ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ 28ο ΒΑΘΜΟ - ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ - ΤΟΥ Α.Α.Σ.Τ.
Όπως είναι εξακριβωμένο και όπως αναφέρεται στην “ Γένεση ”, ο άνθρωπος εμφανίσθηκε τελευταίος από όλα τα δημιουργήματα. Αφού δηλαδή ο Θεός περάτωσε το έργο της Δημιουργίας, σαν επιστέγασμα αυτής έπλασε τον κατ’ εικόνα Αυτού και καθ’ ομοίωση άνθρωπο.
Αυτό σημαίνει ότι τον προίκισε με ιδιότητες ( κατ’ εικόνα Αυτού ) ώστε να μπορέσει ενεργοποιώντας αυτές ( διότι όλες υπάρχουν εν δυνάμει ) να πραγματοποιήσει το καθ’ ομοίωση.
« θεοί εστέ και υιοί υψίστου πάντες…» μας αποκαλύπτει ο 81ος Ψαλμός ( στ.6 ) της Βίβλου.
Τα λόγια τού Χριστιανικού, μνημοσύνου διαχωρίζουν σαφώς το κατ’ εικόνα από το καθ’ ομοίωση αναφέροντας : « εικών ειμί τής αρρήτου δόξης σου εί και στίγματα φέρω πταισμάτων.»
Το τυπικό όμως τού 28ου βαθμού μας δίνει την άποψη της επιστροφής με κάπως διαφορετικά λόγια :
« Παντογνώστη Δέσποτα, σας επαναφέρω τον νεόφυτο τούτον, νικητή γενόμενον στις γήινες δοκιμασίες, απελευθε-ρωθέντα από την προσήλωση προς τα υλικά, δικαιωθέντα υπό της μαρτυρίας της συνειδήσεως του, συνοδευό-μενον υπό μόνων τών αρετών του .
( Σχετική και άμεσα συνδεόμενη με το θέμα είναι η 3η αίθουσα ἢ καθαρτήριο στον 18ο βαθμό και ο 31ος βαθμός )
Ζητεί να τον δεχτείτε όπως ένας πατέρας δέχεται τον υιό του επανερχόμενον εκ μακρινού ταξιδιού »
( δεν είναι παρά τροποποιημένη η παραβολή τού ασώτου υιού στα Ευαγγέλια ).
Σε ένα άλλο εδάφιο, το τυπικό τού 28ου, αναφέρει ένα Ορφικό ύμνο για τις ψυχές, ο οποίος υψώνεται διά μέσου τών αιώνων. Αυτό έχει ως εξής :
« Πώς αυτές δρουν στο άπειρο Σύμπαν ; Πώς αυτές στροβιλίζονται και αναζητούν αλλήλας, οι αναρίθμητες αυτές ψυχές, οι οποίες εκπηγάζουν εκ της μεγάλης Ψυχής τού Κόσμου ; Αυτές πίπτουν από πλανήτη σε πλανήτη και κλαίγουν στην άβυσσο την ξεχασμένη πατρίδα. Ω Μέγα Πνεύμα, Θείε Ελευθερωτή, δέξου και πάλι τις θυγατέρες σου στον εκ φωτός αποτελούμενον κόλπο σου ».
Επίσης ένα άλλο εδάφιο έχει ως εξής :
« Δέν επέστη ακόμη η ώρα, αν αύτη μέλλει να έλθει ποτέ, κατά την οποία θα εισδύσεις πέραν τών επτά λαμπτήρων, οι οποίοι ακτινοβολούν προ τού θρόνου, σε κόσμο εκτεινόμενο πέραν των ορίων της αντιλήψεως σου, διά να αντι-κρίσεις εκεί πρόσωπο προς πρόσωπο το Ον, το άνευ μορφής και ονόματος, το οποίο κείται όπισθεν όλων των μορφών και όλων των ονομάτων ».
Όλα λοιπόν δείχνουν ότι ο άνθρωπος - ΕΓΩ - έχοντας οδηγό τις ιδιότητες τού Πνεύματος θα επιδιώξει κατά την μακρά και επίπονη διαδρομή του στην Γη να βρεί τον δρόμο της επιστροφής προς την πνευματική πηγή από την οποία απέρρευσε αφού προηγουμένως αγωνιστεί σκληρά, σαν Πνεύμα αντιτιθέμενο λόγω της φύσεως του προς την ύλη, ώστε να περιβληθεί το άφθαρτο και αιώνιο σώμα τού απελευθερωμένου από υλικά βάρη Εκλεκτού !
Πρόκειται γιά το Ένδυμα της Ψυχής γιά το οποίο ακούμε στο εξαποστειλάριο τού Όρθρου των πρώτων ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος :
« τον νυμφώνα σου βλέπω , Σωτήρ μου κεκοσμημένον και ένδυμα ούκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ .
λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα καί σώσον με ».
Η ωραία αυτή φράση αποτυπώνει κατά τον καλύτερο τρόπο, το πως η Ορθόδοξη Εκκλησία τού Χριστού περιγράφει την σχέση τού Θεού με τον άνθρωπο. Έχουμει επίσης την αλληγορία της παραβολής τών πέντε μωρών και πέντε φρονίμων παρθένων που δεν είχαν έλαιον στα λυχνάρια τους και έμειναν έξω από τους γάμους τού Νυμφίου.
Δίκαια βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς και θα θέσει τα παρακάτω αυτονόητα ερωτήματα :
1ον Από πού βγαίνουν όλα αυτά τα συμπεράσματα ;
2ον Απλά και μόνο από τον τρόπο με τον οποίον πλάστηκε ο άνθρωπος ;
3ον Γιά ποιόν λόγο αφού ήταν Πνεύμα αγνό και ελεύθερο και απολάμβανε πλήρως τών πνευματικών αρετών, ενωμένο με την Πνευματική του πηγή, να αποχωρισθεί από αυτήν ;
4ον Γιατί να αποσταλεί στο υλικό επίπεδο ( στο μωσαϊκό δάπεδο τού ναού ) και εκεί ατομικοποιημένος μέσα σε ένα υλικό σώμα να επιζητήσει κατόπιν σκληρής πάλης με την ύλη μέσα στην οποία έχει “ εγκλωβιστεί ” να επανέλθει στην πηγή από την οποία απέρρευσε ;
Η απάντηση που κατ’ αρχάς μπορεί να δοθεί είναι ότι το Πνεύμα είναι μία Αρχή η οποία χαρακτηρίζεται από την Απειροσύνη, την Απόλυτη Ελευθερία και την ενιαία Συνείδηση.
« τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ » μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ( κεφ. 3: 8 ).
Στην απειροσύνη του δεν υπάρχει ούτε ποσότης ούτε και μορφή.
Απόλυτη ενότητα βασιλεύει σε Αυτό και το Εγώ εκεί είναι άγνωστο και θα λέγαμε ότι μόνο το Εμείς επικρατεί, κάτι που είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Αρχαγγελικών τάξεων.
Κατά συνέπειαν απουσιάζει παντελώς η Ατομική Συνείδηση για την οποίαν ήδη μιλήσαμε!
Αν συγκρίνουμε λοιπόν την μια θέση τού Πνευματικού επιπέδου με εκείνη τού υλικού, όπου ενσαρκούμενο το Εγώ γίνεται άτομο, δηλαδή περιορίζεται, η δεύτερη είναι πολύ πιό ατελής.
Συμβαίνει κάτι δηλαδή ανάλογο με το Φως ενός ηλεκτρικού λαμπτήρα μεγάλης εντάσεως.
Ενώ μέσα και κοντά στον λαμπτήρα το φως είναι ισχυρότατο και ομοιογενές, καθώς οι ακτίνες διαχέονται στον χώρο και απομακρύνεται από την πηγή τους γίνονται πιό ασθενέστερες.
Στον Πνευματικό κόσμο έχουμε σε αναλογία το Απόλυτο Φως, ενώ εδώ « κάτω » έχουμε το σχετικό Φως, η δε διαφορά μεταξύ τού Απολύτου και τού σχετικού μας δίδει την έννοια τού σκότους το οποίο δεν είναι παρά η έλλειψη τού Φωτός. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ανθρώπινο Ον, σαν Θεία Πνευματική ακτίνα.
Όσον βρισκόταν στην Πνευματική του πηγή όπου υπάρχει απόλυτο Καλό αγνοούσε το κακό.
Όταν όμως κατέρχεται γιά να ενσαρκωθεί, με την ατομικοποίησή του στο υλικό επίπεδο, εκδηλώνει ατελώς την αρετή τού καλού, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ακτίνες τού φωτός.
Όπως σχηματίσαμε την έννοια τού σκοταδιού μπορούμε αναλόγως να σχηματίσουμε και την έννοια τού κακού .
Η διάφορα αυτή μεταξύ τών δύο επιπέδων, τού Πνευματικού και τού Υλικού, είναι εκείνη στην οποία οφείλεται η αντίληψη μας γιά την λεγόμενη εμφάνιση τού Κακού.
Το γεγονός πάντως ότι τα ανθρώπινα Εγώ « κατέρχονται » από ένα επίπεδο « ανώτερο », το Πνευματικό, σε ένα άλλο επίπεδο κατώτερο, το υλικό, και ατομικοποιούνται σε αυτό αποτελεί « μειονέκτημα » και μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε γιά τον λόγο αυτό ως « πτώση » !
Αν θελήσουμε τώρα να αναζητήσουμε τα αίτια της « πτώσεως » αυτής, θα τα βρούμε στην Γένεση όπου περιγρά-φεται το κοσμολογικό γεγονός της πτώσεως των πρωτοπλάστων των οποίων είμαστε απόγονοι .
Ότι δηλαδή συντελέστηκε τότε εκεί « επάνω », και θα δούμε το πως, επαναλαμβάνεται από τότε συνεχώς και εδώ « κάτω », κατ’ αναλογίαν βέβαια γιά τούς ανθρώπους Πνεύματα, τούς απογόνους των.
Τώρα θα μου πείτε , γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με όλα αυτά ; Διότι απλούστατα είναι απαραίτητες γνώσεις - μέρος της μύησης - που είναι ίσως το μόνο εργαλείο για την επιστροφή μας.
Τις γνώσεις αυτές τις χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τον μηχανισμό απομάκρυνσης των πέπλων συνειδησιακού σκότους, τα οποία, λόγω της πτώσεως, έχουν παρεμβληθεί μεταξύ τού Εγώ Πνεύματος Εαυτού μας και της προσωπικότητας μας, κάτι που σε διαφορές τελετές μύησης παριστάνεται με ένα πέπλο κατά το μάλλον ἢ ήττον αδιαφανές που καλύπτει τους οφθαλμούς ἢ με ένα δρύφακτο που συναντούμε στον 4ο βαθμό ἢ με την προσπάθεια τής διάβασης ενός ποταμού ( L. D. P. = Liberte' de Passer ), όπως στον 15ο βαθμό, με την λέξη Yaveron Hamaim σαν σύνθημα, που δηλώνει την Ελευθερία τής Διαβάσεως.
Μετά την « πτώση » τού ανθρώπου και την αποκόλλησή του από την πηγή του, στην μύηση χρησιμοποιούμε την φράση « ο Λόγος Απωλέστηκε » ἢ « η Συνείδηση συσκοτίστηκε ».
Η αναζήτηση τού Απολεσθέντος Λόγου, η επανενσωμάτωση, η επιστροφή και η αποκατάσταση, είναι μερικοί από τους ορισμούς που οι Εσωτεριστές όλων τών εποχών χρησιμοποιήσαν για να προσδιορίσουν την επανασύνδεση τού ανθρώπου με την Πηγή του [ 18ος βαθμός Α.Α.Σ.Τ. ].
Ο μύθος της πτώσης είναι ο μύθος τού Χιράμ, ο μύθος τού Όσιρι και ο μύθος τού Διόνυσου, που περιγράφουν κωδικοποιημένα το μαγευτικό αυτό ταξίδι της πτώσης και της επανόδου.
Στους μύθους αυτούς οι αναζητητές θα βρούν κοινά σημεία, αλλά κυρίως τον τρόπο να ξεκλειδώσουν τα μυστικά, χρησιμοποιώντας την γνώση που δεν αποκτάται αλλά κατακτάται !
Η Ουράνια Ιερουσαλήμ που ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει στην Αποκάλυψή του, κατερχόμενη στην Γη, αντικείμενο των παλιών μυήσεων τού 19ου βαθμού τού Α.Α.Σ.Τ., είναι το αποτέλεσμα τού Νόμου της Επανόδου, το Τέρμα της Εξελίξεως, δηλαδή ο σκοπός της Μύησης.
