4. Περιβάλλον στο οποίον ανετράφη η Υπατία
Ο πατέρας της Θέων ( Αλεξανδρινός ) που ησχολείτο με την μαντεία, απεκαλείτο «Αιγύπτιος φιλόσοφος»[1]8.
Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνος ήταν περίφημη για τους μάντεις της. Απετέλεσε το κέντρο όλων των διεργασιών και των συνωμοτικών σχεδίων για την απομυθοποίηση της Χριστιανικής διδασκαλίας και την ιστορική «αποκαθήλωση» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Υπό την σκιάν των πυραμίδων, των ιερέων του Οσίριδος-Ίσιδος, και την επίβλεψη των «σοφών» Ταλμουδιστών Ιουδαίων της Αλεξανδρείας, δημιουργήθηκε ο Νεοπλατωνισμός ( Αποκρυφιστική παραχάραξη των πλατωνικών ιδεών ) και ο Γνωστι-κισμός (Αντίβαρον του Χριστιανισμού), συνεγράφησαν τα «απόκρυφα» Ευαγγέλια και κατεσκευάσθη ο μύθος του Απολ-λωνίου Τυανέως, ως νέου Ιησού Χριστού[1]9.
Ο Θέων, κατά τον Μαλάλα, έγραψε σχόλια για τα βιβλία του Ερμού του Τρισμέγιστου και του Ορφέα. Αναφέρεται ότι η ερμηνεία των οιωνών τον προσήλκυε περισσότερον από την φιλοσοφική έρευνα. Λόγω των αστρονομικών γνώσεών του και σπουδών του στην μαγεία, οι αστρολόγοι τον ονομάζουν «σοφό» και «φιλόσοφο»[1]10.
Μεταξύ των έργων του Θέωνος είναι και το «Περί των σημείων και των εξετάσεων των πτηνών και των κραυγών των ιεράκων», δύο δοκίμια για την λειτουργία του Σειρίου[1]11 και η επίδραση των πλανητικών σφαιρών στον Νείλο. Όσοι λοιπόν, υποστηρίζουν ότι η ερμηνεία των οιωνών και η εξέταση της συμπεριφοράς των πτηνών και των κραυγών των ιεράκων, συνιστούν φιλοσοφικές αναζητήσεις, και ως εκ τούτου ο Θέων μπορεί να χαρακτηρισθεί ως φιλόσοφος, προφανώς χρήζουν ειδικής ψυχοδιανοητικής υποστηρίξεως!
Ο Θέων ουδεμία σχέση είχε με την φιλοσοφία. Η ενασχόλησή του με τον ερμητισμό, τον Ορφισμό, την οιωνοσκοπία, αστρολογία, ονειρομαντεία αποδεικνύουν ότι ήταν αποκρυφιστής, μάντις, μάγος, διότι:
-Ο Ερμητισμός είναι ένα αποκρυφιστικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, μαντικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών, το οποίο ανάγεται στις απόκρυφες διδασκαλίες του μυθολογικού Ερμή του Τρισ-μέγιστου, μιας «Θεότητος» που αποτελούσε συγχώνευση του ελληνικού Ερμή και της σεληνιακής θεότητος Θώθ. Είναι δημιούργημα των κατωτέρων και πτωχοτέρων τάξεων της Αιγύπτου, κατά την ρωμαϊκή εποχή, ίσως και την ύστερη Ελληνιστική (2ος π.Χ. αιώνας ), δείγμα συγκρητισμού και προσπαθείας απαλλαγής από την κατοχή της Αιγύπτου, όπως είχε γίνει και με την προ-σπάθεια του ανύπαρκτου Ορφέα και των Ορφικών στην αρχαία Ελλάδα.
Τον 2ον μ.Χ. αιώνα ο Ερμητισμός προσάρμοσε και μετασχημάτισε πολλά φιλοσοφικά και θρησκευτικά ρεύματα (αιγυπ-τιακές θεότητες, μυστηριακές λατρείες, ελληνιστικές μαγείες, Πλατωνισμός, Ιουδαϊσμός/Ταλμουδισμός, κλπ. ). Πρώτος εκδότης των Ερμητικών κειμένων είναι ο Ισαάκ Casaubon, Ελβετός φιλόλογος και θεολόγος[1]12, ο οποίος σε σχετική ανάλυσή του, απέδειξε ότι τα ερμητικά κείμενα ΔΕΝ είναι προγενέστερα του 2ου μ.Χ. αιώνος.
Σήμερα υπάρχει και ένα Τεκτονικό Τάγμα (Στοά Osiris) που βασίζεται στον Ερμητισμό και είναι ο αρχέγονος τύπος Μισραΐμ-Μέμφις. Ο τύπος Μισραΐμ εμφανίσθηκε στην Βενετία το 1801 (αδελφός Filalete Abraham ή Βαρώνος Tassoni di Modena ) και ο τύπος Μέμφις το 1839 στο Παρίσι από τον Etienne Marconis.
Με βάση τα αρχεία που έχουν βρεθεί υπάρχει βεβαιότητα ότι ο τύπος Μισραΐμ λειτουργούσε στην Ζάκυνθο (1782) και στην Βενετία (1796).
-Ο Ορφισμός είναι μία αποκρυφιστική λατρεία-παραλλαγή της μυστηριακής τελετουργίας του Διονύσου.
Ο μύθος του Ορφέα και οι λεγόμενοι, Ορφικοί ύμνοι πρωτοεμφανίζονται τον 6ον π.Χ. αιώνα κατά περίεργον τρόπον τον αιώνα που εμφανίζονται όλοι οι γνωστοί Έλληνες φιλόσοφοι.
Ο Αριστοτέλης διετείνετο ότι ο Ορφέας ήταν ανύπαρκτον πρόσωπον[1]13. Οι αρχαιότεροι συγγραφείς (Όμηρος, Ησίοδος) ουδέν αναφέρουν περί Ορφέως. Ο Πλάτων χαρακτηρίζει τους λεγόμενους Ορφεοτελεστές «αγύρτες και μάντεις που εξαπατούσαν τους πλουσίους»[1]14.
Ο Ίβυκος (530 π.Χ) [1]15 και ο Πίνδαρος (522-442 π.Χ.) φέρονται σε μεταγενέστερα χειρόγραφα (γραφέντα αιώνες μετά), να είναι οι πρώτοι που αναφέρονται σ’ αυτόν.
Όμως: «Το μέγα πλήθος των αποδοθέντων εις τον Ορφέα κατά τους νεωτέρους χρόνους ποιημάτων απεδείχθη ότι ήσαν πλαστά, γραφέντα υπό «χριστιανών» γραμματικών της Αλεξανδρινής Σχολής» [1]16. Η συγγραφή των λεγομένων Ορφικών, όπως αποδείξαμε στην ανάλυση του θέματος της συνωμοσίας των τεσσάρων (4) πρώτων μ.Χ. αιώνων εγένετο από αντιχριστιανούς και ψευδο-χριστιανούς, στην περιοχή της Αλεξανδρείας, για τους λόγους που αναπτύξαμε κατά την αναλυτική παρουσίαση του θέματος.
Παρά ταύτα, σήμερα κυκλοφορούν ανά τον κόσμο, σε εκατομμύρια αντίτυπα και πολλές γλώσσες, τα έργα του ανύπαρκτου Ορφέα, τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποκυήματα παραφιλοσοφικών παραληρημάτων, οργιώδους φαντα-σίας ή πλαστογραφημένα-μετασχηματισμένα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, με μοναδικό στόχο τον σφετερισμό του Δημιουργού και των έργων Του και τον προβληματισμό - απογαλακτισμό των Χριστιανών από την αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως ![1]17
-Η αστρολογία που δεν έχει σχέση με την σοβαρή επιστήμη της αστρονομίας, είναι μία μορφή μελλοντολογίας και ερμη-νείας του ανθρωπίνου πεπρωμένου με αναφορά στην θέση των άστρων κατά την στιγμή της γεννήσεως του ανθρώπου.
Η αστρολογία δεν είναι επιστήμη αλλά τέχνασμα «μελλοντολόγων», θεωρία αδολεσχικής απάτης και ψεύδους, αφού οι «προβλέψεις» των λεγομένων αστρολόγων δεν είναι τίποτε άλλο παρά «προφητείες» που αποτελούν παρηγοριά και απο-κούμπι απελπισμένων ανθρώπων, χρυσοφόρο παραινετικό επάγγελμα, ψευδοπροφητική πομφολυγολογία με γενικότητες, λοξότητες, ενίοτε αποκρυφιστικές ερμηνείες, ανακρίβειες, κερδοσκοπική παγιδοφόρα τεχνική για ανοήτους, ψυχικά ασθε-νείς, ανασφαλείς και απελπισμένους. Είναι αδιανόητο να αποδίδονται οι ορμές της ψυχής και της βουλήσεως στα αστέρια και τους αστρικούς σχηματισμούς. Οι αστρολόγοι, όσοι δεν είναι κοινοί απατεώνες, συνεργούν με δαίμονες και αντι-μετωπίζουν τ’ αστέρια σαν ιδιότυπους θεούς.
-Η μαγεία είναι μία τέχνη με την οποία καλούνται δαίμονες και ερωτώνται και απαντούν, φανερώνοντας άλλοτε κρυμμένα αντικείμενα, άλλοτε «ερμηνείες» ονείρων και άλλοτε άλλα απόκρυφα.
Εάν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε οι αυτοαποκαλούμενοι «μάγοι» είναι κοινοί απατεώνες.
-Η Οιωνοσκοπία ασκείται από τους οιωνοσκόπους που προλέγουν, δήθεν, τα μέλλοντα από τον τρόπο που πετούν τα πουλιά, από τις φωνές των ζώων, κλπ. Πιστεύουν στην μοίρα, στην τύχη σε οιωνούς και προσκυνούν το νέο φεγγάρι. Είναι ενσυνείδητοι ή ασυνείδητοι αποκρυφιστές, συνεργάτες του διαβόλου και των δαιμόνων. Τέτοιος ήταν και ο πατέρας της Υπατίας.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αποκρυφιστών, μάγων, αστρολόγων, οιωνοσκόπων και απατεώνων, μεγάλωσε, ανετράφη και «μορφώθηκε» η Υπατία!!!
Ο θάνατος του Θέωνος πιθανολογείται γύρω στο 405 μ.Χ. Η αιτία του θανάτου του παραμένει άγνωστη. Οι νεοπαγανιστές ισχυρίζονται αυθαιρέτως, ότι ο Θέων τραυματίστηκε κατά την καταστροφή του Σεραπείονος «ιερού» και αργότερα πέθανε εξ αιτίας εκείνου του τραύματος. Το Σεράπειον, όμως, κατεστράφη το 391 ή το 392 μ.Χ. και όλοι οι συγγραφείς συμφωνούν στην καταστροφή αγαλμάτων και θρησκευτικών συμβόλων, όχι όμως του ναού και της μικρής βιβλιοθήκης (ακόμη και ο παγανιστής Ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος) !
[1]1 Μιχαήλ Ψελλός/ 1018-1078, θεολόγος και φιλόσοφος.
[1]2 Νικηφόρος Γρηγοράς, 14ος αιών βυζαντινός Ιστορικός, Επιτάφιοι λόγοι Α, 85. Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, 5.59 Κων. Σάθας (Παρίσι, 1876).
[1]3 Βυζαντινός Ιστορικός του 6ου αιώνος. Σώζεται «Χρονογραφία» του, η οποία αρχίζει από την μυθικήν εποχήν των Αιγυπτίων και τελειώνει εις το έτος 563..
[1]4 C. Lacombrade, Synesios de Cyrene, Hellene et Chretien, Paris, 1951, p.54-55.
[1]5 Αμερικανός συγγραφεύς,εκδότης και φιλόσοφος (1865-1915). Το 1908 εξέδωσε ένα δοκίμιο για την Υπατία.
