Lapis     Philosophorum

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Στην αρχή η Γνώση ήταν κοινή και βασίλευε παγκόσμια σε όλη την Χρυσή Εποχή.

Οι άνθρωποι δεν είχαν γίνει ακόμη κακοί σε εκείνες τις μέρες τής ευδαιμονίας και αγνότητας, γιατί είχαν θεϊκή μάλλον, παρά ανθρώπινη φύση.  

Αλλά όταν το ανθρώπινο γένος, αυξανόμενο σε πληθυσμό, παρουσίασε διαφοροποιημένες ιδιοσυγκρασίες τόσον φυσικά όσον και νοητικά, τότε ενσαρκώθηκαν Πνεύματα που καταδείκνυαν τις αδυναμίες του. Οι φυσικές υπερβολές και μαζί με αυτές οι δεισιδαιμονίες, εμφανίστηκαν σε λιγότερο εκπαιδευμένες και λιγότερο υγιείς διάνοιες. Η ιδιοτέλεια γεννήθηκε από επιθυμίες και πάθη άγνωστα μέχρι τότε και γινόταν κακή χρήση τής γνώσης και της εξουσίας, μέχρις ότου κατέστη αναγκαίο να περιοριστεί ο αριθμός εκείνων οι οποίοι γνώριζαν.

Έτσι εμφανίστηκε η Μύηση. Κάθε έθνος δημιούργησε ένα ξεχωριστό θρησκευτικό σύστημα, σύμφωνα με τον βαθμό φώτισης και τις πνευματικές του ανάγκες.

Η λατρεία τής εξωτερικής μορφής απορριπτόταν από τους σοφούς, οι οποίοι περιόρισαν την αληθινή γνώση σε ελάχιστους. Καθώς η ανάγκη κάλυψης της αλήθειας γινόταν επιτακτικότερη από γενιά σε γενιά, χρησιμοποιήθηκε στην αρχή ένα λεπτό πέπλο. Όσον δυνάμωνε η προσωπικότητα και η ιδιοτέλεια, το πέπλο πύκνωνε βαθμιαία και το γεγονός αυτό οδήγησε στα Μυστήρια. Κατέληξαν να εγκαθιδρυθούν σε κάθε χώρα και ανάμεσα σε κάθε λαό, ενώ για να αποφευχθεί η παρανόηση και οι διαμάχες επετράπη η ανάπτυξη εξωτερικών πίστεων για τις μάζες. Στην αρχική τους μορφή ήταν άκακες και αθώες όπως ένα ιστορικό γεγονός που παρουσιάζεται με την μορφή ενός παραμυθιού, προσαρμοσμένου για έναν παιδικό νού. Σε εκείνες τις παλιές εποχές τέτοιες πίστεις επιτρεπόταν να καλλιεργούνται και να σχηματίζουν την λαϊκή θρησκεία, χωρίς κανένα κίνδυνο για τις φιλοσοφικές και αφηρημένες αλήθειες που διδάσκονταν στα άδυτα. Η λογική και επιστημονική παρατήρηση τών φαινομένων τής Φύσεως, που από μόνη της οδηγεί τον άνθρωπο στην γνώση τών αιώνιων αληθειών - δεδομένου ότι προσεγγίζει το κατώφλι τής παρατήρησης απαλλαγμένος από προκαταλήψεις και βλέπει με το πνευματικό του μάτι, πριν εξετάσει τα πράγματα από την φυσική τους άποψη - δεν είναι χαρακτηριστικό τού πλήθους. Τα θαύματα τού Ενός Πνεύματος τής Αλήθειας, της κρυμμένης και απρόσιτης Θεότητας, μπορούν να αποκαλυφθούν και να αφομοιωθούν μόνο μέσω τών εκδηλώσεων Του από τους δευτερεύοντες « Θεούς », τις ενεργητικές δυνάμεις Του. Ενώ η Μία και Παγκόσμια Αιτία πρέπει να παραμένει για πάντα απόκρυφη - η πολλαπλή Της δράση μπορεί να ανιχνευτεί μέσω τών αποτελεσμάτων της στην Φύση. Επειδή στον μέσο άνθρωπο είναι κατανοητά μόνο τα αποτελέσματα, επετράπη να αναπτυχθούν στην φαντασία τών λαών οι Δυνάμεις που τα προκαλούν. Σε μεταγενέστερες εποχές, μερικοί ασυνείδητοι ιερείς άρχισαν να εκμεταλλεύονται τις μέχρι τότε απλοϊκές πίστεις τού λαού κάθε χώρας και τελικά ανύψωσαν εκείνες τις δευτερεύουσες Δυνάμεις στην θέση τού Θεού ή τών Θεών, καταφέρνοντας έτσι να τις απομονώσουν από την Μία Παγκόσμια Αιτία όλων τών αιτιών ( βλέπε στον Ιστότοπο την εννότητα ►Τεκτονισμός - 1η θεώρηση ). Από τότε, η γνώση τών πρωταρχικών αληθειών παρέμεινε ολοκληρωτικά στα χέρια τών Μυημένων. Όμως τα Μυστήρια είχαν τα αδύναμα σημεία τους, όπως έχει κάθε θεσμός που συνδέεται με το ανθρώπινο στοιχείο.