Στο βιβλίο της “ Γενέσεως ” ( κεφ. 2 : 7~ 25 ) βλέπουμε να αναφέρονται επίσης τα εξής :
« καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησε εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν. Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον ἐν ᾿Εδὲμ κατὰ ἀνατολὰς καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε. καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ .... ποταμὸς δὲ ἐκπορεύεται ἐξ ᾿Εδὲμ ποτίζειν τὸν παράδεισον· ἐκεῖθεν ἀφορίζεται εἰς τέσσαρας ἀρχάς…τὸ δὲ χρυσίον τῆς γῆς ἐκείνης καλόν· καὶ ἐκεῖ ἐστιν ὁ ἄνθραξ καὶ ὁ λίθος ὁ πράσινος … Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ ( κήπο ) τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν ».
Στον Πατέρα τών Πατέρων ( στον 28ο βαθμό ) ἢ προσωποποιημένο Αδάμ πρέπει να διακρίνουμε το συλλογικό όνομα της ανθρωπότητος ( την ιδέα Άνθρωπος ) πριν και μετά τον από χωρισμό των γενών .
Όσο λοιπόν ζούσαν στον Παράδεισο και πριν εκδιωχθούν από εκεί δεν είχαν καμία συνείδηση της « γυμνότητας » των και επί πλέον πουθενά δεν φαίνεται να απόκτησαν απογόνους.
Μόνο μετά την πτώση εμφανίζονται οι πρώτοι απόγονοι ως ο Κάϊν και ο Άβελ.
Αυτό σημαίνει ότι στερούντο υλικής υπόστασης, ότι ήταν Πνευματικές οντότητες, οπότε ο Παράδεισος όπου ζούσαν δεν πρέπει να βρίσκεται στο υλικό επίπεδο αλλά στο Πνευματικό.
Εκεί λοιπόν στον Παράδεισο απολάμβαναν σε όλη της την πληρότητα την μακάρια ζωή και συμμετείχαν στο άπλετο φως της Θείας πηγής γευόμενοι απεριορίστως τού ξύλου της ζωής , δηλαδή την Αθανασία .
Από το ξύλο της Γνώσεως τού καλού και τού πονηρού τούς δόθηκε η συμβουλή να μη δοκιμάσουν διότι την ημέρα που θα δοκίμαζαν θα πέθαιναν ( στο Πνευματικό επίπεδο φυσικά ).
Τι σημαίνει όμως αυτό ; Σε τι άραγε συνίσταται η δοκιμή από το ξύλο τής Γνώσεως τού καλού και τού κακού ;
Είδαμε προηγουμένως ότι το ανθρώπινο πνεύμα εφ’ όσον κατέρχεται για να ενσαρκωθεί εκδηλώνει ατελέστερα την αρχή τού Καλού , με αποτέλεσμα την εμφάνιση στο υλικό επίπεδο της δράσεως τού κακού. Κάτι ανάλογο έχει και η προς τούς πρωτόπλαστους προτροπή.
« Μη επιχειρήσετε να απομακρυνθείτε από το Πνευματικό επίπεδο διότι οι πνευματικές σας αρετές και ιδιότητες, τις οποίες κατέχετε σε τελειότητα, θα χάσουν την λάμψη τους και την δύναμη τους. Όσον κατέρχεστε θα τις εκδη-λώνετε με περισσότερη ατέλεια οπότε θα γνωρίσετε την έννοια τού κακού, το οποίο είναι προϊόν τού επιπέδου της καθόδου και το οποίο σας είναι άγνωστο διότι δεν υπάρχει εδώ ».
Με αυτόν τον τρόπο οι πρωτόπλαστοι θα γευόντουσαν το ξύλο της γνώσεως τού καλού και τού κακού.
Το κατώτερο πεδίο στο οποίο ο Δημιουργός τούς συνέστησε να μην κατέλθουν είναι το επίπεδο στο οποίο κυριάρ-χησε ο Εωσφόρος ►, μετά την φαινομενική « αποστασία » του, διότι ασφαλώς ήταν ένα συμβάν προκαθορισμένο από την Υπέρτατη Συνείδηση και Βούληση τού Παντός. Εωσφόρος σημαίνει « Αυτός που φέρνει την Αυγή ».
Το όνομα αυτό το συναντάμε γιά πρώτη φορά στον προφήτη Ησαΐα στο κεφάλαιο 14 : 12.
« πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων ; »
Η Γένεση μας παρουσιάζει τον Εωσφόρο με την μορφή όφεως, τού φρονιμότερου όπως λέει των θηρίων, διότι ο Εωσφόρος , η « εκπεσούσα » αυτή Πνευματική Λογοϊκή Οντότης καθόλου δεν στερείται φρονήσεως και Σοφίας αφού ενεργεί πάντοτε με μαθηματικό υπολογισμό.
« γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις » ( Ματθαίος κεφ. 10: 16 ).
Ο Εωσφόρος είναι Λογοϊκός Άρχων και στην τροποποιημένη δράση τών αρετών τού Θεού, την οποία εκφράζει, η αγάπη εκφράζεται ως κάλλος και η σοφία ως μαθηματική έκφραση.
Ο όφις ο οποίος έρπει επάνω στην κοιλιά του και τρέφεται από την γη φαίνεται να συμβολίζει την έλξη τού κατω-τέρου επιπέδου στο οποίο είχαν την έμπνευση να διεισδύσουν οι προπάτορες μας γιά να κυριαρχήσουν σε αυτό.
Αναλογικά συμβολίζει την δελεαστική επίδραση την οποία η ύλη επρόκειτο να ασκεί στούς ανθρώπους - πνεύματα όταν αργότερα θα εμφανιζόταν στο υλικό επίπεδο, με την γοητεία
δια των τεσσάρων στοιχείων πού ασκεί σε αυτούς μέσω της επιθυμίας να απολαμβάνουν τα φαινομενικά θέλγητρα της ύλης, τα υλικά αγαθά και απολαύσεις.
Η έμπνευση αυτή των προπατόρων μας να κατεβούν στο επίπεδο της ύλης εγκλείει και το πρώτο σπέρμα τού Εγωϊ-σμού πού κληροδοτήθηκε και στούς απόγονους των ανθρώπους και αποτελεί το κύριο γνώρισμα τού χαρακτήρα τους.