[1]6 Υπουργός Εκκλησιαστικών της Αγγλίας (1819-1875), καθηγητής πανεπιστημίου και ιστορικός.
[1]7 Η Ασκληπιγένεια (5ος μ.Χ. αιών ) ήταν κόρη του φιλοσόφου Πλουτάρχου του νεωτέρου και εγγονή του Νεστορίου. Δίδαξε στην Αθήνα με τον αδελφό της Ιέρωνα. Από τον πατέρα της είχε διδαχθεί την «θαυματουργία» ( δηλ. την μαγεία ), όπως πρόκληση τεχνητών βροχών, κλπ. την οποία δίδαξε και στον Πρόκλο.
[1]8 Λεξικό Σουΐδα σ. 502.
[1]9 Πλείονα αποδεικτικά στοιχεία περί τούτων, παρουσιάσθηκαν στην ανάλυση του θέματος: « Η μεγάλη συνωμοσία των τεσσάρων (4) πρώτων μ.Χ. αιώνων κατά των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού» ( Από 18 Iουνίου 2014 Έως 18 Ιουλίου 2014 ).
[1]10 Σωκράτης, Εκκλησιαστική Ιστορία, VIL.15,-Λήμμα Ησύχιος και Υπατία στον Σουΐδα, εκδ. Adler-Θεοφάνης, Χρονογραφία, σελ 82.16, (Βόνη).
[1]11 Σείριος: Το λαμπρότερο αστέρι στο νυκτερινό ουρανό (σείριος: θερμός, καυστικός, φωτεινός).
[1]12 Ισαάκ Καζωμπόν (1559-1614): Υιός Γάλλων Ουγενότων. Καθηγητής της αρχαίας Ελληνικής φιλολογίας και Βιβλιο-φύλαξ του βασιλέως Ερρίκου 4ου εις Παρισίους.
[1]13 Κικέρων De natura Deorum, περί της φύσεως των Θεών, Ι, 38, 107.
[1]14 Πλάτωνος Πολιτεία, 2/363-364.
[1]15 Ίβυκος: Λυρικός ποιητής του 6ου π. Χ. αιώνος. Διέτριψεν στην αυλή του τυράννου της Σάμου Πολυκράτους. Εις το Ίβυκον αποδίδονται επτά βιβλία ποιημάτων εκ των οποίων μόνον αποσπάσματα διεσώθησαν. Σ’ ένα από αυτά, σ’ ένα στίχο του γράφει: «Ονομακλυτόν Ορφήν». Είναι η αρχαιότερη γραπτή μαρτυρία για το όνομα Ορφεύς. Αρχαιότερες μαρτυρίες δεν υπάρχουν, χωρίς να είναι δυνατή και η χρονολόγηση του παραπάνω στίχου. Πάντως το συγκεκριμένο απόσπασμα, πιθανώτατα είναι πολύ νεώτερον του 5ου π.Χ. αιώνος.
[1]16 Μεγ. Αμερικανική Εγκ. τ.17ος, σ. 627.
[1]17 Περισσότερα για Ορφισμό και Ορφέα, όπως υποσημείωση (9).
5. Ο Έπαρχος της Αλεξανδρείας Ορέστης, περί το 414 με την βοήθεια της Υπατίας και της εκεί ισχυράς Ιουδαιοταλμου-δικής κοινότητος, δημιούργησε μία ανίερη συμμαχία, ένα είδος πολιτικοθρησκευτικού συνασπισμού.
Ο Σωκράτης αναφέρει ότι από πολλούς Χριστιανούς της Αλεξανδρείας ο Ορέστης απεκαλείτο «Θύτης και Έλληνας»[1]1 δηλ. ειδωλολάτρης εξ αιτίας της άδικης και μεροληπτικής συμπεριφοράς του σε βάρος των Χριστιανών και υπογραμμίζει ότι έτρεφε μίσος για τους Χριστιανούς επισκόπους.
Η αντιχριστιανική συμμαχία ( Ορέστη-ειδωλολατρών-Ιουδαιοταλμουδιστών ) που είχε πολιτικά-οικονομικά-θρησκευτικά κίνητρα, άρχισε διωγμούς κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών του Κυρίλλου (Τότε υπήρχε στην Αλεξάνδρεια ισχυρή κοινότητα αιρετικών, Αρειανιστών, Νοβατιανών, κ.α.)[1]2.
Οι ειδωλολάτρες και οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, εκτός των άλλων, διηύρηναν το μίσος τους κατά της τοπικής Ορθόδοξης εκκλησίας και γενικώτερα κατά των Χριστιανών, επειδή οι Αλεξανδρινοί ( ειδωλολάτρες και Εβραίοι ) μετεστρέφοντο στον Χριστιανισμό εξ αιτίας του συμβόλου του Σταυρού που υπήρχε στην βάση αγάλματος ευρισκομένου στο Ιερό του Σερα-πείου[1]3.
Έτσι άρχισαν διωγμούς κατά των Χριστιανών και ιδιαιτέρως κατά των Ορθοδόξων. Τους διωγμούς κατά των Χριστιανών υπεστήριζε ή ανεχόταν η Υπατία, η οποία σαφώς ενεθάρρυνε την υπεράσπιση των Ιουδαίων ( Κάτι ανάλογο έκανε και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης στην εποχή του).
6. Η Υπατία στην κινηματογραφική ταινία Agora, παρουσιάζεται ως νέα, ωραία και φίλη του Ορέστη. Εκείνη η παρουσίαση της εξωτερικής μορφής της είναι παντελώς αυθαίρετη. Δεν γνωρίζουμε από ιστορικές πηγές τα εξωτερικά της χαρακτη-ριστικά. Εάν γεννήθηκε το 365 μ. Χ. σύμφωνα με αρκετές πηγές, την εποχή που ο Κύριλλος έγινε Πατριάρχης, θα ήταν γύρω στην ηλικία των 50 ετών. Επομένως καταρρίπτεται ο μύθος της νέας, θελκτικής γυναίκας που δημιουργήθηκε από κάποιους ψευδοϊστορικούς του Μεσαίωνα. Να σημειωθεί ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας «Agora» Αλεχάντρο Αμεναμπάρ είναι κατά δήλωσή του, αγνωστικιστής και άθεος. Δεν θα μπορούσε το Σύστημα να κάνει καλύτερη επιλογή σκηνοθέτου για την συγκεκριμένη ταινία.
Ήταν επίσης γνωστό σε όλους τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας ότι η Υπατία επηρρέαζε τον Ορέστη και υπήρξε η βασική αιτία που τον εμπόδιζε να αποκτήσει αγαστές σχέσεις με τον Κύριλλο[1]4.
7. Διδασκαλία της Υπατίας
Η Υπατία εισήγαγε τους μαθητές της στην μελέτη των λεγομένων «κρυφών μαθηματικών» και των μυστηρίων της Αστρολογίας. Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι από τους μαθητές της προέρχονταν από εύπορες κοινωνικές τάξεις και νεώτερες ηλικίες.
Ένας μαθητής της ο Συνέσιος[1]5 το 413 της έστειλε τέσσερεις επιστολές (10, 15, 16, 81). Στην επιστολή υπ’ αριθ. 15 ζήτησε από την Υπατία να του φτιάξει ένα υγροσκόπιο ( μέτρηση του βάρους των υγρών ). Κατά την DZIELSKA MARIA [1]6, ο Συνέσιος, ήθελε να χρησιμοποιήσει το υγροσκόπιο στην μαντική και όχι στην επιστήμη. Άλλωστε έτσι εξηγείται γιατί ο Συνέσιος ησχολείτο με την ερμηνεία των ονείρων, την αστρολογία και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πρώτους ειδικούς στα μυστικά της αλχημείας.
Στην αντιχριστιανική συμμαχία Εθνικών-Ιουδαιοταλμουδιστών, με την καθοδήγηση ή ανοχή του Ορέστη, είχαν προσ-κολληθεί και «Χριστιανοί» ( Αρειανοί και άλλοι αιρετικοί). Σ’ αυτήν συμπεριελαμβάνοντο οι :
Ολύμπιος:Νεοπλατωνικός Φιλόσοφος. Ιερέας του Άμμωνα και «ιεροκήρυκας» στις κατώτερες τάξεις.
Αμμώνιος : Διδάσκαλος της Ελληνικής γλώσσας. Ιερέας του Τώθ (Ερμή)[1]7.
Αντωνίνος : Λειτουργός της Νεοπλατωνικής μαγείας. Ήταν μαθητής του Αιδεσίου ο οποίος ήταν μαθητής του Ιαμβλίχου. Ήταν αυτός που «προέβλεψε» την πτώση της ειδωλολατρείας και το γκρέμισμα των ειδωλολατρικών αγαλμάτων. ( Ο Αντωνίνος πέθανε πριν από τα γεγονότα).
Ελλάδιος : Διδάσκαλος της Ελληνικής γλώσσης, ο οποίος επαιρόταν ότι σε συγκρούσεις στους δρόμους της Αλεξανδρείας είχε σφάξει εννέα Χριστιανούς.
Ο Κύριλλος, κατά αναφορά του Σωκράτους, επέκρινε τον Ορέστη για τα ατοπήματά του με βάση την Αγία Γραφή. Ο Έπαρχος για να ανασκευάσει τις κατηγορίες του Κυρίλλου επανελάμβανε αντί αιτιολογημένης απαντήσεως, ότι ο ίδιος ήταν Χριστιανός βαπτισμένος από τον Αττικό, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (406-425).
8. Προ των γνωστών γεγονότων που οδήγησαν στην δολοφονία της Υπατίας, επί Πατριάρχου Θεοφίλου[1]8, ενός αμφι-λεγόμενου ιεράρχου, είχε προηγηθεί η πολιορκία του Σεραπείου Αιγυπτιακού ναού, όπου εφυλάσσοντο οι μούμιες των ιερών ταύρων. Ο ταύρος εθεωρείτο ενσάρκωσις του Θεού Φθά (Ptah) ή Όσιρι [ΟΣΕΡ(Οσιρις)+Αππις ( Βους ή ταύρος )=ο Ιερός Ταύρος]. Ο Σέραπις εθεωρείτο ο Θεός της δημιουργίας και των τεχνιτών.
Η διαταγή για το γκρέμισμα των ειδωλολατρικών αγαλμάτων του Σεράπιδος είχε δοθεί από τον Θεοδόσιο (389 μ.Χ.), με την αιτιολογία ότι οι εκεί λατρευόμενοι ως θεοί, ήσαν ψεύτικοι. Μερικά χρόνια αργότερα ο ναός μετετράπη σε Χριστιανικό.
Ο Πατριάρχης Θεόφιλος φανατικός πολέμιος των ειδωλολατρών, μετά την διαταγή του Θεοδοσίου προέβη σε διωγμούς κατά των ειδωλολατρών κυρίως κατά των τροφίμων του Σεραπείου. Διεπόμπευε τα μυστήρια των Εθνικών, με τέτοιο προκλητικό τρόπο που προκαλούσε την οργή ακόμη και των ορθοφρονούντων Χριστιανών. Οι Εθνικοί αντιδρώντες άρχισαν να αντεπιτίθενται και να σφάζουν τους Χριστιανούς.
Ποιός ήταν ο Θεόφιλος;
Ο Θεόφιλος ήταν φίλαρχος, φιλοχρήματος, φίλερις και σχίστης της Εκκλησίας.
«Ουκέτι γάρ εφευρίσκων είδος αιρέσεως καινοτέρας ο εφευρέτης της ανομίας και γεωργός της κακίστης επιθυμίας όφις, εξοίστρησε ( ΣΣ: Εξοιστράω = καθιστώ μανιώδη) τους προεστώτας της εκκλησίας εις αλληλοκτονίαν, φιλοκαθεδρίας και πρωτοκαθεδρίας πάθει, δι’ ό ειργάσαντο σχίσμα»[1]9.