Ωστόσο, τα ευρήματα τους εξέφρασε χαρακτηριστικά ο Βολταΐρος με τα ακόλουθα λόγια :

Μέσα στο χάος τών ανθρώπινων δεισιδαιμονιών υπήρξε ένας θεσμός ο οποίος εμπόδισε τον άνθρωπο να περιέλθει σε απόλυτη κτηνωδία · ο θεσμός των Μυστηρίων.

Πραγματικά, όπως λέει και ο Ζαν Μαρί Ραγκόν για τον Τεκτονισμό : Ο ναός του έχει το Χρόνο για διάρκεια, το Σύμπαν για χώρο.... « Ας διαιρέσουμε για να βασιλεύσουμε », είπαν οι πονηροί « Ας ενώσουμε για να διαρκέσουμε », είπαν οι πρώτοι Τέκτονες ".

Ή μάλλον, κάτι τέτοιο είπαν οι Μυημένοι, τους οποίους οι Τέκτονες ποτέ δεν έπαψαν να διεκδικούν σαν τους πρωταρχικούς και άμεσους Δασκάλους τους. Η πρώτη και Βασική αρχή της ηθικής δύναμης και ισχύος είναι ο συσχετισμός και η ενότητα τής σκέψης και τού σκοπού. « Οι Υιοί τής Θέλησης » ενώθηκαν στην αρχή για να αντισταθούν στις συνεχώς αυξανόμενες ανομίες τών Ατλάντειων Μυστών τής αριστερής ατραπού.

Αυτό οδήγησε στην ίδρυση Μυστικών Σχολών, ναών μάθησης και Μυστηρίων, που ήταν απρόσιτα για όλους, εκτός και αν υποβάλλονταν στις πιο φοβερές δοκιμασίες.

Ό,τι και αν λεχθεί για τους πρώτους Μύστες και τους Διδασκάλους τους, θα θεωρηθεί σαν φαντασία. Επομένως, είναι αναγκαίο να κρίνουμε το δέντρο από τους καρπούς του, αν θέλουμε να γνωρίσουμε κάτι για τους πρώτους Μυημένους.

Χρειάζεται να εξετάσουμε την επίδραση και το έργο τών διαδόχων τους, όπως καθρεφτίζεται μέσα στα έργα τών κλασικών συγγραφέων και των μεγάλων φιλοσόφων.

Πώς έβλεπαν την Μύηση και τους Μυημένους οι Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς ;

Ο Κικέρωνας πληροφορεί τους αναγνώστες του με πολύ σαφείς όρους. Λέει :

Ένας Μυημένος πρέπει να ασκεί όλες τις αρετές που κατέχει : δικαιοσύνη, πιστότητα, ελευθεροφροσύνη, σεμνότητα, εγκράτεια. Οι αρετές αυτές κάνουν τους ανθρώπους να ξεχνούν τις ιδιότητες που μπορεί να τους λείπουν.