Ο Αδάμ και η Εύα λοιπόν είναι Πνευματικές υποστάσεις οι οποίες με την παρότρυνση ενός εσωτερικού κινήτρου ( το οποίο η Γένεση ονομάζει όφι ) ἢ καλύτερα με κίνητρο την παρόρμηση τού Εγωϊσμού, οι εν δυνάμει αυτές, ατελείς ατομικές συνειδήσεις, “ οραματίστηκαν ” την ανεξαρτησία τους ως αυτόνομες ατομικές υπάρξεις και απο-χωρίσθηκαν από τον “Λόγο”. Και τότε μας περιγράφει η “ Γένεση ” : « ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα ». Και φυσικά όταν λέμε ήταν “ γυμνοί ” δεν μπορεί παρά να αναφερόμαστε στην μη ύπαρξη των υλικών σωμάτων. Γιατί όμως με φύλλα συκιάς ;
Η συκιά, όπως η ελιά, το αμπέλι και η ροδιά είναι σύμβολα τής αφθόνου καρποφορίας.
Στην Ελλάδα η συκιά ήταν αφιερωμένη παράλληλα με το αμπέλι στον Διόνυσο τον Ζαγρέα, ο οποίος σύμφωνα με την μυθολογία γεννήθηκε από τον μηρό τού Δία, όπως με ανάλογο τρόπο συντελέσθηκε και η γέννηση της Θεάς της Σοφίας Αθηνάς. Το δένδρο συκιά συμβολίζει επίσης την Αθανασία και την διανόηση σαν ανώτερη Γνώση.
Το πλήθος τών φύλλων τής συκιάς συμβολίζει μιά πολλαπλότητα, μία άφθονη καρποφορία ( την ανθρωπότητα ) που περιέχει την ιδέα της Αθανασίας και περιβάλλει την ιδέα άνθρωπος ( σαν Αδάμ - Εύα ) γιά να εκφρασθεί υλο-ποιούμενη (τα περιζώματα ) στο κοσμικό επίπεδο, ( ένα κεφάλι-δύο χέρια-δύο πόδια, αλλά και τις 5 αισθήσεις του ).
Αν προσέξουμε το φύλλο τής συκιάς θα διαπιστώσουμε ότι έχει πέντε φύλλα και σχηματίζει ένα πεντάκτινο αστέρι. Το φύλλο αντεστραμμένο, φαίνεται να υπονοεί την πτώση.
Κατεβαίνοντας λοιπόν στο Εωσφορικό επίπεδο, έχασαν την αγνότητα και καθαρότητα τού Πνεύματος των, το οποίο αναμείχθηκε με την ετερογενή φύση τού επιπέδου αυτού και απογυμνώθηκαν από την ικανότητα να εκδηλώνουν με τελειότητα τις Αρετές και Ιδιότητες πού κατείχαν, όπως συνέβαινε όταν ήταν στον Πνευματικό - Παράδεισο “ ενωμένοι ” με τον Θεό.
Γιατί όμως, εφόσον ήταν πνευματικές οντότητες, η Γένεση αναφέρει ότι ο Θεός έπλασε τον πρώτο άνθρωπο, τον Πατέρα Αδάμ, « χούν από της γης » και ενεφύσησεν « πνοή ζωής » ;
« Καὶ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς .… » ( Γέν. 3 : 21 ).
Και εδώ πρόκειται γιά μια αλληγορική εικόνα κάτω από την οποία κρύβεται η από την Γη μελλοντική προέλευση των υλικών σωμάτων των ανθρώπων « χούς από της γης » μέσα στα οποία θα ενσαρκώνονταν « πνοή ζωής » τα εκ τού πνευματικού σώματος των Προπατόρων εκπορευόμενα ανθρώπινα Εγώ.
Αντιλαμβανόμαστε επίσης πως όταν η Γένεση αναφέρει ότι ο Θεός έκαμε να βλαστήσουν στον Παράδεισο δένδρα ωραία στην όραση και την γεύση μεταξύ των οποίων το δένδρο της ζωής και το δένδρο της Γνώσεως τού καλού και τού πονηρού και υπήρχε ποταμός, που διακλαδίζοταν σε τέσσερις μικρότερους και υπήρχε χρυσός και πολύτιμοι λίθοι, μας δίνει μια εικόνα των Πνευματικών αρετών και ιδιοτήτων τις οποίες απολάμβαναν οι πρωτόπλαστοι .
Παρόμοια εικόνα είναι τα δώρα που χαρίζουν τα Χερουβίμ ( μέσω τών Μαλακίμ ) στον άνθρωπο στην κάθοδο του ! Οι αρετές αυτές όπως τού Αληθούς, τού Απολύτου Καλού, της απόλυτης Δικαιοσύνης , της Αγάπης, της Σοφίας κ.λ.π δεν ήταν δυνατόν να γίνουν αισθητές και να κατανοηθούν από μια ανθρωπότητα η οποία διένυε τα πρώτα της βήματα, παρά να αποδοθούν αλλιώς, με εικόνες από την ορατή Δημιουργία .
Όπως δε αναφέρει η Α΄προς Ρωμαίους επιστολή τού Παύλου :
« τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται »
Οι θεόπνευστοι συγγραφείς των Ιέρων Γραφών, οι μεγάλοι αυτοί Μύστες, δανείζονταν παραστάσεις και εκφράσεις υλικές γιά να αποδώσουν έννοιες ανώτερης πνευματικότητος, ώστε να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής τους και να γίνουν αντιληπτοί από ανθρώπους κατωτέρας ηθικής και νοητικής αναπτύξεως, μεταξύ τών οποίων ίσχυε σαν κανόνας δικαιοσύνης, το οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος.
Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης μόνο, με τον φόβο και τον τρόμο ήταν δυνατό να διατηρήσουν την πίστη τους προς το Υπέρτατο Ον, το οποίο οι βέβηλοι αποκαλούσαν ADONAI.
Άλλες βέβαια εποχές τότε, και οι αποκαλύψεις για τον Θεό θα είναι πάντα ανάλογες προς την ανά εποχή πνευμα-τική και ηθική κατάσταση των ανθρώπων.