Εχαρακτηρίσθη μάλιστα ως ο Κάϊν της Εκκλησίας.
«Ποτέ Κάϊν το της αδελφοκτονίας ειργάσατο μίασμα; Ουχ ότε των απαρχών απεγεύσατο πρώτος, της εαυτού λαιμαργίας τα πρωτεία φυλάξας»[1]10.
Επεχείρησε να επιβάλλει την υπεροχή του θρόνου της Αλεξανδρείας έναντι της Κωνσταντινουπόλεως, με την αυθαίρετη και αντικανονική κρίση του κατά του Πατριάρχου Κων/πόλεως Ιωάννου του Χρυσοστόμου, η οποία κατέληξε εις την καθαίρεση του Αγίου από την εις Δρύν Σύνοδον της Χαλκηδόνος (403) και την εξορίαν του.[1]11
Η επέμβαση του Θεοφίλου για τον θρόνο της Κων/πόλεως είχε ξεκινήσει το 398 όταν προκειμένου να επηρεάσει την Σύνοδο στην εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου, μετέβη ο ίδιος στην Βασιλεύουσα για να προβάλλει ως υποψήφιο τον εκλεκτό του πρεσβύτερον Ωριγενιστή Ισίδωρο[1]12.
Ο Θεόφιλος που αρχικά ήταν Ωριγενιστής, άλλαξε την στάση του όταν πληροφορήθηκε ότι ο Ισίδωρος είχε εμπλακεί σε υπόθεση χρηματικών συναλλαγών που είχαν διατεθεί για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Μετά τα γεγονότα του Σεραπείου, ο Θεοδόσιος έδωσε χάρη στους ειδωλολάτρες για όσα είχαν προηγηθεί (σφαγές και ύβρεις κατά των χριστιανών) και τους προέτρεψε να γίνουν Χριστιανοί. Οι ειδωλολάτρες πτοήθηκαν και εγκατέλειψαν το Σεράπειον. Τα γεγονότα περιγράφει ο Ερμείας ο Σωζομενός [1]13. Ο ναός του Σεραπείου ουδέν έπαθε.
Αφού εγκαταλείφθηκε σταδιακώς ερειπώθηκε και επί Αρκαδίου, μέρος αυτού μετετράπη σε ναό των μαρτύρων Χριστιανών (Βασανισθέντων και μαρτυρησάντων από τους ειδωλολάτρες και τους συμμάχους τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους).
Παρουσιάσαμε το συντομώτατο βιογραφικό του Θεοφίλου, μήπως και αντιληφθούν κάποτε οι αμετανόητοι αντιχριστιανοί, νεοπαγανιστές και άλλοι ταλμουδίζοντες, ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με τους αιρετικούς ψευδο-χριστιανούς.
Όταν ομιλούμε για τα πεπραγμένα των Χριστιανών και του Χριστιανισμού, ανά τους αιώνες, εμείς εννοούμε την Ορθο-δοξία, τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και την Ορθόδοξη εκκλησία. Εφ’όσον τα εξεταζόμενα ιστορικά γεγνότα δεν αφορούν στους Ορθοδόξους και την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι αντιφρονούντες/διαφωνούντες και κακηγόροι ( κακηγόρος = o ονειδι-στικώς/υβριστικώς ομιλών, ο κακολογών/ δυσφημών ), να απευθύνονται για αντίλογο, διαμαρτυρίες και διευκρινίσεις, στους αυτοαποκαλούμενους και αυτοχρισθέντες «χριστιανούς» και στις κατά τόπους ή χώραν, διοικήσεις των οργανώσεων και συναγωγών τους..
Βεβαίως περί όλων αυτών, ουδείς λόγος γίνεται και σε ουδέν γραπτόν κείμενόν τους παρουσιάζεταί τι, από τους κατηγόρους και συκοφάντες των Ορθοδόξων Χριστιανών.
[1]1 Έλληνες ή Εθνικοί εκαλούντο οι ακολουθούντες την θρησκείαν των ειδώλων, οι πολυθεϊστές, οι παγανιστές, σε αντίθεση προς τους Χριστιανούς και Ιουδαίους, αντιστοίχως, οι οποίοι εχαρακτηρίζοντο ως μονοθεϊστές.
Για πρώτη φορά το όνομα Έλληνες εμφανίζεται γραμμένο στην γενική του σημασία, τον 6ον π.Χ. αιώνα, από τον Αρκάδα αυλωδό Εχέμβροτο σε επίγραμμα της 48/3 Ολυμπιάδος (584 π.Χ.). Οι κάτοικοι της χώρας μας ωνομάσθηκαν Έλληνες κατά την περίοδο μεταξύ 10ου-8ου π.Χ. αιώνος, πάντως ενωρίτερον του 7ου π.Χ. αιώνος «… δεδομένου ότι εις Ηλειακήν επιγραφήν της εποχής ταύτης αναγιγνώσκομεν την λέξιν Ελλανοζίκης ήτοι Ελλανοδίκης, γενικώς δε συνετέλεσεν εις την παραδοχήν και επικράτησιν του ενιαίου Εθνικού ονόματος, η δια της θρησκείας, του εν Δελφοίς ιερού μαντείου και της Δελφικής αμφικτυονίας, ως και των εν Ολυμπία Πανελληνίων αγώνων, καλλιεργηθείσα ανάγκη της Εθνικής Ενότητος» ( Ελλάς και Έλληνες, Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος, Γ. Χατζηδάκις, 1925,σ. 97-110).
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ξεκάθαρα ότι η αρχική σημασία του ονόματος Έλληνες ήταν Θρησκευτική και όχι Εθνική. Το όνομα Έλληνες:
-Είναι πολύ μεταγενέστερο των ονομάτων Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, Αχαιοί, Δαναοί αλλά και Γραικοί, ασυγκρίτως δε μεταγενέστερον του ονόματος Πελασγοί.
- Δεν είναι όνομα με φυλετική αλλά με πνευματική και θρησκευτική σημασία.
-Λαμβάνει εθνική - φυλετική σημασία σαν σύνολο ενός διαχρονικού λαού, την καρδιά και το αίμα του οποίου αποτελούσαν οι Ίωνες, από μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο και εντεύθεν (5ος π.Χ. αιών).
-Είναι πνευματικός τίτλος μυστικής και δυσεξήγητης προελεύσεως, ο οποίος έλαβε Οικουμενικό χαρακτήρα.
-Καταδεικνύει τον διδάσκαλον της ανθρωπότητος που έφερε το όνομα του Θεού (ΕΛ-), αναζήτησε φιλοσοφικώς με άδολη δίψα, μέσα από τις παγανιστικές λατρείες και την ξενόφερτη ειδωλολατρεία, τον αληθινό Θεό, απετέλεσε τον πρόδρομο του Χριστιανισμού (Ορθοδοξίας) στην Οικουμένη και υιοθετήθηκε ως πρωτότοκος του Νέου Ισραήλ της Χάριτος του μόνου αληθινού Θεού.
Συνεπώς, ο χαρακτηρισμός Έλληνες αφορά στην θρησκευτικήν και όχι την φυλετική ταυτότητα.
Μεταχριστιανικώς εχαρακτηρίζοντο ως Έλληνες ή Εθνικοί, από τους ασπα-σθέντες τον Χριστανισμό, [Έλληνες το Έθνος και Ισραηλίτες κατά την φυλή/ Ιουδαίους κατά την προγενεστέρα θρησκεία], όλοι οι εξ Εθνών, μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες το γένος, διότι:
-Ενώ ο αναμενόμενος Μεσσίας, Του Οποίου η έλευση είχε προφητευθεί από τους σοφούς της αρχαιότητος, τις Σίβυλλες, τους προφήτες και αποτελούσε την προ-σδοκία ΟΛΩΝ των Εθνών, Ενεφανίσθη, Εδίδαξε, Εσταυρώθη, Ανεστήθη και Ανε-λήφθη και έπρεπε να Τον αναγνωρίσουν ως Θεόν, οι εξ Εθνών, εξακολουθούσαν να πιστεύουν στις προχριστανικές δοξασίες, και να επιδεικνύουν ασέβεια, μη απο-δεχόμενοι τον προφητευμένο Ιησού Χριστό ως τον αποκαλυφθέντα Θεόν.
-Οι Έλληνες, ιδιαιτέρως, είχαν προφητεύσει την έλευσή Του (Σωκράτης, Πλάτωνος, Αλκιβιάδης Β,κ.α.) και μάλιστα Τον εχαρακτήριζαν ως «άγνωστον» μεταξύ των άλλων «θεών» που ελάτρευαν (πολυθεϊσμός, ειδωλολατρεία, παγανισμός),
Τον αναζητούσαν και προσδοκούσαν ως Λυτρωτή των ανθρώπων. Όσοι λοιπόν δεν εδέχθησαν αυτόν τον «άγνωστον Θεόν» που έγινε Γνωστός, εξακολουθούντες να λατρεύουν ποικιλοτρόπως τους άλλους ειδωλολατρικούς «θεούς», παρέμειναν αρχαιόθρησκοι, παρέμειναν «Έλληνες».
Ο αείμνηστος καθηγητής και πατρολόγος Παναγιώτης Χρήστου (1917-1996), σχολιάζει επί του Θέματος της μεταχριστι-ανικής σημασίας του ονόματος «Έλληνες», τα εξής:
«Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες το όνομα Έλλην είχε αλλάξει έννοια, από εθνική σε θρησκευτική, και εσήμαινε πλέον τον ειδωλολάτρη και τον ασεβή. Στην πραγματικότητα η μεταβολή αυτή έλαβε χώρα στους εβραίους, και ειδικά μετά την σύγκρουση Ελληνισμού- Ιουδαϊσμού επί Σελευκιδών (Αντιόχου Δ' του Επιφανούς) και Μακκαβαίων. Έτσι στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα Έλλην έχει πάντοτε θρησκευτική, ή και θρησκευτική, σημασία.
Αντιθέτως στην Καινή Διαθήκη συναντάται με όλες τις έννοιες, σχεδόν πάντοτε όμως όχι με αυστηρώς θρησκευτική σημασία.
Η εξέλιξις προς την ακραιφνώς θρησκευτική έννοια υπήρξε βραδεία και ολοκληρώθηκε μέσω της συγκρούσεως ελληνισ-μού-χριστιανισμού. Τον 2ο αιώνα ο Αθηναίος απολογητής Αριστείδης διαχωρίζει την ανθρωπότητα σε τρία γένη· τους ειδωλολάτρες, τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς («Απολογία»). Διακρίνει όμως τους Έλληνες ως ένα από τα αντιπροσωπευτικά ειδωλολατρικά έθνη. Άγνωστος ιουδαιοχριστιανός συγγραφεύς της ιδίας εποχής όμως, ονομάζει όλο το «γένος» των ειδωλολατρών «Έλληνες». Μετά μισό αιώνα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς συμφωνεί.