Αλλά προκειμένου ο λαός να φτάσει σε αυτήν την αναμόρφωση, πρέπει να περάσει μέσα από μια διπλή μεταμόρφωση :

(α) να απαλλαγεί από κάθε στοιχείο εξωτερικής δεισιδαιμονίας και κυριαρχίας τών ιερέων

(β) να μορφωθεί για να αποφύγει τον κίνδυνο τής υποδούλωσης είτε από έναν άνθρωπο είτε από μια ιδέα. 

Έτσι βλέπουμε τον καταστατικό Χάρτη τού Τεκτονισμού να αναφέρει ότι : « ύπατο αγαθό τών Τεκτόνων είναι η Ελευθρία τής σκέψεως και της Συνειδήσεως ».

Ίσως όλα αυτά να φαίνονται αντιφατικά. Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν πως οι Μυημένοι ήταν « ιερείς ». Τουλάχιστον όλοι οι Ινδοί, Αιγύπτιοι, Χαλδαίοι, Έλληνες, Φοίνικες και άλλοι ιεροφάντες και μύστες ήταν ιερείς σε ναούς και αυτοί οι ίδιοι επινόησαν τις αντίστοιχες εξωτερικές πίστεις. Δεν θα μπορούσαν όμως ποτέ να θεωρηθούν σαν τέτοιοι, αν πάρουμε σαν μέτρο σύγκρισης τον ευρωπαϊκό κλήρο. Οι ιερείς τής Αιγύπτου δεν ήταν υπηρέτες τής θρησκείας με την αυστηρή έννοια τού όρου. Η λέξη « ιερέας», η μετάφραση τής οποίας δεν είναι καθόλου ακριβής έχει μια σημασία πολύ διαφορετική από εκείνη που τής αποδίδουμε εμείς. Στην γλώσσα τής αρχαιότητας και ειδικά με την έννοια τής μύησης τών ιερέων τής αρχαίας Αιγύπτου, η λέξη « ιερέας » είναι συνώνυμη με την λέξη « φιλόσοφος »... Ο θεσμός τών Αιγυπτίων ιερέων φαίνεται ότι ήταν στην πραγματικότητα μια οργανωμένη ομάδα σοφών, οι οποίοι συγκεντρώνονταν για να μελετήσουν την τέχνη τής διακυβέρνησης τών ανθρώπων, να εντοπίσουν την επικράτεια τής αλήθειας, να οργανώσουν την επέκταση της και να εμποδίσουν την υπερβολικά επικίνδυνη διάδοση της.

Οι Αιγύπτιοι Ιερείς, όπως οι αρχαίοι Βραχμάνοι, κρατούσαν τα ηνία τής κυβερνητικής εξουσίας, ένα σύστημα που κληροδότησαν από τους Μυημένους τής περίφημης Ατλαντίδας. Η αγνή λατρεία τής Φύσεως τών πρώτων πατριαρχικών ημερών - η αρχική έννοια τής λέξεως « πατριαρχικός » σχετίζεται με τους Προγενήτορες τής ανθρώπινης φυλής, τους Πατέρες, Αρχηγούς και Καθοδηγητές των πρωτόγονων ανθρώπων - έγινε κληρονομιά εκείνων που θα μπορούσαν να διακρίνουν την ιδέα πίσω από το φαινόμενο. Αργότερα, οι Μυημένοι μεταβίβασαν την γνώση τους στους ανθρώπινους βασιλείς, όπως και οι δικοί τους θείοι Διδάσκαλοι την είχαν μεταδώσει στους προπάτορές τους. Ήταν προνόμιο και καθήκον τους να αποκαλύψουν εκείνα τα μυστικά τής Φύσεως που θα ήταν χρήσιμα στην ανθρωπότητα, τις κρυμμένες ιδιότητες τών φυτών, την τέχνη τής θεραπείας και την επίτευξη τής αδελφικής αγάπης και αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ τών ανθρώπων. Κανένας δε θεωρείτο Μυημένος, αν δεν μπορούσε να θεραπεύσει ή καλύτερα να επανα φέρει στην ζωή από το φαινομενικό θάνατο ( κώμα ) εκείνους οι οποίοι, μένοντας για καιρό παραμελημένοι, θα είχαν πράγματι πεθάνει κατά την διάρκεια τού λήθαργου τους. Εκείνοι που εμφάνιζαν τέτοιες ικανότητες ξεχώριζαν αμέσως από το πλήθος και θεωρούντο Βασιλείς και Μυημένοι. Ο Γκαουταμά Βούδας ήταν ένας Βασιλιάς - Μυημένος, ένας θεραπευτής και επανέφερε στην ζωή εκείνους που βρίσκονταν στα χέρια τού θανάτου.