Εκείνο επίσης που ενισχύει την ερμηνεία αυτή και αποδεικνύει ότι ο Παράδεισος ήταν ένα πνευματικό επίπεδο και όχι υλικό και ότι όλα τα υλικά της φύσεως τα οποία περιγράφονται συμβολίζουν πνευματικές ιδιότητες και αρετές ἢ ιδέες , είναι το γεγονός ότι μαζί με όλα τα καρποφόρα δένδρα αναφέρονται και δύο συμβολικά δένδρα : “ το δένδρο της ζωής ” και “ το δένδρο της γνώσεως τού καλού και πονηρού ”. Αφoύ λοιπόν είναι αυταπόδεικτο ότι τα
δύο αυτά δένδρα είναι συμβολικά είναι επόμενο να δεχθούμε το ίδιο και γιά τα υπόλοιπα !
Άλλη απόδειξη τέλος ότι ο Παράδεισος αντιπροσωπεύει το Πνευματικό επίπεδο και όχι υλικό είναι ότι μετά την “ Αδαμική πτώση ” ► « ἐξαπέστειλεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη. καὶ ἐξέβαλε τὸν᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς » ( Γένεση κεφ. 3 : 23~24 ).
Εδώ γίνεται σαφώς μια αντιδιαστολή μεταξύ τού Παράδεισου τής τρυφής, δηλαδή τού πνευματικού επιπέδου και της Γης πού είναι το υλικό επίπεδο το οποίο βρισκόταν « απέναντι » από τον Παράδεισο και κατά συνέπειαν εκτός αυτού .
Η τοποθέτηση των δύο αυτών επιπέδων « απέναντι », υπό μορφή αντικατοπτρισμού, συμβολίζει την αλήθεια ότι η Υλική Δημιουργία δεν είναι παρά μια « αντανάκλαση » της Πνευματικής Δημιουργίας, εικόνα και ομοίωση αυτής, όπως χαρακτηριστικά δείχνει ο πίνακας .
Ο παρακάτω πίνακας χαράξεως έχει ληφθεί από παλιό Αμερικανικό τυπικό τού βαθμού, απεικονίζει συμβολικά τις ανωτέρω έννοιες και περιέχει επίσης την Σφραγίδα τού Σολομώντα.
Υπάρχει και μια ακόμη ένσταση, η οποία είναι δυνατόν να προβληθεί.
Πως η Υλική δημιουργία συστήθηκε μετά την πτώση των πρωτόπλαστων αφού, όπως αναφέρει η Γένεση, ο Θεός πρώτα δημιούργησε τον υλικό κόσμο και κατόπιν έπλασε τον Αδάμ ;
Η Υλική Δημιουργία που βλέπουμε, προϋποθέτει αναγκαστικά μια ανάλογη Πνευματική Σύλληψη τού Δημιουργού της, και είναι η απόδοση της Πνευματικής στο υλικό επίπεδο.
Η Σύλληψη όμως της Πνευματικής Δημιουργίας συνεπάγεται την άμεση και ταυτόχρονη εκτέλεση της Συλλήψεως αυτής, διότι ασφαλώς οι Ιδέες τού Θεού δεν απαιτούν χρονική μεσολάβηση γιά να πραγματοποιηθούν, λόγω απουσίας τού χρόνου ο οποίος είναι ανύπαρκτος στο άπειρο-αιώνιο Πνευματικό επίπεδο.
Διότι η πραγματοποίηση της Πνευματικής Δημιουργίας δεν απαιτεί εξελικτική διαδικασία καθότι ταυτόχρονα με την σύλληψη ακολουθεί και η εκτέλεση της και γιά αυτό αυτή είναι τελειωτική και αιώνια .
Γιά αυτό αναφέρεται ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε ακαριαία διά μόνου τού Λόγου τού Θεού.
Όπως λοιπόν ο Αδάμ αντιπροσωπεύει πνευματική οντότητα έτσι και η αναφερόμενη εξαήμερη Δημιουργία τού Κόσμου είναι μια εικόνα της Πνευματικής την οποία οι θεόπνευστοι συγγραφείς απέδωσαν με υλικές εκφράσεις.
Οι 6 ημέρες αποτελούν σταδία δημιουργικής εξελίξεως η δε εβδόμη, που είναι τού Κρόνου κατά το τυπικό τού 28ου βαθμού, συμβολίζει κατά το ίδιο τυπικό την ανάπαυση.
Περαιτέρω συμβολίζουν τις μακρές περιόδους εξελίξεως τών τριών Βασιλείων τής υλικής δημιουργίας, που θα ακολουθούσε, δηλαδή τού ορυκτού , φυτικού και ζωικού Βασιλείου.
Συνεπώς η εξαήμερη Δημιουργία εκφράζει την σύλληψη της Ιδέας τού Θεού, η οποία αποδιδόμενη στην υλική δημιουργία ακολούθησε την σειρά που καθόρισε η συλληφθείσα ιδέα.
Η εικόνα τού τελειωτικού και Αιωνίου τής Πνευματικής Δημιουργίας αποδίδεται στο υλικό επίπεδο με την αέναο γέννηση, συντήρηση και φθορά τών όντων .
Γιά αυτό οι Πυθαγόρειοι παραδεχόταν δύο όψεις της Δημιουργίας .
Την Φυσιώσα Φύση ( ύδατα υπεράνω τού Στερεώματος στην Γένεση ), η οποία είναι αιώνια και άφθαρτη και προΐσταται στην γένεση και εξακολουθητική ζωή τών όντων και την άλλη την Φυσικοποιημένη Φύση ( ύδατα υπο-κάτω τού στερεώματος στην Γένεση ) η οποία είναι εικόνα και αντανάκλαση της πρώτης και στην οποία ο χαρακτή-ρας τού αιωνίου αποδίδεται διά της εξακολουθητικής και αενάου γεννήσεως, συντηρήσεως και φθοράς των όντων.
Όσον αφορά δε την εκτέλεση και πραγματοποίηση τού τελειωτικού και αιωνίου, κανείς δεν γνωρίζει τους χρόνους πού έθεσε στην Ευαρέσκεια του ο Δημιουργός Νούς τού Παντός.
Το πρώτο γράμμα τού Τετραγράμματου ονόματος יהוה της Θεότητας, το Iod ( י ), είναι μία από τις τρείς ιερές λέξεις τού 4ου βαθμού τού Μυστικού Διδασκάλου.
Πρόκειται για πιό μικρότερο σε μέγεθος γράμμα τού εβραϊκού αλφαβήτου και έχει αριθμητική αξία 10 =1+ 0 =1 και συμβολίζει την Μονάδα ως Δημιουργό Αρχή, τον Δημιουργό Θεό.