Εν τω μεταξύ οι αρχαιόθρησκοι Έλληνες λόγιοι (ΣΣ: Αρχαιολάτρες, δωδεκαθεϊστές, παγανιστές, ειδωλολάτρες), χαρακτη-ρίζουν τον χριστιανισμό βαρβαρικό προϊόν και τους χριστιανούς βαρβάρους, ακόμη και εάν είναι ελληνικής καταγωγής και μορφωμένοι. Έτσι και οι τελευταίοι εγκαταλείπουν τελικώς το πάλαι ποτέ εθνικό τους όνομα, στο οποίο μάλιστα δίδεται περιφρονητική σημασία. Στην εξέλιξη αυτή πρωτοστάτησαν οι εξ Ανατολής, μη ελληνικής καταγωγής, χριστιανοί, στην πολεμική των οποίων διακρίνεται, πέραν της θρησκευτικής, υποβόσκουσα και η φυλετική αντίθεσις. Γράφει χαρακτηριστικά ο Ασσύριος απολογητής Τατιανός το 170 μ.Χ. («Προς Έλληνας»), επιθυμώντας υποσυνείδητα να κατακρημνίσει την δόξα του έθνους, το οποίο είχε κάποτε υποδουλώσει την δική του χώρα:
«Μη πάνυ φιλέχθρως διατίθεσθε προς τους βαρβάρους, ω άνδρες Έλληνες, μηδέ φθονήσετε τοις τούτων δόγμασι. Ποίον γαρ επιτήδευμα παρ' υμίν την σύστασιν ουκ από βαρβάρων εκτήσατο;» Τελικώς το «έλλην» χάνει ολοσχερώς την εθνική σημασία και μένει με την θρησκευτική (ειδωλολάτρης, δυσσεβής) αποκλειστικώς. Ελάχιστοι φαίνεται να διαφωνούν με αυτή την χρήση (π.χ. Προκόπιος, Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος). Ακόμη και οι αρχαιόθρησκοι το χρησιμοποιούσαν με την θρησκευτική του σημασία. Η κατάστασις αλλάζει πολύ αργότερα, ειδικώς από τον 11ο αιώνα.
Αξίζει να σημειωθεί η προς την αντίθετη κατεύθυνση μεταβολή του εθνικού ονόματος των Ελλήνων στην λατινική του μορφή Γραίκοι (Graeci). Ενώ το Έλλην στο στόμα των χριστιανών κατέληξε να σημαίνει ειδωλολάτρης, το Γραίκος στο στόμα των Ρωμαίων έτεινε να σημαίνει χριστιανός. Οι πρώτοι χριστιανοί της Δύσεως ήσαν ως επί το πλείστον Έλληνες (π.χ. οι 13 από τους 16 πρώτους πάπες ήσαν Έλληνες) Ο Τερτυλιανός γράφει («De Pallio», 3, PL 2,1094): «γιατί δεν συμ-περιφέρεσθε εντίμως προς τους Γραίκους;» Και ο Ιερώνυμος βεβαιώνει («Epistola» 54 ad Furiam 5, PL 22,552) ότι, όταν παλαιότερα εμφανιζόταν κάποιος χριστιανός, οι Ρωμαίοι φώναζαν «ο γραίκος, ο επιθέτης», δηλ. ο Έλλην, ο απατεών («Graecus impostor»). Αλλά ως προς αυτή την κατεύθυνση δεν σημειώθηκε πλήρης μετάπτωσις της εννοίας…».
Γράφει επίσης ο καθηγητής Παν. Χρήστου: «Όπως ήταν φυσικό, οι Έλληνες έγιναν μισητοί και απεχθείς στους Ιουδαίους, αλλά οι Ιουδαίοι ήσαν τόσο σκληροί στο μίσος των, ώστε και οι ίδιοι στων Ελλήνων τα μάτια απέβησαν απάνθρωποι. Κάθε χρόνο συνελάμβαναν έναν Έλληνα, τον εθυσίαζαν, έτρωγαν την καρδιά του και ωρκίζονταν αιώνια εχθρότητα κατά του γένους του. (Ιώσηπος, «Κατ' Απίωνος», Β/ 94.)». [Παν.Κ. Χρήστου, «Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλή-νων», Κυρομάνος, 1993 (α΄ έκδ. 1960)].
Τέτοια απίστευτα εγκλήματα ανθρωποθυσίας, ανθρωποφαγίας και μισαλλοδοξίας κατά των Ελλήνων, που έγιναν από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους, έχουν καταγραφεί και στα νεώτερα χρόνια, αλλά οι έμμισθοι (υπ) άνθρωποι του Συστήματος, τα έχουν αποσιωπήσει, ή τα διέγραψαν με…δικαστικές αποφάσεις, και δεν τα συμπεριέλαβαν στις σελίδες της συμβατικής ιστορίας, είτε διότι διετάχθησαν να το κάνουν, είτε δια …τον φόβον των Ιουδαίων.
[1]2 Νοβατιανός ή Ναυάτος/200-258: Στωϊκός φιλόσοφος που αργότερα έγινε «χριστιανός» ιερέας. Αυστηρός ως προς την μετάνοια των πεπτωκότων.Υπεστήριζεν ότι στις περιπτώσεις ειδωλολατρείας η εκκλησία δεν ηδύνατο να απαλλάξει τους μετανοούντας. Οι Νοβατιανοί ήσαν αιρετικοί, ως αλαζόνες ερμηνευτές του θείου λόγου. Υπεστηρίχθησαν από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.
[1]3 Σωκράτης, Εκκλ. Ιστορία, 5.17.16. Σωκράτης (380-440 μ.Χ.) ο Σχολαστικός : Υποστηρικτής του Νοβατιανού .
[1]4 Σωκράτης, Εκκλ. Ιστορία, 7.15.PG 67,76ΒΒ---Πρβλ. Νικηφόρου Καλλίστου, Εκκλ. Ιστορία, 14,16,PG 146, 1105C-1108B.
[1]5 Συνέσιος: Φιλόσοφος, νεοπλατωνικός και τέλος επίσκοπος Πτολεμαΐδος. Παρά τις αντιρρήσεις του αν και ήταν παν-τρεμένος με 3 παιδιά και αβάπτιστος, χειροτονήθηκε επίσκοπος Πτολεμαΐδος και μητροπολίτης Πενταπόλεως (410 μ.Χ.), από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλο. Μετά τη χειροτονία του βαπτίσθηκε Χριστιανός! Αν και επίσκοπος παρέμεινε νεοπλατωνικός. Πίστευε στα όνειρα και τις μαντείες.
[1]6 Πολωνίδα καθηγήτρια της αρχαίας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Κρακοβίας , «Υπατία η Αλεξανδρινή». Εκδόσεις Ενάλιος, Μετάφραση Γιώργος Κουσουνέλος.
[1]7 Θώθ: Τον 2ο αιώνα π.Χ. ο Ιουδαίος μυθογράφος Αρτάπανος έγραψε μία βιο-γραφία του Μωϋσέως στην οποία τον ταύτιζε με τον Ερμή, δηλ. τον Θώθ που ήδη ελατρεύετο στην Αίγυπτο ως μυθολογική θεότης. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι εισήγαγε στους Αιγυπτίους τα πλοία, τις μηχανές, τα όπλα, τα ιερογλυφικά, την φιλοσοφία κλπ. Ο Θώθ ή Θώτ ή Τωθ ήταν θεότητα της σελήνης και της σοφίας και η λατρεία του περιελάμβανε την μαγεία όπως και του Ερμή. Επιστεύετο ότι όπως η Σελήνη αντλούσε φως από τον «Ήλιο» έτσι και ο Θώθ αντλούσε φως από τον ηλιακό θεό Ρα. Πιστευόταν ότι είχε μεταδώσει την τέχνη της ιερογλυφικής γραφής στους Αιγυπτίους από τα πανάρχαια χρόνια. [Time Life, Παγκόσμια Ιστορία, τ.1ος Εκδ. Κ. Καπόπουλος, σ.67 — Θωθ= Τούθμωσις (Όνομα 4 Φαραώ του 16ου-15ου π.Χ. αιώνος)].
[1]8 Θεόφιλος (Πατριάρχης Αλεξανδρείας από το 385 μέχρι το 412): Θεωρείται άγιος από τους αιρετικούς Κόπτες Μονοφυσίτες.
[1]9 Διάλογος 20, PG 47,81.
[1]10 Παλλαδίου, Διάλογος 12 PG 47,41.
[1]11 Εκκλ. Ιστορία, 5, 8, PG 82, 1209- «Ο Χρυσόστομος και η «Επί Δρύν» Σύνοδος, Β.Ι Φειδά---«Χρυσοστομικό Συμπόσιο, η προσωπικότητα και η θεολογία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αποστολική Διακονία, 2007, σ.811-823.
[1]12 Ευσεβίου Εκκλ. Ιστορία, VI, 2.
[1]13 Εκκλ. Ιστορία, ΙΖ,15.
9. Μέσα στην παραζάλη τους οι Νεοπαγανιστές (Ν/Π) συνέδεσαν την καταστροφή των ειδωλολατρικών αγαλμάτων του Σε-ραπείου με την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας (!!!) στηριχθέντες σε μία αναφορά του Γίββωνος, σε βιβλίο του που εκδόθηκε το 1788. Ο Γίββων ήταν δεδηλωμένος «διαφωτιστής» και γνήσιος εκπρόσωπος του αντιχριστιανισμού.
Αυτή η πληροφορία του Γίββωνος ( Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ) είναι ιστορικώς αβάσιμη, ψευδής, συκοφαντική και προϊόν φαντασιοπληξίας διότι, άλλη ήταν η βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας και άλλη η ασήμαντη και πολύ μικρότερη βιβλιοθήκη που βρισκόταν δίπλα στο Σεραπείον. Η σκοπιμότης, η μισαλλοδοξία και η εωσφορική αλαζονεία των αντιχριστιανών σε όλο της το μεγαλείο!
10. Την αρχηγία της αντιστάσεως των ειδωλολατρών στον αιγυπτιακό ναό του Σεραπείου, είχε αναλάβει ο Ολύμπιος. Τι δουλειά είχε ο Έλλην Ολύμπιος και φίλος της Υπατίας στο Ναό των «βαρβάρων»; Μα, Έλληνες και βάρβαροι Αιγύπτιοι εκείνη την εποχή ελάτρευαν τον ίδιο θεό![1]1
Στο Σεραπείον ο Αμμώνιος ήταν ιερεύς του Τώθ ( Ερμή Τρισμέγιστου, μεταξύ των άλλων θεού-προστάτη των επιστημών της αλχημείας και της μαγείας ). Ο Ελλάδιος ήταν ιερεύς του Άμμωνος (Διός).
Για ποιούς διωγμούς φιλοσόφων μας ομιλούν οι κακηγόροι του Χριστιανισμού; ΟΛΟΙ ήσαν ειδωλολάτρες-αποκρυφιστές. Ο Νεοπλατωνισμός ήταν και αυτός αποκρυφισμός, μαγεία, σατανισμός[1]2.
Η φιλοσοφία, οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και οι τίτλοι των σχολών ως, δήθεν, φιλοσοφικών, ήσαν τα παραπλανητικά προπετάσματα, για παγίδευση των αφελών και ανερμάτιστων, ηθικώς και πνευματικώς!
Μετά την πτώση του Σεραπείου:
α. Κατεστράφη το άγαλμα του θεού Τώθ το οποίο είχε κεφαλή πιθήκου ( άραγε για την καταστροφή ενός μαρμάρινου πιθηκανθρώπου διαμαρτύρονται οι Νέο-παγανιστές ; ). Επίσης κατεστράφη μόνον το ιερό της Ίσιδας στην Μανεφθέ κοντά στην Κανωπό.
β. Όλοι οι πρωταγωνιστές (Αμμώνιος, Ελλάδιος, Κλαυδιανός, Ολύμπιος) και άλλοι άγνωστοι ειδωλολάτρες, διέφυγαν εκτός Αλεξανδρείας ( πιθανώς στην Ιταλία, κατά τον Σωζομενό ). Οι Ελλάδιος και Αμμώνιος εγκατεστάθησαν στην Κωνσταντι-νούπολη, στην καρδιά της Ορθοδοξίας, όπου συνέχισαν ανενόχλητοι τις εργασίες τους.
11. Γεγονότα προηγηθέντα του θανάτου της Υπατίας:
α. Στις 15 Οκτ. 412 πέθανε ο Θεόφιλος και ανέλαβε ο Κύριλλος, ανεψιός του Θεόφιλου. Κάποιοι από τους Ν/Π ισχυρίσθησαν ότι ο Κύριλλος αυτοεχρίσθη επίσκοπος-διάδοχος του θείου του, φορώντας τα αρχιερατικά άμφια του νεκρού και το δαχτυλίδι του. Κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται σε ιστορική πηγή. Αποτελεί συκοφαντία. Η αλήθεια είναι ότι ο Κύριλλος διαδέχθηκε τον Θεόφιλο ύστερα από αναμέτρησή του, για τον πατριαρχικό θρόνο, με τον αρχιδιάκονο Τιμόθεο.