Ο Ιησούς και ο Απολλώνιος ήταν θεραπευτές και ονομάζονταν από τους οπαδούς τους Βασιλείς. Αν είχαν αποτύχει να αναστήσουν τους νεκρούς, τα ονόματα τους δε θα είχαν περάσει στην ιστορία, γιατί αυτή ήταν η πρώτη και πιό σημαντική δοκιμασία, η ένδειξη πως ο Μύστης καθοδηγείτο από το αόρατο χέρι ενός πρωταρχικού θείου Διδάσκαλου ή ότι ήταν ενσάρκωση κάποιου « Θεού ».

Το μετέπειτα βασιλικό προνόμιο μεταφέρθηκε στους βασιλείς τής δικής μας Φυλής μέσω τών βασιλέων τής Αιγύπτου. Αυτοί ήταν όλοι μυημένοι στα μυστήρια τής ιατρικής και διέ θεταν θεραπευτικές ικανότητες, ακόμη και όταν, οι φοβερές δοκιμασίες και κόποι τής τελικής Μύησης, δεν τους επέτρεπαν να αποβούν τέλειοι Ιεροφάντες.

Θεωρούνταν δικαιωματικά θεραπευτές ακολουθώντας την παράδοση και βοηθούνταν στην τέχνη τής θεραπείας από τους Ιεροφάντες τών ναών, όταν οι ίδιοι αγνοούσαν την απόκρυφη θεραπευτική επιστήμη. Σε μεταγενέστερους χρόνους βρίσκουμε τον Πύρρο ( βασιλιά τής Ηπείρου) να θεραπεύει τους ασθενείς με ένα απλό άγγιγμα τού ποδιού, ο Βεσπασιανός και ο Αδριανός το μόνο που έκαναν ήταν να απαγγείλουν κάποιες λέξεις που διδάχτηκαν από τους Ιεροφάντες τους, προκειμένου να επαναφέρουν την όραση στους τυφλούς και να θεραπεύσουν τους ανάπηρους. Από εκείνην την εποχή, η ιστορία έχει καταγράψει περιπτώσεις που το ίδιο προνόμιο μεταβιβαζόταν στους αυτοκράτορες και τους βασιλείς σχεδόν κάθε έθνους.

Εκείνο που είναι γνωστό για τους Ιερείς τής Αιγύπτου και τους αρχαίους Βραχμάνους και το οποίο επιβεβαιώνεται από όλους τους αρχαίους κλασικούς και ιστορικούς συγγραφείς, μας δίνει το δικαίωμα να πιστεύουμε πως ήταν κάτι περισσότερο από απλή παράδοση, όπως θέλουν να υποστηρίξουν οι σκεπτικιστές. Από πού προέρχεται η θαυμάσια γνώση τών Αιγυπτίων Ιερέων σε κάθε τομέα τής Επιστήμης, αν δεν την είχαν αποκτήσει από μια αρχαιότερη πηγή ; Οι περίφημες «Τέσσερις», οι έδρες μάθησης στην αρχαία Αίγυπτο, είναι πολύ περισσότερο τεκμηριωμένες ιστορικά, από ό,τι η καταγωγή τής σύγχρονης Αγγλίας. Στο μεγάλο ιερό τής Θήβας, ο Πυθαγόρας, αμέσως μετά την επιστροφή του από την Ινδία, μελέτησε την Επιστήμη τών Απόκρυφων αριθμών. Στην Μέμφιδα, ο Ορφέας εκλαΐκευσε την υπερβολικά δυσνόητη ινδική μεταφυσική του για να χρησιμοποιηθεί στην Μεγάλη Ελλάδα. Εκεί έμαθαν όλα όσα ήξεραν ο Θαλής και αργότερα ο Δημόκριτος.