Το Ζοχάρ, που αναφέρει και το τυπικό μας, δίνει μια παραστατική εικόνα της Δημιουργίας.
« τα θαλάσσια ύδατα δεν έχουν όρια, ούτε μορφή. Όταν όμως εξαπλώνονται επάνω στην Γη λαμβάνουν κάποιο σχήμα … Η πηγή των θαλασσίων υδάτων και η δύναμη που τα ωθεί να απλωθούν στην γη είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Τότε σχηματίζεται από τα ύδατα μια αχανής λεκάνη, σαν εκείνη που δημιουργείται όταν κάποιος σκάψει πολύ βαθιά. Τα νερά που εκπορεύονται από την πηγή γεμίζουν αυτήν την λεκάνη. Είναι η θάλασσα και από μόνη της μπορεί να θεωρηθεί ως τρίτο πράγμα. Αυτή η τεραστία υδάτινη κοιλότητα χωρίζεται σε επτά κανάλια που είναι σαν μεγάλοι αγωγοί μέσα από τούς οποίους μεταφέρονται τα ύδατα .
Η πηγή, το εξαπλωτικό ρεύμα, η θάλασσα και τα επτά κανάλια σχηματίζουν μαζί τον αριθμό 10 ».
Οι αρχαίοι Σοφοί δέχονταν την ύπαρξη 7 πλανητών πού, κατά την άποψη τους, δεν ήταν παρά επίπεδα ἢ ιδιότητες της Παγκόσμιας Δύναμης.
Έστω καί αν υπήρχαν χιλιάδες πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα, αυτό δεν θα άλλαζε διόλου τον τρόπο εκδήλωσης τού Δημιουργικού Φωτός.
Αυτές οι επτά διαφορετικές όψεις τού Δημιουργικού Ρευστού έχουν πάρει τα ονόματα των επτά πλανητών καί προ-έρχονται από μιά παλιά γραφή καί μιά μυητική επιστήμη πολύ αρχαία. Διακοσμούν επίσης την οροφή και τον τοίχο της Ανατολής τού Τεκτονικού Ναού.
Η πηγή, το εξαπλωτικό ρεύμα και η θάλασσα δεν είναι παρά η αλληγορική εικόνα εκείνων που ο Χριστιανισμός αποκαλεί Πατέρα, Υιό και Άγιον Πνεύμα και εικονίζονται με το Ιερόν Δέλτα.
Σύμφωνα με την διδασκαλία τών Ροδοσταύρων, υπάρχει μιά Αρχή, μιά Αλήθεια, μιά Λογική και μια Παγκόσμιος Φιλοσοφία, η εξής : « Κάθε τι που υπάρχει, βρίσκεται στην Μονάδα, θεωρουμένης ως Αρχής και επανέρχεται στην Μονάδα, θεωρουμένης ως τέλος ».
Αυτός δε φαίνεται να είναι και ο σκοπός της Υλικής Δημιουργίας, ήτοι :
« η βαθμιαία εξέλιξη της ύλης από πυκνά και άτακτα στρώματα σε όλο και πιό αιθέρια, πιό άϋλα, πιό συνειδητά για αυτό κατά την επιστροφή ο μειούμενος απεκδύεται τους χιτώνες – βάρη που ενδύθηκε ».
Η παραπέρα ανάλυση και εμβάθυνση στα θέματα αυτά απαιτεί μια αρίστη Γνώση Κοσμογονικών αποκεκαλυμμένων διδασκαλιών, θρησκευτικών και μη, ( όπως ο Μιθραϊσμός ), σε συνδυασμό με την ουσιαστική εμβάθυνση σε ορισμένους από τους βαθμούς τού Α.Α.Σ.Τ.
« Οι δε Ιππότες τού Ηλίου είναι φύλακες παντός ότι αληθές και ορθόν οι παραδόσεις αυτές εμπεριέχουν » ( τυπικό 28ου , έκδοση 2002 – μέσον σελίδας 18 ).
« Πτώση » λοιπόν των πρωτοπλάστων σημαίνει γιγαντιαία “ πάλη ” των πνευματικών αυτών οντοτήτων, οι οποίες διείσδυσαν στην νεκρή και αδρανή χαοτική Ύλη, η οποία εμφανίσθηκε ως συνέπεια της « επαναστάσεως » τού Εωσφόρου, γιά να την μορφολογήσουν και να την εξελίξουν μέσω τών υλικών μορφών που προέκυψαν από την « πάλη » αυτήν .
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ( κεφ. 8 : 19 ~ 23 ) :
« Η μεγάλη προσδοκία της κτίσης είναι ότι περιμένει την αποκάλυψη τών υιών τού Θεού. Επειδή η κτίση υποτάχτηκε στην ματαιότητα όχι εκούσια, αλλά εξ’ αιτίας αυτού που την υπόταξε, με την ελπίδα ότι και αυτή η κτίση θα ελευθερωθεί από την δουλεία της φθοράς προς την ελευθερία της δόξας των τέκνων τού Θεού. Γιατί ξέρουμε ότι όλη η κτίση συστενάζει και συνωδίνει μέχρι τώρα ».
Έχουμε δύο ακόμη πολύ σοβαρά θέματα που σχετίζονται με την ανάλυση της Γενέσεως.
1ον Τον λεγόμενο απαγορευμένο καρπό, τον οποίο η παράδοση αποδίδει ως μήλο τού Αδάμ.
2ον Την Ρομφαία την περιστρεφόμενη τών Χερουβίμ που αναφέρονται κατά την μύηση τού 28ου βαθμού που φύλασσε την είσοδο τού Παράδεισου, δηλαδή τού Πνευματικού Κόσμου.
Αν κόψουμε ένα μήλο οριζόντια και δούμε το εσωτερικό του, διαπιστώνουμε ότι οι σπόροι σχηματίζουν, όπως φαίνεται στο σχήμα, ένα πεντάκτινο αστέρι.
Σε τι σκέψεις μας οδηγεί αυτό ύστερα από όσα έχουν εκτεθεί ;
1ον Το Μήλο είναι σφαιρικό όπως όλα τα ουράνια σώματα. Επομένως συμβολίζει το υλικό επίπεδο.