Είναι γεγονός ότι ο Κύριλλος ετήρησε σκληρή ποιμαντική στάση απέναντι στους Εθνικούς της Αλεξανδρείας, σε αντίθεση με τον Θεόφιλο που ήταν φανατικός και αμείλικτος, γιατί τους θεωρούσε υπευθύνους για την ροπή Χριστιανών στην μαγεία, στην αστρολογία και γενικώτερα σε δεισιδαιμονίες και παγανιστικές συνήθειες.
β. Να σημειωθεί το εξής εκπληκτικόν: Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι της Αλεξανδρείας αντί να εορτάζουν το Σάββατον και να μελετούν τα «ιερά» βιβλία τους [Την παραχαραγμένη Παλαιά Διαθήκη (Τορά) και το Ταλμούδ], μετέβαιναν στις αγορές και στο θέατρο, όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης[1]3, παρακολουθούσαν άσεμνα θεατρικά δρώμενα, κατά την διάρκεια των οποίων, ύβριζαν και προκαλούσαν τους Χριστιανούς.
Απόλυτος σιγή για όλα αυτά από τους Ν/Π και τους ομόφρονες αυτών, ιδιαιτέρως από εκείνους που ασχολούνται με τα γεγονότα της περιόδου δολοφονίας της Υπατίας.
γ. Ένα Σάββατο, ενώ ο Ορέστης παρακολουθούσε μία θεατρική παράσταση, άρχισαν επεισόδια μεταξύ Χριστιανών και Ταλμουδιστών Ιουδαίων.
Ο Ορέστης επενέβη και κατ’ απαίτηση των Ιουδαίων συνέλαβαν τον Αλεξανδρινό διδάσκαλο Ιέρακα τον οποίον βασάνισαν φρικτώς.
δ. Ένα άλλο βράδυ, οι Αλεξανδρινοί πληροφορήθηκαν ότι η Εκκλησία του Αγίου Αλεξάνδρου είχε πιάσει φωτιά. Όταν οι Χριστιανοί έτρεξαν προς τον ναό, οι Ιουδαίοι επετέθησαν στους Χριστιανούς, τους εμπόδισαν να κατασ-βέσουν την φωτιά και εφόνευσαν πολλούς από αυτούς.. Αποτέλεσμα εκείνης της ενεργείας τους ήταν ο Ορέστης, τη προτροπή του αγανα-κτισμένου Χριστιανικού πλήθους ( ορθοδόξων και αιρετικών), να αναγκασθεί να εξορίσει εκτός Αλεξανδρείας αρκετούς Ιουδαίους. Τους εξεδίωξε αλλά δεν τους τιμώρησε για τα εγκλήματά τους. Γιατί;
Σιγή ιχθύος και γι’ αυτό από τους Νεοπαγανιστές Υπατιολάτρες.
ε. Μία ημέρα που ο Ορέστης κυκλοφορούσε έφιππος μέσα στην πόλη και το πλήθος μεγαλοφώνως τον κατηγορούσε για παγανισμό, ένας μοναχός ονόματι Αμμώνιος τον κτύπησε με πέτρα στο κεφάλι. Οι σωματοφύλακες συνέλαβαν τον Αμμώ-νιο τον υπέβαλλαν σε βασανιστήρια, με αποτέλεσμα τον φρικτό θάνατό του.
Οι Υπατιόφρονες Νεοπαγανιστές και Σία, παραληρούν για τον θάνατο της Υπατίας και σιωπούν για την δολοφονία του Αμμωνίου.
Κατηγόρησαν μάλιστα τον δολοφονηθέντα Αμμώνιο ότι ήταν φανατικός «παραβολανεύς». Η αλήθεια είναι ότι ο Αμμώνιος υπήρξε μοναχός από την Νιτρία[1]4.
στ. Οι Χριστιανοί αγανακτισμένοι κατά την διάρκεια της κηδείας του μοναχού και μετά από αυτήν, με αφορμή νέες ιουδαϊκές προκλήσεις, άρχισαν να καταφέρονται εναντίον του Ορέστη και της Υπατίας. Η αντίδρασή τους συνεχίστη-κε και κορυφώθηκε όταν πληροφορήθηκαν, πως μετά τα δραματικά γεγονότα, έγινε μία « μυστική» σύσκεψη όλων των αντιχριστιανικών εκπροσώπων, στην κατοικία του Ορέστη. Η φανερή πλέον και αμοιβαία αλληλο-υποστήριξη του ψευδο-χριστιανού Ορέστη προς την Εθνική Υπατία και η ανεκτικότητά του στις παράνομες δραστηριότητες των Ιουδαίων, είναι γεγονός που απετέλεσε την βασική αιτία της οργής των Χριστιανών[1]5.
ζ. Ο Κύριλλος σε αντιστάθμισμα αυτής της παράδοξης συμμαχίας, είχε μαζί του τον λαό της Αλεξανδρείας («των πολλών πλήθος») ενώ προκλήθηκε λαϊκή κατακραυγή κατά της συμπεριφοράς του Ορέστη ( από ορθοδόξους και αιρετικούς ). Η Υπατία είχε ήδη γίνει αντιπαθής και είχε πάψει να δίνει ακόμη και διαλέξεις. Οι Αλεξανδρινοί συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο περί μάγισσας. Δεν ασκούσε πια επιρροή στις μάζες. Για τον λόγο αυτό, βρήκε καταφύγιο στον Ορέστη και στους Ταλμουδιστές Ιουδαίους.
«Μπορούμε να πούμε ότι η Υπατία ενεθάρρυνε τον Ορέστη στην υπεράσπιση των Εβραίων»[1]6.
η. Ο Ιωάννης Νικίου[1]7, αναφέρει ότι ο λαός κατηγορούσε την Υπατία για μαύρη μαγεία και ότι εξαπατούσε τον κόσμο με σατανικές τελετουργίες, κάτι που απηγορεύετο αυστηρώς από τους Θεοδοσιανούς Κώδικες (Θ.Κ., 9, 16. 1-9 και 10).
Οι Αλεξανδρινοί την θεωρούσαν ως «αφοσιωμένη πάντα στην μαγεία, στους αστρολάβους και στα όργανα της μουσικής».
Όλες αυτές οι ενασχολήσεις όταν συνδυάζονται, αλληλοεπιδρούν και συνιστούν αποκρυφισμό, τουτέστιν σατανισμό!
Άραγε γιατί ο Ορέστης έτρεφε τόση αγάπη στους Ταλμουδιστές Ιουδαίους και σε μία Ιουδαιόφιλη μάγισσα, ενώ ήταν βαπτισμένος Χριστιανός;
θ. Ο Κύριλλος εζήτησε από τους Ιουδαίους να σταματήσουν τις εχθρικές ενέρ-γειες κατά των Χριστιανών αλλά οι Ιουδαίοι με τις ευλογίες ή την ανοχή του Ορέστη, συνέχισαν τις προκλητικές ενέργειες, βιαιοπραγίες κατά αλλοδόξων και δολο-φονίες Χριστιανών.
Εκκωφαντική σιωπή από τους Υπατιολάγνους και γι’ αυτές τις σφαγές !
ι. Η κατάσταση στην Αλεξάνδρεια ήταν ήδη έκρυθμη! Τον Μάϊο 415, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, πλήθος Αλεξανδρινών με επικεφαλής κάποιον Πέτρον κατά τον Ιωάννη Νικίου, επετέθησαν κατά της Υπατίας, της έσκισαν τα ρούχα και την σκότωσαν με θραύσματα αγγείων (οστράκοις ανείλον).
Ύστερα έσυραν το πτώμα της έξω από την πόλη, όπου το παρέδωσαν στην πυρά. Ενέργεια αποτρόπαια, καταδικαστέα. Φρικιαστικό έγκλημα !!!
Όλες οι προηγούμενες σφαγές των χριστιανών δεν είναι καταδικαστέες, δεν ήσαν εγκλήματα της άλλης πλευράς; Ουδεμία, όμως, μνεία περί τούτων, γίνεται από τους ποικιλόφρονες συνηγόρους και υποστηρικτές της Υπατίας !
[1]1 Ο Ολύμπιος ήταν μάντις, κατά τον Δαμάσκιο, και ιερέας του Σεράπιδος (Σέραπις = Βαβυλωνιακή θεότης την οποίαν εισήγαγε ο Πτολεμαίος στην Αίγυπτο), όπως μαρτυρούν οι ιστορικοί Ρουφίνος, Σωζομενός και Δαμάσκιος.
[1]2 Όπως υποσημείωση 9 1ου μέρους.
[1]3 Εκκλησιαστική Ιστορία VII, 7.
[1]4 Η κοιλάδα της Νιτρίας (Γουάντι Νατρούν) είναι η κοιλάδα του Χριστιανισμού στην Αίγυπτο. Ο τόπος αναπτύξεως της πρώτης μοναχικής παραδόσεως στον Κόσμο.
[1]5 Σωκράτους Εκκλ. Ιστορία VII, 15.
[1]6 Maria Dzielska, σ. 166. Επιβεβαιώνεται η μεγάλη συνωμοσία Εθνικών - ειδωλολατρών Αιγυπτίων-Ταλμουδιστών Ιουδαίων, κατά των Χριστιανών, τους πρώτους μ.Χ. αιώνες!!!
[1]7 Χρονικόν Ιωάννου, επισκόπου Νικίου.
12. Η δολοφονία της Υπατίας
Ποιός είναι ο ισχυρισμός των Νεοπαγανιστών και λοιπών αντιχριστιανών για τον θάνατο της Υπατίας; Ο εξής:
«Οι Χριστιανοί (ο Χριστιανικός όχλος) εξωθούμενος από τον αρχιεπίσκοπο Κύριλλο» δολοφόνησαν την Υπατία.
Ποία είναι η αλήθεια σύμφωνα με τα στοιχεία της υφισταμένης γραμματείας;
α. «Την έκαναν κομμάτια οι Αλεξανδρινοί»[1]1
β. Ο Ιωάννης Νικίου επιρρίπτει την ευθύνη σε Αλεξανδρινούς που διακρίνονταν για την «βαθειά τους θρησκευτικότητα». Ποίοι ήσαν εκείνοι οι Αλεξανδρινοί; Αιγύπτιοι; Φανατικοί Ιουδαίοι που έστησαν παγίδα στους Χριστιανούς; Αιρετικοί Ψευδοχριστιανοί; Χριστιανοί Ορθόδοξοι;
γ.Ο δυσμενώς διακείμενος προς τον Κύριλλον και σύγχρονος των γεγονότων Εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης (7, 15) πουθενά δεν αναφέρει ότι ο Κύριλλος υπήρξε αίτιος του φόνου της Υπατίας[1]2.
Ο Σωκράτης, μάλιστα αναφέρει ότι οι μοναχοί (κατ’ εξοχήν οι ορθόδοξοι), τρομοκρατημένοι για την λαϊκή αντίδραση από την επίθεσή τους εναντίον του Ορέστη, ετράπησαν σε φυγή ( στα καταφύγιά τους στην έρημο ). Τότε οι Ορθόδοξοι ήσαν μειοψηφία σε σχέση με τους αιρετικούς-Αρειανούς. Ποίοι έμειναν στην πόλη; Αιρετικοί και σχισματικοί Χριστιανοί, μικρός αριθμός ορθοδόξων και όλος ο γνωστός, τότε, υπόκοσμος της Αλεξανδρείας.