Στην Σαΐδα αποδίδεται η θαυμάσια νομοθεσία και η τέχνη τής διακυβέρνησης που διδάχτηκαν από τους Ιερείς ο Σόλωνας και ο Λυκούργος, οι οποίοι θαυμάζονται και θα θαυμάζονται στο πέρασμα του χρόνου από τις κατοπινές γενιές. Αν ο Πλάτωνας και ο Εύδοξος δεν είχαν πάει ποτέ να λατρέψουν το ιερό τής Ηλιούπολης, το πιθανότερο είναι πως δε θα κατέπλησσαν τις μελλοντικές γενιές, ο ένας με την Ηθική του και ο άλλος με τα Μαθηματικά του. Βλέπουμε τον Τεκτονικό βαθμό τού Εταίρου να αναφέρει τιμώντας τους τον Σωκράτη ( κατ’ ουσίαν τον Πλάτωνα ), τον Λυκόυργο, τον Σόλωνα και τον Πυθαγόρα.

Τα Μυστήρια προηγήθηκαν των ιερογλυφικών. Ήταν η αιτία για την δημιουργία τους, επειδή απαιτούνταν μόνιμες καταγραφές για να διατηρήσουν και να διαιωνίσουν τα μυστικά τους. Η αρχέγονη Φιλοσοφία χρησίμεψε σαν θεμέλιος λίθος για την σύγχρονη Φιλοσοφία. Μόνο που ο απόγονος, ενώ διαιώνισε τα χαρακτηριστικά του εξωτερικού σώματος, έχασε στην πορεία την Ψυχή και το Πνεύμα τού γονέα του.

Η Μύηση, παρ' όλο που δεν περιείχε κανόνες και αρχές, ούτε ειδική διδασκαλία μιας Επιστήμης, όπως κατανοείται σήμερα, αποτελούσε ωστόσο Επιστήμη και μάλιστα την Επιστήμη τών Επιστημών. Αν και δεν είχε δόγμα, φυσική πειθαρχία και αποκλειστικό τυπικό, ήταν ωστόσο η μοναδική αληθινή Θρησκεία - η θρησκεία τής αιώνιας Αλήθειας. Εξωτερικά ήταν μια σχολή, όπου διδάσκονταν οι επιστήμες, οι τέχνες, η ηθική, η νομοθεσία, η φιλανθρωπία, η λατρεία τής αληθινής και πραγματικής φύσης τών κοσμικών φαινομένων εσωτερικά. Κατά τη διάρκεια τών Μυστηρίων δίνονταν πρακτικές αποδείξεις για την φύση τών κοσμικών φαινομένων. Εκείνοι που μπορούσαν να γνωρίσουν την αλήθεια όλων τών πραγμάτων - δηλαδή, εκείνοι που μπορούσαν να αντικρύσουν την Ίσιδα αποκαλυμμένη και να αντέξουν το φοβερό μεγαλείο Της γίνονταν Μυημένοι.