2ον Επειδή ο πεντάκτινος αστέρας είναι και σύμβολο τού ανθρώπου, τού μικρόκοσμου, το όλο σύμβολο παρα-πέμπει στην ενσάρκωση τού ανθρώπου στο υλικό επίπεδο, και τον εγκλωβισμό του στην ύλη ύστερα από την συμ-βολική εκδίωξή του από τον Παράδεισο.
3ον Ο πεντάκτινος αστέρας συμβολίζει επίσης τα πέντε στοιχεία ( Αιθέρας – πυρ – αήρ – ύδωρ – γή ) σε κάθε ένα από τα οποία αντιστοιχεί και μία από τις πέντε αισθήσεις μας. Ήδη προετοιμασμένοι με τούς συμβολισμούς της Γενέσεως μπορούμε να αντιληφθούμε ότι τα ανωτέρω στοιχεία περικλείονται στον συμβολισμό τού ποταμού τού Παραδείσου ο οποίος διαχωρίζεται σε τέσσερις αρχές, δηλαδή τα τέσσερα στοιχεία τής Κοσμογονίας.
4ον Ο ενσαρκωμένος άνθρωπος, διά μέσου των 5 αισθήσεών του, αξιοποιεί τις γήινες συνθήκες γιά να αναπτυχθεί και να παράγει καρπούς, δηλαδή να αποκτήσει Συνείδηση.
5ον Οι πέντε αισθήσεις μας δίνουν την Εμπειρία και μέσω της λειτουργίας της Κρίσεως την Γνώση, η οποία στην συνέχεια μετατρέπεται με μια μύχια ( άγνωστη ) διαδικασία σε Συνείδηση.
Η Συνείδηση επομένως είναι το αποτέλεσμα τής μεταβιβάσεως τής αποκτηθείσης Γνώσεως στον εσώτερο ( αναλ-λοίωτο ) εαυτό μας ΕΓΩ, διά μιάς αόρατης και μύχιας ενεργείας.
Αποτελεί μια εύλογη απορία ο λόγος γιά τον όποιον φορτωνόμαστε τόσες γνώσεις κατά την ακαδημαϊκή μας εκπαίδευση την στιγμή που είναι κοινή διαπίστωση ότι μετά από την πάροδο κάποιου χρονικού διαστήματος τα πιό πολλά συνήθως τα ξεχνούμε !
Είναι ακριβώς διότι δημιουργούν με μία μύχια δράση την συνείδηση η οποία διαμορφώνει την συμπεριφορά μας κ.λ.π. και συνιστά τον παράγοντα της εξέλιξης μας !
Όπως δε αναφέρει το τυπικό τού 28ο κατά την μύηση :
« Τίποτε δεν χάνεται στην σφαίρα της συνειδήσεως, όπως και στον κόσμο των αισθήσεων ».
Μιλήσαμε προηγουμένως γιά τον Όφι - Εωσφόρο στην Γένεση.
Σε όλες τις λαϊκές παραδόσεις, στούς μύθους και στα παραμύθια, βρίσκουμε την εικόνα τού φιδιού ἢ τού δράκου, των οποίων ο συμβολισμός είναι σχεδόν όμοιος σε κάθε κουλτούρα.
Αναρίθμητα παραμύθια μιλούν γιά ένα δράκοντα που αιχμαλωτίζει μια όμορφη πριγκίπισσα και την κρατά φυλακισμένη σε ένα πύργο.
Ο ένας μετά τον άλλο οι ιππότες που έρχονται γιά να την σώσουν καταβροχθίζονται από τον δράκο ο οποίος τούς παίρνει τα πλούτη τους και τα αποθηκεύει στα υπόγεια τού πύργου του.
Επιτέλους μια μέρα έρχεται ένας ιππότης, ένας πρίγκιπας, πιό όμορφος και πιό αγνός από τούς άλλους, στον οποίο μια μάγισσα έχει αποκαλύψει το μυστικό γιά να νικήσει τον δράκο γνωστοποιώντας την αδυναμία του και τον τρόπο γιά να τον δέσει ἢ να τον πληγώσει …
Και αυτός ο τυχερός πρίγκιπας, καλά οπλισμένος και καλά πληροφορημένος, κατορθώνει να νικήσει τον δράκο, να ελευθερώσει την πριγκίπισσα και να αποκτήσει τούς κρυμμένους θησαυρούς χάρη στις γνώσεις του και στην αγνό-τητα του. Μετά και οι δύο μαζί ανεβαίνουν επάνω στον δράκοντα, που οδηγεί ο πρίγκιπας, πετούν στον ουρανό και γυρίζουν τον κόσμο.
Αυτοί οι μύθοι, που νομίζει κανείς ότι είναι για παιδιά, στην πραγματικότητα είναι διηγήματα της Μυητικής επι-στήμης ( συμβολισμός της μάγισσας ), αλλά για να μπορέσει κανείς να τα εξηγήσει πρέπει να γνωρίζει την κλείδα, που είναι η μυητική επιστήμη τών συμβόλων.
Ο Δράκος δεν είναι άλλο από μια μορφή της Δημιουργικής Ενέργειας ( το Ιερόν Πυρ ), της έκφρασης τού Θεού που αποκαλούμε Άγιο Πνεύμα, ίσως της πιό ισχυρής στο Σύμπαν. Ο πύργος συμβολίζει το ανθρώπινο σώμα .
Η πριγκίπισσα είναι η ψυχή τού ανθρώπου η οποία είναι φυλακισμένη διότι η δύναμη αυτή, άσχημα χρησιμο-ποιούμενη, την κρατά αιχμάλωτη.
Διαβάζουμε στο τυπικό τού 28ου βαθμού :
Νεόφυτος : « βοήθησε με να ανακτήσω την Ουράνια Πατρίδα την οποίαν πόθησε το Πνεύμα μου »
Αδελφός Αλήθεια ( η Συνείδηση ) : « Γιατί οι χείρες σου είναι φορτωμένες με δεσμά ; »
Νεόφυτος : « Διότι υπήρξα δεσμώτης της Ύλης ! »
Ο Ιππότης είναι η έκφραση τού Εγώ, το Πνεύμα τού ανθρώπου σε διάφορες ενσωματώσεις.
Τα όπλα που χρησιμοποιεί γιά να νικήσει τον δράκο αντιπροσωπεύουν τα μέσα που διαθέτει το Πνεύμα και κυρίως την αρετή της Βουλήσεως αλλά και της Ισχύος γιά να κυριαρχήσει σε αυτήν την δύναμη και να την χρησιμοποιήσει.