Κατά τον Ιωάννην Μαλάλαν, «οι Αλεξανδρείς παρρησίας λαβόντες υπό του επισκόπου……έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντή-σαντες, Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον, περί ης μεγάλα εφέρετο. Ην δε παλαιά γυνή»[1]3
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Κύριλλος δεν είχε εχθρούς μόνο τους Ιουδαίους και ειδωλολάτρες (Εθνικούς ) αλλά και τους Αρειανούς, τους αιρετικούς Νοβατιανούς και τους Νεστοριανούς. Όλοι τους είχαν τους λόγους τους να τον κακολογήσουν.
δ. Εάν είχαν δολοφονήσει την Υπατία Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο Σωκράτης δεν θα δίσταζε να το καταγράψει και η κατα-γραφή αυτή θα ήταν όντως αξιόπιστη. Αντιθέτως αναφέρει ότι η δολοφονία της Υπατίας «Αλλότριον παντελώς των φρονούντων τα του Χριστού». Κόλαφος κατά των Νεοπαγανιστών και των ομοφρόνων τους που αποσιωπούν αυτό το χωρίον του μη Ορθοδόξου και συγχρόνου της δολοφονίας συγγραφέως.
ε. Ο Θεοφάνης τον 8ο αιώνα αναφέρει ότι το έγκλημα διέπραξαν ωρισμένα άτομα από το πλήθος της πόλεως, «τινές ανείλον»[1]4.
στ. Ο Νικηφόρος Κάλλιστος, λόγιος κληρικός του 14ου αώνα συμφωνεί με τον Σωκράτη. Πουθενά δεν αναφέρονται ως υπαίτιοι του εγκλήματος οι χριστιανοί μοναχοί.
ζ. Στο λεξικό του Σουϊδα διαβάζουμε: «Οι Αλεξανδρινοί (ΣΣ: όχι Χριστιανοί) έκαναν κομμάτια το σώμα της και τα σκόρπισαν σ’ όλη την πόλη.
Αύτη διεσπάσθη υπό Αλεξανδρέων και το σώμα αυτής ενυβρισθέν καθ’ όλην την πόλιν διεσπάρη»[1]5.
«…τούτο δε πέπονθε δια φθόνον και την υπερβάλλουσαν σοφίαν και μάλιστα εις τά περί αστρονομίαν, ως μέν τινές υπό Κυρίλλου, ως δε τινές, δια το έμφυτον των Αλεξανδρέων θράσος και στασιώδες. Πολλοίς γάρ και των κατ’ αυτούς επισκόπων τούτο εποίησαν…»[1]6.
Δηλαδή άλλοι λέγουν ότι την δολοφονίαν διέπραξαν άνθρωποι του Κυρίλλου και άλλοι θρασείς Αλεξανδρινοί με έμφυτα εγκληματικά ένστικτα.
η. Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, θαυμαστής της Υπατίας εχρίσθη επίσκοπος της Ορθόδοξης εκκλησίας, διατηρήσας μάλιστα τις φιλοσοφικές νεοπλατωνικές αντιλήψεις του. Στο πρόσωπο του Συνεσίου που ερωτοτροπούσε ανενόχλητος με τους εθνικούς, αντανακλά και η ανεκτική-ποιμαντική στάση της ορθόδοξης εκκλησίας έναντι των εθνικών.
Ο Συνέσιος μέσα από την αλληλογραφία του, μας πληροφορεί ότι η Υπατία είχε εκφράσει την επιθυμίαν να γίνει Χριστιανή «Πόθω γάρ Χριστιανή αποθανείν».
Πώς ήταν δυνατόν, λοιπόν, να διαπράξουν την δολοφονία της Υπατίας Χριστιανοί και μάλιστα ορθόδοξοι;
Μήπως αυτή η επιθυμία της Υπατίας είχε γίνει γνωστή στην αντιχριστιανική συμμαχία της Αλεξανδρείας και κάποιοι ενοχλήθησαν σφόδρα, διαβλέποντες ότι μία τέτοια μεταστροφή θα προξενούσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην εωσφορική συμμαχία και θα είχε σοβαρό αντίκτυπο στους κόλπους των ψευδο-φιλοσόφων, παγανιστών και όχι μόνον;
Μόνο ζηλωτές του κατ’ επίγνωση ή ψευδοχριστιανοί, εάν όντως πρωτοστατούσαν «Χριστιανοί», θα μπορούσαν να διαπράξουν τοιαύτης φύσεως αποτρόπαιο έγκλημα. Τέτοιοι, όμως, ψευδοχριστιανοί ή ζηλωτές δεν ανήκουν στο σώμα
της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν έχουν αντιληφθεί οι σύγχρονοι πολέμιοι του χριστιανισμού ότι άλλο Ορθόδοξοι Χριστιανοί και άλλο αιρετικοί ή ζηλωτές Χριστιανοί ου κατ’ επίγνωση;
13. Κατόπιν των παραπάνω διερωτώμεθα πώς οι Νεοπαγανιστές εξέδωσαν ετυμηγορίαν ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εδολοφόνησαν την Υπατίαν;
Την εξέδωσαν στηριζόμενοι:
-Σε πληροφορίες δύο σφοδρών πολεμίων του Χριστιανισμού, ενός αιρετικού και ενός αποκρυφιστού, του Φιλοστοργίου και Δαμασκίου.
Ποίοι ήσαν αυτοί οι κατήγοροι του Κυρίλλου και γενικώτερα των Χριστιανών;
α. Ο Φιλοστόργιος[1]7, του οποίου τα έργα γνωρίζουμε από τις περιλήψεις του Φωτίου, ήταν Αρειανιστής και οπαδός της αιρέσεως του Ευνομίου[1]8.
Kατηγόρησε τους Ορθοδόξους για το έγκλημα, αλλά δεν κατονόμασε τον Κύριλλο ως συνένοχο ή αυτουργό του εγκλή-ματος. Ο Φιλοστόργιος, όμως:
«Είναι άνθρωπος ψευδολόγος και δεν αποφεύγει τα παραμύθια…
Η «εκκλησιαστική του Ιστορία» είναι αντίθετη σε όλα από τις ιστορίες όλων σχεδόν των Εκκλησιαστικών Ιστορικών. Εγκωμιάζει όλους εκείνους που αρειανίζουν και περιλούζει με κατηγορίες τους Ορθοδόξους, ώστε να είναι η ιστορία του όχι ιστορία αλλά μάλλον εγκώμιον των αιρετικών και ολοφάνερη μομφή και κατηγορία των Ορθοδόξων…»[1]9.
Και ο Νέρων κατηγόρησε τους Χριστιανούς ότι επυρπόλησαν την Ρώμη όταν έχει αποδειχθεί ότι οι Χριστιανοί στην εποχή του ήσαν τρομοκρατημένοι, εκρύπτοντο στις κατακόμβες για να λατρεύσουν τον θεό τους και ήσαν παντελώς αδύναμοι να πράξουν κάτι τέτοιο, γνωρίζοντες μάλιστα και τις συνέπειες της πράξεώς τους.
β. Ο Δαμάσκιος[1]10 ήταν νεοπλατωνικός φιλόσοφος. Είχε διορισθεί σχολάρχης στην νεοπλατωνική σχολή των Αθηνών μισθοδοτούμενος από το Χριστιανικό κράτος του Ιουστινιανού. Το 529 διώχθηκε μαζί με άλλους οπαδούς του, για διδασκαλία παγανιστικών ιδεών, μεταβάς στην αυλή του αλλοεθνούς και αλλοθρήσκου Πέρση βασιλιά Χοσρόη και στην συνέχεια στην Αιγυπτιακή όαση Σίβα όπου λειτουργούσε στο «ιερό» του Άμμωνος Δία.
Μετά την εκδίωξή του από την νεοπλατωνική σχολή των Αθηνών (529) ανακίνησε το θέμα της Υπατίας και άρχισε να κατηγορεί τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Παρά ταύτα εσίγησε όταν επέστρεψε και πάλιν μετά της συνοδείας του εις τας Αθήνας το 533, με την μεσολάβηση του Πέρσου μονάρχου ο οποίος είχε εξασφαλίσει την διαβεβαίωση του Ιουστινιανού ότι δεν επρόκειτο να διωχθεί [1]11
«…Ο Δαμάσκιος παρόλο που το φως της ευσεβείας καταπλημμύρισε τον κόσμο, αυτός κοιμόταν στο βαθύ σκοτάδι της ειδωλολατρείας…[1]12.
-Στους αόριστους ισχυρισμούς κάποιων συγγραφέων ότι την Υπατία δολοφόνησαν φανατικοί «παραβαλανείς» τους οποίους έχρισαν σωματοφύλακες του Κυρίλλου[1]13.
-Στην γιγάντωση του μύθου της Υπατίας, που έγινε κατά τους νεώτερους χρόνους, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ενός Αγγλο-ιρλανδού συγγραφέως, του John Toland, που εξεδόθη στο Λονδίνο το 1720 με τίτλο: «Hypatia, or the history of a Most Beautiful, and most Learned…..emulation and cruelty of the Archibishop, Commonly but underserverdly, Titled St. Cyril».
Το περιεχόμενο του βιβλίου βρίθει ανακριβειών, αυθαιρέτων συμπερασμάτων αλλά και αντιχριστιανικού μένους.
Ποιος ήταν ο Τόλαντ; Πρώην Παπικός που ασπάσθηκε τον Προτεσταντισμό και αργότερα προσέγγισε τις ιδέες του Δεϊσμού.
Δεϊσμός: Η θεωρία που δέχεται την ύπαρξη του θεού, αλλά αποκλείει οποια-δήποτε επέμβαση αυτού στην πορεία του κόσμου, απορρίπτοντας ως εκ τούτου τα θαύματα, την Θεία Πρόνοια, κλπ. Ο Δεϊσμός ήταν μία από τις συνιστώσες του Διαφωτισμού. Κυριώτεροι θιασώτες του υπήρξαν οι Ρουσσώ, Βολταίρος, Λέσσιγκ, κ.α.
-Στον λεγόμενο Γαλλικό Διαφωτισμό που πήρε την σκυτάλη για την Υπατία, προεξάρχοντος του Βολταίρου. Σε ένα από τα δοκίμιά του με το ψευδώνυμο Bolingbroke, ο Βολταίρος παρουσιάζει την Υπατία ως προσωποποίηση της Ελληνικής φιλοσοφίας, της ελευθερίας και του πνεύματος.
Όλοι όμως γνωρίζουμε σήμερον ότι στα δοκίμιά του κατέγραφε τις αυθαίρετες, αβάσιμες και ανιστόρητες σκέψεις του λόγω του κοχλάζοντος αντιχριστιανικού μένους του! Στο συγκεκριμένο δοκίμιόν του γράφει ότι: «Ο Λόγος και η Ελευθερία δολοφονήθηκαν από τους κεκαρμένους μπράβους του Κυρίλλου, τους οποίους ακολουθούσε όχλος φανατικών»[1]14.
Ο Ζαν Φρανσουά Αρουέ ( το πραγματικό όνομα του Βολταίρου), πρώην σπουδαστής στο Ιησουϊτικό κολλέγιο του Λουδοβίκου, ο θεωρών εαυτόν «πεφωτισμένον» εξ ού και το προσωνύμιόν του ( Γαλλικοποίηση του ονόματος Volta, εφευρέτου της ηλεκτρεγερτικής δυνάμεως), χαρακτηρίσας την αθανασίαν της ψυχής ως αυταπάτην, πιστεύσας, σύμφωνα με προσφάτως αποκαλυφθείσα επιστολήν του, ότι ήταν νόθος γιός του Rochebrune οικογενειακού φίλου, μέλος της τεκτονικής στοάς από την 7ην Απριλίου 1778, σφοδρός πολέμιος του Χριστιανισμού, και ειρωνευόμενος την Αγίαν Γραφήν, ήλθε 13 αιώνες μετά τον θάνατον της Υπατίας, να μας πληροφορήσει ότι την Υπατία την δολοφόνησαν οι Χριστιανοί του Κυρίλου !!!