Αλλά τα τέκνα τής Πέμπτης Φυλής είχαν ήδη πέσει πολύ βαθιά μέσα στην ύλη, για να κάνουν κάτι τέτοιο ατιμώρητα ( πιστεύεται ότι οι ρίζες φυλές είναι επτά και έχουν εμφανιστεί μόνον οι πέντε. Οι Ατλάντειοι ανήκουν στην τέταρτη ρίζα-φυλή )

Εκείνοι που αποτύγχαναν εξαφανίζονταν από τον κόσμο, χωρίς να αφήσουν ούτε ένα ίχνος πίσω τους. Ποιός από τους ανώτερους βασιλείς, όσο ισχυρή κι αν ήταν η κοινωνική του θέση, τολμούσε να διεκδικήσει ένα άτομο από τους αυστηρούς ιερείς, από την στιγμή που εκείνο περνούσε το κατώφλι τού ιερού τους  Άδυτου ;

Οι ευγενικές αρχές που διδάχθηκαν από τους Μυημένους τών πρώτων φυλών πέρασαν στην Ινδία, στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, στην Κίνα και στην Χαλδαΐα και έτσι εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάθε τί καλό, ευγενικό και μεγαλειώδες για την ανθρώπινη φύση, κάθε θεία ιδιότητα και έφεση, καλλιεργεΐτο από τους Ιερείς Φιλοσόφους, οι οποίοι επεδίωκαν να τα αναπτύξουν στους Μυημένους τους. Ο ηθικός τους κώδικας, που βασιζόταν στον αλτρουισμό, έγινε παγκόσμιος. Βρίσκεται ακόμη και στον Κομφούκιο, τον « αθεϊστή », ο οποίος δίδαξε ότι « εκείνος που δεν αγαπάει τον αδελφό του, δεν έχει αρετή ». Βρίσκεται και στην εντολή της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης, που λέει, « Αγάπα τον πλησίον σου ως τον εαυτό σου » ( Ματθ. 22 : 34-39 και προς Ρωμαίους 13/ιγ/8-10 )  " θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σ' εαυτόν " ( Λευϊτικόν 19:18 - Προς Γαλάτας 5/ε/13-14 ) και « ο σύ μισής ετέρω μη ποιήσεις » ( Τωβίτ δ’ ).

Οι μεγαλύτεροι Μυημένοι παρομοιάστηκαν με Θεούς και ο Σωκράτης στο έργο του Πλάτωνα Φαίδων παρουσιάζεται να λέει : Οι Μυημένοι είναι βέβαιο ότι απολαμβάνουν την συντροφιά των Θεών. Στο ίδιο έργο ο μεγάλος Αθηναίος σοφός αναφέρει :

Φαίνεται μάλιστα ότι και εκείνοι οι οποίοι οργάνωσαν τις μυστηριακές τελετές δεν ήταν άνθρωποι άνευ αξίας, αλλά πραγματικά κάποιο βαθύ νόημα κρύβεται από παλαιούς χρόνους μέσα στα λόγια τους, ότι άν κανείς έλθει στον Άδη, χωρίς να μυηθεί στην διδασκαλία τών Μυστηρίων και να υποβληθεί στις τελετουργικές διατυπώσεις, η θέση του θα είναι στον βόρβορο [ δηλαδή, θα χάσει την προσωπικότητα του για πάντα ], ο δε καθαρμένος και μυημένος με όλες τις διατυπώσεις, όταν φτάσει εκεί, θα γίνει δεκτός στην κατοικία τών Θεών. Αναφερόμενος στα Μυστήρια, ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, λέει :

Εδώ τελειώνει κάθε διδασκαλία. Βλέπει κανείς την Φύση και όλα τα πράγματα.