Τον Δράκοντα θα τον συναντήσουμε σε αρκετούς βαθμούς τού Α.Α.Σ.Τ. , όπως για παράδειγμα στον 19ο βαθμό. Όταν ο δράκοντας εξουσιαστεί ( τεθεί κάτω από έλεγχο ) γίνεται ο υπηρέτης τού ανθρώπου και τού χρησιμεύει σαν υποζύγιο γιά την μελλοντική του εξέλιξη που εδώ εμφανίζεται συμβολικά σαν ένα ταξίδι στον ουρανό. Γιατί ο Δράκος έχει φτερά, αν και παριστάνεται με μια ουρά φιδιού που είναι σύμβολο τών υπόγειων δυνάμεων - φωτό ▲.
Στις εβραϊκές και στις Χριστιανικές παραδόσεις ο δράκος εξομοιώνεται με τον διάβολο και ο διάβολος όπως λένε μυρίζει θειάφι. Όλα τα εύφλεκτα υλικά, όπως πετρέλαιο, μπαρούτι, τα μείγματα αέριων που προκαλούν φλόγες και εκρήξεις, είναι στην Φύση ο Δράκος που ξερνά Φωτιά.
Αυτός ο Δράκος, που υπάρχει και μέσα στον άνθρωπο, συγκρίνεται με ένα εύφλεκτο υλικό.
Αν ο άνθρωπος ξέρει την χρήση του με την μορφή τού Ιερού πυρός, αντικείμενο της Πνευματικής Αλχημείας ἢ της Αληθούς Επιστήμης τού 18ου βαθμού, θα προωθείται προς τα ύψη.
Αν όμως δεν ξέρει γιατί είναι αμαθής, αμελής αδύναμος ἢ ανήθικος θα καεί ἢ θα κατακρημνισθεί στην άβυσσο όπως συνέβη με τούς Πρωτοπλάστους, αλλά και συνεχώς ακόμη και καθημερινά συμβαίνει και επαναλαμβάνεται και σε εμάς τους ίδιους, τους απογόνους τους. Γνωστά δε είναι τα βάσανα που επακολούθησαν μετά από την χρήση τού απαγορευμένου καρπού σαν αποτέλεσμα της άλογης επιθυμίας.
Όπως δε χαρακτηριστικά αναφέρει το τυπικό τού 9ου βαθμού, « ο Χιράμ, που συμβολίζει το ανθρώπινο Πνεύμα, χιλιάκις πίπτει υπό τα πλήγματα και εκάστην ημέρα προ των οφθαλμών μας διαπράττεται το έγκλημα ».
« ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ( βέβηλοι ) ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται· ( Ιωάννης κεφ. 5 : 25 ).
Η Ρομφαία η φλεγόμενη και περιστρεφόμενη τών Χερουβίμ με την οποία φύλασσαν την είσοδο τού Παραδείσου ( το δρύφακτο τού 4ου βαθμού ) έχει άμεση σχέση με την Δημιουργική αυτήν ενέργεια.
Είναι η κοσμική ενέργεια, ἢ, το σε ηρεμία ιερόν πυρ στο κατώτερο άκρο της σπονδυλικής στήλης, το ονομαζόμενο στην ιατρική Ιερόν Οστούν αν και σήμερα κανείς αμύητος δεν γνωρίζει τον λόγο για τον οποίον δόθηκε η ονομασία αύτη ... !
Είναι στον άνθρωπο η μεγάλη Ηλεκτρομαγνητική λανθάνουσα δύναμη που κρύβεται κάτω από τα αρχικά της φράσεως I. N. R. I. ( = Igne Natura Renovatur Integra - η Φύσις όλη αναγεννάται δια του πυρός ) τού 18ου βαθμού.
Είναι μια δύναμη φλεγόμενη, η ζωή, το ρεύμα πού διασχίζει τα ζωτικά κέντρα, που καλείται επίσης πύρινος όφις και συμβολίζεται με το Κηρύκειο τού Ερμή που έχουμε στον 28ο βαθμό.
Η εκούσια αφύπνιση τής δυνάμεως αυτής συμβάλλει στην ταξινόμηση τών ποικίλων ζωτικών εκδηλώσεων σε αρμονικό όλον και παρέχει την εμφάνιση ασυνήθων ψυχικών ικανοτήτων.
Είναι όμως ταυτόχρονα δύναμη δημιουργική καί καταστρεπτική, κατά τα περιγραφόμενα στον 18ο βαθμό, για αυτό η αφύπνιση της περικλείει πολύ σοβαρούς κινδύνους.
Περαιτέρω εμβαθύνσεις στο θέμα έχουμε στον 25ο βαθμό τού Ιππότη τού Χαλκού Όφεως.
Οι Μαλαχίμ ἢ Χερουβίμ, κατά το τυπικό τού 28ου, κρατούν ανά χείρας πύρινη ρομφαία.
Ένας δε από τούς αξιωματικούς τών συμβολικών στοών, ο Στεγαστής, ως φύλακας τής εισόδου τού Ναού, που δεν είναι παρά ένας ακόμη συμβολισμός τού ανθρώπου, κρατούσε παλαιοτέρα όχι ένα απλό ξίφος αλλά, κατ’ αναλογία με τα Χερουβίμ, ένα κυματοειδές ξίφος ( η Ρομφαία η φλεγόμενη και περιστρεφόμενη τής Βίβλου ).
Όλα τα παραπάνω κατά την γνώμη μου αποτελούν το κλειδί της ερμηνείας τών περισσοτέρων βαθμών τού Α.Α.Σ.Τ. , αλλά επίσης και το κλειδί για την Δημιουργία τής λεγόμενης « Φιλοσοφικής Λίθου ► », της οποίας η πρώτη ύλη, δηλαδή η ακατέργαστη και τραχιά συνείδηση τού ανθρώπου, αλληγορείται με την εισιτήριο λέξη τού 28ου βαθμού Stibium, που σημαίνει αντιμόνιο και είναι αλχημική ονομασία της πρώτης ύλης τού Μεγάλου Έργου της Επανόδου (το AMAL SAGHIA - Αμάλ Σαγκί τής κλίμακας των Καδώς - Kadosch τού 30ου βαθμού τού Καθαγιασμένου Ιππότη).
Ιόλαος