Την απάντηση σε αμφοτέρους έδωσε ένας άλλος Άγγλος, ο Τhomas Lewis (Τόμας Λιούϊς) στο έργο του «The history of Hypatia, a most impudent Schoοl Misterss. In defense of Saint Cyril and The Alexandrian clergy from the Aspersions of Μr. Toland» (Λονδίνο, 1721). Στον Τόλαντ αμέσως μετά την συγγραφή του βιβλίου του και στον Αρουέ, δια του έργου του, μέσα από τον… τάφον του!
Η ανατροπή των συκοφαντιών και αυθαιρέτων συμπερασμάτων των νεοφανών θιασωτών της Υπατίας, Τόλαντ και Αρουέ (Βολταίρου), από ένα μη Ορθόδοξο ερευνητή, αποτελεί την καλύτερη και αντικειμενικώτερη απάντηση στους υβριστές της Ορθοδοξίας και τους συκοφάντες του Κυρίλλου και των Χριστιανών (Ορθοδόξων).
[1]1 Ιουδαίος Ησύχιος, μαθητής της Υπατίας, 6ος αιών. Απόσπασμα 7,998-1003.
[1]2 Μεγ. Ελλην. Εγκ. Τ. 3ος , σ. 551.
[1]3 Χρονογραφία, Λόγος 14ος.
[1]4Θεοφάνους Χρονικόν, PG 108,225.
[1]5Λεξικό Σουΐδα, σ 1059.
[1]6Λεξικό Σουΐδα, σ 1059.
[1]7Εκκλησιαστικός συγγραφεύς ακμάσας κατά τα μέσα του 5ου αι και γράψας μη διασωθείσα Εκκλησιαστική ιστορία σε 12 βιβλία (Μεγ. Αμερικ. Εγκ. Τ. 20, σ. 601)
[1]8Ευνόμιος: Αιρεσιάρχης του 4ου αι. μ.Χ. επίσκοπος Κυζίκου. Εδίδασκε ότι όχι μόνον ο Υιός αλλά και το Άγιον Πνεύμα είναι κτίσμα και «ανόμοιον» προς τον Πατέρα.
[1]9 Μυριόβιβλος, Η βιβλιοθήκη, 40, Εκδόσεις «Το Βυζάντιον», σελ. 49.
[1][1]10 Δαμάσκιος (458-538): Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ο τελευταίος σχολάρχης της σχολής των Αθηνών εκδιωχθείς από τον Ιουστινιανό το 529.
[1]11 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 7ος, σ.491.
[1]12 Μ. Φώτιος, Μυριόβιβλος, τ. α. σ. 465.
[1]13 Παραβαλανείς ή Παραβαλάνοι: Ομάδα των πρώτων χριστιανικών χρόνων επί Πάπα Διονυσίου (3ος μ. Χ. αι.) οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για την μεταφορά και την καύση των νεκρών (κυρίως από αρρώστιες). Προήρχοντο από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα αμφιβόλου θρησκευτικής πίστεως και ηθικής υποστάσεως.
Ποία ήταν η ταυτότητα των παραβαλανών; Αιγύπτιοι αντίζηλοι, Εβραίοι συνωμότες, κρυπτοπαγανιστές (πυρολάτρες), «Χριστιανοί» (ζηλωτές ου κατ’επίγνωση-αιρετικοί) δηλαδή ψευδοχριστιανοί; Μάλλον συνοθύλευμα ανθρώπων διαφόρων ταυτοτήτων (πολιτικών-θρησκευτικών-ηθικών). Όποιοι και αν ήσαν ποτέ δεν έδρασαν ως Ορθόδοξοι χριστιανοί και μάλιστα κατ’ εντολήν της επισήμου Διοικήσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
[1]14 Examen important de Milord Bolingbroke ou le Aombeau du fanatisme ecrit vers la fin de 1736,Παρίσι, 1738, σ.185
Συμπεράσματα
1. Ο θρύλος για την Υπατία και οι συκοφαντίες κατά του Κυρίλλου και των Χριστιανών αν και ξεκινούν ουσιαστικώς από τον Δαμάσκιο (5ος- 6ος μ.Χ. αιών), αμέσως μετά την εκδίωξή του από την φιλοσοφική σχολή Αθηνών, μετά σιγή δώδεκα (12) περίπου αιώνων, πρωτοεμφανίσθηκαν στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία, την εποχή του λεγομένου διαφωτισμο1.
2. Μερικοί συγγραφείς, μεροληπτικοί ραμφιστές των κειμένων, δρώντες αυτoβούλως ή κατ’ εντολήν, χρησιμοποίησαν την ιστορία της Υπατίας σαν «όπλο» για θρησκευτικές και φιλοσοφικές διαμάχες δημιουργώντας έναν όγκο προκατασκευα-σμένης καλολογίας και φιλοσοφικού καλλωπισμού, μία φαντασιακή εικόνα της Υπατίας, παραμορφωμένη από ενδόμυχα συναισθήματα, κρυφές ή φανερές έχθρες και ιδεολογικές προκαταλήψεις. Αυτή η λογοτεχνική αυθαιρεσία συσκότισε την ιστορική αλήθεια και τροφοδότησε την «λαϊκίζουσα αντιχριστιανική φιλολογία»[1]2
3. Οι Ειδωλολάτρες και απλοί Χριστιανοί είχαν φιλικές σχέσεις με την Υπατία 3 κάτι που δεν δικαιολογεί την αντιχριστιανική υστερία και τα αυθαίρετα συμπεράσματα των πάσης φύσεως αντιχριστιανών για τους υπευθύνους της δολοφονίας της.
4. Η Αλεξάνδρεια ήταν μία σκληροτράχηλη πόλη, το κλίμα ήταν πάντα τεταμένο και οι στάσεις συνήθεις και σίγουρα κάποιες από αυτές αιματηρές4.
Υπήρχαν τρία (3) φανερά κέντρα εξουσίας.
Το ένα υπό τον Έπαρχο και τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους. Ήταν φανερή η υποστήριξη του πολυάριθμου Ιουδαϊκού στοιχείου στον Ορέστη5.
Το άλλο υπό τον Κύριλλο και πλήθος ορθοδόξων πιστών.
Το τρίτο ήταν αφανές, αποτελούμενο εκ του Αλεξανδρινού υποκόσμου ( εγκληματίες, αιρετικοί, παγανιστές, χρηματ-άνθρωποι, κ.α.) που εύκολα μετετρέπετο σε ανεξέλεγκτο όχλο.
5. Οι κατήγοροι των Χριστιανών γνωρίζουν ότι ο όχλος της Αλεξανδρείας ευθύνεται και για την δολοφονία του πολυ-μαθεστάτου Επισκόπου Γεωργίου, επί βασιλείας Ιουλιανού το 361 (δολοφονήθηκε με ειδεχθέστερο τρόπο- διαμελισμός από ίππους- από εκείνον της Υπατίας ) και του Πατριάρχου Προτερίου το 457.
Μάλιστα για το αποτρόπαιο έγκλημα (διαμελισμός του επισκόπου Γεωργίου), διασώζονται επιστολές του Ιουλιανού που το καταδικάζει και καταράται τους δολοφόνους και ηθικούς αυτουργούς, ομοθρήσκους του και λοιπούς αντιχριστιανούς!!!
Για εκείνα τα εγκλήματα, όμως, δεν αναφέρουν τίποτε, δεν χύνουν ούτε ένα δάκρυ, δεν γύρισαν ούτε μία ταινία μικρού μήκους, δεν έγραψαν ούτε μία σελίδα στα βιβλία τους, καίτοι γνωρίζουν ότι τις δολοφονίες διέπραξαν δικοί τους και άλλοι υπάνθρωποι που δεν ήσαν ορθόδοξοι Χριστιανοί, που δεν ήσαν καν Χριστιανοί.
Γιατί αποκλείουν την πιθανότητα να δολοφόνησαν την Υπατία της ιδίας κατηγορίας Αλεξανδρινοί εγκληματίες;
Δεν γνωρίζουν ότι σε όλες τις περιπτώσεις «Τα πτώματά τους, όπως έγινε και με την Υπατία, σύρθηκαν από τον Αλεξανδρινό όχλο και μετά παραδόθηκαν στην πυρά» ενώ οι υπεύθυνοι διέφυγαν της τιμωρίας όπως συνέβαινε συχνά, τότε, σε περιπτώσεις ταραχών 6;
6. Πολλές φορές οι παραβαλάνοι ενεργούσαν εν αγνοία του Πατριάρχου. Όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι ακόμη και αυτοί είναι αυτουργοί της δολοφονίας της Υπατίας. Εάν συνέβη κάτι τέτοιο, η πιθανώτερη εκδοχή είναι να ενήργησαν αυτοβούλως και όχι κατ’ εντολήν. Με τέτοια «προσόντα», πυρπόλα καθήκοντα, και πυρφόρες δραστηριότητες, αποκλείεται να έδρασαν ως ενσυνείδητοι Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι.
Άλλωστε οι παραβαλανείς γρήγορα απέκτησαν κακή φήμη αφού ήσαν επιρρεπείς στις κοινωνικές αναταραχές. Για τον λόγο αυτό, εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ στις 28 Σεπ. 416, νόμος με τον οποίον υπήχθησαν υπό την δικαιοδοσίαν του επάρχου, αφού είχαν χαρακτηρισθεί « αθρόοι και θηριώδεις άνθρωποι ως αληθώς σχέτλιοι ( ΣΣ: απάνθρωποι, ανελεήμονες, άγριοι, αποτρόπαιοι )».
7. Δεν υπάρχει τίποτε στην επισκοπική πορεία του Κυρίλλου που θα δικαιολογούσε ότι μπορούσε να οργανώσει μία δολο-φονία από καθαρό φθόνο λόγω αυξημένης δημοτικότητας κάποιου7. Τέτοια κατηγορία είναι αστήρικτη και συκοφαντική 8.
Εάν δεν είχαν προηγηθεί οι προκλητικές επιθέσεις των Iουδαίων κατά των Χριστιανών, δεν θα είχε γίνει ο φόνος της Υπατίας. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν αποκλείεται δόλια εκμετάλλευση των ταραχών από πάσης φύσεως μισαλλόδοξους αντιχριστιανούς προς συκοφάντηση των Ορθοδόξων Χριστιανών και ιδιαιτέρως του ποιμενάρχου Κυρίλλου.
Εκείνοι που θα επωφελούντο περισσότερον από την πολιτικο-θρησκευτική εκμετάλλευση μιας τέτοιας δολοφονίας, ήσαν οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι.
8. Ο σύγχρονος των γεγονότων Σωκράτης ουδέν αναφέρει περί αυτουργίας ή συνεργείας του Κυρίλλου και των ορθο-δόξων. Ο ίδιος εξιστορεί ότι το έγκλημα διέπραξαν κάποιοι «τους οποίους κατηύθυνε κάποιος Πέτρος» και μένει στην διαπίστωση ότι απλώς έμεινε η μομφή ( μώμος ) στον Κύριλλο και την Εκκλησία της Αλαξανδρείας9.
Έμεινε η μομφή, διότι εφρόντισαν να ανασύρουν από την ναφθαλίνη της Ιστορίας, πολλούς αιώνες μετά, την ξεχασμένη δολοφονία της Υπατίας, και να την συντηρούν από τότε μέχρι σήμερον, οι ηθικοί αυτουργοί, οι ρακοπλάστες των ιστορικών κειμένων, οι πραγματικοί δολοφόνοι της Υπατίας. Μία διαχρονική μομφή χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο ! Και όμως οι εχθροί της Ορθοδοξίας εξέδωσαν ετυμηγορία παρά την ύπαρξη πληθώρας στοιχείων που αντέκρουαν την αυθαίρετη εκτίμηση και τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς τους!