Έτσι, λοιπόν, ένας Χριστιανός Πατέρας τής Εκκλησίας μιλάει όπως μίλαγε ο Παγανιστής Πρετέξτατος, Ανθύπατος τής Αχαΐας ( 4ος αιών μ.Χ.), « ένας άνθρωπος με έξοχες αρετές », ο οποίος παρατήρησε ότι το να στερήσουν τους Έλληνες από τα « ιερά Μυστήρια, τα οποία ενώνουν ολόκληρη την ανθρωπότητα », σημαίνει για αυτούς στέρηση κάθε αξίας τής ζωής. Θα είχαν κερδίσει ποτέ τα Μυστήρια την τόσον υψηλή εκτίμηση τών ευγενέστερων ανθρώπων τής αρχαιότητας, αν η καταγωγή τους δεν ήταν κάτι παραπάνω από ανθρώπινη ; Διαβάστε όλα όσα έχουν γραφτεί για αυτόν τον μοναδικό θεσμό, τόσο από εκείνους οι οποίοι δεν είχαν ποτέ μυηθεί, όσο και από τους ίδιους τους Μυημένους. Μελετήστε τον Πλάτωνα, τον Ευρυπίδη, τον Σωκράτη, τον Αριστοφάνη, τον Πίνδαρο, τον Πλούταρχο, τον Ισοκράτη, τον Διόδωρο, τον Κικέρωνα, τον Επίκτητο, τον Μάρκο Αυρήλιο, για να μην αναφέρουμε δεκάδες άλλους διάσημους Σοφούς και συγγραφείς. Εκείνα που είχαν αποκαλύψει οι Θεοί και οι Άγγελοι, τα έκρυψαν οι εξωτερικές θρησκείες, αρχίζοντας με εκείνη τού Μωυσή, και τα απέκρυψαν για αιώνες από τα μάτια τού κόσμου. Ο Ιωσήφ, ο γιός του Ιακώβ, ήταν ένας Μυημένος, γιατί διαφορετικά δε θα μπορούσε να παντρευτεί την Ασενέτ, την κόρη τού Πετεφρή ( « Ποτιφάρ », « εκείνος που ανήκει στον Φρή », το Θεό Ήλιο ) τού ιερέα τής Ηλιούπολης. Κάθε αλήθεια που αποκαλύφθηκε από τον Ιησού και την οποία κατανοούσαν τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι πρώτοι Χριστιανοί, ξανασκεπάστηκε. Διαβάστε τι λέει ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας ► : « Αφού διαλυθεί ο κόσμος και επιστρέψει στην αγκαλιά του Δία, ο Θεός συνεχίζει να παραμένει συγκεντρωμένος στον εαυτό του και κατά κάποιο τρόπο, παραμένει κρυμμένος, ολότελα βυθισμένος στην θεώρηση τών ιδεών του. Ύστερα βλέπουμε ένα νέο κόσμο να ξεπροβάλλει από αυτόν... Μια αθώα φυλή ανθρώπων σχηματίζεται...».

Μιλώντας για μια κοσμική διάλυση - που περιλαμβάνει την καταστροφή ή τον θάνατο τών πάντων, ο Σενέκας μάς διδάσκει πως, όταν οι νόμοι τής Φύσεως καταγκρεμιστούν και φτάσει η τελευταία ημέρα τού κόσμου, τότε ο Νότιος Πόλος θα καταστρέψει με την πτώση του όλες τις περιοχές τής Αφρικής και ο Βόρειος Πόλος θα κατακλύσει όλες τις χώρες κάτω από τον άξονα του.

Ο τρομαγμένος ήλιος θα στερηθεί το φως του· το παλάτι του ουρανού, που θα πέσει σε παρακμή, θα δημιουργήσει ταυτόχρονα ζωή και θάνατο και κάποιο είδος διάλυσης θα πέσει παρόμοια επάνω στις θεότητες, οι οποίες έτσι θα επιστρέψουν στο αρχικό τους χάος.

Μπορεί κανείς να νομίσει για μια στιγμή ότι διαβάζει την πουρανική διήγηση τού βιβλίου τού Παρασαρά για την μεγάλη Πραλάγια ( ► Rigveda - " Συλλογή Σανσκριτικών ύμνων " - κάντε κλικ επάνω στον τίτλο τού βιβλίου ). Πραλάγια σημαίνει « μεγάλη απορρόφηση » και κατ’ επέκταση διάλυση και καταστροφή τού σύμπαντος στο τέλος τής Μεγάλης Εποχής ή « ημέρας» τού Βράχμα. Είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα, ιδέα προς ιδέα.

Άραγε έχει κάτι παρόμοιο ο Χριστιανισμός ; Στο τρίτο κεφάλαιο (  Γ’ : 3-13 ) τής δεύτερης επιστολής τού Αποστόλου Πέτρου, βρίσκουμε τις ίδιες ιδέες :

« Και αυτό να γνωρίζετε πρώτα : ότι θα έρθουν εμπαίκτες στις έσχατες ημέρες που θα πορεύονται σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες με εμπαιγμό και θα λένε : « Πού είναι η υπόσχεση τής παρουσίας του ; Γιατί αφότου οι πατέρες κοιμήθηκαν, όλα παραμένουν κατ’ αυτόν τον τρόπο από την αρχή της κτίσης ». Τους διαφεύγει αυτό, βεβαίως, επειδή το θέλουν : ότι οι ουρανοί υπήρχαν από παλιά και η γη από το νερό και μέσω τού νερού σχηματίστηκε με το Λόγο τού Θεού, διαμέσου τών οποίων ο τότε κόσμος καταστράφηκε, αφού κατακλύστηκε από νερό. Ενώ οι τωρινοί ουρανοί και η γη με τον ίδιο λόγο είναι αποταμιευμένοι για τη φωτιά και διατηρούνται για την ημέρα της κρίσης και της απώλειας τών ασεβών ανθρώπων… εξαιτίας τής οποίας οι ουρανοί θα διαλυθούν με φωτιά και τα στοιχεία θα λιώσουν με καύση !  Αλλά προσδοκούμε καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη σύμφωνα με την υπόσχεσή του, στους οποίους δικαιοσύνη κατοικεί. »

Βέβαια, άν οι ερμηνευτές τής Καινής Διαθήκης θέλουν να βλέπουν όχι την μυστηριακή όψη αλλά μια αναφορά σε κάποια δημιουργία, ένα κατακλυσμό και μια υπόσχεση τής έλευσης τού Χριστού, όπου θα ζούν σε μια Νέα Ιερουσαλήμ στον ουρανό, αυτό δεν είναι λάθος τού Αποστόλου Πέτρου.  Αυτό που εννοούσε ο Απόστολος Πέτρος, ήταν η καταστροφή τής Φυλής μας και η εμφάνιση μιας νέας ηπείρου για μια νέα Φυλή.

Οι Δρυίδες κατανοούσαν το νόημα τού Ήλιου στον Ταύρο, για αυτό όταν έσβηναν όλες οι φωτιές την 1η Νοεμβρίου και μόνον το δικό τους ιερό και άσβεστο πυρ παρέμενε για να φωτίζει τον ορίζοντα, σαν τις φωτιές τών Μάγων και των σύγχρονων Ζωροαστριστών. Κάτι αντίστοιχο θα δούμε και στα Καβείρια Μυστήρια σε άρθρο τού Ιστοτόπου μας.

Οι Δρυΐδες πίστευαν στην επαναγέννηση τού ανθρώπου, σε μία σειρά επανενσαρκώσεων.

Όπως λέει ο Διόδωρος, οι Δρυίδες πίστευαν ότι οι ψυχές τών ανθρώπων μετά από μια ορισμένη περίοδο περνούν σε άλλα σώματα. Το δε τυπικο τής μυησης τού Τέκτονος Εταίρου αναφέρει και αυτό ότι : « ο Πυθαγόρας δίδαξε την Μετενσάρκωση …»

Οι δοξασίες αυτές έφτασαν στους Άριους τής Φυλής μας από τους προγόνους της, τους Ατλάντειους. Αυτοί διατήρησαν με ευσέβεια τις διδασκαλίες, παρ' όλον που πλησίασε βαθμιαία το τέλος τής μητρικής τους Ρίζας Φυλής εξαιτίας τής αλόγιστης χρήσης τών δυνάμεων και της αλαζονείας της.