9. Πουθενά στην ιστορία της Ορθοδοξίας δεν καταγράφεται τοιαύτη συμπεριφορά Ορθοδόξων προς αιρετικούς ή αλλοθρήσκους. Εάν υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά δεν αφορούν στην Ιστορία και την παράδοση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Αντιθέτως η Ιστορία βρίθει γεγονότων, σφαγών μεταξύ αιρετικών και αιρετικών σε βάρος Ορθοδόξων. Πόσους σκότωσαν ή εδίωξαν οι Άγιοι Ιγνάτιος Θεοφόρος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Χαράλαμπος, ο Άγιος Σπυρίδων, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και μυριάδες άλλων αγίων και μαρτύρων της πίστεως; Αυτή είναι η Ορθοδοξία.
Μυριάδες αθώων αντιμετώπισαν με αταραξία, καρτερικότητα και προσευχές κατά των δημίων τους, τις διώξεις και σφαγές:
- Των χριστιανών, από τους ειδωλολάτρες
- Των ορθοδόξων από τους αιρετικούς.
Ο Επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος, απηγόρευσε την είσοδο στον Ναό του αυτοκράτορα Μεγάλου Θεοδοσίου, επειδή όπως είναι γνωστόν, έδωσε διαταγή σφαγής των ειδωλολατρών και άλλων αντιχριστιανών στην Θεσσαλονίκη, ως αντί-ποινα της δολοφονίας των μελών της αυτοκρατορικής φρουράς.
Οι Νεοπαγανιστές (Ν/Π) και η Ο.Α.Ε (Ομόδοξος/Ομόρυθμος Αποκρυφιστική Εταιρεία ), ορύονται για τον Θεοδόσιον, αλλ’ ουδέν αναφέρουν για τα αίτια και την σφαγήν αθώων στρατιωτικών της αυτοκρατορικής φρουράς!
10. ΚΑΝΕΝΑΣ αξιόπιστος συγγραφέας από τους συγχρόνους ή λίγο μεταγενεστέρους της Υπατίας, αναφέρει τον Κύριλλο και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς ως υπαιτίους της σφαγής της Υπατίας. Αντιθέτως :
«Αλλ’ αι ανωτέρω λεπτομέρειαι καθιστώσιν αναντίρρητον το γεγονός ότι ο Άγιος Κύριλλος απουσίαζεν εξ Αλεξανδρείας κατά τας ημέρας των αιματηρών σκηνών, ων θύμα έπεσεν η φιλόσοφος Υπατία.
Οι εχθροί του αγίου Κυρίλλου νεστοριανοί, συνυφάναντες πλείστας κατ’αυτού κατηγορίας, ουδέποτε ετόλμησαν να υπαινιχθώσι καν ότι υπήρξεν ηθικός αίτιος του φόνου της Υπατίας. Φαίνεται λοιπόν ότι η άστοχος και προκλητική στάσις του Επάρχου Ορέστου συνετέλεσεν εις την έξαψιν του φανατισμού των «παραβαλανέων», των μοναχών και του αιγυπτι-ακού όχλου, όστις από της εποχής ιδίως του Θεοφίλου διετέθη δυσμενέστατα κατά των εμμενόντων εις την ειδωλολατρικήν θρησκείαν Ελλήνων της Αλεξανδρείας. Δυστυχώς αι αιματηραί σκηναί ήσαν συνήθεις εν τη πόλει εκείνη»[1]0.
11. Οι δύο μοναδικοί κατήγοροι του Κυρίλλου και των Χριστιανών, ο Φιλοστόργιος και ο Δαμάσκιος, απεδείχθησαν αναξιό-πιστοι, μισαλλόδοξοι και συκοφάντες. Ο καθένας είχε τους λόγους του να συκοφαντήσει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Τις ανυπόστατες κατηγορίες μάλιστα, του Φιλοστοργίου δεν θα τις μαθαίναμε ποτέ, αν δεν τις διέσωζε ο Μέγας Φώτιος στα συγγράμματά του!
12. Την εγκληματικήν κατά της Υπατίας ενέργειαν διέπραξεν: Ο Αλεξανδρινός «δαιμονικός» όχλος για λόγους που δεν είναι σαφείς και αποδεδειγμένοι αλλά μόνο πιθανολογούμενοι. Στον δολοφονικό εκείνο όχλο συμμετείχαν άνθρωποι θηριώδεις, άγριοι, ανελεήμονες πάσης φυλετικής και θρησκευτικής ταυτότητος μη αποκλειομένης και μερίδος φανατικών ψευδο-Χριστιανών ή Χριστιανών ζηλωτών ού κατ’ επίγνωση.
13. Αν υπάρχει κάποια «εμπλοκή» του Κυρίλλου στην δολοφονία της Υπατίας πρέπει να περιορισθεί στο ότι δεν κατώρ-θωσε να απομονώσει ή να αποθαρρύνει την μερίδα εκείνη φανατικών αιρετικών ή ζηλωτών ού κατ’ επίγνωση Χριστιανών, αν και εφ’ όσον συμμετείχαν στην δολοφονία, αφού δεν υπάρχουν ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία περί της συμμετοχής τους .
14. Η αθωότητα του Κυρίλλου επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι εκτός από την Ορθόδοξη εκκλησία που τον ανεκήρυξε Άγιο (9 Ιουνίου και 18 Ιανουαρίου μαζί με τον Μέγα Αθανάσιο), η μνήμη του τιμάται τόσον από τους Παπικούς (27 Ιουνίου) όσον και από τους Λουθηρανούς ( 9 Φεβρουαρίου), γνωστούς πολεμίους της Ορθοδοξίας.
15. Υπεύθυνοι και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας της Υπατίας είναι ο Έπαρχος Ορέστης και η Ταλμουδική Ιουδαϊκή κοινότητα, για τους λόγους που ανεπτύχθησαν συνοπτικώς, χωρίς να αποκλείεται η μεθόδευση της δολοφονίας και η συνέργεια σ’ αυτήν, από τους μισαλλόδοξους Ιουδαίους, οι οποίοι ενήργησαν αυτοβούλως ή σε συμμαχία με παγανιστές, ώστε να συκοφαντηθούν οι Χριστιανοί και ιδιαιτέρως οι Ορθόδοξοι. Κάτι τέτοιο συμπεριελαμβάνετο στα στρατηγικά σχέδια τους, μετά την Ανάσταση και Ανάληψη του Κυρίου ( συκοφαντία Χριστιανών, πλαστογράφηση των κειμένων της Αγίας Γραφής, πρόωρος απογαλακτισμός από την Χριστιανική Εκκλησία, κλπ).
16. Περί των σφαγών των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες και του ρόλου των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στους διωγμούς και τις σφαγές των Χριστιανών ανά τους αιώνες, οι Ν/Π και οι σύγχρονοι σύμμαχοί τους (ΟΑΕ) εκφέρουν αντί λόγου…εκκωφαντική αλαλία, ένοχο σιωπή, αποκαλυπτική ιχθυοφωνία!
17. Η ιστορία έχει καταγράψει γεγονότα που καταρρίπτουν έναν άλλο μύθο των Ν/Π και γενικώτερον της Αντιχριστιανικής συμμαχίας, των αμετανόητων συκοφαντών της Ορθόδοξης εκκλησίας.
Τον μύθο τής δολοφονίας τής Υπατίας από τους Χριστιανούς !
Βασική βιβλιογραφία
Κυριώτερες πηγές που αναφέρονται στην Υπατία
- Σωκράτης Σχολαστικός (379-450). Αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην βιογραφία της.
- Φιλοστόργιος της Καππαδοκίας ( Ήκμασε τον 5ον αιώνα )
- Έγραψε μη διασωθείσαν εκκλησιαστικήν ιστορίαν σε 12 βιβλία»[1]1.
Όσα γωρίζουμε περί του Φ. έχουν διασωθεί στα γραπτά του Μεγάλου Φωτίου.
- Ιωάννης Μαλάλας (491-578).
- Ησύχιος ο Μιλήσιος, 6ος αι. Συνέγραψε Λεξικόν με τίτλο Ονοματολόγος ή Πίναξ μεγάλης αξίας δια την ιστορίαν των Ελληνικών γραμμάτων. Τούτου εσώθησαν μόνον «επιτομαί» τας οποίας εχρησιμοποίησε ο Σουΐδας εις την σύνταξιν του Λεξικού του. Βιογραφία της Υπατίας που πιθανώς να περιλαμβάνετο στον « Ονοματολόγο » δεν έχει διασωθεί στην αρχική μορφή, αλλά έχει ανασυσταθεί από αποσπάσματα μεταγενεστέρων συγγραφέων[1]2.
- Ιωάννης ο Νικίου χρονικογράφος και Επίσκοπος (8ος αιών) με μονοφυσιτικές αντιλήψεις (Επίσκοπος Πόλεως Νικίου επί του δυτικού βραχίονος του Νείλου).
- Λεξικό Σουΐδα (10ος αιών ).
- Αλληλογραφία Επισκόπου Συνεσίου της Κυρήνης Πτολεμαΐδος.
Οι υπόλοιπες πηγές, μεταγενέστερες κατά δύο-τρείς αιώνες, της δολοφονίας της Υπατίας, κατεγράφησαν στις επί μέρους παρουσιάσεις του θέματος.
Από τις πολύ μεταγενέστερες πηγές (18ος αιών και αργότερον), οι περισσότερες είναι αναξιόπιστες, «αναμασήματα» παλαιοτέρων, προϊόντα ιδιοτελών σκοπιμοτήτων, θρησκευτικών και πολιτικών προκαταλήψεων ή ατεκμηρίωτων και αυθαί-ρετων προσωπικών εκτιμήσεων.
Υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις ( τεκμηριωμένες έρευνες-μελέτες ) μετρώμενες στα δάκτυλα της μιάς χειρός.
Κατά την εκτίμησή μας, μία τοιαύτη εξαίρεση είναι το εμπεριστατωμένο έργο της καθηγητρίας του πανεπιστημίου της Κρακοβίας, Μaria Dzelska ( Maria Dzielska-Hypatia of Alexandria ► ).
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ
1 Dzielska Maria, Υπατία Αλεξανδρινή-Churin Piezze, Οι τελευταίοι Εθνικοί,..σελ. 111.
2 Π. Γεώργιος Μεταλληνός, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία,…σ. 138.
3 Dzielska Maria, σ. 192-193.
4 Σωκράτης, ΠΓ, 67,761 Α- Φλορόφσκι Γεώργιος, Οι Βυζαντινοί Πατέρες του 5ου αι., Θες/νίκη, 1992, σ.457.
5 Ματσούκας Α. Νίκος, Ορθοδοξία και αίρεση, σ.221- Καρπόζηλος Απόστολος, Βυζαντινοί Ιστορικοί και Χρονογράφοι, τ. Α (4ος -7ος αιών )-Παναγιώτης Χρήστου, Ελληνική Πατρολογία, Τόμος Δ, έκδοση, 2006, σ. 341.
6 Dzielska Maria, σ. 185---Κοντοστεργίου Δέσποινα, Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, Πουρνάρας, Θεσσαλονίκη 1997, σ.94---Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι Εθνικοί…, σ.111.
7 J. M. Rist, Hypatia,σ.222.
8 Philip Schaff, history of Christian Church, Vol. 3, Chapter X, p. 171, Cyril of Alexandria.
9 Σωκράτης, Εκκλ. Ιστορία, PG 67,769Α.
10 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τ. 3ος σ. 551.
11 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδειατ. 20ος , σελ. 601.
12 Hesychii Milesi Onomatologie quae supersunt cum prolagomenis, εκδ. J. Flach, Leipsig, 1882.
ΠΗΓΗ : ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
http://yperpisteoskaipatridos.blogspot.gr
